sportief_amsterdam

analysenicole sauerbreij101een paar schapen. Als we met ons vieren maandenachtereen weg zouden zijn, konden we diegrond en die beesten niet meer onderhouden.Omdat we het grootste deel van het jaar op reiszouden zijn en de meisjes na verloop van tijdhet huis uit zouden gaan, konden we ook welmet een kleiner huis toe. Dus hebben we hetgrootste stuk grond met het huis erop verkochten hebben we de schuur op het andere stuk verbouwden uitgebreid. Zo’n groot offer was datniet, hoor. Het was gewoon de beste oplossing.”Een rare sekteIn 1995 begint het avontuur. De oude camper,die al drie decennia dienst doet als vakantiehuisop wielen, trekt de Alpen over. Nicolienis vijftien, Marieke twaalf. Hoewel het eenschijnbaar onmogelijke opgave is voor een Nederlanderom zich op ski’s of op een snowboardte meten met de toppers uit bergrijke landen,werkt Nicolien zich al vrij snel aardig omhoog.Veel trainen, veel wedstrijden, dat werpt zijnvruchten af. De veertiende plaats op het jeugd-WK van 1994 wordt een achtste in 1995 in Polenen een vierde in 1996 in Japan. De NSkiV bindtal snel weer in en schrijft Nicolien in voor wedstrijdenom de World Cup bij de senioren. Wanneerze daarin prompt veertiende wordt, komtze volgens de criteria van het IOC zelfs in aanmerkingvoor uitzending naar de OlympischeWinterspelen van 1996 in Nagano. Als MaartenSauerbreij bij NOC*NSF informeert naar dekansen voor zijn dochter, wordt hij weggebonjourd.“Een vader die de trainer is van zijn eigendochter, dat kon niet goed zijn. Terwijl ik op datmoment in Nederland al meer opleiding en ervaringhad dan wie ook. Ze vonden ons maareen rare sekte.”Een ontboezemingHet is in de zomer van 2002 wanneer Maartenen Yvonne Sauerbreij voor het eerst hun verhaalvertellen. Over het wantrouwen dat ze hebbenondervonden, over de schampere opmerkingendie ze voortdurend kregen en over de teleurstellingendie ze onderweg moesten overwinnen.Locatie is de verbouwde schuur, die aan debinnenkant wel wat weg heeft van een chaletin de bergen, met veel hout en een primitievekachel. Eén blik naar buiten is voldoende omweer in Holland terug te keren. Het dorpje DeHoef, sierlijk gedrapeerd langs de KrommeMijdrecht, ligt niet al te ver van de bedrijvigheidrond Schiphol en de bloemenveiling vanAalsmeer, maar daar is hierbinnen niets vante merken. De Hoef is een oog van rust en vredigheidin de economische wervelstorm vande Randstad. Moeder Yvonne komt met eenontboezeming: “Ik vind sport ontzettend leuk,maar ik vind competitie vreselijk. Sport hoeftvoor mij niet in verband gebracht te wordenmet wedstrijden.”Het blijkt een harmonieus gezinsleven niet inde weg te staan. “Ik vind ook dat als een kindechts iets wil, je als ouder alles in het werk moetstellen om dat mogelijk te maken. De kinderenwillen snowboarden, Maarten is hun trainer enik geniet van het reizen. We hebben altijd veelgereisd, eerst Maarten en ik samen, later metons vieren. Onderweg in de camper wil ik dekinderen van alles meegeven. Moeten we naarPolen, dan maken we een slalom langs Berlijnen Auschwitz, dan konden de meisjes daar latereen spreekbeurt over houden. Ik kook onderweg,het leven gaat gewoon door, de camper isons huis. Als de camper rijdt, is het slapen ofhuiswerk maken, dat is de afspraak. De mensensnappen het niet en verklaren ons somsvoor gek. Wij op onze beurt snappen de anderenniet. Wie wil er nou in een hotel slapen?”MoederliefdeBegrippen als winnen en verliezen komen nietvoor in Yvonne’s vocabulaire. “Vroeger toen demeisjes klein waren ben ik wel eens mee geweestnaar een judotoernooi. Daar zat ik tussenallemaal schreeuwende ouders. ‘Je kan ‘m hebben!’‘Hou ‘m er onder!’ Ik vond het walgelijk,ik ben nooit meer naar een wedstrijd gegaan.Ook niet toen ze later zijn gaan snowboarden.Als er een wedstrijd is, blijf ik in de camper.Ik heb werkelijk nog nooit naar een wedstrijdgekeken. Ik blijf in de camper tot ze terugkomenvan de kwalificatie en wacht hen op meteen kop chocolademelk. Dan kunnen ze evenontspannen en hun verhaal vertellen. Als zedaarna weer naar de wedstrijd gaan, maak ikeen wandeling. Ik heb mijn eigen rol op de achtergrond,dat is voor iedereen het beste. Niks ergervoor een kind dan moederliefde, omdat hetzo bezitterig en verstikkend is. Ik laat het graagaan Maarten over.”Moeder Yvonne:“Ik heb werkelijknog nooit naareen wedstrijdgekeken”Dit verhaal is afgeleid vaneen langere versie, dieeen van de hoofdstukkenvormt van het in2002 verschenen boekSportouders van MaartenWestermann.