IC Hou - juni 2009 - SJKS

RUBRIEKover de grenzen: check inde ziekte de kop op te steken . Als begeleider heb je daar natuurlijk allebegrip voor. Bij mij persoonlijk uit deze aandoening zich vooral in een totaalgebrek aan oriëntatie bij wandelingen, gidsbeurten, zoektochten naarhet punt van afspraak of pakweg de hotelkamer, ... u kan het niet zo gekgenoeg verzinnen of ik loop er vast verloren bij. Gezien de dikte van mijnbrilglazen en mijn enigszins onorthodoxe manier van kaartlezen, mag hetdan ook niet verwonderlijk heten dat mijn groep, tijdens de eerste verkennendewandeling doorheen Firenze naar San Miniato Al Monte een heuseGiro d’Italia heeft moeten doorploeteren. Maakt u zich vooral geen zorgen:we zijn uiteindelijk ook geraakt op het Piazalle Michelangelo en dat ik deleerlingen met pijnlijke voetjes opsolferde, neem ik er graag bij.Firenze bleek alleszins ook dit jaar weer een voltreffer: niet alleen het Uffizi,maar ook de duomo en zijn koepel, de palazzi, de ponte vecchio en de enigeplensbui uit de reis hebben menig leerlingenhartje veroverd.ontvreemden vlak voor het hotel in Firenze, toen de reis nog niet eensgoed en wel begonnen was. In zak en as, omdat z’n zak er niet meer was,zo iets.Yasmine D’hanis besloot nog een verwoede poging te ondernemen omde gestolen kledij alsnog te recupereren. Ze stormde een kledingszaak binnenwaar ze – althans dat dacht ze – meneer De Paepe’s tas had zien staan.Het heeft helaas niet mogen baten, maar het typeert wel de leerlingen diewe onder onze vleugels mochten nemen op deze reis: begaan, enthousiasten klaar om voor elkaar in de bres te springen.Firenze: 3 april-4 aprilKent u de Franse schrijver Stendhal? Ik had in elk geval nog nooit vanhem gehoord. Waarschijnlijk was (is) dit een gat in mijn en uw cultuur,ter grootte van het Waasland en omstreken, maar zoals steeds hou ik m’nplamuurmes in de hand om de grootste gaten gezwind te dichten: ’smans literaire werken zijn een beetje op de achtergrond verzeild geraakt,maar hij is er toch in geslaagd om de annalen in te duiken als naamgevervan een medische aandoening. Welke aandoening, vraagt u? Wel, opWikipedia – niet gebruiken voor estheticawerkjes trouwens – kan je hetvolgende lezen:Het Stendhal-syndroom is een psychische aandoening die optreedt als iemandvolledig overrompeld wordt door de schoonheid van kunst. Lichamelijkeverschijnselen zijn een versnelde hartslag, duizeligheid, verwarringen flauwvallen. In ernstige gevallen treden soms zelfs vormen van manie,hallucinaties of andere psychotische verschijnselen op. De aandoening isgenoemd naar de 19e-eeuwse Franse schrijver Stendhal (pseudoniem vanMarie-Henri Beyle), die in zijn werk gedetailleerd beschreef hoe hij in 1817tijdens een bezoek aan Florence emotioneel werd aangegrepen door hetartistieke karakter van de stad. Er zijn door de jaren heen meerdere gevallenbekend van toeristen die duizelig worden of flauwvallen bij het aanschouwenvan kunst in Florence, met name in het Uffizi-museum.Firenze, je moet ervan houden ...Met tussenstop in Siena naar Rome: 5-8 aprilEen Italiëreis zonder Rome is als een wagen zonder wielen, een voetballerzonder benen, Siena zonder Duccio of Tom De Paepe zonder bagage.Rome laat je nu eenmaal niet links liggen. Lydia had zich in Firenze alvastover de garderobe van meneer De Paepe ontfermd – hij zag er trouwenspuik uit in die nieuwe Italiaanse hemden, dat moet gezegd – en ikzelf hadme ontfermd over Duccio’s Maesta in Siena. Ook Maria zag er nog steedspuik uit, in haar blauwe gewaad, ook dat moet gezegd. Isabelle Van Lemmensen Marc Buytaert ontfermden zich ondertussen over de stadswandelingdoorheen Siena en ook dit moet gezegd: zij zien er nog steeds puikuit, al dan niet in een ‘marcelleken’. (Misschien een idee voor de viering van250 jaar SJKS? Een SJKS-marcelleken?)Wat Firenze voor Stendhal was, is Rome nog steeds voor mij: ik word spontaanweek in mijn benen wanneer ik het Forum Romanum nader, wanneerik als het ware Cicero kan ruiken en Caesars kleverige bloed van de murenin de Curia zie druipen, wanneer ik het gerinkel van de geldstukken hoorweerklinken die Caligula vanop de Basilica Julia tussen het volk gooide. Ikword duizelig wanneer ik mag flaneren op de Piazza Navona en mag aperitievenop de Campo dei Fiori. Ik krijg tranende ogen wanneer ik in het Colosseumvertel over de heldendaden van menig gladiator en het Vaticaanen de beelden in de Capitolijnse musea vervullen mij van een dusdanigontzag dat ik af en toe een pauze moet inlassen om m’n adem terug tevinden. Ostia en de Centrale Montemartini zijn zo indrukwekkend mooidat ik hen vanaf heden ‘mijn kleine paradijsje op aarde’ zal noemen.Ook leerlingen bleken onderhevig aan wat de geschiedenis zal ingaan alshet Verougstraete-syndroom. (Voor de symptomen, zie hierboven.) JesseVan Gijsel duikelde met zo’n enthousiasme het Circus Maximus in dat z’nbenen niet meer konden volgen en Lien Moonen barste in een vreugdedansuit, van zodra ze Romeinse bodem voelde.De symptomen komen me bekend voor, moet ik zeggen. Sommige leerlingenbleken namelijk te lijden aan dit syndroom en vooral ’s avonds lijktDe Romeinse bodem begon op haar beurt te rommelen en te daveren vanzodra wij in Rome aankwamen. Ik ben er nog niet helemaal uit of wij ons26 IC HOU juni 2009