IC Hou - juni 2009 - SJKS

SchackboekBeverenEn een paar weken later volgt een verblijf inBeveren. Is Schacksken nu helemaal zot geworden?Gaat hij nu al kamperen op de Freethiel?Misschien een week all-in op de bijna faillieteonafgewerkte tribune? Maar neen, Beveren aande IJzer, historische rustplaats voor officieren inde Eerste Wereldoorlog en toen vooral bekendom zijn café ‘In de veertien billekens’ naar de zevenwonderschone dochters van de toenmaligeuitbater. Ons verblijf aldaar ligt op slechts éénscherpe bocht van Frankrijk verwijderd. Even destraat uit en je bent al in Hazepoël, gehucht vanHondschoote. Allez, en ik dacht dat je niet naar ’tbuitenland ging? Noord-Frankrijk is geen buitenlandhé, als je wat West-Vlaams op zijn Limburgsspreekt verstaan veel mensen je daar nog.En citytrips kan je ook dicht bij huis maken,want wie kent Antwerpen, Gent, Brugge envooral Brussel ècht?Holland?En ja, ik moet het toegeven, af en toe waagik me toch even over de grens en kan je me inHulst aantreffen. Zo, mijnheer lust het buitenlandniet en dan gaat hij juist naar Nederland? Ikweet het, en tot dit jaar gaf het me ook steedsweer een beetje een wrang gevoel, voelde ikHerman in gezelschap van Nederlanders en ... kaas.het als een verraad aan het vaderland. En ietsvoorbij het toenmalig douanekantoor, aan hetbordje dat het gehucht ‘Kapellebrug’ aangeeft,voorstad van de metropool Hulst, kreeg iksteeds weer die kramp in de onderbuik. Deedme te veel denken aan de heldhaftige smokkeldaadvan mijn moeder in de golden sixties.De Zilvervlo-oooot!Hulst was toen voor de Belgen vooral bekendom zijn ‘Kledingbokser’, kledingzaak waar jetwee kostuums voor de prijs van één kon kopen.Van sex- en andere koffieshops was helemaalnog geen sprake. Mensen hadden toen niet zo’ngedachten. Pa Schack rookte toen nog en omzijn longen in optimale vorm te houden, wasons moeder nog rap binnengesprongen in detabakswinkel op de hoek van de winkelstraat.Twee pakjes sigaretten had ze gekocht. Het rekeningskezat er nog bij, kwestie van de boekhoudingthuis in orde te maken. Na de aankoopvan allerlei vesten en broeken werd de terugreisaangevat. Met de lijnbus Hulst-Sint-Niklaas.Wordt de bus ter hoogte van het bord ‘Kapellebrug’tegengehouden door twee forse Nederlandsedouane-beambten. ‘Niks aan te geefu?Identiteitsbevijse klaarhoudu!’. Snelsnel liepenbeiden – die er zoals de meeste douaniers indie tijd geen zin in hadden – door de bus. Tot zebij ons ma kwamen. Die haalde iets boven omaan te geven. Mijn vader probeerde nog meteen kattensprong haar het zakje uit de handente grissen, maar veel te laat. Voor keeper heefthij nooit gedeugd. De douaniers hadden al eenblik in het zakje kunnen werpen. De twee roldennog net niet door de bus van ‘t lachen. “Maa mefrouwtjetoch, sicharette sijn toch tvee maals soduur als in Pelgië.” Het onheil was geschied. Mijnmoeder belachelijk gemaakt voor een volle bus.Nu mogen ze veel van mij, maar van ne menszijn moeder of zijn zuster moeten ze afblijven.Dat is een internationale code, daarvoor moetje niet eens de Middellandse Zee oversteken.Vanaf dat moment hadden de Hollanders hetbij mij verkorven. Des te meer nadat enkele jarenlater ene Jan Janssen compleet ten onrechteonze sympathieke Herman Van Springel de geletrui ontnam na een in duistere omstandighedengewonnen slottijdrit van de Ronde van Frankrijk,een jaar later ene Joop Zoetemelk voor een paardecennia het achterwiel koos van Eddy Merckxen we bij elke internationale voetbalwedstrijdop ons broek kregen van Oranje.“Hij heeft gewonnen, gewonnen de Zilvervloooo-oo-oot”,klonk dagenlang pijnlijk na in deoren. En ons nog wat treiteren door bij elke rampdie ons vaderland trof overtuigd te verklaren dat“bij hun zoiets nooit aan de orde zou zijn”, wantzij waren nu eenmaal beter gewapend tegenonheil als overstromingen, branden of terroristischewandaden dan die ‘tomme Pelgu’.Nee, Nederland, het was mijn ding niet.De Prins van Oranje en ...mijn schoonmoederNochtans had het anders gekund. Want mijngrootvader – hij die Vlaanderen leerde wat optimismeis, vaak aan de hand van meerdere dagschotels– werd in zijn stamcafé(sss) ‘de Prins vanOranje’ genoemd omdat hij in de golden sixtiesenige jaren uitzendarbeid verrichtte bij Demkain het verre Utrecht.Hij was de eerste in de familie die zich bij zijndefinitieve terugkeer in het vaderland prompteen tv-toestel aanschafte. Uiteraard mochtende kleinzoons elke avond na schoolwerk komenkijken. En zo werden de kleinzoons van de Prinsvan Oranje verplicht dagelijks naar Nederlandsezenders te kijken en wisten we via Studio Sportop zondag meer af van het Nederlands dan van