Hoe archiveer je digitale kantoordocumenten?

interview Annemie Wauman, Carlos Vloebergs en Eddie Brebelsplan werkten we met een visiegroep en eenambtelijke werkgroep. In de visiegroepzetelden een 15-tal mensen, leden van decultuurraad en een drietal individuele geïnteresseerden.Van de werkgroep maaktende cultuurbeambte, de bibliothecaris, decultuurbeleidscoördinator, de jeugdconsulenten ikzelf deel uit. Ons plan was klaarop 1 december 2002, we kregen net vandaagde goedkeuring van de minister binnen.’Annemie Wauman: ‘Bij het begin van debestuursperiode schreven we een witboekmet een heel brede beschrijving van dedoelstellingen van het stadsbestuur voorde komende twaalf jaar. Dat witboekvormde de basis voor ons cultuurbeleidsplan.De cultuurraad, die heel actief is engediversifieerd is samengesteld, hebbenwe uitvoerig betrokken bij het uittekenenvan het plan. Enkele dagen geleden kregenwe het bericht dat ons cultuurbeleidsplanwerd goedgekeurd en dat weeen extra subsidie krijgen voor specifiekevernieuwende projecten. Onze cultuurbeleidscoördinatoris sinds de zomer vanvorig jaar aan het werk.’Wat is nu de sterkte van het decreet, waarinligt zijn meerwaarde?Annemie Wauman: ‘De grote instellingenhebben ieder een eigen werking, hetdecreet wil hen op één lijn krijgen. Dat iseen enorme uitdaging want de cultuursectorheeft niet echt een planningstraditieen zeker een overkoepelende planningis volledig nieuw. Dat is iets dat moetgroeien, dat loopt nu nog niet perfect. Desector van de tentoonstellingen is de eerstedie een serieuze poging doet om tecoördineren. Vroeger openden soms drie,vier tentoonstellingen tegelijkertijd dedeuren. Of rond hetzelfde thema werdenop twee plaatsen tentoonstellingen georganiseerdmet een tussenperiode van nauwelijksenkele maanden.’‘Ook de cultuurraad is in beweging enstelt zichzelf in vraag. Hoe moeten wewerken? Hebben we voldoende deskundigheidin huis of moeten we uitbreiden?Mogen enkel culturele verenigingen zetelenzoals nu of moeten we ruimer gaan?In heel dat proces is de cultuurbeleidscoördinatorzeer belangrijk. Hij kaart dedelicate zaken aan.’Eddie Brebels: ‘Het cultuurcentrum, debibliotheek, de verenigingen: allemaalwaren ze tot nu toe bezig met hun eigenbeleid, met hun eigen initiatieven. Hetnieuwe decreet verplicht ons het heleplaatje te bekijken en na te denken overvisie en grote lijnen. Natuurlijk moet je hetEddie Brebels: ‘Beleidsmatig denken is een goede zaak. Zodraje de discussie over de visie achter de rug hebt, komt er veeltijd en energie vrij voor de uitvoering.’eerste jaar wat puin ruimen maar iedereenzit nu toch ongeveer op dezelfde lijn. Datbeleidsmatig denken is een zeer goedezaak. Zodra je de discussie over de visieachter de rug hebt, komt er veel tijd enenergie vrij voor de uitvoering.’Carlos Vloebergs: ‘Wij staan nog niet zover als Bocholt of Sint-Niklaas. Onze cultuurbeleidscoördinatoris pas aangesteld,het cultuurbeleidsplan uitwerken wordtzijn eerste opdracht. Tot nu toe hebben weons vooral toegespitst op de samenwerkingmet Schelle. En dat loopt, ondanksde verschillende meerderheden in beidegemeenten, prima.’Hoe krijgt u de verschillende instellingen enverenigingen mee in dat globale denken?Annemie Wauman: ‘De meeste mensenzijn bereid mee te werken, zo eenvoudigis het. Als er vroeger nauwelijks geplandwerd, was dat niet omdat ze daar tegenwaren maar omdat ze het nooit andersgeweten hadden. Alles liep zoals het liep,de werking werd niet in vraag gesteld.’Eddie Brebels: ‘Voor ons was de omvormingvan cultuurcentrum naar gemeenschapscentrumhet moeilijkste punt.Bocholt is een kleine gemeente, omringddoor steden en gemeenten met erkendecultuurcentra. De liefhebbers van experimenteeltheater komen aan hun trekkenin Bree, Neerpelt, Hasselt, Heusden-Zolder en noem maar op. Het was eenzware opdracht iedereen ervan te overtuigendat wij niet de ambitie hebben noglanger experimentele voorstellingen teprogrammeren. Wij moeten ons concentrerenop de zaken waarvoor in onzegemeente voldoende interesse bestaat enwe moeten de eigen verenigingen ondersteunen.In plaats van theater dat hooguithonderd toeschouwers lokt, steunen weliever de eigen toneelvereniging die vierkeer speelt voor een uitverkochte zaal. Metde centen die we zo uitsparen kunnen weonze vereniging de mogelijkheid biedeneen goede regisseur aan te trekken, kunnenwe zorgen voor meer en betere belichtingenzovoort. We programmeren elk jaarwel nog een tiental voorstellingen met uitstralingbuiten onze grenzen. Maar ookdan kiezen we bij voorkeur voor productiesdie een groot publiek aansprekenzoals De Nieuwe Snaar of Geert Hoste.’‘Daarbij aansluitend willen we ook deactieve cultuurbeoefening stimuleren. Totvoor kort kreeg elke klas bijvoorbeeldtwee schoolvoorstellingen per jaar.Meestal waren dat dure producties. Descholen vonden dat prima maar, zo bleekuit een rondvraag, eigenlijk hadden zeveel liever meer ondersteuning voor eigenprojecten. Het gevolg is dat alle klassennu nog één keer per jaar naar een schoolvoorstellinggaan en dat we de vrijgekomenmiddelen investeren in bijvoorbeeldeen kindermusical van een van deBocholtse scholen.’Carlos Vloebergs: ‘In Hemiksem volgenwe diezelfde lijn. We willen cultuur dichterbij de mensen brengen. Het mag allemaalbest wat minder hoogdravend.Tegelijkertijd hebben we veel aandacht10 LOKAAL 1-15 april 2003