december 2018 nummer 6

Afb. 7: Epithelantha micromeris in bloei
Afb. 8: Close-up van de bloemen van afb. 7
en Epithelantha. De naam epithelantha is dus
niet afkomstig van Weber zoals hier en daar
geschreven wordt, maar van Engelmann
zelf. Wel is Weber degene die in 1893 in de
‘Dictionnaire d’ horticulture illustré’ vond
dat de plant toch echt niet bij Mammillaria
ondergebracht kon worden en voorstelde
om de plant onder te brengen in “een klein
geslacht, dat Epithelantha genoemd zou kunnen
worden”. Pas in 1922 kwam van Britton
& Rose de formele beschrijving van dit geslacht.
Zij zagen geen reden om de variëteit
greggii te handhaven, omdat deze planten
zich alleen maar onderscheiden door hun
grootte. Daarmee werd Epithelantha dus een
monotypisch geslacht.
In de loop der tijd zijn er ook nog wat
andere geslachtsnamen gebezigd: Cactus
(Kuntze, 1891), Echinocactus (Weber, 1898)
en Cephalomammillaria (Fric, 1925).
Latere auteurs beschreven weer min of
meer afwijkende vormen, waarvan sommige
door de een als variëteit en door de ander
als aparte soort binnen het geslacht beschouwd
werden. Ik noem hier met name de
door Marshall in 1944 beschreven E. micromeris
var. pachyrhiza (= met dikke wortels)
die vooral herkenbaar is aan de penwortel
die, vaak na een soort insnoering, overgaat
in het duidelijk bredere plantenlichaam.
Daarmee lijkt deze veel op Turbinicarpus
subterraneus var. zaragozae. Deze epithelantha
groeit meestal in rotsspleten of ze wortelt
diep tussen de stenen. Verder is er de door
L.D. Benson in 1969 beschreven E. bokei
(genoemd naar Norman Boke), waarbij
260
Succulenta jaargang 97 (6) 2018