Bijnier magazine 65 Najaar

De onvoorspelbaarheid was beangstigend, vooral omdat
het vaker overdag gebeurde en gevaarlijke situaties met
zich mee bracht. In 2018 gebeurde het toen ik de trap naar
beneden nam met mijn kleinzoon in mijn armen. Eens
beneden heb ik hem op de tafel neergezet en gesteund op
de tafel tot het over was. Het was zo goed te merken, dat
de kleine vroeg wat er was. De frequentie nam toe tussen
2017 en 2020. Het was vervelend, maar het bleef leefbaar
en gebeurde godzijdank nooit tijdens het autorijden.
Begin februari 2020 onderging ik een ingreep aan mijn
voet. Omdat ik me na de verdoving misselijk voelde,
gaf de verpleegster me Litican IV. Enkele minuten later
kreeg ik een hevige crisis. De monitor werd aangesloten
en de anesthesist kwam erbij. Mijn hartslag was 184
en het heeft een half uur geduurd voor ik weer normaal
was. De anesthesist begreep niet wat er gebeurde.
Achteraf vernam ik dat ik geluk gehad heb, dat Litican
niet intraveneus werd toegediend. De gevolgen zouden
dan veel erger geweest zijn.
Op de onderzoekstafel van de
cardiologe kreeg ik een hevige crisis.
De arts schrok toen ze mijn hart zag
bonken tegen mijn ribbenkast.
Enkele weken later kreeg ik midden in de nacht een
hevige crisis. Ik dacht dat ik zou sterven. De huisdokter
vermoedde dat ik oververmoeid was door de zorgen
voor mijn moeder en de emotionele weerslag na haar
overlijden. Vanaf dit moment kwamen de crisissen bijna
dagelijks. Mijn man mocht op brugpensioen en ik ervoer
stress. Ik wilde veel doen, maar ik kreeg het niet meer
gedaan. Het leek alsof de handrem er altijd op stond. Ik
was nerveus en tegelijk voelde ik me koortsig en flauw.
Ook de nachten waren erg onrustig. In augustus 2020
zakte ik in elkaar en kwam ik op de spoedeisende hulp
met een te hoge bloeddruk.
Hartproblemen
In oktober 2014 raadpleegde ik een cardioloog, die statines
voorschreef. Ik lette op mijn voeding en vermagerde 10
kg in één jaar. Daarna werden de statines afgebouwd en
nam ik andere cholesterolverlagende medicatie. Ik bleef
regelmatig een cardioloog bezoeken, maar toen ik over de
crisissen vertelde, schudde men het hoofd.
Steeds hoorde ik dat de toestand van mijn hart
geruststellend was. Ik kreeg de raad goed te sporten
en gezond te eten. De lekkende Mitralisklep vormde
geen probleem. Ondanks een goed bloedonderzoek,
raadpleegde ik in juni 2020 een cardiologe voor de
versnelde en onregelmatige hartslag, de hoofdpijn en
duizeligheid.
Tijdens de echo van mijn hart kreeg ik een hevige
crisis. Drie weken later zou blijken dat dit (on)gelukkige
voorval de sleutel was naar de diagnose van het
feochromocytoom. Wat geen enkele dokter voordien
geloofde, werd nu live waargenomen. De cardioloog
stelde een ¾ score vast ter hoogte van een lek aan de
Mitralisklep. Ze schrok toen ze mijn hart zag bonken
tegen mijn ribbenkast. Vanaf dit moment was ik
hartpatiënt.
Feochromocytoom
Toen ik in augustus 2020, na een spoedopname, op
Cardiologie lag, kreeg een arts de ingeving om een
24-uurs urinecontrole te doen. Hij vermoedde een
feochromocytoom en had jaren geleden één keer eerder
zo’n geval meegemaakt. Het gezwel werd vastgesteld
via een echo van de onderbuik. Het urineonderzoek
bevestigde de diagnose. Na mijn ontslag moest
ik wachten tot een oncologisch chirurg mij kon
opereren. Voor ik vertrok had ik een gesprek met een
endocrinoloog, die me zou begeleiden tot de dag van
de operatie. Ik vernam dat het een majeure operatie
zou worden. Vóór mijn diagnose waren er in 2020 al 4
feo’s vastgesteld. Ze voelden zich alle vier veel beter
na de operatie. Dat was hoopgevend. Ondertussen
was mijn leven een hel geworden door de wisselende
bloeddrukken, een bonkend hart en flinke hoofdpijn.
Operatie en herstel
Gelukkig kon ik in september 2020 geopereerd worden
in het UZ Leuven. De operatie heeft vijf uur geduurd.
Op de vork van de grote ader, die van het hart naar mijn
rechterbeen loopt en de ader naar de lever, was de
bol vastgegroeid. Na 2 etmalen op de IC kreeg ik geen
noradrenaline meer en had mijn linker bijnier de werking
volledig op zich genomen. De operatie was geslaagd.
Een litteken van 26 cm is de herinnering. De dag voor ik
met ontslag ging, kreeg ik te horen dat alle kankercellen
verwijderd werden bij de operatie.
15