VED Magazine 1 2022

Verhalen
< VED
we het wisten, was het al tijd om te eten. Na het eten volgde
de voorstelronde. Wat ongemakkelijk vond iedereen het om
zichzelf voor te stellen. Dat was op zich ook weer grappig.
Die dag viel het al op dat niemand opkeek als je even opstond
uit je rolstoel of even zonder deed, of als iemand ging liggen
of even z’n splints of nekkraag afdeed. En dat was zo fijn:
geen gestaar en iedereen begreep elkaar zonder een woord
te zeggen of had aan één woord genoeg. Gelijk die eerste
dag voelde het al als een warme hechte groep, ondanks de
verschillende beperkingen en leeftijden. Ik heb nog tot laat
heerlijk gepraat en gelachen met velen.
Zaterdag 25 september:
Er stond in de middag een bos’wandeling’ op de planning.
Diegenen die niet meegingen, konden toetjes maken voor na
het avondeten. Ik ging mee met de boswandeling. Ik durfde
eerst niet, want ik had de rolstoel van mijn zoon mee (de
mijne is niet zo stevig en steeds stuk) en daar was ik nog
niet zo bekend mee, dus ik had nog niet echt vertrouwen
in die rolstoel. Maar wat hebben we gelachen! Eerst al
toen we met een stuk of vijftien rollers in vol ornaat qua
silversplints en sommigen met nekkragen langs het terras
van het restaurant reden. De bezoekers keken hun ogen uit.
Eenmaal onderweg hebben we ook weer erg gelachen: de
een reed in een geleende rolstoel van een lotgenoot en de
ander werd voortgeduwd door een lotgenoot met elektrische
ondersteuning. Er waren ook lotgenoten die meewandelden
zonder rolstoel. Helaas waren zij ‘gedoemd’ om degenen die
vastliepen of de heuvel niet alleen durfden te nemen, bij te
staan of te redden.
Het was echt zo’n gave tocht! Iedereen lette op elkaar en hielp
elkaar. Hoe mooi is dat om te zien? Sommigen hebben hun
angsten overwonnen om met hun rolstoel toch ‘offroad’ te
gaan en beseften dat hun rolstoel en zij zelf meer kunnen dan
ze denken. Hier was ik er één van!
VED Magazine editie 1 - 2022 | 11