VED Magazine 1 2022

VED >
Verhalen
De hobby van...
Eline
Auteur: Eline van Duuren
Eigenlijk had ik het al opgegeven, maar gelukkig vond
ik onderwaterhockey. Dit doe je door in het zwembad
met snorkels naar de bodem te zwemmen en met je
teamgenoten de puck in de goal van de tegenstander
proberen te krijgen. Door het water had ik bijna geen last van
mijn gewrichten en kon ik toch een teamsport doen. Helaas
hield dit avontuur na ongeveer anderhalf jaar op, omdat ik
naast hEDS ook astma bleek te hebben. Omdat je met deze
sport veel onder water bent, moet je goed je adem kunnen
inhouden. Daardoor werd de sport helaas te gevaarlijk voor
mij. Weer moeten stoppen met mijn hobby heeft me veel
verdriet gedaan, maar ik gaf niet op.
Na een tijdje voelde ik toch een soort leegte door het
ontbreken van een hobby en ben ik gaan kijken of ik niet
ergens kon gaan dansen zonder mijn lichaam kapot te
maken. Eerst durfde ik niet echt, maar uiteindelijk ben ik
een jaar geleden toch weer begonnen met hiphop.
Beste keuze ooit!
Eline van Duuren
Hallo lotgenoten. Ik ben Eline, 24 jaar en ik sta aan het
begin van mijn carrière in de IT. Graag vertel ik jullie wat
meer over mijn hobby, maar eerst zal ik jullie nog wat
achtergrondinformatie geven. Ik heb net als mijn moeder
hEDS en heb deze diagnose rond mijn zesde gekregen. Dit
betekent dat ik op jonge leeftijd al moest leren omgaan met
mijn beperkingen en dus rekening moest houden met mijn
keuzes voor een hobby.
Ik heb als kind jaren streetdance beoefend en ben later
overgegaan naar musicalles, omdat ik acteren ook echt superleuk
vond. Uiteindelijk heb ik via mijn middelbare school een speciaal
lesprogramma gevolgd. Helaas moest ik hier rond mijn vijftiende
mee stoppen, omdat ik het lichamelijk niet meer trok. Hier was
ik echt even kapot van. Dit was weer iets wat ik moest opgeven,
simpelweg omdat mijn lichaam begon te haperen.
Ik merkte in de loop van de jaren dat ik mijn beweging miste
en hier ongelukkig van werd. Vooral omdat ik van nature heel
erg de drang voel om te sporten. Mij is echter verteld dat
dammen de enige sport is die ik mag doen. Niet echt wat dit
tienermeisje zocht.
Ik dans nu iedere maandagavond met een groepje dansers
van mijn leeftijd. Naast het dansen is dat ook heel gezellig.
Natuurlijk moet ik uitkijken met de bewegingen die ik maak
en heb ik na de les echt wel last van mijn gewrichten, maar
dat is een prijs die ik ervoor wil betalen. Het is zo heerlijk
om gewoon even bezig te zijn met dansen en een goede
uitlaatklep te hebben!
Soms is het ook wel hilarisch om te dansen met hEDS.
We moesten bijvoorbeeld een keer onze knieën naar binnen
laten zakken en dat ging bij mij dan weer net iets té goed.
Maar als ik het dan niet trek, geef ik het gewoon aan en kan
ik een pasje aangepast doen. Ook heb ik er vaak last van
dat ik niet goed doorheb waar mijn benen zijn, wat voor de
raarste bewegingen zorgt. Dat is heel erg hilarisch voor mijn
groepsgenoten, maar als ik een pasje dan toch doorkrijg ben
ik stiekem wel een beetje extra trots.
Ook heb ik via mijn dansschool een aantal workshops
gevolgd van een bekende danser uit Los Angeles. Dit was
ook erg gaaf. Maar wat ik het meest bijzonder vind is dat als
je mij vierenhalf jaar geleden verteld had dat ik dit ooit zou
gaan doen, ik je waarschijnlijk heel hard had uitgelachen en
je nooit geloofd zou hebben. Mijn lichaam kan dus meer dan
ik dacht! Hoewel ik heel erg op moet passen en moet blijven
voelen of alles goed gaat, ben ik mijn lichaam heel dankbaar
dat het lukt om te blijven dansen.
6 | VED Magazine editie 1 - 2022