Magazine Leef! 38

Column
Shine & Shit
Soms is het gewoon genoeg. Doorrennen, weglopen
voor dingen, en vooral niet willen voelen. Niet lullen,
maar poetsen. Of hup ‘doorgaan en je schouders
eronder’ iets wat ik toch altijd geleerd had? Na mijn
studie vitaliteitskundige leiderschap stortte ik in…
Want mijn hoofd was zo sterk geweest,
alleen dat lijf… tja dat kun je
niet foppen.
TEKST ILONA DE HAAS
Ik had het goed voor elkaar, was geëmigreerd met mijn
toenmalige partner naar Curaçao en plots stortte alles als een
kaartenhuis in elkaar. Relatie van 11 jaar naar de klote en daar
stond ik dan, moederziel alleen, met alleen een trolley met een
beetje kleding op de luchthaven van Curaçao om weer terug te
vliegen naar Nederland. Zonder huis, geen baan, geen spullen en
een minimum aan geld op zak. Tja, als echte doorzetter ging ik
direct in de actiemodus. Baan regelen, huis zoeken (wat nog best
een uitdaging is als je terugkomt uit het buitenland en ik in 5 jaar
tijd van appartement naar appartement ‘hopte’) en geen ruimte
geven aan mijn verdriet. Ik wilde dat helemaal niet voelen, want
dat was tenslotte een vervelend gevoel. Er kwam veel schaamte bij
kijken en eenzaamheid want ik probeerde alles zelf op te lossen.
Ik voelde me een loser en dat terwijl ik altijd degene was die prima
wist wat ze wilde. Maar op dat moment voelde het als overleven.
Als een malle probeerde ik alle ballen hoog te houden, wat
natuurlijk één grote chaos werd want ik was het overzicht volledig
kwijt. Alsof ik een trein zat die maar doordenderde. Ik wist het
maar kon de sneltrein niet stoppen.Daar sta ik dan. Of beter
gezegd: ik zak door mijn knieën in de keuken en voel de warme
wind langs mijn wangen gaan. Ik ben op vakantie op Dushi
Kòrsou, voor veel mensen beter bekend als het mooie tropische
eiland Curaçao. In de verte hoor ik een vriendin vragen: ‘Ilona
gaat het wel met je?’ Het enige wat ik kan doen, is janken. Er komt
geen woord meer uit mijn mond. Mijn kop is jaren sterk geweest,
maar mijn lijf begeeft het. Letterlijk. Je lijf is briljant en dat heb ik
lang proberen te foppen, maar nu gaat het echt niet meer.
Dit was in 2016. Na het volgen van mijn opleiding tot Vitaliteitskundige
Leiderschap. Best hilarisch denk je misschien. Ik kwam
daar op dat eiland tot inzichten die me deden beseffen ‘what the
f*ck ben ik aan het doen’, en wordt het niet eens tijd om dit te
veranderen. Om niet meer mijn kop in het zand te steken, maar
om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen leven. Mijn
sh*t op te lossen, leider te worden in plaats van afwachten als een
soort slachtoffer van wat mij is ‘overkomen’. Te gaan leven, in
plaats van het gevoel te hebben te ‘overleven’. Uiteindelijk besefte
ik, dat alleen ikzelf verantwoordelijk was voor hoe ik mijn leven
wilde leven. En dat het tijd was om in beweging te komen.
Wat wil ik? Wat vind ik belangrijk? Waar word ik nu écht blij van?
Daar wilde ik mijn leven op inrichten. Ik heb keuzes gemaakt in
mijn leven, die bij mij passen en waar ik ontzettend blij van wordt.
Langzaamaan, met vallen en opstaan, heb ik inmiddels een leven
dat mij past met de mensen om mij heen die er onvoorwaardelijk
voor mij zijn en mij niet proberen te veranderen in iemand die ik
niet ben, wil of kan zijn. En ik kan je vertellen… dat is goud waard
en het geeft zo’n vrij gevoel! Wat ik vooral heb geleerd van deze
periode is hoe belangrijk het is om te leren omgaan met alles wat
je op je pad tegenkomt. Leuke dingen, maar ook minder leuke
dingen. Het échte leven met ‘shine & shit’.
26