VoetVak+ 7 - 2023

De casus van Kasius
Door: Karin Kasius
NIET ALLES IS WAT HET LIJKT
Een van de leukste dingen aan met collega’s werken, is dat je elkaar erbij kunt roepen
als je ergens niet uitkomt. Overleg is eigenlijk altijd mogelijk: even binnenlopen, kort
sparren tijdens de lunch of toch een tweede paar ogen vragen bij een bijzondere casus.
Twee weten meer dan één. Als pedicures en huisartsen hun kennis combineren kun je
nóg betere voetzorg geven.
Met een collega kunnen sparren is één van de belangrijkste
redenen waarom ik een grotere praktijk wilde. Zo kunnen wij
de cliënten de beste zorg geven, alleen al door combinatie
van onze kennis. In Reeuwijk overlegde ik ook vaak met de
huisartsen, maar wel minder vaak dan nu met collega’s, hoor.
Een arts stoor je toch iets minder gemakkelijk in zijn of haar
spreekuur. Andersom gebeurde ook nogal eens dat een arts
mij erbij riep. Ik ervaarde dat als de kroon op mijn werk. Ik
kreeg de erkenning dat er situaties zijn waarin ervaren pedicures
beter thuis zijn dan artsen. Ik zou oprecht willen dat we
vaker zo onze kennis konden combineren. In onderstaande
casus bijvoorbeeld, waarin de klant eigenlijk behoefte heeft
aan een gezamenlijke behandeling van huisarts en pedicure.
VERSNIPPERD
Nu ik onze praktijk draai in Rotterdam blijf ik mij verbazen over
de hoeveelheid en versnipperdheid van de huisartsen aldaar.
Er zijn zo óntzettend veel kleine huisartsenpraktijken dat het
niet te doen is om met al die huisartsen kennis te maken, laat
staan een samenwerkingsrelatie op te bouwen. Dan had
Reeuwijk het toch goed geregeld met alle praktijken samenwerkend
onder één dak.
We merken echt wel dat huisartsen steeds beter doorverwijzen
naar medisch pedicures bij voetproblemen. Maar we zien
ook keer op keer dat huisartsen maar een gooi doen als er iets
aan de hand is op het gebied van voeten. Laatst zat er weer
een kindje van acht jaar bij mijn collega in de stoel, doorverwezen
door de huisarts om likdoorns te laten behandelen.
Moeder vertelde dat de aanbevolen likdoornpleisters niet
bleven zitten en dat ze daarom om een doorverwijzing had
gevraagd (helaas niet beseffende dat die doorverwijzing niet
betekent dat ze de behandeling vergoed krijgt, maar dat is
stof voor een volgend artikel of podcast). Natuurlijk had het
lieve kind geen likdoorns, maar wratjes… Dat wisten wij
uiteraard al voor het kind überhaupt de schoenen uit had.
IK HOU VAN HUISARTSEN
Oprecht, ik hou van huisartsen. Doorgaans zijn het erg fijne
mensen met een brede kennis, die niets liever willen dan
goed voor hun patiënten zorgen. En dat doen ze ook. De hele
dag door krijgen ze de meest uiteenlopende verzoeken,
vragen en problemen. Van alles weten ze wel iets en hun
onderbuikgevoel is doorgaans erg goed ontwikkeld hierdoor,
want ze kunnen natuurlijk niet van alles, alles weten. Dus
weten ze iets van alles. Ik zal dan ook nooit gefrustreerd raken
als een huisarts vragen stelt en meer wil weten over voeten,
voetzorg of wat er met de patiënt aan de hand is. Ik word wel
gefrustreerd van huisartsen die verwijsbrieven schrijven met
een opdracht, ervan uitgaande dat ik alleen een taak uitvoer
en verder niets toe te voegen heb aan diagnose of behandeling.
De meneer van deze Casus van Kasius was doorgestuurd
met zo’n brief: “Gaarne behandeling ingroei hallux, fusidinecrème
reeds gestart.” Mijn collega snapte niet helemaal wat
ze nu precies zag en haalde mij erbij.
20 | voetvak