Probleemgericht werken in 60 kleine stappen - Center for Problem ...

VOORWOORD HERmAN GOLDSTEIN
60 klEiNE StaPPEN
Voorwoord Herman Goldstein
Een van de grootste zorgen binnen de politie in de Verenigde
Staten is tegenwoordig – en waarschijnlijk ook in de toekomst
– dat er flink wordt bezuinigd op de uitgaven. Het
leeuwendeel van het budget wordt besteed aan personeelskosten
en door de bezuinigingen hebben veel politiekorpsen
daarom nu al te maken met een flinke onderbezetting.
Middelen om nieuwe mensen aan te trekken, zijn moeilijk
te verkrijgen. Daardoor, en dat is hier met name van belang,
zijn de mogelijkheden van de personeelsafhankelijke, traditionele
vormen van politiewerk steeds beperkter. Hulpvragen
zijn niet meer zo uitgebreid en snel te beantwoorden
als in het verleden en ook kan het personeel niet meer zo
flexibel worden ingezet voor arbeidsintensieve operaties op
straat zoals in bijzondere projecten, grootschalige acties en
dergelijke.
Deze realiteit dwingt ons op een andere manier naar politiewerk
te kijken. Het sluit ook aan bij eerdere initiatieven om
de effectiviteit van de politie te vergroten. Bovendien geeft
het een nieuwe impuls aan de lang genegeerde wens van
de politie om de output van het politiewerk systematisch
onder de loep te nemen; om steeds weer de vraag te stellen,
zonder in hetzelfde oude patroon te vervallen, wat nu
precies van de politie wordt verwacht en hoe zij dat op een
effectieve manier kan bereiken.
Het heroverwegen van werkmethoden vraagt om een
nieuwe kijk op de rol van de politie – zowel bezien vanuit
de politie zelf als vanuit de burgers die zij dient. Essentieel
is dat erkend wordt dat de politietaak gecompliceerder is
dan vaak is neergezet. De politietaak is uitermate complex.
Het is geen enkelvoudige taak die louter te begrijpen is in
termen van het handhaven van de wet. Het werk van de politie
omvat het omgaan met zeer breed palet aan (gedrags)
problemen, elk weer met een heel eigen karakter. Daarbij
vraagt men tegenwoordig van de politie dat zij die problemen
of incidenten voorkomt en niet volstaat met het louter
blussen van brandjes.
Een frisse blik op politiewerk vereist dat de politie al dergelijke
problemen nauwkeurig bestudeert; dat ze een breder
palet aan strategieën overweegt om ze te voorkomen, te
reduceren of te elimineren; en dat ze de effectiviteit van
deze strategieën nauwkeurig bepaalt, voordat men de pijlen
richt op een nieuwe aanpak. En dat is nu precies de essentie
van probleemgericht politiewerk.
Er is veel vooruitgang geboekt op het vlak van probleemgericht
politiewerk sinds het concept in 1979 is geïntroduceerd.
Maar het is zeker nog geen mainstream-werkwijze.
De implementatie vond slechts hier en daar plaats, vaak
oppervlakkig en incidenteel, zonder daarmee écht funda-
8
menteel iets te veranderen aan de manier van werken. Het
is de dominante cultuur van traditioneel politiewerk die de
overhand houdt, met als gevolg dat nog steeds veel politiemensen
vooral bezig zijn met rondrijden en ‘boeven vangen’.
Aan de zoektocht naar een grotere effectiviteit van het
politiewerk hoeven we gelukkig niet helemaal blanco te
beginnen. Er is namelijk al veel bekend over enerzijds de
problemen waar de politie mee te maken krijgt en anderzijds
de manier waarop deze problemen het beste kunnen worden
voorkómen. Deze kennis ligt besloten in een substantiële
hoeveelheid literatuur over criminaliteit en criminaliteitspreventie
– met name in de literatuur over de zogenaamde
situationele criminaliteitspreventie. Bovendien zit er veel
kennis bij politiekorpsen en politiemensen zelf. Het is dan
natuurlijk wel de uitdaging om deze kennis aan deze
mensen te onttrekken en te analyseren.
Het Amerikaanse Center for Problem Oriented Policing,
(www.popcenter.org) verzamelt tegenwoordig alle kennis
die beschikbaar is op het gebied van veel voorkomende
problemen bij de politie. Het centrum ontsluit deze informatie
op verschillende manieren, maar vooral door de publicatie
van handboeken. Ieder handboek bevat een geheel aan
bestaande theorieën en geëvalueerde praktijkvoorbeelden
ten aanzien van een specifiek probleem en stimuleert de
politie (nog) beter na te denken over hoe zij de problemen
in hun lokale context het beste kan aanpakken.
Ondanks de grote hoeveelheid aan publicaties van het
POP-centrum over succesvoorbeelden van probleemgericht
politiewerk, wordt de verdere ontwikkeling van het concept
tegengehouden door een tekort aan analytische capaciteit
binnen politieorganisaties. Veel Amerikaanse politieorganisaties
hebben een of twee criminaliteitsanalisten in dienst,
terwijl sommige van de grootste korpsen zelfs dat niet eens
hebben. De analisten die in dienst zijn, hebben vaak de
beperkte taak om de voorkomende criminaliteit in tabellen
samen te vatten. Soms wordt hun taak uitgebreid met het
identificeren van patronen of criminaliteit met als primaire
doel om de mogelijke dader te identificeren en te begrijpen.
In een enkel geval wordt het takenpakket nog verder uitgebreid
naar het identificeren van patronen in criminaliteit.
Maar de beslissing over de te volgen strategie wordt meestal
genomen door operationeel personeel, dat dan vaak kiest
voor traditionele methoden.
Intussen is het vakgebied van de criminaliteitsanalyse hard
gegroeid en ook is inmiddels veel literatuur over het potentieel
van een dergelijke analyse beschikbaar. De mogelijkheid
om enorme hoeveelheden data elektronisch te registreren,
te bewaren en terug te vinden is vele malen groter dan