Probleemgericht werken in 60 kleine stappen - Center for Problem ...

16 BESTUDEER DE JOURNEy-TO-CRImE
60 klEiNE StaPPEN
Stap 16: Bestudeer de journey-to-crime
Hoewel de criminaliteitsdriehoek (Stap 8) de drie essentiële
elementen van criminaliteit identificeert, verklaart deze niet
hoe daders geschikte doelwitten vinden. Volgens Marcus
Felson doen zij dit voornamelijk op drie manieren:
1. Met behulp van persoonlijke kennis over het slachtoffer
(de zoon van je buren weet wellicht wanneer je niet
thuis bent).
2. Met behulp van werk (een inbreker die werkt als telefoontechnicus
kan toevallig meekrijgen dat je volgende
week op vakantie gaat).
3. Door overlappende activitity spaces.
Het concept van activitity spaces – de omgeving waar zich
het dagelijks leven van daders afspeelt - staat centraal in de
theorie van criminaliteitspatronen, die is ontwikkeld door de
Canadese omgevingscriminologen Patricia en Paul Brantingham
(zie figuur hieronder). Zij gebruiken dit concept om te
beschrijven hoe daders doelwitten vinden in hun dagelijkse
routine. Beginnend met een driehoek, gaan zij ervan uit dat
daders van huis naar het werk naar ontspanningsgelegenheden
gaan. Rondom elk van deze knooppunten (nodes)
en langs elk van deze drie paden (met uitzondering van
een bufferzone waarin zij wellicht herkend worden) zoeken
daders naar mogelijkheden tot het plegen van criminaliteit.
Ze kunnen dit wellicht een klein stukje van het pad
af vinden, maar normaliter gaan ze daarbij niet ver uit het
gebied waarin zij bekend zijn. Dit vanwege het feit dat
het gemakkelijker is om criminaliteit te plegen gedurende
dagelijkse routineactiviteiten dan door er een speciale reis
voor te maken.
De Brantinghams gebruiken ook de term ‘randen’ (edges)
om te refereren aan de grenzen van gebieden waar mensen
werken, wonen, winkelen of vermaak zoeken. Bepaalde
vormen van criminaliteit komen vermoedelijk meer voor bij
deze randen. Denk aan raciale aanvallen, overvallen en winkeldiefstal.
Dat komt omdat op deze plaatsen mensen uit
verschillende wijken samenkomen die elkaar niet kennen. In
een vroeger onderzoek hebben de Brantinghams gevonden
dat woninginbraken in Tallahassee (Florida) clusterden rond
de grenzen tussen rijke en arme wijken. De verklaring die
zij hiervoor gaven was dat de rijkere buurten aantrekkelijke
doelwitten leverden voor inbrekers die woonachtig waren in
een arme buurt, maar deze inbrekers durfden niet te ver de
rijke buurt in te reizen omdat ze daar onbekend waren en
wellicht herkend zouden worden als vreemden. Zij zouden
ook kwetsbaarder zijn omdat ze verder zouden moeten
reizen met de opbrengst van het misdrijf.
De paden die mensen bewandelen gedurende hun dagelijkse
activiteiten en de knooppunten die zij bezoeken,
44
verklaren zowel het risico op slachtofferschap als patronen van
daderschap. Dit is de reden dat de Brantinghams - en andere
omgevingscriminologische theoretici - zoveel aandacht
besteden aan de geografische verdeling van criminaliteit en
de dagelijkse distributie van activiteiten. Deze onderzoekers
stellen bijvoorbeeld criminaliteitskaarten op voor verschillende
tijdstippen en dagen van de week, zodat zij verschillende
soorten criminaliteit kunnen koppelen aan stromen forensen,
het uitgaan van de scholen, sluitingstijden van winkels of
andere processen die mensen doen bewegen langs paden
en knooppunten. Zakkenrollers en sommige winkeldieven
zoeken menigten, terwijl andere daders meer letten op de
afwezigheid van mensen. De stroom van mensen naar hun
werk bijvoorbeeld genereert een tegenstroom van inbrekers
naar woonwijken, gebruikmakend van de afwezigheid van
die forensen. De stroom van werkenden richting hun huis in
de avonduren en in weekenden produceert een aantal uren
later een tegenstroom van inbrekers die commerciële en
industriële doelwitten hebben.
Veel studies hebben aangetoond dat de reis naar criminaliteit
normaliter erg kort is – daders plegen hun misdrijven
gewoonlijk binnen anderhalf tot drie kilometer van hun
woning. Andy Brunwell bijvoorbeeld, een criminaliteitsanalist
bij het West Midlands politiekorps, één van de grootste
politiekorpsen van het Verenigd Koninkrijk, heeft recentelijk
een analyse afgerond van 258.074 journeys-to-crime, in een
periode van twee jaar. Hij heeft het volgende gevonden:
• Ongeveer de helft van de reizen was korter dan een
mijl (in de meeste studies in de Verenigde Staten zijn
deze reisjes mogelijk iets langer in verband met de lage
dekkingsgraad van de bevolking en betere toegang tot
vervoersmiddelen).
• De gereisde afstand tussen delicten verschilde. Winkeldieven
hadden de gewoonte om verder te reizen dan
de meeste andere daders.
• Vrouwen reisden verder dan mannen, misschien is dit
verklaarbaar omdat zij voornamelijk winkeldiefstallen
pleegden.
• Individuele daders varieerden aanzienlijk in reisafstand.
Sommige pleegden de meeste delicten in hun eigen
buurt. Anderen reisden verder, voornamelijk wanneer zij
samenwerkten met mededaders.
• De jongste daders pleegden delicten zeer dicht bij
hun woning, terwijl daders van in de twintig de langste
afstanden aflegden.
Susan Wernicke, criminaliteitanaliste bij het City of Overland
Park in Kansas presenteerde meer gedetailleerde informatie
over jeugdige delinquenten tijdens de National Institute of
Justice 2000 National Crime Mapping Conferentie in San