NINA Rapport 412

43
NINA Rapport 412
beitetilgongen for dyra. I og med at snødjupne har ein vesentleg effekt i modellane
som vart utvikla for GPS-datasettet på Hardangervidda, har vi likevel klart å dokumentere
effekten av snømengda på reinen sin arealbruk.
Vi har i denne rapporten berekna utbreiinga av rabbar som inneheld beitelav både
på tangane og på meir sentrale delar av Hardangervidda. Tilsvarande berekningar
er også gjort tidlegare av Gaare & Hansson (1989), Skogland (1994) og av Gaare
& Tømmervik (2004). I sum antyder desse berekningane at noko slikt som 5-10 %
av det totale vinterbeitearealet finns i tangeområda. Effektane av det lokale beitetrykket,
endringar i bestandsstorleiken, betydinga av dei regionale og lokale snøtilhøva
og såleis tilgangen til den ståande biomassen til eikvar tid gjer at den prosentvise
fordelinga av beitearealet er lite relevant når ein skal diskutere eller forstå
den langsiktige verdien av desse områda for villreinbestanden på Hardangervidda.
I estimata for snødjupne dei siste 10 åra ser vi at 2002 var eit år med lite snø og
såleis mykje tilgjengelege vinterbeite. I 2004 var tilhøva anleis og dei austlege områda
hadde mykje meir snø dette året. I denne situasjonen ser vi at ein langt mindre
del av rabbane ligg utanfor 2-metersintervallet og slik sett er ”tilgjengelege” for
reinen. Tometersgrensa for snøestimatet desse åra er vist i figur 28a og 28b. I eit
”snøår” (med meir snø i dei austlege områda) finn vi at ein langt større del av rabbane
og lavbiomassen som ligg utanfor 2 metergrensa finns på austvidda og på
tangeområda.