NINA Rapport 412

NINA Rapport 412
Dette må til dømes haldast opp mot effektane av tiltaket på reinens beite-
eller trekkåtferd. I tillegg må slike tiltak haldast opp mot effekten det har på den
menneskelege bruken av området, til dømes tilgang og forutsigbarheit. Ein har
gjennom nokre år prøvd ut eit slikt varslingssystem og rutinar for mellombels stenging
av Rv7 over Hardangervidda. Røynslene med dette arbeidet er så langt at responstida
i eit slikt system må vere svært kort dersom det skal ha god verknad
med tanke på reinen sitt høve til å krysse vegen. Vidare har det vist seg at ei så
kort responstid er svært problematisk både i høve til overvakingsrutinar, samt ynskje
og krav om ei forutsigbarheit i høve til vegen. Eit anna problem med slike kortvarige
tiltak kan vere at dyra oppfattar vegen som ein barriere (til dømes brøytekantar
eller brøytestikker) sjølv om den for eit tidsrom er stengd for biltrafikk. Eit
svært viktig poeng er her og at vi manglar røynsle både når det gjeld operasjonalisering
og effektivitet av slike tiltak.
For Dagalitangen er det ei langt større utfordring å finne aktuelle løysingar for å
stimulere villreintrekk utover på tangen, med dei massive barrierane som finst over
tangehalspartiet i dag. Det vil uansett vere viktig å unngå vidare nedbygginga av
dei få mogelege passasjane som er att, særleg i området nord for Torsetlia fjellstue.
Tek ein utgangspunkt i restaurering av gamle kjente trekkorridorar i
tangehalspartiet (figur 42), vil ein måtte gjere drastiske tiltak for å oppnå gode løysingar.
Det kan innebere mellom anna sanering av hytter, tunnellegging av vegen
og ferdsleregulering – dersom ein skal ha von om at reinen vil oppta gamle trekktradisjonar
att. Slike moglege tiltak må og fylgjast opp med mykje anna krevjande
tilrettelegging i trekksonen.
Figur 42. Omtrentleg retning og dimensjon på gamle trekkorridorar (raude pilsymbol) over
tangehalsen til Dagalifjell (Informasjon frå Reiar Åsberg, Dagali)
66