Syng som folk - Romsdal Sogelag

118
Då ungersveinen fekk veta det,
Stor kummer i hjarta han fekk.
Han skifte om sine klede, sine klede,
Og reiste dit bryllaupet stod.
Ungersveinen gjekk i brurhuset inn,
Bad om å få brura sin dans.
Der dansa dei so smedeleg, so smedeleg,
Og ho bleikna som eit lik.
«Nei, kvifor er du no so bleik,
Og kvifor er du no so blå?»
«For di dei andre hev narra meg, hev narra meg,
Og sagt at du var død.»
«Og hev dei andre narra deg
Og sagt at eg var død,
Ja, i morgon når sola på himmeln er, på himmeln er,
Skal du få sjå meg død.»
Ungersveinen gjekk i kammerset inn,
Let døra i lås etter seg.
So tok han fram sitt timeglas, sitt timeglas
Og sette det fram for seg.
Då glaset var utrunne
Og timinn var førbi,
So tok han fram sitt blanke sverd, sitt blanke sverd,
Og stakk det gjenom sitt liv.
Då blodet tok til å rinne,
Å rinne so strideleg,
Så opna han døra framfør seg, ja, framfør seg,
Bad brura sjå på seg.
«Sjå hit, de jomfruer alle.
Sjå hit min beste ven!
Eg tala med to tungor i ein munn, to tungor i ein munn,
Og eg hadde tvenne kjær.