Syng som folk - Romsdal Sogelag

Skillingsvisearkivet
I Trondheim finst Det Kgl. Norske Videnskabers Selskabs
Museums Bibliotek. Der er 1500 forskjellige skillingstrykk
samla. Sjå litteraturlista: Molde, H-S. (1981).
Visearkivet, Oslo
Norsk visearkiv i Tollbugata 28, 0157 Oslo. Kontaktmann:
Velle Espeland.
Lb Liv Greni
Programsekretær Liv Greni i NRK gjorde i 1949 opptak til
privat bruk i Eikesdalen. Desse har me fått bruke.
Norsk musikksamling
Høyrer til Nasjonalbiblioteket i Oslo, og har mange manuskript
i sine samlingar (Lindeman og Elling m.a.).
Bygde-Noreg
Bygde-Noreg i dikt og tonar, (Harøy) 1946–1953. Undertittel
Norrønt Toneblad. Utgjevar og redaktør var Bjørn Sæbjørnson.
Melodier fra Romsdal
Notehefte med ein del tonar frå Romsdal, arrangert for piano
og song. Heftet kom ut i København, og det var Borghild
Tonberg med hjelp av Thorolf Høyer-Finn som stod bak.
Me veit ikkje kva år heftet kom ut, men det var truleg ein
gong i 1930-åra.
NRK-Folkemusikkarkiv
NRK sitt rikhaldige folkemusikkarkiv har også ein del
opptak av interesse for oss. Særleg frå 1953, då Joachim
Rønneberg frå Ålesund kringkastar tok opp ein del i
Romsdal.
Sjå elles litteraturlista for andre kjeldetilvisingar.
Korleis bruke notane?
Når det gjeld notane, er instrumentalnotar nytta i staden
for vanleg songnotasjon . Dette for at notane skal vere
lettare å lese.
Notasjonen er gjort ut ifrå første verset, men ekstra opptakter
i andre vers er sette i parentes ( ).
Nokre gonger er (♭) og () sett i parentes. Dette på grunn
av motstridande manuskript. Kvar enkelt får i desse tilfella
gjere sitt eige valg. Der kjelda var påliteleg, er «kvarttonar»
tekne med, dvs. tonar litt høgare enn den noterte noten. Dette
er merkt med .
Folk som er vant til å bruke notar, tek ofte noteskrifta
som eit lovverk. Kvar note blir utførd likeins kvar gong, i ei
slavebunden framføring.
Det er to måtar å skrive ned folketonar på notar. Begge
måtane er like gode, eller like dårlege. Den eine måten er å
skrive ned so nøye at kvar detalj er med på notearket. Den
andre måten er å gje eit grunnriss, ei skisse for framføringa,
der detaljar er uvesentlege.
Vår rettesnor er at notane i denne boka skal vere eit utgangspunkt
for innøving av lokale tonevariantar. Ingen folketone
er lik frå den eine utøvaren til den andre. Eit grunnriss
er nok, synest me.
Nokre av dei tonane som er overført til noteskrift, har
tonesteg som ikkje passar inn i vår skala. Desse tonane kallar
me ofte svevande tonar eller kvarttonar, og dei er merkte
med ein pil i noteskrifta.
15