Bygdejol 1972

Øorfi^, 'f4r'lorl:
CD,,,
l,,l rtl, irl
Det hende i Marolambo, dei
mange villsvins land på Madagaskar.
På ein turne vart eg vitne
til at alle i heidningebyen
Nosidika forlet heimane sine og
drog til skogs. Bor-n og foreldre,
ungdom og oldingar var på flyttefot,
berande med seg sine fatige
eignaluter. Då eg spurde
om grunnen, fekk eg vita at dei
dagen før hadde halde ein stor
offerfest. For å gjennomføra
den etter føreskriftene hadde all
risen som dei skulle leva av,
gått med. All kaffien hadde dei
selt for å få pengar til å kjøpa
c'fferoksane for. Ja, nokre hadrie
jamvel sett seg i gjeld for år
framover. Ingen ting etande var
att. Så var det berre å ty til
jungelen i von om å finna eitkvart
der og frysa seg gjennom
rlatt etter natt i fem månader.
At det ville medføra døden for
mange av borna, visste dei mykje
betre enn eg. Men frykten for
fedreåndene dreiv. Dei måtte.
Eg kunne ingen ting gjera,
men gløyma dette synet var
uråd. Så då det vart jul, drog
eg saman med ein flokk ungdom
frå Marolambo by til Nosidika
for å høgtida jul der. Då
hadde folket vendt attende. Juletre
var eit appelsintre som vaks
på tunet til ein kar. Pynten var
bilete som skuleborn hadde
klipt ut av norshe aviser. Då
alt var klart og folket samla,
tok me kvarandre i hendene og
gjekk kring appelsintreet og
song den eine julesongen etter
den andre.
Heidningane stod som ein mur
bak oss. Slikt hadde dei aldri
opplevd. Då tropenatta fall på,
hengde eg opp eit laken og viste