Bygdejol 1972
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
neinte noko anna og me gjekk<br />
igang med arbeidet. Fyrst skifte<br />
me ut stokkane og sette nye<br />
inn, sidan var det med donkraft<br />
og strekkfiskar litt etter<br />
litt å lirka kabelen opp i kabelskoene.<br />
Me streva med dette<br />
heile natti og kl. 6 orn morgonen<br />
kunne me ringja til kontoret<br />
og melda frå om at alt<br />
var i orden. Men ei hard natt<br />
hadde det vore.<br />
Veret var bra idag i alle høve<br />
nede ved siøen. Det bles noko<br />
men ikkje so at det nauda. Annleis<br />
var det i fjellet. Me som<br />
var vane å gå der, såg at det var<br />
uver med mjøllarok so det var<br />
uråd for folk å ferdast.<br />
Då me om morgonen møtte på<br />
arbeidsplassen kom ein ung ingeniør<br />
bort til John Lilletveit<br />
og meg og sa at me laut ta ymse<br />
proviant og reidskapar til vøla<br />
av telefonen på fjellet då dei<br />
ikkje fekk samband med dei.<br />
Me som var kjende i fjellet<br />
sa at det helst var uråd å koma<br />
fram til barakka so lenge veret<br />
heldt seg slik i fjellet. Men det<br />
ville ingeniøren ikkje høyra på..<br />
Anten fekk me gå eller me miste<br />
arbeidet vårt.<br />
Litt umota tok me børene på<br />
oss og rusla i veg. Då det var<br />
mykje å bera fekk me ein ung<br />
Oslo-gut med oss. Vegen var<br />
bratt og tung. Alt gjekk vel til<br />
me kom til skoggrensa, då slo<br />
mjøllaroket himmeihØgt og det<br />
var uråd å stå oppreist. Me<br />
kraup fram meter for meter.<br />
Han som kraup fyrst måtte kjenna<br />
seg føre med staven, gjekk<br />
me feil so kunne det bera utfor<br />
eit 200 m høgt stup. So hende<br />
det at Oslo-guten var liggjande<br />
etter og då me såg til han var<br />
han blå i andletet og hadde vanskeleg<br />
for å pusta. Me måtte<br />
snu og ta han med ned til ein<br />
heller me visste om litt lenger<br />
nede. Han fekk meir klede av<br />
oss og me lova å koma og henta<br />
han att so snart me var framme.<br />
So bar det oppover att med<br />
oss to. På platået fram til barakka<br />
var det framleis umogeleg<br />
å halda seg oppreist. Me<br />
kraup med børane på ryggen,<br />
men endå føltest det som om<br />
me vart lyfte frå jordi. Roket<br />
var so tett at det var uråd å sjå<br />
mannen som kraup føre endå<br />
det berre var ein skistavlengd<br />
millom. Eg kraup framme og i<br />
ein liten blenk tyktest eg sjå<br />
ein grå vegg. Kava so forsiktig<br />
f'ram og kunne slå neven opp på<br />
barakkeveggen. Fylgde so veggen<br />
fram til me fann døri og dundra<br />
på. Det vart liv i brakka då<br />
me kom og dei hjelpte oss det<br />
beste dei kunne og me vart bodne<br />
kaffe. Men fyrst fekk me<br />
folk avstad etter Oslo-guten og<br />
då han var vel i huset kosa me<br />
oss med kaffe, og aldri har vel<br />
maten smaka so godt som etter<br />
29
Change language