Bygdejol 1972

Atle Biørn Mæhle:
Ei belsing
Då vi hadde avslutning ved
Øystese barneskule våren 1972,
knytte eg nokre ord til eit par
dikt eg har skrive. Det vart
spurt om dei kunne få bruka
dikta i Bygdejol, og om eg i
tilknytning kunne skriva nokre
ord.
;k
Menneska er ikkje like. Nokre
er godt utrusta, har gode evner,
er vakre, er sterke fysisk. Andre
har ikkje fått alle desse gåvene.
Men dei har like stor rett å få
hjelp og få utvikla seg til lukkelege
menneske. Sjølv om arbeidet
med dei svake krev mykje
arbeid og uendeleg tålmod,
må vi aldri gje oss, men prØva
omatt og omatt. Då kan vi oppleva
å gjeva menneske ei glede
og ei hjelp som for dei er mykje
større enn vi trur.
For ti år sidan var eg lærar
eit år ved ein skule på Oster-
Øy. Det var før eg byrja på
lærarskulen. Der var ein elev
som var svært svak. Det var
noko i vegen med minnet hans,
han hugsa mest ingenting. Eg
har vore lite heime dei siste åra,
og har ikkje sett han sidan. Men
bror min, som er noko lik meg,
har møtt han fleire gonger. Kvar
gong har han gått bror min i
rrrøte med eit strålande smil:
"God dag, Atle!" "Eg heiter ikkje
Atle, eg er bror hans., ,,Vil
du helsa til Atle?"
For fleire år sidan skreiv eg
eit dikt som eg har lyst å tileigna
Øystese barneskule. Lærarane
ved skulen har aldri
spart seg i arbeidet for dei svake
elevane. Og eg trur at desse
så lenge dei lever, vil bera i seg
minnet om den læraren eller
lærarinna som mØtte dei med
tillit, med glede og med tålmod.
37