PATRIMONIO OCULTO

Pilucha de María de Adolfo,
Soutelo de Montes, 1959-60.
© Virxilio Vieitez, VEGAP, A Coruña, 2013.
28
Virxilio Vieitez, nas verzas
En Galicia, usamos con moita frecuencia a expresión estar nas verzas, que vén signifi-
car estar pasmado, nos biosbardos. Así estaba Virxilio Viéitez, ao que coñecín na Fo-
tobienal de Vigo grazas a Manuel Sendón e Xosé Luís Suárez Canal en 1998. Alí non
falaba moito, era espectador da súa propia obra, estaba pasmando, nas súas verzas;
vendo aquelas fotos, sentía unha emoción intensa; artista por instinto, inventou unha
gramática propia para escribir un relato. El sabe o que busca porque coñece moi ben
o que mira. Fotógrafo certeiro, marcaba a súa pegada en cada disparo, era audaz e intuitivo.
Lembro as súas mans: eran longas e finas, de pianista. Tiña swing. «Era un fotógrafo
de xeitos suaves e porte elegante. Amable e sedutor», di Keta. «Gañaba rapidamente
a confianza das persoas, sobre todo das mulleres pouco afeitas a trataren neses tempos
con fotógrafos así». Un dandi rural.
Naturalidade e sinxeleza para resolver as dificultades, moi rápido ao situar os seus modelos,
gustáballe o aire libre facendo da necesidade virtude. Representa aquilo que
dicía Oscar Wilde «o mellor xeito de distinguirse é coa máis absoluta simplicidade».
Virxilio, como Borges, interpretou que debuxar o mundo, en realidade, é debuxar o
propio rostro. Cando o mundo comezou a interesarse por el, a Virxilio xa non lle interesaba
o mundo. Na súa mirada vivía a melancolía, a morriña, ese estado tan particular
no que un bota en falta o de alá cando está acá e o de acá cando está alá. En fin,
nas verzas».
VARI CARAMÉS
Pilar, Maribel e Lola, San Martiño de Figueroa, 1960.
© Virxilio Vieitez, VEGAP, A Coruña, 2013.
O fotógrafo Vari Caramés. Foto: Espacio Fundación Telefónica.
Abril-Xullo