Marmaris Turizm Birliği Köyleri Kırsal Turizm Envanteri Projesi

04. ÇAMLI KÖYÜ
Marmaris kent merkezinin kuzeyinde yer alan; kuzeyinde Ula İlçesi’ne bağlı Akçapınar Köyü,
doğusunda Marmaris İlçesi’ne bağlı Çetibeli, güney ve güneybatısında Marmaris İlçesi’ne
bağlı Karacasöğüt Köyü, batısında da Gökova Körfezi ile çevrelenmiş, Marmaris İlçesi’ne bağlı
bir köy yerleşimidir. Yerleşimin coğrafi koordinatları 28° 16’ 0” Doğu; 36° 59’ 12” Kuzey
şeklinde, denizden yüksekliği de ortalama 15 m’dir.
Yerleşimin Tarihi: Köyün en eski adı Hellence dilinde Kallipolis (Güzel kent) olup zaman
içinde Gelibolu şekline dönüşmüştür. George E. Bean’e göre buranın Hellenistik ve Roma
dönemlerinin Kallipolis’i olmadığı açıktır; çünkü kalıntılar burada bir kent olduğunu
göstermemektedir. Bean’e göre “Kallipolis’in gerçek yeri, yaklaşık 9,6 km içerdeki Duran
Çiftlik olarak adlandırılan yerde ele geçen bir yazıtta belirtilmiştir. Bu yazıt Kallipolisli bir kişi
tarafından İmparatoriçe Domitia’ya adanmıştır. Duran Çiftlik’teki kalıntılar burada bir kutsal
alan olduğunu ve daha sonra yerini bir kiliseye bıraktığını gösterir. Kallipolis ise, 1,6 km.
kadar doğudaki Kızılkaya Köyü’nün yukarısındaki, yaklaşık 243,8 m yükseklikteki tepededir.
Burada bugün çok az şey ayaktadır; fakat yamaçlara çömlek parçaları ve dağınık halde yapı
taşları yayılmıştır. Zirvede oldukça kötü bir işçilikle inşa edilmiş bir kule bulunmaktadır.
Kentin duvarları kaybolmuştur; fakat planı ayırt edilebilmektedir. Doğu kısımda, bir grup
basit mezar bulunmuştur. Bunlar kenarlarda ince taşlardan ve üstte bir taş kapaktan
oluşmaktadır. Kallipolis adı bu yerden kıyıdaki Gelibolu’ya, yani bugünkü Çamlı Köyü’ne
ortaçağdaki bir tarihte taşınmış olmalıdır; fakat bunun da sadece bir tahmin olduğu
unutulmamalıdır.” ⁽¹⁾
II. Beyazıd döneminde yapılan Menteşe Sancağı tahririnde, Gelibolu olarak adlandırılan bu
yerleşimde 14 hanenin bulunduğu belirlenmiştir.
Hicri 1308 (M. 1890-1891) tarihli Salname-i Vilayet-i Aydın kayıtlarına göre Gelibolu
Köyü’ndeki 110 hanede 578 kişi yaşamaktadır.
(1) - Bean, E. G. (2000), Eskiçağda Menderes’in Ötesi, Arion Yayınevi, İstanbul, s.161-163
94