pdf indir - YDÄ° ÃaÄrÄ±

içindekiler - editörden 

Editörden... 

İçindekiler 

Değerli Okuyucu, 

yeni bir sayıyla yine sizlerleyiz. 

İşçi Eki’mizi bu sayımızda sürdürüyoruz, 

bundan sonra da sürdüreceğiz. Bu konuda 

oldukça olumlu tepki aldık. Bu bölümün 

daha da güzelleşmesi önemli ölçüde 

okurlarımızın sınıf içindeki çalışmasının 

daha da gelişmesine ve buna paralel olarak 

daha fazla somut yazılar almamıza bağlı. 

Dolayısıyla okurlarımızın sınıf içindeki 

faaliyetlerini artırması işçi ekimizi 

geliştirecektir ve tersine işçi ekimizin daha 

da gelişmesiyle okurlarımızın elinde sınıfa 

gitmek için daha güçlü bir silah olacaktır. 

Yaz ayları aslında tatil yapmak için güzel 

bir fırsattır, ancak şu da bir gerçek ki, 

büyük insanlığın büyük bölümü geçimini 

sağlayabilmek için yaz aylarında da 

çalışacaktır ve ayrıca tatil yapmak 

için gerekli maddi koşullara da sahip 

olmayacaktır. Yine büyük insanlığın bir 

bölümü ise ekmek kavgasında, direniş ve 

grev çadırlarında geçirecektir yaz aylarını. 

Dergimizin okurları bunun bilincinde 

olarak yaz aylarında da sınıf mücadelesine 

ara vermeden sürdürmelidir. Elbette yaz 

ayları piknikler ve kamplar için iyi bir 

fırsattır, bu nedenle imkanlar ölçüsünde 

piknikleri ve kampları hem kitleyi hem 

de kendimizi eğitmek için kullanmalıyız. 

Mücadele içindeki işçileri de ziyaret etmeyi 

unutmamalıyız. 

Türkiye’nin katılmaması nedeniyle 

burada fazla ses getirmese de, bir ay 

boyunca milyonlarca insan futbol dünya 

kupası isterisi içine çekildi. “GÜNDEM” 

köşemizde bu konuya yer vererek, 

kardeşliğin ve dostluğun sporu olabilecek 

futbolun nasıl çılgınca tüketim ve 

milliyetçilik için kullanıldığını, bu arada 

gerçekte kimlerin kazandığını ve kimlerin 

kaybettiğini göstermeye çalıştık. 

Bu sayımızın başyazısını aylık gazete 

olarak biraz geç kalarak da olsa devlet 

ve hükümet arasında kızışan çete 

savaşlarına ve bu dalaşın arkaplanının 

aydınlatılmasına yer ayırdık. Bu konunun 

önümüzdeki dönemde değişik biçimlerde 

ama gittikçe daha da sertleşerek 

karşımıza çıkacağı kesindir. 

İşçi Eki’mizin başyazısını işçi sınıfı 

sorunlarının ele alındığı yazılarda 

fazla önemsenmeyen ve böylece fazla 

dikkat çekmeyen bir konuya, çocuk 

işçiler konusuna ayırdık. Emperyalist 

burjuvazinin kurumlarının bu konudaki 

vahim durumu daha da iyi göstermek için 

nasıl olguları ve rakamları çarpıttığını 

örneklerle göstermeye çalıştık. 

İşçi Eki’mizin diğer kısmını, önemli ölçüde 

yeni başlayan, yürümeye devam eden ve 

olumlu veya olumsuz sonuçlanan direniş 

ve grevlere ayırdık. 

Yeni Kadın Dünyası’nda, Eren Keskin 

ve Perihan Mağden gibi mücadeleci 

kadınlara karşı başlatılan karalama ve 

kışkırtma kampanlarına tavır takındık ve 

bu kampanyaların aslında tüm muhalif 

kesimleri hedeflediğine dikkat çektik. 

Geçtiğimiz dönem 15-16 Haziran 

Büyük İşçi Direnişinin ve 2 Temmuz 

Sivas Katliamının yıldönümleri çeşitli 

etkinliklerle anıldı. Bu konulardaki 

yazılarımızı ilgiyle okuyacaksınız. Yine 

geçtiğimiz dönemde 5 Haziran Dünya 

Çevre Günü ve 26 Haziran, Dünya 

İşkenceye Karşı Mücadele Ve İşkence 

Görenlerle Dayanışma Günü üzerine de 

yazılarımızı beğeniyle okuyacaksınız. 

Bir okurumuzdan gelen “İyi Haber Nasıl 

Yazılır?” yazısını bu sayımızda maalesef 

yer nedeniyle yayınlayamıyoruz. Şimdilik 

internet sitemizden yayınladığımız 

bu önemli çalışmayı tüm yazı yazan 

okurlarımızın okumasını diliyoruz. 

Her yıl olduğu gibi bu yıl da Ağustos 

ayında dergimiz çıkmayacaktır. Öyleyse 

Eylül sayımızda tekrar görüşmek dileğiyle.. 

Yeni Dünya İçin ÇAĞRI, 09.07.2006 

GÜNDEM 

ÇARESİZ DEĞİLİZ! . 3 

Tüketim ve milliyetçiliğin kışkırtılması…. 5 

PANORAMA 

İSPANYA - ETA’nın ateşkes ilanı sorunu çözecek mi?. 7 

DEMOKRATİK KONGO CUMHURİYETİ - Seçim bahane, işgal şahane…. 8 

SIRBİSTAN-KARADAĞ - Referandumdan ayrılık çıktı…. 10 

YENİ İŞÇİ DÜNYASI 

Çocuk işçiler … . 1 

“TÜMTİS’te neler oluyor?”. 3 

Castleblair’de yaşananlar... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4 

Güney Kültür Merkezi’nde 15-16 Haziran toplantısı. 5 

15-16 Haziran Mersin’de anıldı. 5 

HAS Alüminyum Fabrikası İşçilerinin Sendikalaşma Mücadelesi Sürüyor! 5 

210 işçinin işine son verildi. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6 

Seyhan: Direniş sürüyor!. 6 

Dev Sağlık-İş Çukurova Bölge Şubesi açıldı!. . . . . . . . . . . . . . . 6 

SCT Patronu Lokavt’ı Kaldırdı!. 6 

MİTO işçilerinin sendikalaşma mücadelesi sürüyor . 7 

Belediye işçilerinin TİS görüşmeleri anlaşmazlıkla sonuçlandı . 7 

Biten grev ve direnişlerden haberler... . 8 

CORUS YASAN işçisi kararlı. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8 

HALKLARIN KARDEŞLİĞİ İÇİN 

ABD’de göçmen olmak…. 11 

YENİ KADIN DÜNYASI 

Militarizme hayır! . 12 

Her Türk Asker Doğmaz - Perihan Mağden. 13 

Eren Keskin’e destek kampanyası devam ediyor 14 

Kadınlar TMY ve operasyonlara karşı Ankara’da buluştu. . . . . . . . . 14 

GÜNCEL 

Sivas katliamını unutmadık, unutmayacağız! . 15 

Sivas Katliamı İstanbul Kadıköy’de protesto edildi 15 

YAŞAMA TEMELLERİNİ KORUMA MÜCADELESİ 

Kapitalizm Doğanın ve İnsanlığın Düşmanıdır!. 16 

İstanbul Nükleer Karşıtı Platform, 5 Haziran 

Dünya Çevre Günü’nünde basın açıklaması yaptı. 16 

İşkence görenlerle dayanışma günü. 17 

Eğitim Emekçileri: “Baskılar Bizi Yıldıramaz!” 17 

Demokratik Toplum Partisi 1. Kongresi yapıldı . 18 

v ÇAĞRI Basın Yayın Ltd. Şti Adına Sahibi: Aziz Özer 

Sorumlu Yazıişleri Müdürü: İlyas Emir 

v Yönetim Yeri ve Adresi: 

Mahmut Şevket Paşa Mah., İmranlı Sk. No: 8, Şişli - İstanbul 

v Tel.: (0212) 235 35 70 v Fax: (0212) 253 19 27 

v e-mail: mail@ydicagri.com v web: www.ydicagri.com 

v Banka Hesap: 

Türkiye İş Bankası Galatasaray-İstanbul, Hesap No: 1022 0 738654 

v SAYI: 102 · TEMMUZ’2006 ISSN 1301-692X102 

v Fiyatı: Türkiye: 2 YTL (KDV DAHİL) Türkiye Dışı: 2,50 Euro 

v Baskı: Uğur Matbaacılık (0212-501 81 09) 

vYayın Türü: Yaygın Süreli

ÇETE SAVAŞLARI TÜRKİYE’NİN GÜNDEMİNİ BELİRLİYOR ... BU KADER DEĞİLDİR... 

gündem 

ÇARESİZ DEĞİLİZ! 

Yine toz duman ortalık. 

Yine kimin eli kimin cebinde belli değil. 

İlginç ve korkutucu günler yaşanıyor. 

Onlarca komplo teorisi üretiliyor, 

konuşuluyor, tartışılıyor. 

Egemen sınıflar arasındaki iktidar 

dalaşı, cumhuriyetin kuruluşundan 

bu yana devleti 

elinde bulunduran güçlerle, merkezinde 

ordunun bulunduğu ve bu devlet 

bizim diyen güçlerle, parlamentodaki 

çoğunluğuna dayanarak devlet 

erkini adım adım ele geçirmeye çalışan 

AKP hükümeti arasındaki dalaş, 

artık her iki tarafın da birbirini 

açıkça öbür tarafı kendisine karşı 

komplo yapmakla, çeteleşmekle suçladığı 

ve bu suçlamanın kanıtlarını 

ortaya koymaya çalıştığı bir aşamaya 

geldi. Gelecek yıl yapılacak cumhurbaşkanlığı 

seçimleri ve Ardından yapılacak 

genel seçim dalaşın kızışmasında 

belirleyici rol oynuyor. 

Danıştay’a yönelik ardında bir ölü, 

dört yaralı bırakan silahlı saldırı ertesinde 

olan gelişmeler, özellikle geçen 

yıl sonundaki Şemdinli olayları ertesindeki 

gelişmelerin devamı olarak 

izlendiğinde gelinen yerde egemen sınıflar 

arasındaki iktidar dalaşının boyutlarının 

doğru değerlendirilmesi 

için yeter veri sunuyor. 

Devleti elinde bulunduran, ayaklarının 

altındaki iktidar zemininin kaydığını 

gören ve bunu engellemeye çalışan 

güçler, ellerindeki tüm araçlarla 

hükümeti sıkıştırmaya, onu hizaya 

çekmeye, deyim yerinde ise “emir 

komuta zinciri” içine çekmeye çalışıyor. 

Bu uluslararası siyaset alanında 

da (örneğin Kıbrıs konusu, örneğin 

AB konusu, örneğin Ortadoğu siyaseti 

konusu vb.), iç siyaset alanında 

da (örneğin “Kürt sorunu”, örneğin 

“terörle mücadele” adı altında sunulan 

sorun, örneğin “türban sorunu” 

vb.) açıkça görülüyor. Hükümet kanadı 

zamanın kendi lehine işlediği hesabıyla 

ortamı germeden, bir “kazaya 

uğramadan” hükümet olma konumunu 

bir dahaki yıl genel seçimlere 

kadar korumak için devleti elinde bulunduran 

güçlerle uzlaşmaya giriyor, 

bir mehteran bölüğü gibi iki ileri, bir 

sağ bir sola selam ile yoluna devam etmeye 

çalışıyor. 

Arada bir tabana moral vermeye 

yönelik ve kimi de kontrol dışı olan 

“sert” çıkışlar işin özünü değiştirmiyor. 

Hükümet kanadının ortamın 

gerilmesinden, çatışmanın sertleşmesinden 

anda bir çıkarı yok. Buna 

karşı devlet iktidarını elinde bulunduran 

ve bu iktidarı korumaya çalışan 

kanadın ortamın gerilmesinden, 

çatışmaların artmasından, toplumun 

lafta laiklik ile şeriat alternatifleri arasında 

sıkıştırılıp, şeriatçı görülüp gösterilen 

hükümete karşı “laik” cumhuriyetin 

“zinde güçleri” etrafında toplanmaya 

çalışılmasından çıkarı var. 

Bu kanat için iktidarı elde tutmak 

için alternatifler şunlar: 

“Demokratik alternatif”, hükümeti 

erken seçime zorlamak, bu erken seçimde 

AKP hükümetini temeli devletçi 

olmak olan yeni bir Milliyetçi 

Cephe hükümeti kuracak bir koalisyon 

hükümeti ile devirmektir. Bu hükümetin 

ortakları CHP/DYP/ANAP 

ve MHP olarak öngörülmektedir. 

Kuşkusuz yönlendirme fonksiyonu 

da olan ve Danıştay olayları ertesinde 

yayınlanan son bir kamuoyu araştırmasında, 

AKP’nin oyları yüzde 30 

civarına düşmüş olarak gösterilmesine 

rağmen, oyları kendisine en yakın 

partiden 10 puan önde görülmektedir. 

Bugün devletçi kemalist kesimin, 

yani gerçekte devlet iktidarını elinde 

bulunduranların parlamentodaki 

“ana muhalefet partisi” görünümdeki 

CHP’nin oyları yükselen bir eğilim 

içinde gösterilmektedir. Fakat 

yine de AKP’nin çok gerisindedir. 

AKP’nin gelecek seçimlerden de — 

halk desteği temel alındığında— en büyük 

parti olarak çıkacağı en azından 

anda burjuvazinin medyasının tümünün 

üzerinde birleştiği bir olgudur. 

Bu durumda AKP’yi hükümetten 

“demokratik” yolla uzaklaştırmanın 

tek yolu koalisyon hükümetidir. 

Böyle bir koalisyon hükümeti içinde 

CHP esas parti olacaktır. (Her ne kadar 

CHP içinde de iç çatışmalar, Baykal’ı 

CHP’den uzaklaştırma çabaları, 

bu arada CHP-ANAP-DYP dışında 

yeni bir oluşumla AKP’ye karşı yeni 

bir alternatif etrafında birleşme planları 

olmasına, pazarlıklar yürütülmesine 

vb. rağmen… Böyle bir alternatifin 

bir dahaki seçimlere kadar yaratılıp, 

halktan da oy alması göle maya 

çalmaya benzemektedir. DSP’nin de 

yükselir görünen bir oy eğrisi vardır. 

Fakat bunun Ecevit’in ölüm döşeğinde 

yatmasına bağlı olarak duyulan 

acıma duyguları, vefa, “namuslu 

adam” vb. imajı ile bağı vardır. 

DSP’nin barajı aşıp koalisyon ortağı 

olma şansı sıfıra yakın bir olasılıktır.) 

Bugünkü güç dengelerine göre, 

AKP’yi demokratik yoldan işbaşından 

uzaklaştırma altanatifi koalisyonunun 

olası ortakları DYP, ANAP ve 

MHP’dir. DYP ve ANAP’ı bir türlü 

birleştirerek barajı aştırma planı vardır. 

Son kamuoyu yoklamasında 

DYP barajı aşar gösterilirken, ANAP 

barajın oldukça altında, tek başına seçime 

girdiğinde % 10’luk seçim barajıyla 

hiç şansı olmayan bir pozis-

gündem 

 

yonda gösterilmektedir. Böylece olası 

bir birliğin adresi de DYP olarak gösterilmektedir. 

MHP son kamuoyu yoklamasında 

barajın oldukça altında görünmektedir. 

Fakat ANAP’ın tersine tek başına 

seçimlere girdiğinde barajı aşma 

şansı vardır. Bu durumda AKP’nin 

“demokratik” alternatifi ortaya çıkar. 

Olası bir CHP/DYP/ANAP/MHP 

koalisyonu. İyi de bunun için seçimlerin 

yapılması ve bundan da önemlisi 

AKP’nin gerçekten % 30’lar civarında 

kalıp tek başına hükümet kuracak 

güce erişememesi ve de bunun 

yanında CHP yanında MHP ve DYP/ 

ANAP’ın barajı aşıp, üçünün-dördünün 

parlamentoda çoğunluk elde etmesi 

gerekir. Bu hesap sonuçta çok bilinmeyenli 

ve tutma ihtimali oldukça 

düşük olan bir hesaptır. 

Orta ve uzun erimde devlet iktidarını 

elinde bulunduranlar için “felaket” 

senaryosu, AKP’nin hiç bir şey 

olmamış gibi yoluna devam etmesi, 

elindeki parlamento çoğunluğuna dayanarak 

kendi belirlediği bir adayı 

cumhurbaşkanlığına seçmesi, böylece 

devlet erkinin çok önemli bir 

mevkiini daha düşürerek ele geçirmesi, 

ardından da genel seçimlerde 

tek başına hükümet kuracak bir 

çoğunluğu sağlamasıdır. Bu devleti 

elinde bulunduran kemalist bürokrat 

burjuvazi açısından yolun sonu 

olmaz, fakat sona götüren yolda çok 

önemli bir virajdır. 

Bu yüzden şimdi öncelikli hedef 

olarak hükümetin hükümet olmadığının, 

hükümet edemeyeceğinin ispatı 

ve hükümetin erken seçime zorlanması 

seçilmiştir. 

Ortaya Demirel sürülmüştür. Demirel 

ağzından bu hükümetin aslında 

hükümet edemediği, bu ülkede belli 

güç odaklarına karşı hiç bir şey yapmanın 

mümkün olmadığı, çarenin 

erken seçimde olduğu, eğer erken seçim 

yapılmış olsa idi 12 Mart ve 12 

Eylül’ün yaşanmış olmayacağı görüşleri 

dillendirilmiştir. 

Tam böyle bir ortamda gelen Danıştay’a 

yönelen “Allahın Askeri” 

imzalı ve “türban kararının cezalandırılması” 

markalı ve fakat ne gariptir 

ki hep milliyetçi/devletçi rabıtalı 

silahlı saldırı eylemi, hükümetin hükümet 

edemediğinin ötesinde, cumhuriyetin 

laik kurumlarını hedef gösteren 

bir konumda olduğunun ispatı 

bir eylem olarak çıktı ortaya. Devlet 

ordusu, yargısı, üniversite yönetimi 

vb. ile Anıtkabir’e “Ata’ya şikayet”e 

çıktı. Hükümet üyeleri kemalist kitle 

tarafından “Mollalar İran’a!”, “Katil 

hükümet!” nidaları ile karşılandı öldürülen 

Danıştay üyesinin cenaze töreninde. 

Katilin eylemin hemen ertesinde 

yakalanmış olması ve katilin 

tüm ilişkilerinin eski ordu mensupları, 

kemalist-ırkçı kuruluşlar vb. olduğunun 

ortaya çıkması ile birlikte 

bu kez hükümet kanadı, Danıştay 

saldırısının hükümete karşı girişilmiş 

bir komplo olduğunu işlemeye 

başladı. “Laik devlete karşı hükümetin 

işaretiyle hareket eden şeriatçıların 

devlete yönelik saldırısı” teorisinin 

karşısına “adı konamayan bir çetenin 

hükümete karşı komplosu” teorisi 

çıktı. Bu arada çok ciddi başka 

komplo teorisyenleri, aslında bunun 

emperyalist dış güçlerin, “Türkiye’ye 

karşı komplosu” olduğunu anlattı. 

Bir ‘yaşlı eşek’ de, aslında komplonun 

hedefinin Türkiye’nin bağımsızlığını 

savunan esas güç olan İP ve onun önderi 

olduğunu anlattı. vb. 

Sonunda ne oldu? 

Savcının hakkında tutuklanma 

kararı çıkarılmasını istediği ve Danıştay 

eylemindeki tetikçinin, Emniyet 

açıklamasına göre “adı konamayan 

çete”sinin “kilit ismi” olarak tanıtılan, 

ismi bu davaya karıştırıldığı 

için üzüntüsünden “kalbine bıçak 

saplayarak intihara kalkışan” emekli 

yüzbaşı Muzaffer Tekin hakim tarafından 

tutuksuz yargılanmak üzere 

serbest bırakıldı. Bu olay “Türkiye 

seninle gurur duyuyor” nidalarıyla 

karşılandı. Aynı Susurluk davasında 

yargılanan “vatan-millet için kurşun 

sıkanlar” gibi. Aynı Şemdinli davasının 

“iyi çocuk” katilleri gibi! Sonra 

bütün burjuva medya hep bir ağızdan 

bastırdı: Gördünüz mü, bağımsız 

yargı karar verdi. Demek ki neymiş? 

Demek ki, hükümetin ve Emniyet’in 

bir bölümünün Danıştay saldırısının 

ardında çete filan araması 

yanlışmış. Demek ki ortada komplo 

filan yokmuş. Bir “meczup” kendi dediği 

gibi, kendi başına karar alıp uygulamış. 

vb. vb. 

Danıştay saldırısının ardından çıkarılan, 

adı konmamış, ve çete olmadığı 

“bağımsız yargı”nın bağımsız 

bir kararıyla tescil edilmiş olduğu 

söylenen çetenin ardından, Emniyet 

içinde hükümete yakın olan kesim ortaya 

bir çete daha çıkardı. İçinde aktif 

subayların yer aldığı bu çetenin belgeleri 

arasında, Başbakanın evinin krokisi, 

hangi yoldan ne zaman nasıl geçtiğinin 

notları filan da bulundu. Devlete 

zimmetli bir dizi silah, cephane, 

bomba vb. de bulundu. “Vatansever” 

olduklarını açıklayan bu çetecilerin 

açıklamaları da ilginç: Bunlar Türkiye’nin 

olası bir işgaline karşı örgütleniyorlarmış! 

Ve tabii bunlar da bireysel 

olarak hareket eden, devlet ve 

ordu vb. ile ilişkileri olmayan “meczup”lardır. 

İlginç olan şudur ki, bu 

meczuplar ve bunların eylemleri olduğu 

gibi, bunlara karşı hükümet yanlısı 

Emniyet kesiminin takibatı da nedense 

son dönemde artıyor. Herhalde 

sıcakların artmasından olacaktır bu. 

Öyle ya, sıcaklar arttıkça delilik alametleri 

de artar! Yine herhalde bunların 

cumhurbaşkanlığı seçimi yaklaştıkça 

daha da artacağını söylemek 

için kâhin olmaya da gerek yoktur. 

Gelişmelerde anda gelinen son 

nokta ne? 

Özel sermayeli işbirlikçi büyük sermayenin 

öz örgütü TÜSİAD, erken 

seçime karşı olduğunu açıklayarak, 

hükümete destek verdi. Fakat bu desteğini 

de bir şarta bağladı: Hükümet 

cumhurbaşkanlığı seçimi vb. konularda 

“toplumsal uzlaşma” aramalı 

ve bunu sağlamalıdır. Hükümet öyle 

olur olmaz yersiz ve zamansız çıkışlar 

ve açıklamalar yapmamalıdır… vb. 

Ardından Başbakan –hükümetin 

başı– Genelkurmay Başkanı –devlet 

erkinin gerçek başı– ile bir görüşme 

yaptı. Ve bu görüşmenin sonucu tek 

cümleyle açıklandı: İç ve dış güvenlik 

sorunları üzerine görüşülmüştür! 

Anlaşılan odur ki, hükümet ile devleti 

elinde bulunduran güçler arasındaki 

iktidar dalaşında her iki taraf 

da kendisinin her dediğini yapacak 

durumda olmadığını, her iki tarafın 

da elinde ötekine karşı kullanacağı 

kozlar olduğu gösterilmiştir. Bu hükümetin 

bundan öncekilerin bir 

çoğunda olduğu gibi ilk muhtırada 

şapkasını alıp gitmeyeceği görüldüğü 

gibi, devlet iktidarını elinde 

bulunduran güçlerin hiç bir şart altında 

AKP’nin tek başına parlamento 

çoğunluğuna dayanarak seçeceği bir 

cumhurbaşkanını kabul etmeyeceği 

de görülmüş, gösterilmiştir. 

Bundan sonrası bu gerçeklerin yineleneceği 

bir dönem olacak, sonuçta 

bir uzlaşma formülü bulunacaktır. 

Fakat cumhurbaşkanlığı seçimi ile 

de, bir dahaki seçimler ile de bu dalaş 

son bulmayacaktır. Ve egemen 

sınıflar kendi aralarındaki bu iktidar 

dalaşında şimdiye kadar olduğu gibi 

bundan sonra da işçileri ve emekçi 

yığınları, hükümet demokrasi adına, 

devlet iktidarını elinde bulunduran 

güçler laik cumhuriyeti ve bağımsızlığı 

savunma adına kendi kuyruklarına 

takmayı deneyecektir. 

Ve bu arada çete savaşları sürecektir. 

Biz egemen sınıf ların iktidar 

dalaşının ürünü olan bu çete savaşlarının 

aptal seyircileri, şu ya da 

bu taraftaki saf destekçileri olmak 

zorunda değiliz. Bizim kendi tarafımız, 

kendi sınıf çıkarlarımız, kendi 

mücadelemiz var. 

Çete savaşlarının tozu dumanı 

arasında, kaybedilen, unutturulmaya 

çalışılan Türkiye gerçeğinde ne türban, 

ne egemen sınıfların laikliği ne 

televole sorunları belirleyici sorunlar 

değil. 

Bizim derdimiz iş sorunu, aş sorunu, 

konut sorunu, insanca yaşama 

sorunu. Tekeller bütün Türkiye 

tarihinde en yüksek kârlarını elde 

ederken, işçi ve emekçilerin toplumsal 

zenginlikten eline geçen pay eksiliyor. 

İşsizlik, yoksulluk diz boyu. 

Demokratikleşme adına çıkarılan 

bir dizi yasa var. Ama bunlar bizim 

için pratikte bir anlam ifade etmiyor. 

Kullanılmıyor. Gerçek sorunlar bunlar. 

Bırakalım çeteler tepişsin. Biz onların 

tümüne sırtımızı dönelim. Biz 

kendi işimize bakalım. Biz sermaye 

egemenliğine karşı sınıf mücadelesine 

sarılalım, kendi gücümüze güvenelim. 

Örgütlenelim. 



11 Haziran 2006 

2006 D 

Tüketim 

KAZANANLAR… 

2006 Dünya Futbol Şampiyonası 

aylar öncesinden başlayan büyük 

bir hazırlık sonrasında Münih- 

Alianz Arena stadyumunda 9 

Haziran 2006 tarihinde yapılan 

görkemli bir açılışla başladı. Bir ay 

boyunca bir dizi şey unutturulacak; 

favoriler belirlenecek, takımlar 

tutulacak, kazanan, kaybeden 

hesapları yapılacak; 64 maratonluk 

maç son rasında 

hangi 

takımın kazanacağı 

üzerine 

tartışm 

a l a r y ü - 

r üt ü lecek… 

Her Dü nya 

K u p a s ı , 

A v r u p a 

Kupa s ı v s . 

k a rşı la şmalarının 

olağan 

görüntüsü 

bu… Yapılanlar, 

y a p ı l a c a k l a r 

belli… 

Futbol geçtiğimiz 

yüzyılın 

olduğu gibi bu 

yüzyılın da seyri 

güzel en önemli 

spor dallarından 

birisi… Ancak 

s p or u n d i ğ e r 

alanlarında olduğu 

gibi, futbolda da günümüzde 

belirleyici olan bunun bir 

spor olarak, insan bedeninin 

gelişmesi, insanlar, takımlar, 

uluslar arasında kardeşlik 

ve dostluk köprüsü olması 

değil… Hayır futbol, günümüzde 

spor dünyasının en 

önemli şovlarının yapıldığı, 

çok büyük paraların kazanıldığı 

bir alan… Evet futbol, 

özellikle de Dünya Kupası, 

Avrupa Kupası vs. gibi organizasyonlarla, 

tüketim çılgınlığının 

doruğa çıkarıldığı bir alan… 

Büyük kazananlar var bu organizasyonlarda… 

Kupayı bir takım havaya kaldırıyor 

bu yarışmalarda; ama parayı kaldıranlar 

bir çok… 

kışk 

Bu yazıyı yazdığımızda bütün 

Yapılan/yapılacak 64 futbol ka 

Şampiyonası’nın “en büyüğü”, 

kazanan birilerinden, kazanıla

ÜNYA FUTBOL ŞAMPİYONASI: 

ve milliyetçiliğin 

ırtılması… 

dünyayı saran futbol heyecanı tüm hızıyla sürüyordu… 

rşılaşması henüz tamamlanmamıştı, Dünya Futbol 

“şampiyonu” henüz belli olmamıştı. Buna rağmen ama 

n birşeylerden bahsetmek mümkündü! 

de futbol ürünleri üreten, satan büyük 

tekeller var. Futbolu dostluğun, 

kardeşliğin, insanın bedensel gelişmesinin 

bir aracı yerine; kâr getiren 

bir ticari alan gören ve bu alana yatırım 

yapan; bu arada birbirine rakip 

de olan markaların kârlarını katladıkları 

organizasyonlardan birisi 

2006 Dünya Futbol Şampiyonası… 

Ama sadece spor/futbol eşyası üreten 

bu tekellerle sınırlı değil, “kazananlar 

takımı”… Çeşitli içecek tekelleri 

başta olmak üzere, bilgisayar, televizyon, 

reklam, ulaşım-turizm, fastfood 

yiyecek vb. alanlarındaki kimi 

büyük tekeller bu takımın içinde… 

Yine bu takıma dahil olanlar ara- 

gündem 

Kupası’nın Almanya’da süren ekonomik 

durgunluğun aşılmasına katkı 

sağlayacağı ileri sürülüyordu. Daha 

fazla kâr elde etmek için günümüz 

dünyasının genel geçerli emperyalistkapitalist 

kurallarını daha azgın bir 

şekilde uygulayarak dünya egemenliği 

dalaşında söz sahipliğini sürdürmek 

isteyen emperyalist Alman devleti 

Dünya Kupası organizasyonunu 

hem diğer emperyalist güçlere karşı 

prestij açısından, hem de ekonomik 

getirileri açısından bir avantaj olarak 

değerlendirmek istiyor… İstihdamın 

bir aylık bir süre için de olsa çok az 

bir iyileşme göstermesi, “mevsimlik” 

(bu mevsimlik “futbol mevsimliği” 

ama) ekonomik 

canlılık 

için bir gösterge 

olarak sunulacak. 

Belki 

bir ay ın sonunda 

yine eskiye 

dönülecek 

ama, “ne kazanılırsa 

kârdır” 

mantığıyla kitleler 

geçici iyi- 

Futbol karşılaşmalarında durum 

ne olursa olsun, favoriler galip gelsin 

veya gelmesin; sürpriz sonuçlar 

ortaya çıksın ya da çıkmasın; 2006 

Dünya Futbol Şampiyonası’nda her 

halükârda kazananlardan bahsetmek 

mümkün… Hem de Dünya Kupası 

karşılaşmalarının yapıldığı sıralarda 

değil, bunun hazırlıklarının başladığı 

dönemden bu yana kazananlar var. 

Kim bunlar? 

Kazananların başında spor, özelde 

sında futbolu, futbolcuyu “yarış atı” 

pozisyonunda gören ve bu alanda bahis 

oynatarak büyük paralar kazanan 

bahis firmaları var… 

Bunun ötesinde hazırlık ları 

uzun bir süreden beri süren Dünya 

leşmenin sonuçlarıyla 

kandırılacak… 

Sadece bu kadar 

değil bu orga 

nizasyonda n 

Alman devletinin 

çıkarı: 

E m p e r y a l i s t 

Alman devleti, 

son yıllarda işçilere, 

emekçilere 

yönelen saldırılara 

yenilerini eklemek 

istiyor. Şu sıralarda 

başta işsizlik yardımı ve 

sağlık “reformu” saldırısı 

olmak üzere yeni bir dizi 

saldırıyı gündeme getiren 

Alman devleti yaratılan 

futbolun patırtısı-gürültüsü 

arasında bunları 

gerçekleştirmeye çalışacak; 

en azından kitlelerin 

açıkça bu yeni saldırılara ilişkin tepkilerini 

bir süreliğine de olsa engellemiş 

olacak; sorunlar unutulacak, 

unutturulacak… 

Büyük kazananlar var… küçük kazananlar 

var… 

Alman devleti büyük kazananlar 

arasında… Bir de gazetelere yansı-

gündem 

 

yan küçük kazananlardan bahsediliyor… 

Alman ulaşım sektörü, taksiciler, 

fuhuş sektörü, lokantalar… bu 

küçük kazananların arasında sayılıyor. 

Bunlar arasında fuhuş üzerinde 

sıkça duruyor gazeteler… Magazinle 

bağından dolayı çokça üzerinde duruluyor 

belki ama, genelevlerin de 

ciddi ciddi hazırlık yaptığından, bu 

alanda bir patlama yaşanacağından 

bahsediliyor ve böylece bir yandan 

da sektörün reklamı yapılıyor, fuhuş 

kışkırtılıyor. Futbolun erkek şovenizminin 

hakimiyetinin araçlarından 

birisi olarak kullanıldığı, seyircisinin 

önemli bir bölümünün erkek egemen 

ideolojisinden epeyce nasiplendiği, 

kafaların bu ideolojiyle eğitildiği bir 

toplumda fuhuşun patlama yapması 

beklentisi “sıradışı” olmasa gerek… 

Almanya’da 2006’da düzenlenen 

Dünya Futbol Şampiyonası’nda yaşanan 

durum kabaca bu… 

Kazananlar arasında hangi ulus 

ve milliyetten olursa olsun özellikle 

şampiyonaya katılma hakkı kazanan 

ülkelerin hakim sınıfları olduğunu 

özellikle belirtmek gerekiyor. Ön 

planda maçlarda takımlar rakiplerini 

altetmek için çabalayadursun; geri 

planda azdırılmış, saldırgan milliyetçiliğin 

körüklendiği bir ay olacak bu 

ay… Sporun halklar arasında kardeşliğin 

ve dostluğun bir aracı olması işlevi 

bir kez daha kâğıt üzerinde kalacak, 

hakim sınıflar kendi düzenlerini 

sürdürmenin araçlarından birisi olarak 

“ulusal duygular”a hitap edecek, 

çeşitli ulus ve milliyetlerden insanlar 

başka ulus ve milliyetlere mensup sınıf 

kardeşlerine karşı kışkırtılacaklar. 

Onların kışkırtmaları arasında 

hakim sınıfların yoksullara yönelik 

saldırılarına yenileri eklenecek ve 

ama bunlar “En büyük milli takım!” 

bağırtıları arasında kaynayacak; duyulmayacak. 

Tüketim çılgınlığı sonucu büyük 

tekellerin maddi çıkarları ile hangi 

ulustan olursa olsun hakim sınıf siyasetçilerinin 

çıkarları yan yana, 

omuz omuza yürüyecek; kazananlar 

listesinde en büyük payı bu iki kesim 

alacak… 

KAYBEDENLER… 

Dünya futbola doyacak… Yazılanlara 

göre 64 maçı toplam 10 milyar civarında 

insan televizyon ekranlarından 

seyredecek… 

Bir ay sürecek bir futbol şöleni… 

Ve bir ay sürecek bir futbol büyüsü… 

Bir ay sürecek bir uyuşukluk… 

Seyrine doyulmayan yıldızlar, takımlar, 

çok güzel gollerle süslü maçlar; 

elemeler, çeyrek, yarı finaller ve 

final… 

İyi hoş ama sadece bu kadar mı? 

Örneğ in Brezi lya, Arjantin, 

Kosta Rica, Togo, Fildişi Sahilleri, 

Kolombiya, Meksika gibi yoksulluğun 

pençesindeki bir dizi ülke başta 

olmak üzere dünyanın işçilerinin, 

emekçilerinin kendi sorunlarına yabancılaşmasını 

daha da artırmayacak 

mı? 

Atılan gollerle hakim sınıfların 

bizlere, dünyanın işçilerine, emekçilerine 

attığı gollerin üzeri biraz daha 

kapatılmayacak mı? 

Ekmeğe, suya, daha iyi yaşamaya 

ihtiyacı olan dünyanın işçilerinin, 

emekçilerinin bu ihtiyaçlarının üzeri 

biraz daha örtülmeyecek mi? 

Bunlar gerçekleşmiyorsa ne yapılacak? 

Onun da bir yolu var: Umut, loto, 

toto gibi şans oyunlarında aramak 

öğütlenmiş bir çeşit… Bunun da 

Dünya Kupasındaki karşılığı “bahis 

tekelleri”. Oyna bahsi kazan, kurtul! 

Belki birileri küçük çaplı şeyler kazanacak 

ve bunun göstermelik yaygarası 

koparılacak ama yığınlar açısından 

değişecek birşey olmayacak… 

Bir ayın sonunda yine yoksul yaşam 

bütün acımasızlığı ile yığınların karşısına 

dikilecek… Açlık ve yoksulluk 

içinde, haksızlık içinde bir yaşam 

sürdürülmek zorunda; bir aylık futbol 

rötarının ardından… 

SUÇLU KİM? 

Açlık ve yoksulluk içinde bir dünya… 

Haksızlıkların hüküm sürdüğü bir 

dünya… İşçilere, emekçilere karşı 

saldırıların sürdüğü bir dünya… 

Dünyanın, çevrenin katledildiği bir 

dünya… Gözlerin kör, kulakların sağır 

edildiği; bilinçlerin esir alındığı 

bir dünya… 

Ve insanlar bir kere daha kendi sorunlarına, 

kendi gerçekliklerine yabancılaştırılacak… 

Futbolla! 

Peki bu durumda futbol suçludur 

diyebilir miyiz? 

Hayır, futbolun bir suçu yok! 

Amatör bir kitle sporu olarak futbol 

bir dizi diğer spor dalı gibi uluslar 

arasında kardeşliğin, dostluğun bir 

aracı olabilir. 

Ama günümüzde olan bu değil, yapılan 

bu değil… Futbol bu amacından 

uzaklaştırılmış durumda… 

Suçlu da işte futbolu bu amacından 

uzaklaştıran, onu kendi çıkarları 

için, uluslararasında üstünlük aracı 

olarak kullanmak isteyen emperyalist-kapitalist 

devletler… Tekeller… 

Hakim sınıf siyasetçileri… 

Bir ay boyunca futbolu seyredelim… 

Futbolun güzelliklerini görelim… 

Dünyanın en iyi futbolcularını 

seyretmenin keyfine varalım… 

Ama futbolun kapitalizmin bizi sömürdüğü, 

bizleri uyuttuğu bir araç 

haline dönüştürdüğü gerçeğini unutmadan… 

Dahası; futbolu bir seyir olarak değil 

–evet seyri de güzel ama seyretmenin 

insan bedenine bir faydası yok!– 

amatör ruhla yapılan bir spor haline 

getirmek, dostluğun ve kardeşliğin, 

iletişimin bir aracı olarak görüp 

bunu gerçekleştirmek gerekli… 

Bütün sporlar gibi futbol da kapitalizmin 

pisliklerinden arındırıldığında 

daha güzel olacak… 


Bu Kitapları 

isteyin, okuyun, 

okutun... 

D Ö N Ü Ş Ü M 

YAYINLARI 

ULUSLARARASI KOMÜNİST HAREKETİN BELGELERİ 

• 3. ENTERNASYONAL'DE ÖRGÜTLENME SORUNU . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5.00 

• BURJUVA-DEMOKRATİK DEVRİMİN PROLETER DEVRİME DÖNÜŞMESİ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5.50 

• POLİTİK BİR ÖRGÜTLENME BİÇİMİ OLARAK HALK DEMOKRASİSİ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5.00 

• 3. ENTERNASYONAL'DE FAŞİZM ÜZERİNE TARTIŞMALAR BELGELER -I-…. . . . . . . . . . . . . . . . . . 6.00 

• 3. ENTERNASYONAL'DE FAŞİZM ÜZERİNE TARTIŞMALAR BELGELER -II-… . . . . . . . . . . . . . . . . . 8.00 

• 3. ENTERNASYONAL'DE DEVRİM AŞAMALARI . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9.00 

• KOMÜNİST PARTİSİ MANİFESTOSU (Kürtçe-Türkçe) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4.00 

• MOSKOVA 1937 Lion Feuchtwanger . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7.00 

GÜNCEL POLİTİKA 

• STALİN ELEŞTİRİLERİ ÜZERİNE . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 10.00 

• EKİM DEVRİMİ ÜZERİNE. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6.00 

• İŞÇİ SINIFI HAREKETİ ÜZE. YAZILAR . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 12.00 

• MAO ZEDUNG ve ÇİN DEVRİMİ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 13.00 

• FAŞİZM NEDİR? SOSYAL DEMOKRASİ NEDİR? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6.50 

• DOĞA VE İNSAN . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8.00 

• BOLŞEVİK PARTİ İNŞA ÖĞRETİSİ ÜZERİNE . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8.00 

• ESERLERİ VE MÜCADELESİYLE R. LUXEMBURG . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8.50 

• KEMALİST DEVRİM (1. Kitap) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15.00 

• Halkın Sanatçısı/Halkın Savaşçısı YILMAZ GÜNEY (2. Baskı) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7.00 

KADIN DİZİSİ 

• KADIN SORUNU ÜZERİNE YAZILAR . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9.50 

• SOSYALİST KADIN HAREKETİ İÇİN . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8.00 

• KADINLARIN KURTULUŞU (Cilt : 1) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15.00 

• KADINLARIN KURTULUŞU (Cilt : 2) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 13.00 

• SİZİN MASALINIZ Hasan Kıyafet . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8.00 

• BİZİM LİSE Hasan Kıyafet . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9.50 

• ARTIK AĞLAMAYACAĞIM N. Doğan (ANI ROMAN). . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7.00 

• DİLAN N. Doğan (ANI ROMAN) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7.00 

• NAZİ KIZLARI Hermynia Zur Mühlen. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8.00 

• YAĞMUR MASALI SADULLAH Şaban Demir. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7.00 

ŞİİR DİZİSİ 

• PANTA REİ Hasan Erkul. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7.00 

• HİKMETİ MAVİ Hasan Erkul . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5.50 

• ACILAR DA ÜŞÜR Orhan Bahçıvan . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5.50 

• 45’LİK Hasan Erkul. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5.00 

• MEYDAN DÜŞÜ Hasan Erkul . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5.00 

Ankara Cad. No-31 / 51 Cağaloğlu–İstanbul Tel / Fax: (0212) 519 16 16 

Aralık 2005 

% 40 İndirimli 

Fiyat Listesi

PANORAMA 

panorama 

Avrupa’da ulusal sorun ve ulusal 

mücadele veren örgütler sözkonusu 

olunca, Türkiye’de de akla 

ilk gelen örneklerden biri Bask 

sorunu ve ETA olmaktadır. İşin 

ilginci bu örnek Türkiye’de ulusal 

sorunun çözümü için sık sık 

gündeme gelmekte ve kimilerinin 

“çözüm” önerilerinin örneği 

olmaktadır. Türkiye’de örnek 

olarak öne sürülse de somut olarak 

Bask ülkesinde, İspanya’da 

da ulusal sorunun varlığı sürüyor, 

gerçek bir çözüm hâlâ ufukta 

görünmüyor bile… Bu olgu, son 

dönemde Katalanlara daha geniş 

bir otonominin tanınmasına 

rağmen değişmiyor. 

ETA’nın ateşkes 

ilanı sorunu 

çözecek mi? 

Bask ülkesi sözkonusu olunca 

gözlerden gizlenen, ya da bilince 

çıkarılmayan bir olgu 

da, Bask ulusal sorununun sadece 

İspanya sorunu olmadığı, aynı zamanda 

Fransa’nın da sorunu olduğu 

gerçeğidir. Bu gerçeğe dergimizin değişik 

sayılarında dikkat çekmemize 

rağmen, Türkiye’de egemen yaklaşım, 

–basında sık sık olgular yazılsa 

da– hâlâ, Bask ve ETA sorununun sadece 

İspanya’nın sorunu olduğu biçimindeki 

yaklaşımdır. Bunun da doğrudan 

sonucu ETA’nın herhangi bir 

eylemi veya talebi de esasta sadece 

İspanya hükümetinin–yönetiminin 

siyaseti ve tavrıyla karşılaştırılmakta 

ve sorunun çözümünün arayışı da 

sadece bu çerçevede olmaktadır. 

“ETA ve Batasuna devlete barış görüşmeleri 

ve sorunun çözümü için 

önerilerde bulunsalar da devletin 

Basklılara karşı baskıları, saldırganlığı 

sürmektedir. Onlarca kişi ardı ardına 

hiçbir kanıt gösterilmeden ETA 

üyesi olmakla suçlanmakta, hapse 

atılmakta, mahkemelerde yargılanmaktadır. 

Bask kökenli olmaları ve Bask ülkesinin 

eşitliğini istemeleri yargılanmak, 

suçlanmak ve hapse atılmaları için yeterli 

‘kanıt’ olmaktadır. Mahkemeye 

çıkarılmadan dört seneye kadar ‘gözaltı’ 

uygulamaları da yaşanan kimi 

uygulamalardır. Hemen hemen her 

tutuklanan Basklı’nın işkenceye maruz 

kaldığı da tutuklananların verdiği 

bilgilerle açığa çıkmaktadır.” (Çağrı, 

sayı 88, sayfa 24, 12 Mart 2005) 

Evet bunları yaklaşık bir sene önce 

yazmıştık. Bu tespitte hem ETA ve 

Batasuna’nın devletle barış görüşmelerine 

hazır olduğunu, hem de devletin 

Basklılara karşı kimi uygulamalarını 

bilince çıkarmaya çalışmıştık. 

ETA’nın barış görüşmelerine hazır 

olduğunu ise esas olarak kimi önderlerinin 

cezaevinde yaptığı açıklamalara 

dayanarak tespit etme durumundaydık. 

Sonradan ortaya çıktığı gibi 

ETA kendi içinde hükümetle barış 

görüşmelerine hazır olmayan ve silahlı 

mücadeleyi sürdürmekten yana 

olan kesimi ikna etmek için, durumun 

gerçekte ne olduğunu tam olarak 

kamuoyuna yansıtmamıştır. 

Sözkonusu yazımızda aynı zamanda 

Bask halkının kendi kaderini 

belirlemek için gündeme gelen 

referandum talebinin İspanya meclisinde 

büyük çoğunlukla reddedildiğini, 

Katalanların otonomilerini 

daha fazla hak için reforme etmek istediklerine 

değinmiştik. 

Gelişmeler, Zapatero hükümetinin 

Katalonya’nın otonomisini genişletme 

ve ETA ile barış görüşmelerine 

hazır olduğunu ortaya koydu. 

Bu arada yine perde arkasında taraflar 

arasında görüşmelerin sürdüğü de 

- İSPANYA - 

Sonradan ortaya çıktığı gibi ETA kendi içinde 

hükümetle barış görüşmelerine hazır olmayan ve 

silahlı mücadeleyi sürdürmekten yana olan kesimi ikna 

etmek için, durumun gerçekte ne olduğunu tam olarak 

kamuoyuna yansıtmamıştır. 

ortaya çıktı, ETA’nın yan örgütü olduğu 

iddasıyla yasaklanan Batasuna 

ve Bask ülkesinin bağımsızlığını isteyenlere 

karşı saldırganlığın sürdürülmesine 

paralel olarak ETA ile barış 

görüşmelerinin köşe taşları döşendi. 

2005 Mayıs ayı ortalarında, 

İspanya meclisinde ETA’nın şiddet 

eylemlerine son vermesi, silah bırakması 

ön koşuluyla görüşmelere başlanabileceğine 

onay verildi. Böylece 

zaten görüşmelere hazır olan ETA ve 

Batasuna ile resmi olarak görüşmelerin 

yolu açıldı. 

ETA yaptığı açıklamalarda “demokratik 

bir sürece entegre olmaya” 

hazır olduğunu ifade etse de İspanya 

devletinin yöneticileri ETA’nın ciddiyetine 

kuşku ile bakıyordu. Bu kuşkuyu 

gidermek için ETA, 2003 yılı 

Mayıs ayından beri ölümlerin yaşandığı 

eylemler yapmadığı olgusunun 

yanısıra, 1 Haziran 2005’ten itibaren 

İspanyol partilerinin siyasetçilerine 

karşı cephe siyasetini değiştirdiklerini, 

herhangi bir saldırıda bulunmayacaklarını 

ilan ederek kendilerinin 

güvenilirliğini sağlamaya çalıştı. 

Tüm bu çabalar İspanya devletinin 

ETA’ya yakın örgüt ya da kesimlere 

karşı yürüttüğü saldırgan siyasetin, 

mahkeme kararlarının gölgesinde 

kaldı. Bask ülkesinin ve halkının 

haklarından yana olanlara karşı devletin 

terörü tüm hızıyla sürüyordu. 

Bu süreçte ETA ile görüşmelerin yakında 

başlayacağı tahminleri yapılsa 

da, ETA’nın Mart ayında ateşkes ilan 

etmesine kadar gerçekte ne olacağı 

pek bilinmiyordu. 

ATEŞKES İLANI… 

22 Mart’ta video görüntülü yayınla 

yapılan ateşkes açıklamasına göre, 

süresi belli olmayan, kalıcı ya da sürekli 

ateşkes süreci 24 Mart’tan itibaren 

başlayacaktı. Ateşkesin amacı ise, 

“Bask ülkesinde demokratik bir sürecin 

önünü açmak”, başlatmaktır. 

Yine yapılan açıklamaya göre bu sürecin 

sonunda, “Bask halkının kendi 

geleceği üzerine kendisinin karar 

verme hakkının” elde edildiği bir sonuç 

isteniyordu. Bunun için de Bask 

ülkesinin sömürgeci güçlerine, yani 

İspanya ve Fransa’nın hükümetlerine 

yeni sürece olumlu yaklaşmaları ve 

saldırganlıklarına son vermeleri çağrısında 

bulunuluyordu. Böylesi bir durumda 

bu ülkelerin Basklılarla olan 

çelişkinin, kavganın aşılabileceğinin 

altı çiziliyordu yapılan açıklamada. 

Açıklamanın yapıldığı günlerde 

İspanya Meclisi Anayasa Komisyonu 

Katalanların bir ulus olduğunu kabul 

ettiği ve Katalan halkına kimi hakları 

tanıdığı yasa tasarısını kabul etmişti. 

Sözkonusu barış görüşmelerinin 

başlaması sürecinde öne sürülen talepler 

arasında Batasuna’nın yasaklanması 

kararının kaldırılması, tutuklu 

ETA ve Batasuna üyelerinin 

serbest bırakılması gibi temel talepler 

de var. ETA’nın ateşkes ilanı açıklamasına 

bakıldığında, Bask ülkesinin 

ayrı bir devlet olarak “bağımsızlığı” 

düşüncesinden vazgeçilmediği; ama 

ayrı bir devlet olabilmek için alınacak 

yolun silahlı reformizm yerine silahsız 

reformizm yolu, görüşmelerle anlaşma 

yolu seçilmiştir. ETA daha önce 

de birkaç kez ateşkes ilan etmiş ve görüşmeler 

yapılmıştı. Görüşmelerin 

çıkmaza girmesi ETA’nın yeniden silahlı 

eylemlere başlamasını beraberinde 

getirmişti. Bu bağlamda ateşkes 

ilanı ilk değil. İlk olan şey, bu seferki 

ateşkese “sürekli-kalıcı” ateşkes demeleridir. 

ETA’nın cezaevindeki kimi 

temsilcilerinin anda verilen silahlı

panorama 

mücadelenin işe yaramadığı yönlü 

açıklamaları da gözönüne alındığında, 

bu seferki ateşkesin, Bask sorununun 

çözülmemesi durumunda 

da kalıcı olabilme ihtimali büyüktür. 

ETA, yeniden silahlı mücadeleye başlamayabilir. 

Fakat bu da, İspanya’da, 

ya da Bask ülkesinin bağımsızlığını 

isteyen kimi yeni silahlı grupların 

ortaya çıkmayacağı anlamına gelmiyor. 

NELER OLABİLİR? 

ETA’nın sürekli-kalıcı ateşkes ilanı 

esas olarak burjuvazinin temsilcileri 

tarafından sevinçle içiçe temkinli bir 

tavırla karşılandı. Barış görüşmeleri 

sürecinin zor geçeceği üzerine demeçler 

verildi, neler olabileceği üzerine 

tahminlerde bulunuldu. 

İspanya Başbakanı Zapatero kapalı 

kapılar ardında yürütülen görüşmelerle 

ETA’nın ateşkes ilan etmesini 

sağlayan kişi olarak gösterilip puanlarını 

yükseltirken barış görüşmelerinin 

aşama aşama olacağını ve kafasında 

bir yol haritası olduğunu açıkladı. 

Zapatero kendisini sağlam kazığa 

bağlamak için de meclisten ETA ile 

görüşmeler için onay istedi ve meclisteki 

çoğunluk bu isteği onayladı. Aşırı 

milliyetçi Halk Partisi dışındaki partiler 

esas olarak Zapatero’nun ETA 

ile görüşmelerine destek veriyor. 

Görüşmelerin ise iki ayrı temelde 

yürütüleceği görülüyor. Hükümet 

ETA ile yürüteceği görüşmelerde, 

esas olarak silahların bırakılmasını 

sağlamaya çalışacak. ETA’nın silahları 

bırakıp bırakmayacağı ise görüşmelerin 

sonucunda ETA’nın taleplerine 

ne kadar yanıt verilip verilmeyeceği 

tarafından belirlenecek. 

ETA, Batasuna’nın yasağının kaldırılmasını, 

kendi taraftarlarının cezaevlerinden 

bırakılmasını da istediğinden, 

görüşmelerde bu noktalar 

da gündeme gelecektir. Batasuna’nın 

yasağının kaldırılması ve kimi ETA 

tutuklularının serbest bırakılması işi 

en kolay çözülecek işlerdendir. 

Görüşmelerin yürütüleceği ikinci 

temel ise, İspanya hükümet yetkililerinin 

Bask ülkesinin legal siyasi 

temsilcileriyle Bask bölgesinin geleceği 

üzerine görüşmeler yürütmesidir. 

Yani Bask ülkesinin kaderi, sadece 

ETA ile yürütülen görüşmelerde 

tartışılmayacak. Esas olarak merkezi 

hükümet ile yerel hükümet ve siyasi 

partiler arasındaki görüşmelerde belirlenecek. 

Bu temellerde yürütülecek 

pazarlıkların yaz tatili sonrasında 

başlayacağı tahmin ediliyor. 

Sonuçta, ateşkes ilanının kendisi 

resmi görüşmelerin başlatılmasının 

yolunu açmıştır ama sorunun 

çözümünü getirmekten uzaktır. 

Görüşmelerin hükümet temsilcileri 

tarafından mümkün olduğunca uzatılmaya 

çalışılacağına kesin gözüyle 

bakılabilir. 

Görüşmelerde Bask ülkesinin kaderini 

Bask halkının belirlemesi talebi 

kabul edilse de –ki bu demokratik 

bir hakkın kabulüdür– sorunun 

özü Bask halkının seçimine sunulacak 

olan alternatifin ne olduğudur. 

Örneğin Katalan halkına otonominin 

genişletilmesi için ne 

düşündüğü konusunda 

referandum hakkı verildi 

ve gerçekleştirildi de. 

Bask ülkesi bağlamında 

ise bilinçte tutulması gereken 

esas mesele, sadece 

otonomi haklarının genişletilmesi 

değildir. 

Bask ülkesi İspanya ve 

Fransa tarafından ilhak 

edilen ve parçalanan bir 

ülke olduğu sürece ve 

Bask ulusunun ayrı devlet 

kurma hakkı tanınmadığı 

sürece Bask ulusal 

sorunu da varlığını 

sürdürecektir. Fransa 

ile Bask temsilcileri arasında 

herhangi bir görüşme falan 

yok. Tersine Fransa Basklılara karşı 

saldırganlığını, ETA taraftarı olduğu 

iddiasıyla onlarca insanı tutuklama 

biçiminde sürdürüyor. 

Görüşmeler sürecinin zor ve çelişkili 

geçeceği tespiti doğrudur. ETA 

ile görüşmelere karşı olanların provokasyonlarının 

yaşanacağı; ya da 

ETA’nın pazarlık gücünü azaltmak 

için kimi bomba eylemleri gerçekleştirilerek 

ETA’nın suçlandığı, güvenilir 

olmadığının propagandası yapıldığı 

bir süreç yaşanabilir. Bunun 

nasıl olacağını da hep birlikte göreceğiz. 

Açık olan şey, ETA’nın “terörist örgüt” 

olarak ilan edilmesi yerine, sisteme 

entegre etme siyasetinin öne 

çıktığıdır. Bunun için de IRA örneği 

öne çıkarılmaktadır. Uluslararası 

burjuvazinin şu ya da bu biçimde varolan 

silahlı muhalefet gücünü, sistemi 

tehdit etme potansiyelini ortadan 

kaldırma, şiddet tekelini tümüyle 

kendi elinde toplama siyaseti, 

sorunların çözümü adına değişik 

kanallardan uygulanmaktadır. ETA 

bağlamındaki tartışmalarda aslında 

bilince çıkarılması gereken temel sorun 

da budur. 


- DEMOKRATİK KONGO CUMHU 

Seçim bahane, işgal 

Eğer yeniden 

ertelenmezse, Kongo’da 

parlamento ve başkanlık 

seçimlerinin birinci 

turu 30 Temmuz’da 

gerçekleşecek. Sözkonusu 

seçimler, yıllarca süren iç 

savaş ve çatışmalara son 

verme ve “savaştan barış 

dönemine geçiş süreci” 

olarak düşünülen, ama 

seçim koşulları ve ortamı 

–esas olarak güvenlik 

ve teknik nedenlerden– 

olmadığı söylenerek 

birçok kez ertelendi. 

Birleşmiş Milletler’e bağlı 

17.000 civarında “mavikasklı” 

işgal gücü yıllardır Kongo’da. 

Kongo’da ise bu güçlere rağmen, yürüyen 

çatışmalarda, 1998’den bu 

yana beş milyon civarında insan yaşamını 

yitirmiştir. Yönetimde ise savaş 

ağaları arasında anda en güçlü 

savaş ağası olan Kabila var. Kabila 

askeri bir rejimle ve emperyalistlerin 

desteğiyle ülkeyi yönetiyor. 

Kabila’nın yönetimde olması ama 

ülkenin değişik bölgelerinde, kendi 

bölgesinde egemen olan savaş ağalarının 

varlığını ortadan kaldırmıyor. 

Özellikle başkanlık seçimlerinde 

aday olan savaş ağalarının seçimi 

kaybeden tarafı, seçimde sahtekarlık 

olduğunu iddia ederek kendisine 

bağlı silahlı güçleri devreye sokma 

ve çatışmalara yol açması büyük bir 

olasılık olarak görülüyor. Örneğin 

Kabila yeniden seçilmediği durumda 

kendisine bağlı 15.000 civarındaki 

“Başkanlık muhafız kıtası” güçlerini 

harekete geçirebilir. Diğer kimi savaş 

ağalarının da binlerce silahlı gücü – 

ve evet bunlar arasında çocuk askerler 

de var– vardır. Bu durumda seçimlerin 

yapılmasının yeni çatışmaların 

dönüm noktası olabilme ihtimali 

büyüktür. Bu durumda aslında 

BM’nin ve Avrupalı emperyalistlerin 

seçimlerin yapılmasında ısrar etmesinin, 

“demokrasiye geçiş” için mi, 

yoksa ülkeyi daha fazla karışıklığa 

sokup “barışı sağlamak” adına daha 

fazla işgal gücünü Kongo’ya göndermenin 

zeminini mi yaratmak istediği 

sorusu ortaya çıkmaktadır. 

Birleşmiş Milletler Güvenlik 

Konseyi 25 Nisan 2006 tarihinde 

yaptığı toplantıda Kongo’daki ortamı 

“dünya barışını ve uluslararası 

güvenliği tehdit eden bir durum” olarak 

değerlendirmiş ve 1671 sayılı kararla, 

AB’nin Kongo’daki seçimlerin 

güvenliğini sağlamak için BM güçlerine 

destek vermesi gerektiği kararını 

almıştır. Böylece 2003 yılında 

Kongo’daki ilk görevinden sonra 

AB’nin askeri gücü yeniden devreye 

sokuldu. AB ise yürüttüğü tartışmalar 

ertesinde Kongo’ya 2000 civarında 

asker göndermeyi kararlaştırdı. 

AB’nin başını çeken emperyalist 

güçlerden Almanya ve Fransa başta 

olmak üzere kimi diğer AB ülkeleri 

görev süreci seçimlerden önce başlayıp 

seçimlerden sonra dört ay sürecek 

olan askeri gücün gönderilmesi 

kararını 12 Temmuz’dan itibaren 

gerçekleştirecek. Seçimlerden dört ay 

sonra ise bu sürecin uzatılması gündeme 

gelecektir. 

Emperyalistlerin her zamanki gibi 

başvurduğu sahtekârlıklar Kongo 

somutunda da gündeme gelmektedir. 

Kendileri militaristleşme adımlarını 

ilerletirken ve işgal güçlerini 

başka ülkelere gönderirken, kendilerini 

“barışı koruyan”, “demokrasiye 

geçişi sağlayan” ve “yardım meleği” 

olarak göstermektedirler. Bu “yardım 

melekleri” gerçekte askeri güç olarak 

dünyanın en güçlüleri arasında başa 

oynuyor. Dünyanın yeniden paylaşımı 

dalaşında pastadan pay alma savaşı 

yürütüyor. 

Yaptıkları sahtekârlıklardan biri 

de şu ya da bu ülkede gerçekleştirilen, 

ya da gerçekleştirilecek seçimlerle 

ilgili. Somut olarak Kongo’da 

yapılması planlanan seçimlerin “hür 

ve demokratik” seçimler olacağı propagandasını 

yapmaktadırlar. “Hür ve 

demokratik” seçimleri güvenlik altına 

almak için de ek olarak askeri güç

panorama 

RİYETİ - 

şahane… 

sını propaganda ediyorsa, sözkonusu 

seçimlerde çıkarları vardır. 

BM Güvenlik Konseyi Kongo’daki 

durumu “dünya barışını ve uluslararası 

güvenliği tehdit eden bir durum” 

olarak değerlendiriyor. AB’nin 

Kongo’ya askeri güç göndermesine 

karşı olan kimi Kongo’lular, BM ve 

AB güçlerinin seçimlerin yapılması 

ve Kabila yönetimine dayattığı ön 

koşulların yerine getirilmediğini somut 

verileriyle ortaya koyuyorlar. 

Kabila’nın yeniden seçilmesi ise hemen 

hemen kesin olarak görülüyor. 

Böylesi bir ortamda Kabila karşıtlarının 

seçim sonuçlarına itiraz edeceklerine 

de kesin gözüyle bakılmaktadır. 

Buna rağmen ama AB’li emperyalistler 

için belirleyici olan kimin 

seçileceği değil, seçimlerin Kongo’ya 

askeri güç yerleştirmenin ve emperyalist 

tekellerin çıkarlarının korunması 

ve güçlendirilmesi için bir araç 

olarak kullanılmasıdır. 

KONGO’DAKİ ÇIKARLARI 

NEDİR? 

Emperyalistler arası dünyayı paylaşım 

dalaşı sözkonusu olduğunda, 

anda öne çıkan şey Irak veya İran’a 

yönelik savaş veya savaş hazırlığı siayrıca 

ekonomik olarak önemli gelir 

kaynağı olan tropik ağaçlara sahip. 

Bunlara ek olarak son yıllarda petrol 

kaynağının varlığı da ortaya çıkmış 

ve Çin, Kongo’da petrol üretmeye 

başlamıştır. 

ABD emperyalizmi Kabila ile şimdiye 

kadar dünyanın en büyük dokunulmamış 

bakır rezervlerini işletme 

–siz bunu talan diye okuyunbağlamında 

anlaşma yapmış durumdadır. 

Çin de hem petrol hem 

de bakır üretimi bağlamında AB’li 

emperyalistleri geride bırakmış durumda. 

Fransız ve Alman emperyalizminin 

tekelleri şu ya da bu ölçüde 

Kongo’daki talanda yer alsalar da, 

onlar daha fazlasını istiyor. 

Petrol, altın, elmas ve bakır tanınmış 

yeraltı kaynaklarıdır. Fakat 

Kongo üzerine yürüyen dalaşta 

önemli rol oynayan madenlerden 

biri Coltan’dır. Coltan, özellikle cep 

telefonları, bilgisayar endüstrisinde, 

silahlanma ve roket üretiminde kullanılan, 

sanayi ürünlerinin yüksek 

derecedeki sıcaklığa dayanıklığı 

için kullanılan bir madendir. Yani 

Coltan, hem ticaret açısından hem 

seçimler gerçekleşirse, kartların yeniden 

dağılması sözkonusu olacaktır. 

Afrika kıtasında da emperyalistler 

arasındaki güç dengeleri değişiyor. 

Çin Afrika kıtasındaki ülkelerle 

ticaret partneri olarak ABD ve 

Fransa’dan sonra üçüncü güç konumuna 

gelmiş durumdadır. İngiliz emperyalizmi 

konumunu Çin’e terketmek 

zorunda kalmış, Alman emperyalizmi 

ise dünya üzerindeki dalaşta 

“geç kaldığını” söyleyerek bu “geç kalmışlığı” 

ortadan kaldırmak için daha 

da saldırgan hale gelmiştir. 

Bunun bir aracı olarak AB askeri 

gücünün komutasını sevinerek üstlenmiş 

ve Almanya’nın tekellerinden 

Bayer AG, bu tekele bağlı H.C. Starck 

ve Siemens gibi tekellerin Kongo’daki 

çıkarlarını korumaya soyunmuştur. 

Kuşkusuz ki sözkonusu olan sadece 

varolan nüfuz alanını, çıkarları korumak 

değil, daha da fazlasına sahip 

olmaktır amaçları. 

Emperyalistlerin bu amaçlarını bilen 

ve Kongo’ya AB askeri gücünün 

gönderilmesine karşı olan Kongolular 

da var tabii ki. Protesto eylemleriyle 

AB ordu gücünün Kongo’ya gönde- 

Emperyalistlerin kurum ve kuruluşlarında veya 

devlet yöneticilerinin yürüttüğü tartışmalarda 

Kongo halkının sorunları, onların istek ve 

talepleri, ya da %90’ının mutlak yoksulluk 

sınırında yaşamasının nedenleri, günde hâlâ 

1200 civarında insanın çatışmalarda yaşamını 

yitirmesi vb. sorunlar yoktur, olmaz da. Onlar 

için belirleyici olan kendi çıkarlarıdır. Onlar 

için seçimlerin güvenliği gerekiyorsa, bilin ki 

seçimlerde onların çıkarları vardır. 

gönderiyorlar Kongo’ya! 2000 askerle 

bunu nasıl sağlayacakları da gerçekte 

soru işareti ama emperyalistlerin borazanları 

böyle ötüyor… 

Emperyalistlerin kurum ve kuruluşlarında 

veya devlet yöneticilerinin 

yürüttüğü tartışmalarda Kongo halkının 

sorunları, onların istek ve talepleri, 

ya da %90’ının mutlak yoksulluk 

sınırında yaşamasının nedenleri, 

günde hâlâ 1200 civarında insanın 

çatışmalarda yaşamını yitirmesi 

vb. sorunlar yoktur, olmaz da. Onlar 

için belirleyici olan kendi çıkarlarıdır. 

Onlar için seçimlerin güvenliği 

gerekiyorsa, bilin ki seçimlerde onların 

çıkarları vardır. Bu, bazen seçimlerin 

sonucunun kabul edilmesi, 

ettirilmesi, bazen de reddedilip seçimlerin 

sonucunun geçersiz olduğunu 

ilan etmeleri biçiminde kendisini 

gösterebilir. Kesin olan ama, eğer 

emperyalistler seçimlerin yapılma- 

yasetidir. Sözkonusu olanın petrol, 

doğal gaz gibi yeraltı zenginliklerine 

egemen olma, bölgede nüfuzunu sağlamlaştırma 

dalaşı olduğu da bilinmektedir. 

Özellikle Doğu Bloku’nun 

dağılmasından sonraki süreçte gündeme 

gelen dünyanın yeniden paylaşımı 

dalaşı, kendisini sadece 

Ortadoğu’da göstermiyor. Bu dalaş, 

kelimenin gerçek anlamıyla dünyanın 

her köşesinde sürüyor. Afrika da, 

sömürgecilikten en çok çeken kıta 

olarak bu emperyalist dalaşın sürdürüldüğü 

alanlardan biridir. Zengin 

yeraltı ve yerüstü kaynaklarına sahip 

ama insanlarının çok büyük bölümünün 

yoksulluk, açlık ve hastalık 

kurbanı olan… emperyalistlerin kıskacındaki 

bir kıtadır Afrika. 

Kongo, altın, elmas, bakır, kobalt, 

kalay, çinko, kadmiyum, volfram, 

germanyum ve coltan gibi hammadde 

veya maden zenginliğine ve 

de askeri, militaristleşme açısından 

emperyalistlerin göz diktiği bir madendir. 

Bu madeni o kadar önemli gördüklerinden 

Pentagon, Coltan’ı sahip 

olunması gereken stratejik hammadde 

ilan etmiştir. fiimdilik tespit 

edildiği kadarıyla Coltan’ın 

dünya çapındaki rezervlerinin %80’i 

Kongo’dadır. Kongo’da bir bakıma 

Coltan’ın yeniden paylaşımı, talanı 

için dalaş sözkonusudur. 

İşte emperyalistler için Kongo’nun 

önemi sahip olduğu zengin kaynaklardan 

geliyor. Onlar “barışı sağlamak”, 

“demokrasiye geçmek” gibi 

kitlelerin isteklerini dile getirseler 

de, gerçekte kendi aralarında pastadan 

pay alma dalaşındadırlar. 

Bu dalaşta Çin’in Afrika ülkelerinde 

giderek daha çok yer alması ise 

emperyalistler arasındaki dalaşı kızıştıran 

bir rol oynuyor. Kongo’da 

rilmesine karşı olduklarını gösteriyorlar. 

Fakat anda bunu engelleme 

durumunda değiller. Buna rağmen 

ama AB ordu güçlerine “rahat” vermeyeceklerine 

emin olabiliriz. 

Basına yansıdığı kadarıyla AB’nin 

bu işgal gücüne Türkiye de katkıda 

bulunuyor. İşgal güçlerinin 

Kongo’ya gönderilmesine hayır! şiarıyla 

emperyalistlerin işgaline karşı 

çıkmak her gerçek demokratın, devrimcinin 

görevidir. 

Kongo’ya barışı sağlamak için gitmiyorlar! 

Onlar, kendi emirlerine 

uymayanlara ateş etme emrini şimdiden 

almıştır. İşgal gücü barbarlığın 

uygulayıcısı bir güçtür. 

Yardım adına emperyalist işgale 

hayır! 

Tüm işgalci güçler Kongo’dan da 

Afrika kıtasından da defolsun! 

25 Haziran 2006

panorama 

- SIRBİSTAN-KARADAĞ- 

Referandumdan ayrılık çıktı… 

Sırbistan ile Karadağ’ın 4 Şubat 2003’ten bu yana varolan devlet birliği, 21 Mayıs’ta yapılan referandum ile son buldu. Böylece Yugoslavya’yı 

oluşturan altı birlik cumhuriyetinin hepsi birbirinden ayrılmış, 20. yüzyılın başına dönülmüş, Avrupa’daki devletlerin sayısı artmış oldu. 

10 

Emperyalist güçlerin Yugoslavya’yı 

parçalama siyasetinin 

de doğrudan bir sonucu olan 

bu gelişme, 2002 yılında Avrupalı 

emperyalistlerin Yugoslavya Federal 

Cumhuriyeti’ne dayattıkları Belgrad 

Anlaşması’nın öngördüğü bir gelişmedir. 

4 Şubat 2003 tarihinde 

Sırbistan-Karadağ olarak ortaya çıkan 

devletler birliğinde, üç sene geçtikten 

sonra bu birlikte yer alan iki 

tarafa referandum ile birlikten ayrılma 

hakkı tanınıyordu. 

Avrupa Birliği yetkililerinin böylesi 

bir referandumda birlikten ayrılmak 

için dayattığı oy oranı %55 idi. 

21 Mayıs 2006 tarihinde gerçekleştirilen 

referanduma katılım %86.3 

oldu. Referandumda oy kullananların 

%55.5’i Karadağ’ın Sırbistan’dan 

ayrılması yönünde oy kullandı. 

Yani yüzde yarım puanla, kimi verilere 

göre 1800 civarındaki oyla 

Karadağ’ın kaderi belirlenmiş oldu. 

Seçim komisyonunun resmi açıklamasına 

rağmen seçim sonucuna itiraz 

eden sağcı-milliyetçi Sırp partisinin 

seçimin yinelenmesi talebi ise 

reddedildi. 

Karadağ parlamentosu beklendiği 

gibi ayrılma kararını 3 Haziran’da 

ilan etti. Karadağ’ın devlet olarak 

varlığını tanımak için Avrupa Birliği 

üyeleri devletler 12 Haziran’da yapılan 

Dışişleri Bakanları toplantısına 

kadar beklediler ve sözkonusu toplantıda 

Karadağ’ın devlet olarak varlığı 

kabul edildi. AB üyeleri devletlerden 

önce ise İzlanda, İsviçre ve Rusya 

Karadağ’ı tanıdığını açıkladı. 

Karadağ’ın Sırbistan’dan ayrılmasına 

karşı olan radikal milliyetçi kesime 

rağmen Sırbistan yönetimi seçimlerin 

sonuçlarını Karadağ’ın yasal 

bir hakkı olarak kabul ettiğini 

açıkladı, Karadağ’ı devlet olarak tanıdığını 

ilan etti. Böylece Avrupa’da 

620.000 nüfuslu yeni bir devlet ortaya 

çıktı. 

Yapı la n u lusla ra rası a n la ş- 

maya göre böylesi bir ayrılmada 

eski Yugoslavya’nın, ardından da 

Sırbistan-Karadağ’ın Birleşmiş 

Milletler’de veya benzeri uluslararası 

kurumlardaki temsiliyet hakkı, 

hak ve yükümlülükleri Sırbistan’a 

geçmektedir. Bu durumda Karadağ, 

uluslararası kurumlara tanınmak 

için ya da üye olarak kabul edilmek 

için başvuruda bulunmak zorunda. 

Karadağ yönetiminin açıklamalarına 

göre ulusal hedefleri Birleşmiş 

Milletler’e üye olmanın yanısıra 

NATO ve AB’ye üye olmaktır. 

K a r ad a ğ ’ı n refera ndu m i le 

Sırbistan’dan ayrılma kararı vermesi 

bir yanıyla da ulusların kendi kaderini 

tayin etme hakkını kullanması 

oluyor. Bu durum, kimi düzen savunucularının 

ulusal sorunun gerçek 

çözümünün ancak devrimle mümkün 

olduğunu savunmamıza karşı, 

“bakın işte çözüm budur ve kapitalizm 

koşullarında da çözüm mümkündür” 

siyasetini haklı çıkarmak 

için kullandığı, kullanacağı bir durum. 

Bu bağlamda en azından birkaç 

nokta bilince çıkarılmak zorundadır. 

Karadağ hem Yugoslavya çerçevesinde 

hem de Sırbistan-Karadağ çerçevesinde 

sürekli belli ölçüde otonom 

olan, federal bir cumhuriyetin parçalarından 

biri olmuştur. Bir bakıma 

kendi başına hep bir “küçük” devlet 

olagelmiştir. İkincisi, Yugoslavya’nın 

dağılması kanlı çatışmaların, savaşların 

doğrudan bir sonucu olmuştur. 

Bunda emperyalist güçler, özellikle 

de ABD ve AB’li emperyalist güçler 

belirleyici rol oynamıştır. Bu süreçte 

Karadağ kendi devlet yapısına sahip 

olmuş, hükümetini kurmuş, para birimini 

önce Mark sonra da Euro olarak 

belirlemiş, kendi ekonomisine de 

sahip ve gümrük sınırları olan bir 

birlik devleti olarak yaşamını sürdürmüştür. 

Bu bağlamda aslında 

Karadağ’ın “artık bağımsız” olduğunu 

tespit etmek gerçeği tam yansıtmamaktır. 

Hepsinden önemlisi de 

Karadağ’ın Sırbistan ekonomisi için 

fazla belirleyici bir role sahip olmamasıdır. 

Karadağ’ın Sırbistan için en 

önemli yanı Adriyatik’e açılan yol olmasıdır. 

Bütün bunlara ek olarak Karadağ’ın 

nüfusunun büyük bölümü esas olarak 

Sırp kökenlidir. Kendisini Karadağ’lı 

olarak gösterenlerin nüfusa oranı 

%43 olsa da, Karadağlıların Sırp 

ulusundan ayrı bir ulus veya halk 

olup olmadığı bizzat halkın kendisi 

tarafından soru işareti olarak kabul 

edilmektedir. Açıkça Sırp olduğunu 

ilan edenlerin oranı ise %32’dir. Bu 

duruma bakıldığında 620.000 olarak 

gösterilen nüfusun %75’i Sırp olarak 

görülmektedir. Bu durumda aslında 

bir ulusun –ezilen bir ulusun– diğer 

ulustan –ezen ulustan– ayrılması 

sözkonusu değil. Buna rağmen ama 

ayrılma kararı şimdilik pratiğe geçirilmekte 

ve ayrılık süreci barışçıl olmaktadır. 

Bu barışçıl sürecin ne kadarının 

emperyalistlerin dayatmaları 

sonucu olduğu da ayrıca gözönüne 

alınması gereken bir gerçekliktir. 

Bu noktada Sırbistan yönetimi ile 

AB emperyalistleri arasında yürüyen 

sürtüşmeler, çelişkiler ve özellikle de 

Kosova sorunu ile BM Uluslararası 

Savaş Suçluları Mahkemesi bağlamında 

çözülmesi gereken sorunlar 

önemli rol oynamaktadır. Sırbistan 

yönetimi ve özellikle de parlamentodaki 

radikal milliyetçi kesimin 

Karadağ’ın ayrılma kararına karşı 

şiddet, zor kullanma ortamının olmaması 

olgusu bu hesaplarda bilinçte 

tutulmak zorundadır. 

Karadağ’ın iç çelişkileri bağlamında 

da sözkonusu kararın tüm 

oy hakkına sahip olanların çoğunluğunun 

değil, referanduma katılan 

kesimin oy çokluğuyla verilen bir 

karar olduğu bilinçte tutulmalıdır. 

Kuşkusuz ki formel bakıldığında bir 

oy fazlasıyla da olsa referandumda 

çoğunluk ayrılma yönünde karar 

vermiştir. Fakat ülkedeki gelişmeler 

bağlamında referanduma katılmayanlarla, 

referandumda ayrılığa karşı 

oy kullanan %44.5’in de hesapta tutulması 

gerekiyor. Bu kesimin gelecekte 

yeni çatışmaların alevlenmesine 

yol açıp açmayacağı da şimdilik 

belli değil, ama çatışmaların çıkma 

potansiyeli varlığını koruyor. 

Sonuçta AB emperyalistlerinin 

belirlediği çerçevede, üçte ikilik oy 

çokluğunun elde edilemeyeceği öngörüldüğünden, 

sınır %55 oranı olarak 

belirlenmiş ve Yugoslavya’nın 

parçalanmasının son adımı da atılmıştır. 

Sırbistan yönetimini bundan 

sonra da meşgul edecek olan 

şey, Kosova’nın statüsü olacaktır. 

Karadağ’ın ayrılma kararı aynı zamanda 

Kosova’nın Sırbistan’dan ayrılmasını 

isteyenler için bir örnek 

teşkil etmektedir. Emperyalistlerin 

“Balkanlaştırma”, daha doğrusu böl, 

parçala ve rahat yönet siyaseti sürdürülüyor. 

Karadağ Sırbistan’la olan devlet 

birliğinden ayrılma kararı verse de 

ve bu durum siyasi bağımsızlık gibi 

görünse de Karadağ gerçekte bağımsız 

değil, bilakis emperyalist güçlere 

bir sığıntıdır… onlara bağımlıdır. 

Karadağ’ın AB’ye üyeliğinin gerçekleşmesi 

süreci de esas olarak AB emperyalistlerinin 

Karadağ’ı daha çok 

kendilerine bağımlı kılmanın süreci 

olacaktır. Bu durum gözönüne alındığında 

Karadağ’ın bağımsız olduğunu 

söylemenin de gerçeği tam yansıtmadığı 

bilince çıkarılmalıdır. 

Sonuç olarak “Philipp Morris 

Cumhuriyeti” olarak da adlandırılan 

Karadağ, ekonomisini kara para, 

mafya ilişkileri, sigara kaçakçılığı vb. 

üzerinden düzenlemektedir. İtalyan 

savcılarının hesaplarına göre Karadağ 

bütçesinin %60’ını kaçakçılıkla sağlamaktadır. 

Turizm gelirleri bir kenara 

bırakıldığında, gelirlerinin bu 

kaynağı kurutulduğunda Karadağ’ın 

ekonomik olarak aslında kendi başına, 

bağımsız olarak yaşayabilmesi 

zor. Bu da Karadağ’da iktidarı elinde 

tutanların emperyalistlere daha çok 

sığınmaya, onlara bağımlılığı kabul 

etmeye temel oluşturuyor. 

Sınıf bilinçli işçilerin görevi, ezilen 

ulusların gerçek kurtuluşunun emperyalizme 

bağımlılıkla değil, emperyalizme 

karşı mücadeleyle, devrimle 

gerçekleşebileceğini işçilere, 

emekçilere kavratmaktır. Karadağ’ın 

somut durumunun bağımsızlığın, 

özgürlüğün bir örneği olamayacağını 

bilinçlere kazımaktır. 

21 Haziran 2006

Temmuz 2006 • yeni dünya için ÇAĞRI’nın İŞÇİ EKİ 

Çocuk işçiler … 

Medyaya yansıyan 

tavırlara göre ILO 

Genel Müdürü “çocuk 

işçiliğinin ortadan 

kaldırılması artık imkan 

dahilindedir”. Bu tespitin 

dayandırıldığı veriler 

ise, 2000-2004 yılları 

bağlamında hazırlanan 

raporda aktarılmaktadır. 

Buna göre 2000-2004 

yılların arasında 5-17 

yaş arası çalışan çocuk 

işçilerin sayısı 246 

milyondan 218 milyona 

inmiştir. 

Öyle bir dünyada yaşıyoruz 

ki, hangi yana bakarsak bakalım 

barbarlıkla karşılaşıyoruz… 

Hayır, biz felaket tellallığını 

yapmıyoruz. Sadece ve sadece yerküre 

üzerinde yaşananlara bakıp olanları 

anlatmaya, kavratmaya çalışıyoruz. 

Kapitalist-emperyalist dünyanın barbarlıklarını 

tek tek sıralamak ve her 

somut sorunda kitlelerin bilincini geliştirmek 

barbarlığa son vermenin de 

önkoşullarından biridir. 

Biliyoruz ki, bu barbarlığa son verilecekse 

eğer, bunu da ancak ve 

ancak “büyük insanlık” yapabilir. 

Dünyanın mazlumları olarak da adlandırılan 

işçiler, emekçiler, ezilen 

halklar bu barbarlığa son vermezse, 

üzerinde yaşadığımız yerküre barbarlık 

içinde çöküşe gidecek… 

“Büyük insanlık” derin uykusundan 

bir uyanırsa nelere kadir olduğu 

açıkça ortaya çıkacaktır. Bunun bilincinde 

olan dünyanın egemenleri, 

işçilerin, emekçilerin, ezilen halkların 

bilincini karartmak için her 

türlü yalana, manipülasyona, propagandaya 

başvurmaktadır. İşçilerin 

emekçilerin yaşam koşulları öylesine 

zorlaştırılır ki, milyarlarca insan sadece 

ve sadece karnını doyurup yaşayabilmenin, 

yaşamını idame etmenin 

kavgasını verirken, içinde yaşadığı 

dünyanın, düzenin gidişatı üzerine 

düşünme zamanı bile bulamamaktadır. 

Tüm manipüle, bilinç karartma çabalarına 

rağmen biraz da olsa düşünüp 

düzeni sorgulamaya kalkanlara 

karşı da egemenlerin önlemleri vardır. 

Kendilerinin oluşturduğu kurum 

ve kuruluşlar gerçeklerin üzerini 

örtemedikleri yerde, barbarlığın 

sivri uçlarını törpülemeye; sorunun 

kaynağında sistemin kendisinin 

değil, yapılan kimi yanlışların 

yattığını kitlelere anlatmaya ve böylece 

sorunların sistem çerçevesinde 

ele alınmasına çaba göstermektedirler. 

Dünyanın ezilenlerinin barbarlığın 

gerçek yüzünü görmemesi için 

de ele aldıkları sorunlarda durumu 

olduğundan iyi göstermektedirler. 

Tüm bu çabalar ise insanlık düşmanı 

olan bu kapitalist-emperyalist sistemin 

varlığını sürdürmeye hizmetten 

başka anlama gelmemektedir. 

Kitlelerin bilincini karartmaya hiz- 

İÇİNDEKİLER 

Çocuk İşçiler 1 

“TÜMTİS’te neler oluyor?” 3 

Castleblair’de yaşananlar... 4 

Güney Kültür Merkezi’nde 15-16 Haziran toplantısı 5 

HAS Alüminyum Fabrikası İşçilerinin Sendikalaşma 

Mücadelesi Sürüyor! 5 

15-16 Haziran Mersin’de anıldı… 5 

210 işçinin işine son verildi... 6 

Dev Sağlık-İş Çukurova Bölge Şubesi açıldı! 6 

Seyhan: Direniş sürüyor! 6 

SCT Patronu Lokavt’ı Kaldırdı! 6 

MİTO işçilerinin sendikalaşma mücadelesi sürüyor 7 

Belediye işçilerinin TİS görüşmeleri 

anlaşmazlıkla sonuçlandı 7 

Biten grev ve direnişlerden haberler... 8 

CORUS YASAN işçisi kararlı 8


 

met eden uluslararası kuruluşların 

başında Birleşmiş Milletler ve yan 

kuruluşları gelmektedir. Örneğin 

UNICEF, UNHCR gibi BM’nin yan 

kuruluşları, ya da BM’nin özel örgütlerinden 

biri olan Uluslararası 

Çalışma Örgütü (ILO) düzenin 

sivri uçlarına karşı çalışan ama 

gerçekte sistemin ayakta kalmasına 

hizmet eden kurum ve kuruluşlardır. 

Bu kurum ve kuruluşların 

üzerlendikleri misyonu yerine 

getirebilmeleri için de kitlelerin yaşamını 

biraz da olsa iyileştirmeye, 

uluslararası düzeyde çalışma, iş 

yasaları vb. ortaya koymaları gerekiyor, 

yapıyorlar da. 

Sözkonusu kurum ve kuruluşların 

dünya emekçilerinin bilincini 

karartmalarının araçlarından biri 

de değişik konularda ve değişik dönemlerde 

kamuoyuna yayınladıkları 

raporlardır. Sözkonusu raporlar 

gerçek durumu olduğundan iyi 

göstermek bunların temel yaklaşımlarından 

biridir. Çarpıtmanın 

yöntemlerinden biri de sözkonusu 

istatistiklerin karmaşıklığıdır. 

Buna bir de önceki raporların sonraki 

raporlara temel oluşturması 

ve böylece çarpıtmanın ve karmaşıklığın 

daha da ilerletilmesi ekleniyor 

vb. Bunun son örneklerinden 

biri ILO’nun çalışan çocuklarla ilgili 

yayınladığı rapor ve verilerdir. 

Medya da çocukların yaş grupları 

veya sayısı bağlamında buna katkıda 

bulunduğunda hangi verileri 

temel alacağınızı ya da hangisine 

dayanacağınızı seçemez duruma 

gelirsiniz. 

“12 HAZİRAN; DÜNYA ÇOCUK 

EMEĞİNE KARŞI MÜCADELE 

GÜNÜ” 

ILO Mayıs ayı sonunda başlayan 

ve iki hafta kadar süren 95. 

Konferansı’nın gündemlerinden 

biri de çocukların çalıştırılması, 

ya da başka deyimle işçi çocukların 

durumuydu. Bu konuyla ilgili 

raporu ise ILO Mayıs ayı başında 

kamuoyuna yansıttı. Sözkonusu 

konferansta konu üzerine duruldu 

ve çalışan çocuklar hatırlandı. 

Medyaya yansıyan tavırlara göre 

ILO Genel Müdürü “çocuk işçiliğinin 

ortadan kaldırılması artık imkan 

dahilindedir” tespitini yapmış. 

Bu tespitin dayandırıldığı veriler 

ise, 2000-2004 yılları bağlamında 

hazırlanan raporda aktarılmaktadır. 

Buna göre 2000-2004 yılların 

arasında 5-17 yaş arası çalışan çocuk 

işçilerin sayısı 246 milyondan 

218 milyona inmiştir. Raporun tümünü 

bilmiyoruz. Medyaya ne kadar 

doğru yansıdığını da şu an denetleyebilecek 

durumda değiliz. 

Bu bağlamda aktardığımız verilerin 

kesin veriler olmadığını bilince 

çıkarmak istiyoruz. 

Medyaya yansıdığı kadarıyla büyük 

bir gelişme olarak gösterilen 

5-17 yaş arası çalışan çocuk işçilerin 

sayısının azalması durumu, 

gerçekte çocuk işçilerin sayısını ve 

durumunu ortaya koymada ikna 

edici değil. Aynı veriler kimi zaman 

5-17 yaş arası grup için, kimi 

zaman da 5-14 yaş arası grup için 

verilmektedir. Verilerin çarpıtılması 

durumu da var. Eğer çalışan 

çocuk işçilerin sayısı gerçekten 

düşmüşse, bunun hangi nedenlere 

dayandığı ise –en azından basına 

yansıyan verilerde– ortaya konmamıştır. 

ILO verilerinin durumu 

olduğundan iyi gösterdiği yönlü 

eleştiriler haklı eleştirilerdir. 

ILO’nun kendi verilerine bakıldığında 

bile rakamlarla oynandığı, 

gerçek durumun daha iyi gösterilmeye 

çalışıldığı görülebilir. Örneğin 

ILO dergisinin 2/2002 tarihli sayısında 

2000 yılı için aktarılan verilere 

göre 5-17 yaş arası çalışan çocuk 

sayısı 351,7 milyondur. ILO ortadan 

kaldırılabilir çocuk çalışmasının 

(işinin) sayısını ise aynı yerde 

245,5 milyon olarak aktarmaktadır. 

Basına yansıyan 2006’daki rapora 

göre ise 2000 yılında çalışan çocuk 

sayısı 351,7 milyon değil 246 milyon 

olarak verilmektedir. Aradaki 

farkın 100 milyondan fazla olduğunu 

ise tespit etmemize gerek bile 

yok. Bu bir. 

ILO’nun kendi verilerini çarpıtmasının 

ikinci örneği ise, 5-14 

yaş arası çalışan çocuklarla ilgilidir. 

Yine 2/2002 tarihli ILO haber 

gazetesinde 5-14 yaş arası çalışan 

çocukların sayısı 211 milyon 

olarak verilmektedir. 2000-2004 

yılları için 2006’da yayınlanan rapora 

göre ise 5-14 yaş arası çalışan 

çocuk sayısı 217,7 milyondur. Bu 

veriler temel alındığında 5-14 yaş 

arası çalışan çocukların sayısından 

6,7 milyonluk bir artış sözkonusudur. 

Ama ILO bunu tersyüz 

etmekte, bu sayının 245,5 milyondan 

217,7 milyona düştüğünü anlatmaktadır. 

Bu sahtekârlığı ise, 

2000 yılı için öngördüğü ortadan 

kaldırılabilir çocuk emeği sayısını 

5-14 yaş arası çocukların sayısı 

olarak göstermekle yapıyor. 

Üçüncü bir şey ise, Asya ve 

Pasifik bölgesi ile ilgilidir. Somut 

aktarılan verilere göre Asya ve 

Pasifik bölgesinde 2000 yılında 

çocukların sayısı (5-14 yaş arası 

çocukların sayısı tabii ki) 655,1 

milyondur ve bunun 127,3 milyonu 

çalışmaktadır. 2004 yılında 

ise aynı yaş grubunda toplam 650 

milyon çocuk vardır ve bunların 

122,3 milyonu çalışmaktadır. 

ILO verilerinin durumu olduğundan iyi gösterdiği 

yönlü eleştiriler haklı eleştirilerdir. ILO’nun kendi 

verilerine bakıldığında bile rakamlarla oynandığı, 

gerçek durumun daha iyi gösterilmeye çalışıldığı 

görülebilir. 

Buna göre aynı yaş grubundan çocukların 

sayısı 5.1 milyon azalırken, 

çalışanlardan azalan sayı 5 

milyondur. Gerçekten de bu yaş 

grubundan çalışan çocuk sayısı 

düşmüştür buna göre. Fakat belirleyici 

olan şey, bu yaştaki çocukların 

çalışma zorunluluğundan 

kurtarılması değildir. Bu, aynı 

zamanda otomatikman bu 5 milyonun 

artık çalışmadığı anlamına 

da gelmiyor. 2000-2004 yılları arasında 

milyonlarca çocuk –eğer ölmediyse– 

14 yaşın üzerine geçmiş 

ve artık 15-17 yaş arası, kimi de 18 

yaşın üzerinde çalışan çocuk ve 

genç durumuna gelmiştir. 

ILO bu ve benzeri durumları gözardı 

ederek durumu olduğundan 

iyi, sayıları da olduğundan düşük 

göstermektedir. Bunun da en iyi 

örneklerinden biri Türkiye ile ilgili 

tavrıdır. ILO Türkiye’yi çocukları 

çalıştırmaktan kurtarıp eğitime 

yönlendiren örnek ülkelerden biri 

olarak gösteriyor. Aktardığı veya 

dayandığı veriler ise 1994-1999 

arası dönemin verileridir. Buna 

göre Türkiye’de sayısı yaklaşık 

bir milyon olan çalışan çocuk sayısı 

yarıya indirilmiştir. Oysa 2006 

yılında da kimi sendikaların tahminlerine 

göre Türkiye’de en az 

4 milyon çocuk çalışmaktadır. Bu 

hesaplar içinde aslında okul tatilleri 

döneminde çalışan çocukların 

sayısı da yoktur. Genelde dünya 

çapında da, özellikle kayıtdışı denilen 

ekonomik, çalışma alanında 

çalışan çocukların sayısı tam olarak 

bilinmiyor. Buna da dayanarak 

ILO verilerini eleştirenler, gerçek 

sayının ILO’nun aktardığı verilerin 

çok üzerinde olduğunun altını 

çiziyor. 

Kısacası, medya üzerinden yapılan 

dünya çapında çalışan çocukların 

sayısında önemli ölçüde 

azalma olmuştur biçimindeki propaganda, 

gerçek durumun çarpıtılması 

üzerinden yükselmektedir. 

Ayrıca ILO kendisine yakın hedef 

olarak –ki bu da on yıllık bir 

süreç– “en kötü şartlarda çalışan” 

çocukların çalışmalarını sonlandırmak 

olarak koyuyor. Bu “en 

kötü koşullarda çalışma”nın içeriği 

ise kölelik, insan ticareti, borçlandırarak 

kendine bağımlı kılma 

ve benzeri zorunlu çalışma biçimleri, 

çocukların zorla silah altına 

alınması, silahlı çatışmalara sürülmesi, 

fuhuş ve pornografi olarak 

dolduruluyor. ILO’nun bu amaç 

ilanı kendi başına ele alındığında 

kuşkusuz iyi bir şeydir. Ama, gerçekte 

bu, göz boyamaktan başka 

ve ILO tarafından da gerçekleştirilebilecek 

bir şey değildir. Tüm bu 

sorunların kaynağı bizzat kapitalist 

sistemin kendisidir. En basitinden 

çocuk emeğinin sömürülmesi, 

kapitalistlerin azami kâr hırslarını 

gidermeye hizmet etmekte, 

zenginliklerine daha çok zenginlik 

katmalarını beraberinde getirmektedir. 

Burada aktardığımız birkaç örnek 

bile ILO’nun çalışan çocukların 

durumunu olduğundan iyi gösterdiği, 

sistemde temelde bir değişiklik 

olmadan milyonlarca çocuğun 

çalışmasının ortadan kaldırılabileceği 

görüşünü yaygınlaştırarak 

sistemi hoş gösterdiği açıkça 

ortaya çıkmaktadır. Kapitalizmemperyalizm 

koşullarında, dünyanın 

nüfusunun büyük bölümünün 

yoksulluk ve açlık sınırında yaşadığı 

koşullarda çocukların çalıştırılması 

durumuna son verilebileceğini 

savunanlar, kitlelerin bilincini 

karartmaktadır. 

İşçilerin, emekçilerin işgüçlerinin 

sömürülmesine son vermek 

için nasıl ki sömürü sistemine, 

yani kapitalizme son vermek gerekiyorsa, 

çocukların işgücünün 

sömürülmesine son vermek için 

de kapitalizme son vermek zorunludur. 

Bu sömürü sistemine karşı 

mücadele etmeyenlerin çocukların 

sömürülmesine son vermek gerektiği 

yönlü açıklamaları boş laftır… 

“Çocuk Emeğine Karşı Mücadele 

Günü”nün de sömürü sistemine, 

kapitalizme karşı mücadele gününe 

dönüştürülmesi biz işçilerin, 

emekçilerin görevidir. Bugünün 

çocuk işçilerinin yarının yetişkin 

işçileri olacağı ve sömürü sisteminin 

kökünü kazımak için de proleter 

sınıf bilincine daha şimdiden 

sahip olmaları gerektiği bilinciyle 

ve bu görevi başarma amacıyla işbaşına! 

23 Haziran 2006

“TÜMTİS’te 

neler oluyor?” 

Medya ve internet üzer 

i nden i z le d i ğ i m i z 

TÜMTİS tartışmalarına 

ilişkin tavır takınmak istiyoruz. 

Kamuoyuna yapılan açıklamalara 

yansıdığı kadarıyla TÜMTİS’teki 

sorunların kaynağı birkaç yıl öncesine 

kadar uzanmaktadır. Gerçekte 

ise sendikal çalışma bağlamındaki 

yaklaşımlar sorunların kaynağını 

oluşturmaktadır. Sözkonusu bu 

yaklaşımlar değişik dönemlerde 

kendisini değişik biçimlerde göstermektedir. 

İşçi sınıfının çıkarları, 

birliği ve mücadelesini savunmaktan 

çok sendika bürokratizminin 

uygulanması –Türkiye’de 

çokça kullanılan tanımıyla sendika 

ağalığı–; sınıf kavgası yerine koltuk 

kavgasının verilmesi; açıklık 

ve eleştiri aracı yerine ayak oyunlarının, 

adam kayırmacılığın ve dar 

grup çıkarlarının ifadesini bulduğu 

sekterliğin egemen olduğu yaklaşımlar, 

bu biçimlerin bazılarıdır. 

Tüm bunların, hangi oranda olursa 

olsun işçi sınıfının sermayeye, kapitalist 

egemenliğe karşı mücadelesine 

zarar verdiği ise işçi sınıfının 

çıkarlarını savunduğu iddiasında 

olan hemen herkes tarafından teslim 

edilmektedir. 

TÜMTİS içindeki gelişmelere 

bakıldığında çelişkili iki taraf da 

lafta işçi sınıfının çıkarlarını, mücadeleci 

sınıf sendikacılığını savunduğunu 

iddia etmektedir. 

Taraflar kendilerinin işçi sınıfının 

çıkarlarının gerçek savunucusu olduğunu 

iddia ederken, karşı tarafın 

buna uygun davranmadığını 

savunmaktadır. Bu durumda yaşananları 

ancak taraflarca yapılan 

açıklamalardan takip edebilenlerin 

değerlendirme yapabilmesi zorlaşmaktadır. 

Buna rağmen ama, işçi 

sınıfının çıkarlarının nerede yattığına, 

yapılan önerilerden hangilerinin 

sorunu çözmede doğru 

öneri(ler) olduğuna karar verebilme 

durumundayız. 

TÜMTİS’te şimdi tartışma konusu 

olan Olağanüstü Genel Kurul 

yapılması talebi ve bu talebin gündeme 

gelmesine neden olan gelişmelerin 

kamuoyuna yansıması 

esas olarak Eylül 2005’te başlamış 

ve bugüne kadar sürmüştür. 

Kamuoyuna yayınlanan ve tartışmaların 

temel belgeleri olarak 

görülen yazılar şunlardır: 

– “Emeğin Partisi Tümtis 

Sendikasında Yöneticilik Yapmış 

5 Üyesini İhraç Etti” başlıklı ve 9 

Eylül 2005 tarihli basın bildirisi. 

– “TÜMTİS’te Neler Oluyor? 

Parti kamuoyuna” başlıklı Eylül 

TÜMTİS Genel Başkanı 

Sabri Topçu 

2005 tarihli, muhalefetin açıklaması. 

– May ı s 20 0 6 t a r i h l i ve 

“TÜMTİS’te Neler Oluyor? (EMEP 

çetesi iş başında)” başlıklı yine muhalefetin 

açıklaması. 

– 24 Mayıs 2006 tarihli TÜMTİS 

İstanbul Şubesi ve 27 Mayıs tarihli 

İzmir Şubesi basın açıklamaları. 

– 9 Haziran 2006 tarihli Evrensel 

gazetesinden yayınlanan “Sınıftan 

yana, mücadeleci işçi, emekçi ve 

sendikacılar yıkıcılığa ve bozgunculuğa 

geçit vermeyecek” başlıklı 

açıklama ve imza listesi. 

– 14 Haziran 2006 tarihli “Son 

sözü TÜMTİS İşçisi söyleyecek – 

Olağanüstü Genel Kurul Talebinde 

Bulunan Delegeler” başlıklı ve imzalı 

açıklama. 

Bu yazılara ya da belgelere dayanarak 

herkes değerlendirme yapabilme 

ve doğru olanın ne olduğunu 

söyleyebilme imkanına sahiptir. 

9 Eylül 2005 tarihli EMEP açıklamasında 

5 üyesinin ihraç edildiği 

anlatılırken, sözkonusu kişilere 

yönelik suçlamalar yapılmakta 

ama önemli olan somut bir örnek 

bile verilmemektedir. Açıklamaya 

egemen olan düşünce hedefe konan 

kişilere karşı kışkırtıcılıktır. 

Bu düşünce şu tespitte görülebilir: 

“TÜMTİS’i cepheden saldırarak 

dize getiremeyen sermaye, sendikal 

bürokratizmini, bazı sendikacıların 

kişisel zaaf, zayıflık ve hırslarını 

kullanarak içten çökertmeye 

soyunmuştur. Şimdi TÜMTİS içten 

yaratılan zayıf ve zaaflı birkaç 

sendika yöneticisi eliyle yolundan 

saptırılmak isteniyor.” (sözkonusu 

açıklamadan) 

Buna göre TÜMTİS’i ‘cepheden 

saldırıyla dize getiremeyen sermayenin 

TÜMTİS’i içten yıkmak için 

bazı sendikacıların zaaflarını kullanmaktadır 

ve sözkonusu zaaflı 

kişiler de sermayedarların kuklaları 

olma konumundadır. Böylece 

bu kişiler karşı cepheye dahledilmekte 

ve bunlar parti, sendika 

düşmanı ilan edilmektedir. Bunu 

ispat etmek için ise hiç bir somut 

veri ortaya konmamaktadır. EMEP 

Basın Bürosu’nun yayınladığı bu 

tavır, esas olarak komplo teorisini 

işleyip hedefe koyduğu insanlara 

karşı karalama tavrıdır. Gerçekte 

gündeme gelen TÜMTİS’teki sorunun 

üzerini örten ve siyasi bir 

parti olarak TÜMTİS’in iç işlerine 

müdahale etme ve hâlâ TÜMTİS 

Genel Başkanı olan Sabri Topçu’yu 

savunma temelinde yükselen bir 

tavırdır. 

Bu açıklamaya karşı sözkonusu 

muhalefetin yaptığı “Parti 

Kamuoyuna” başlıklı Eylül 2005 tarihli 

açıklamada ise yaşanan sorunlar 

kimi örneklerle somutlanmakta, 

sorunun nereden kaynaklandığı kamuoyuna 

anlatılmaktadır. 

Buna göre sorun Topkapı 

Ambarlar’da yaşanan ve üç işçinin 

ölümüne yol açan olaylara kadar 

uzanmaktadır. Dönüm noktası 

olarak da 2004 Aralık ayında 

yapılan Genel Kurul olarak gösterilmektedir. 

Genel Kurul’da Sabri 

Topçu’nun istediği kişiyi delegelerin 

çoğunluğu seçmemiştir ve 

Genel Kurul sonrasında ise Sabri 

Topçu yetkisini kötüye kullanmış, 

delegelerin çoğunluğu tarafından 

seçilen insanları tanımamış vb. 

Hatta bu arada muhalefete karşı 

saldırılar, tehditler gerçekleştirilmiş, 

kimileri bıçaklı saldırıda yaralanmış, 

kiminin arabasına saldırılmış 

vb. vs. 

Sonuç olarak tüm çabalara rağmen 

Sabri Topçu ve onu destekleyen 

siyasi güç olarak EMEP, 

TÜMTİS içindeki muhalefeti sindirmeye 

çalışırken muhalefet 203 

Genel Kurul delegesinden 137’sinin 

imzasıyla 12.09.2005 tarihinde 

Olağanüstü Genel Kurul yapılmasını 

talep etmiştir. 

TÜMTİS’in tüzüğüne göre başvurudan 

sonra bir ay içinde Merkez 

Yönetim Kurulu (MYK) toplanıp 

karar alması gerekiyor. Yine 

tüzüğe göre delegelerin 1/5’inin 

imzası Genel Kurul’un toplanması 

için yeterlidir. Sözkonusu süreçte 

MYK toplanmamış ve Genel 

Kurulun yapılması kararını almamıştır. 

Bunun sonucunda muhalefet 

sorunu 21 Ekim 2005’te 

İş Mahkemesi’ne götürmüştür. 

Sözkonusu mahkeme hâlâ sürmektedir. 

Sabri Topçu önderliğindeki MYK 

sorun mahkemeye götürüldükten 

sonra toplanmış ve anlatılanlara 

göre ayak oyunlarıyla önce “Erken 

Olağan Genel Kurul” kararı alınmış 

ve sonra da bunun tutmayacağı 

gözönüne alındığında, karar 

defterine “Olağan Genel Kurul” 

yapılması kararı geçirilmiştir. 

Genel Kurul tarihi ise 26-27 Mayıs 

2007 olarak tespit edilmiştir. 

Mayıs 2006’ya gelene kadar sorun 

tehditler, saldırılar, işten çıkarmalar 

vb. eşliğinde giderek çözümsüzlüğe 

doğru yol almıştır. 

TÜMTİS MYK’si tüzüğün Genel 

Kurul yapmayı öngördüğü maddesini 

yokmuş gibi saymış ve Genel 

Kurul delegelerinin talebini yerine 

getirmemiştir. 

Muhalefet Mayıs ayında yaptığı 

açıklamada, EMEP ve Topçu tarafından 

kendilerine yönelen suçlamalara 

cevap vermeye çalışmış 

ve sorunun çözümü için de Genel 

Kurul’un yapılıp yapılmamasına 

yapılacak bir referandumla işçilerin 

karar vermesi önerisini yapmıştır. 

OLAĞANÜSTÜ GENEL 

KURUL’A İŞÇİLER KARAR 

VERSİN 

Topçu’nun ve onu destekleyen 

EMEP’in olağanüstü Genel Kurul 

talebine karşı tavırları, EMEP ve 

Evrensel gazetesine yönelik olduğu 

söylenen tavırlara karşı tüm sayfa 

ilanı vb. olgular gözönüne alındığında 

sorunun karşılıklı anlaşma 

ile çözülmeyeceği ve olağanüstü 

Genel Kurul’a gitme yolunun kapalı 

olduğu söylenebilir. 

Tarafların sınıf sendikacılığı, 

işçilerin mücadelesi bağlamındaki 

siyasetinin ne olduğunu somut 

olarak değerlendirebilecek 

durumda değiliz. Ama bu somut 

durumda muhalefetin kararı işçiler 

versin önerisini, sorunu çözme 

bağlamında doğru bir öneri olarak 

görüyoruz. 

Biz de işçi sınıfının mücadelesi 

açısından ve bu mücadelede kararın 

işçiler tarafından verilmesi 

gerektiği düşüncesi temelinde, 

TÜMTİS içindeki sorunların çözümü 

için kararın yapılacak bir referandumla 

işçilerin kendileri tarafından 

verilmesi gerektiğini savunuyor, 

bu öneriyi destekliyoruz. 

Muhalefetin işçilerin çoğunluğunun 

Genel Kurul istememesi 

durumunda mahkemedeki davayı 

geri çekmeye hazır olduğunu açıklaması 

da olumlu bir açıklamadır. 

İşçi sınıfının kurtuluşundan yana 

olduğunu, işçi sınıfının çıkarlarını 

savunduğunu söyleyenlerin, sendika 

bürokratizmine karşı tabanın 

kararlarda yer almasından yana olduğunu 

bağıranların yapacağı tek 

şey var: Referandum yapmak! 

Tekkecilik, grupçuluk işçi sınıfının 

mücadelesine sadece ve sadece 

zarar veriyor. Devrimcilik, 

solculuk adına farklı düşünenlere 

karşı tehditler, saldırılar karşıdevrime 

hizmet eden ve karşıdevrimci 

edimlerdir. Tüm sınıf bilinçli işçiler, 

işçi sınıfının birliğine, mücadelesine 

zarar veren tavırlara karşı 

mücadele etme görevine sahiptir. 


Temmuz 2006 • yeni dünya için ÇAĞRI’nın İŞÇİ EKİ


 

Castleblair’de 

yaşananlar... 

Biz İskoçya kökenli bir tekstil 

firması olan Castleblair’in 

işçileriyiz. 90 yıllık bir 

firma olan Castleblair dünyanın 

en önemli mağazacılık gruplarından 

35 ülkede 700’ün üzerinde 

mağazası olan Marks&Spencer’ın 

üreticisi. 

Castleblair, Marks&Spencer fiyatları 

daha düşürelim dediği için 

İskoçya’daki fabrikalarını kapattı 

ve işçi sınıfının örgütsüz olduğu, 

ücretlerinin düşük olduğu ülkelerde 

fabrikalar kurmaya başladı. 

Türkiye’de Kıraç’taki fabrika da 

Castleblair için paha biçilmez kaftandı. 

Ancak işler patronların istediği 

gibi gitmedi ve bizler DİSK 

Tekstil Sendikasında örgütlenmeye 

başladık. Bu örgütlenme yoğun 

mücadeleler sonucunda başarıya 

ulaştı. Fakat işveren örgütlülüğü 

dağıtmakta kararlıydı. Çünkü 

Marks&Spencer maliyetleri düşürmek 

ve daha fazla kar etmek için 

buraya gelmişti. Saldırıları yoğunlaştırdı. 

İşten atılmalar yaşandı. 

Kapının önünde bir dizi arkadaşımız 

mücadeleyi sürdürdü. Sendika 

destek vermedi. 

Sözleşemede hiçbir kazanım 

yok! 

Sendikalaştığımız zaman koşullarımızın 

daha iyi olacağını düşünmüştük. 

Ancak şartlarda değişen 

bir şey olmadı. İki yıl önceki 

kötü sözleşmenin ardından DİSK/ 

Tekstil’den Muharrem Kılıç koşullarınızı 

bir dahaki sözleşmede 

düzelteceğiz demişti. Aradan 2 yıl 

geçti. Yeni sözleşme geldi. Ama 

Kılıç sözünü tutmadı. İşverenin 

yüzde “O” önerisini işçilere kabul 

ettirmeye çalıştı. Bizleri ikna edemeyince 

ilk altı ay için yüzde 4, 

ikinci altı ay için yüzde 3 önerisi 

geldi. Bir önceki sözleşmeden de 

kötü bir sözleşme önümüze getirildi. 

Ve sendika tarafından başka 

çaremiz yokmuş havası yaratıldı. 

Sadece düşük ücret nedeniyle değil, 

ikramiyelerin durumu, performans 

değerlendirmeleri gibi konularda 

da işverenin çok geri taleplerle 

gelmesi nedeniyle bu sözleşmeyi 

kabul etmeyeceğimizi açıkladık. 

Sendika ise oldu bittiye getirip 

sözleşmeyi imzalamak istiyordu. 

Bizim tepkimiz karşısında işveren 

35 işçiyi diğer işçilerden ayırarak 

üst kata çıkardı. Amacı bizi 

bölmek ve dağıtmaktı. Sendika yöneticileri 

ise bu olaya her zamanki 

gibi işverenin hakkıdır kanunsuz 

bir şey yapmayın diyerek patronun 

rahat davranmasının önünü 

açmış oldu. 

Bütün bunlar yetmezmiş gibi işveren 

işten çıkmak isteyen arkadaşlarımıza 

kıdemlerini ödemeye 

başladı. Bu nedenle birçok arkadaş 

istifa etti. Patron ayrıca bizi sıkıştırmak 

için ücretlerimizi de ödememeye 

başladı. Amaç belliydi, 

parasızlıkla bizi sıkıştırıp, tazminatımızı 

alıp gitmemizi istiyordu. 

Örgütlü, deneyimli işçilerden kurtulursa 

sendikayla anlaşır, işçileri 

rahat rahat sömürmeye devam 

ederim diye düşünüyordu. Ve yaklaşık 

3 aydır bizler, avanslarımızı, 

maaşlarımızı ve vergi iademizi alamıyoruz. 

Eylemler Artıyor 

Bu duruma karşı işyerinde ve dışarıda 

eylemlere başladık. İşverenle 

sendika arasındaki görüşmelerde 

de uyuşmazlık kararı çıktı. 

Arabulucu sürecinden de bir sonuç 

alınamadı. Patronun makinelerin 

bir kısmını dışarıya çıkarmak istemesi 

üzerine fabrikanın üst katına 

çıkarılan bizler üretimi durdurduk. 

Alt kattaki arkadaşlarımız da 

bize katıldı. Patron da buna cevap 

olarak 31 kişiyi senelik izne 

çıkarmak istedi. Biz çalışmak istediğimizi 

söyledik. Ama sendikatemsilciler 

her zamanki gibi patronun 

yanında saf tutarak bizleri 

yalnız bırakınca bizler de izinleri 

bir şartla kabul ederiz dedik: verilmeyen 

tüm haklarımızın verilmesi 

kaydıyla 33 arkadaşımız 

izne çıktı. Bizse ertesi gün kapının 

önüne geldik. İçeriye girmeye 

çalıştık. Jandarma ve özel güvenlikler 

girmemizi engellemeye çalıştı. 

Sendika yöneticisi Muharrem 

Kılıç bu patronun yasal hakkıdır 

diyerek, işçileri koruyacağına patronu 

korudu. Biz, kararlı bir şekilde 

kapıları zorlayarak içeri girdik. 

Bizim içeri girmemiz yasaktı. 

Ancak patronun aylardır paramızı 

ödemesi serbestti. 

Aynı gün işverenin makineleri 

kapıya yanaştırması üzerine fabrika 

önünde nöbet tutmaya başladık. 

O gün bugündür de fabrika 

önünde 24 saat nöbet tutuyoruz. 

Aynı hafta Perşembe günü bütün 

sendikacıların ve işçilerin katıldığı 

bir toplantı yapıldı. Toplantıda 

sözleşme sandığa getirildi. 43 işçi 

sözleşmeye “hayır” derken 18 işçi 

“evet” dedi. Bu greve “evet” anlamına 

gelen bir oylamaydı. 

Sendika Oyalıyor 

Bu karara rağmen sendika grev 

kararını asmadı. Patronla uzlaşmaya 

çalıştı. 

İşçilere neredeyse hiçbir katkı 

sunmazken süreci işverenin istediği 

gibi sürdürmeye çalışmanın 

yanı sıra danışmanlık hizmetinde 

de kusur etmedi. 

Muharrem Kılıç işçilerin temsilcisi 

değil de patronun temsilcisinden 

daha iyi temsil ediyordu. 

İşveren ücretlerimizi ödemezken, 

işyerinden istifa edenlerin parasını 

ödemeye devam etti. Bu aslında 

örgütlülüğümüzün her gün 

daha fazla erimesine neden oluyordu. 

Bir yandan belirsizlik, bir 

yandan parasızlık dayanma gücümüzü 

kırmaya başladı. Sendika ve 

temsilcileri, işçilerin işten çıkmalarını 

teşvik ediyorlardı. 

Hatta bazı siyasi grup temsilcileri 

daha önceki deneyimlerde 

Muharrem Kılıç tarafından ihanete 

uğramalarına rağmen bugün 

bu sendikacının yanında saf tutmalarının 

bizce açıklanabilir bir 

yanı yoktur. Çünkü sendikacıların 

bu fabrikada patronla anlaşmalı 

bir şekilde örgütlü işçi istemedikleri 

açıkça ortadadır. Çünkü ilk 

sözleşme döneminde de aynı oyun 

sahnelendi. 

Sözleşme sabahı 6 mücadeleci 

işçi işten atılıyor, sendikacıların 

cevabı: Patron yasal haklarını verdikten 

sonra biz bir şey yapamayız 

oldu. Patron ve sendikacılar belli 

ki aynı oyunu sahneye koydular. 

Biz ise, bu belirsizliğe dur demekte 

ve örgütlülüğü savunmakta 

kararlıydık. Aç da kalsak mücadeleyi 

sonuna kadar götürecektik. 

Patronla işbirliği yapan sendikacılara, 

onların borozanlığını yapan 

temsilcilere ve hatta sendika ağalarıyla 

iyi ilişkiler geliştirmek için 

patron sözcülüğüne soyunan bazı 

sözde siyasi işçilere rağmen mücadelemizi 

onurlu bir şekilde vermekte 

kararlıyız. 

İşvereni sıkıştırmak ve belirsizliği 

ortadan kaldırmak için sendikamıza 

gittik. Ağalardan bu 

işi sonuçlandırmalarını istedik. 

Patronun merkezine Yenibosna’ya 

gittik. Patron paramızı 2 gün 

sonra ödeyeceğini söyledi, ancak 

hala ödemedi. Biz de eylemlerimizi 

sürdürdük. İşçi arkadaşlarımızı 

istifa ettirip tazminatlarını 

aldırtmaya çalışan temsilcilere 

inat DİSK’e gittik ve grev kararını 

asmalarını istedik. Patron, sendika 

işbirliği sonucunda onlarca 

arkadaşımız istifa etti. Geriye yaklaşık 

20 kişi kaldık. Sınıf sendikacılığı 

yaptığını söyleyen bazı siyasi 

işçiler de tazminatlarını alıp çekip 

gittiler. 

20 işçiyle sendikaya gittik. 

Süleyman Çelebi bizleri görünce 

birden bire ortalıktan kayboldu. 

Muharrem Kılıç ise bizlere “gidin 

paranızı alın, fabrika kapatacak” 

dedi. Bizler de “o zaman patronun 

fabrikayı kapatacağına dair gönderdiği 

kağıdı görmek istiyoruz” 

dedik. Sendikacının cevabı: Patron 

böyle bir kağıt vermek zorunda değil 

oldu. 

Sendikadan sonra toplu olarak 

patronla görüşmeye gittik. 

Patrondan paralarımızın yatırılmasını 

istedik. “Para yok, fabrika 

kapanacak” dediler. 

Biz de “kapanacaksa yasal prosedürü 

uygulayın, gerekli yerlere bildirimde 

bulunun” dedik. Patronun 

cevabı “biz bildirimde bulunacaktık 

ama sendikacılar istemediler” 

dedi. Birincisi, şimdi sendikanın 

neden işçilerin işten ayrılması için 

baskı yaptığı ortaya çıkmış oldu. 

İkincisi bu nasıl bir sendikal anlayıştır 

ki sendikacı patrona bu konuda 

kefil olabiliyor? Bu kefil olmanın 

diyetini bizler mi ödeyeceğiz? 

Patron ve sendikacılar mücadeleci 

işçilerden kurtulmak için elbirliğiyle 

iyi çalıştılar. 

Sendikacıların yanında saf tutan 

sözde siyasi çevre ise, bundan 

sonra kimin yanında saf tutacağını 

böylece belli etmiş oldu. Bunu 

işçi sınıfı adına yapan bu anlayışı 

kınıyoruz. 

Muharrem Kılıç’ın ipliği böylece 

pazara çıkmış oldu. Peki, DİSK 

Tekstil neden grev kararını asmamıştır? 

Neden bizleri oyalamıştır? 

O da mı işçilerin örgütlülüğünün 

dağıtılmasından yanadır? Bütün 

işçiler ayrıldıktan sonra sözleşmenin 

imzalandığı mı söylenecekti? 

Patronun amacı belli, örgütlü işçileri 

işten atmak, yani örgütlülüğü 

dağıtmak. Yoksa işverenin DİSK 

Tekstil Sendikası ile bir sorunu 

yok. Sorunu bizle, yani mücadeleci 

örgütlü işçilerle mi? 

Biz, bu mücadelemizi sadece 

kendimiz için değil, bölgedeki tüm 

işçiler için veriyoruz. İşverene, 

sendikaya ve tüm bozgunculara 

rağmen inatla bu mücadeleyi gücümüz 

oranında sürdürmeye kararlıyız. 

3 aylık parasızlığa, belirsizliğe, 

her tür saldırılara rağmen 

inatla direndik. 

Bizler, direnen onurlu işçiler olarak 

mücadelemizi burada noktalarken 

patrona ve patronlara danışmanlık 

yapan sendika bürokratlarına, 

sendika koltuğu peşinde 

koşan siyasi gruplara karşı, bu mücadeleye 

verdikleri zararı tüm işçi 

ve emekçilere anlatmayı bir görev 

biliyoruz. Bu güne kadar bizimle 

birlikte olan veya destek sunan 

tüm işçi sınıfı dostlarına teşekkür 

ederiz. 

Yaşasın Örgütlü Mücadelemiz! 

Yaşasın İşçilerin Birliği! 

30.06.2006 

Castleblair işçileri 

Protesto için: 

Castleblair Group LTD Victoria 

Works, Pilmuiir St. Dunfermline, 

United Kingdom 

Tel: 44 01 383 731551 

Fax: 44 01 383 723836

Güney Kültür Merkezi’nde 

15-16 Haziran toplantısı 

Bu yıl, 15-16 Haziran Büyük 

İşçi Direnişinin 36. yıldönümünde, 

bu direnişi bir kez 

daha anmak ve ondan doğru dersler 

çıkarmak amacıyla Yeni Dünya 

İçin Çağrı gazetesi olarak Güney 

Kültür Merkezinin organize ettiği 

tartışma toplantısına konuşmacı 

olarak katıldık. Panelde bizimle 

birlikte Birleşik-Metal İş 

Sendikasında örgütlenme uzmanı 

olan Hasan Arslan da yeraldı. 

Toplantıya devrimci mücadelede 

hayatını yitirenler ve özel olarak 

15-16 Haziran’da katledilen üç işçi 

anısına saygı duruşu ile başlandı. 

Çağrı dergisi adına panelist arkadaş, 

15-16 Haziran’ın oluştuğu 

tarihsel koşulları aktardıktan 

sonra 15-16 Haziran Büyük 

İşçi Direnişi’nden çeşitli dersler 

çıkardı. Bu derslerin büyük 

oranda komünist önder İbrahim 

Kaypakkaya’nın çıkardığı doğru 

dersler olduğunu belirttikten 

sonra, İbrahim Kaypakkaya’nın 

çıkardığı bazı yanlış dersleri de ele 

alarak değerlendirdi. 

Bu değerlendirmelerin ardından, 

15-16 Haziran Büyük İşçi 

Direnişi’nin, işçi sınıfının muazzam 

gücünü pratikte gösterdiğini, 

işçi sınıfı durduğunda hayatın duracağını, 

sonuna kadar tek devrimci 

sınıfın işçi sınıfı olduğunu 

ve işçi sınıfı içerisinde çalışmanın 

devrimin zaferi açısından hayati 

önemde olduğunu gösterdiğini belirtti. 

Diğer taraftan fakat, işçi sınıfının 

komünist bir önderlikten 

yoksun, örgütsüz bir durumda olduğunu 

ve örgütlü olan kesiminde 

ise reformistlerin ve revizyonistlerin 

hakim olduğunu gösterdiğini 

dile getirdi. 

Bugün de 15-16 Haziran Direnişi’nin 

üzerinden 36 yıl geçmiş 

olmasına rağmen işçi sınıfının 

tek devrimci sınıf olma özelliğinden 

bir şey kaybetmemiş olmasına 

rağmen, işçi sınıfının örgütlülüğü 

ve Komünist Partisi ile bağı açısından 

fazla bir ilerleme kaydedilemediği 

vurgulandı. 

Sonuç olarak, işçi sınıfının bilinçli 

önderleri olarak çok daha 

fazla işçi sınıfı içerisindeki çalışmaya 

yönelinmesi ve bu çalışmaya 

öncelik verilmesi gerektiği savunuldu. 

Panelin ikinci konuşmasını 

Hasan Arslan yaptı. 

Arslan, 15-16 Haziran’ın Türkiye 

işçi sınıfı hareketi ve sendikal hareket 

açısından bir dönüm noktası 

olduğunu belirttikten sonra, 

sendika ve grev-lokavt ve TİS yasasında 

yapılmak istenen değişikliklerin 

neler olduğunu ve bunun 

özellikle DİSK’te örgütlü olan işçiler 

açısından ne anlama geldiğini 

anlattı. 

Arslan, sermaye kesiminin 

DİSK’in faaliyetlerinden rahatsız 

olduğunu belirterek bunu o dönemin 

Çalışma Bakanının yaptığı 

konuşmalarla örneklendirdi. 

Konuşmasının devamında 15- 

16 Haziran 1970’de 2 günlük işçi 

direnişinin nasıl geliştiğini ve ardından 

gelen sıkıyönetim ilanını, 

sıkıyönetim mahkemelerini ve işten 

atılan binlerce işçiyi somut verilerle 

ortaya koydu. 

Gerek panelistlerin konuşmalarında 

gerekse ardından yürütülen 

tartışmalarda toplantının ağırlığını, 

15-16 Haziran’dan öğrenirken 

asıl bugün yapılması gerekenlerin 

neler olduğu üzerinde yoğunlaşıldı. 

Bu bölümde, öncelikle işçi sınıfının 

bugünkü durumunun doğru 

değerlendirilmesi gerektiği belirtildi. 

İşçi sınıfının büyük oranda 

örgütsüz ve güçsüz olduğu tespit 

edildikten sonra, işçi sınıfının hem 

sendikalarda örgütlenmesi hem de 

sendikalardan bağımsız kendi öz 

örgütlenmeleri için, sosyalizm mücadelesi 

yürüttüğü iddiasında olan 

herkesin bu konuda elinden gelen 

çabayı sarfetmesi gerektiği vurgulandı. 

İşçi sınıfının örgütlenmesi 

bağlamında herkesin üzerine düşeni 

yapma konusunda yer yer eksik 

davrandığı tespit edildi. 

Tartışmaların devamında somut 

işyerlerinde yaşanan sorunlar ve 

örgütlenme konusunda nasıl bir 

yol izlenmesi gerektiği üzerinde 

15-16 Haziran 

Mersin’de anıldı 

DİSK’e bağlı Birleşik Metal-İş’in çağrısı üzerine DİSK, TÜRK- 

İŞ ve KESK’e bağlı şubelerin de destek verdiği basın açıklaması 

Taş Bina önünde yapıldı. Basın açıklamasını Birleşik Metal-İş 

Sendikası Anadolu Şubesi Başkanı Uğur Tozlu okudu. 15-16 Haziran’ın 

hangi tarihsel süreçte gerçekleştiğinin anlatıldığı basın açıklamasında 

“Bugün hala devrimci bir sendikal yapılanmadan bahsediliyorsa, demokratik 

hak ve özgürlükler mücadelesinde 15-16 Haziran direnişleri bir meşale 

gibi parıldıyorsa, bu, 36 yıl önce atılan adımların ne kadar doğru olduğunun 

en önemli göstergelerinden biridir.” denilerek 15-16 Haziran’ın 

önemi vurgulandı. 

Grevdeki SCT işçileri “Hak verilmez alınır”, “Yaşasın onurlu direnişimiz” 

diyerek grevdeki kararlılıklarını bir kez daha gösterdiler. 

Basın açıklamasının ardından, SCT işçileri, Kamu emekçilerinin 

Defterdarlık önünde “KRİZİN FATURASI EMEKÇİYE! KAMU 

EMEKÇİSİ BİRAZ DAHA YOKSULLAŞTI” temelinde yaptıkları basın 

açıklamasına destek verdiler. “İşçi memur el ele genel greve” yaşasın SCT 

işçilerinin haklı mücadelesi” sloganlarının atıldığı basın açıklamasında, 

kamu emekçileri “ Hükümetin 2005 yılı toplu sözleşmesinde, “kamu 

emekçilerini Enflasyona ezdirmeyeceğiz” sözlerinin bir aldatmacadan 

ibaret olduğu görülmektedir.” Denilerek, enflasyondan doğan farklarını 

talep ederek ek zam talebinde bulundular. KESK MERSİN ŞUBELER 

PLATFORMU dönem sözcüsü Ünsal Yıldız basın açıklamasının sonunda 

“ Dolayısıyla EK ZAM TALEBİMİZ haklıdır ve meşrudur. Hükümetin 

sesimize kulak vermesi gerekmektedir. Aksi halde bu gidişata izin vermeyeceğiz 

ve meydanlara çıkacağız.” Diyerek demokratik direnme haklarını 

kullanacaklarını belirtti. 

YDİ ÇAĞRI MERSİN 

27.06.2006 

duruldu. 

Tartışmaların ardından Birleşik 

Metal İş Sendikasının hazırladığı 

ve son dönemdeki işçi direnişi ve 

grevlerden oluşturulan bir sinevizyon 

gösterimi sunuldu. Ardından 

yapılan kapanış konuşması ile toplantı 

sona erdirildi. 


HAS Alüminyum Fabrikası 

İşçilerinin Sendikalaşma 

Mücadelesi Sürüyor! 

İstanbul- Pendik ilçesi Dolayoba 

Sanayi Bölgesinde kurulu HAS 

Alüminyum Fabrikası, alüminyum 

doğrama üreten ve ürettiğinin 

çoğunu ihraç eden 25 yıllık 

bir fabrika. 

Düşük ücret ve ağır çalışma koşullarına 

rağmen patronun 6 ay 

önce “iflas ediyorum” yalanıyla 

tüm işçileri işten çıkararak yeniden 

işe alınmış gibi göstermek ve 

tümünü (18 yıllık işçiyi bile) 2 aylık 

deneme süresine tabi tutmak istemesiyle 

fabrikada çalışan 143 işçiden 

130’u DİSK’e bağlı Birleşik 

Metal- İş Sendikası’nın Kartal 

Şubesi’ne üye olmuş. Bunu duyan 

patron işçilerin yemek ve çay molasını 

kaldırarak işten atma ile tehdit 

etmiş ve kimi işçileri de işten 

atarak her türlü baskı ve zulümu 

uygulamaya başlamış. 

Sendikalaşmaya öncülük ettiği 

için işten atılan ve 117 gündür direnişte 

olan 8 işçiden (aslında o 

günler 10 işçi işten çıkarılmış, fakat 

2’si sendika üyeliğinden vaz 

geçirilerek tekrar işe alınmışlar) 3 

yıllık işçi İsmet Tunçel, 3 yıllık işçi 

Zafer Ergin ve işçileri ziyaret ettiğimiz 

gün (15 Haziran) işten atılan 

3 yıllık işçi ve kalite kontrolcusu 

Arif Kanmaz’ın anlatıklarına 

göre bu baskı ve zülümlerden dolayı 

Ali Çelebi isminde genç bir 

işçi arkadaşları çıldırmış. Diğer işçilerin 

de üzerlerindeki bu baskılardan 

dolayı son derece huzursuz 

olduğunu belirten direnişçi işçiler, 

en kıdemli işçilerin 18 yıllık 

–ki bu işçiler çok az- diğerlerinin 

çoğunun 3-4 yıllık genç işçiler olduğunu, 

işyerinde ücret ortalamasının 

net 400-450 YTL olduğunu 

belirttiler. 

Direnişçiler HAS Alüminyum 

patronunun sadece işçileri kölelik 

koşullarında sömüren zalim bir 

patron olmadığını, aynı zamanda 

hazine arazisini izinsiz işgal eden 

bir işgalci ve yıllarca fabrikanın zehirli 

atık sularını arıtmadan açıktan 

dereye akıtan bir çevre katliamcısı 

olduğunu anlattılar. 

İşten atılanların işe iade davasının 

29 Haziran’da ve sendika yetki 

davasının ise 5 Temmuz’da görüleceğinin 

bilgisini veren işçiler, aynı 

patronun 1998 yılında işçileri yine 

sendikalaştıkları için toplu olarak 

işten attığını, böylece sendikalaşmaya 

engel olduğunu, fakat bu kez 

mutlaka başaracaklarına inançlarının 

tam olduğunu belirttiler. 

Çevre fabrikalarda çalışan işçilerden 

ve sınıf dostlarından şimdiye 

kadar ciddi bir destek görmediklerini 

belirten işçiler herkesi kendilerini 

desteklemeye çağırdılar. 

Haziran 2006 


210 işçinin işine 

son verildi 

9 

Eylül Üniversitesi hastanesinde 

çalışıyorlardı. Toplam 

sayıları 700 civarında idi. 

Temizlik ve hasta bakım işlerini 

yapıyorlardı. Daha önceleri yürüttükleri 

sendikal mücadeleleri 

başarısızlıkla sonuçlanmıştı. 

Onlarca işçi, sendikalaşma uğruna 

işlerinden olmuşlardı. Onlar yılmadılar, 

sendikalaşma mücadelelerini 

sürdürdüler. 2006 yılının ilk 

aylarında sendikalaştılar. Disk’e 

bağlı Genel-İş Sendikası yetkiyi 

alıp toplu sözleşme sürecine girdi. 

Toplu sözleşme yapılmadan 210 işçinin 

işine son verildi. 

İşçilerin sendikalaşması işvereni 

rahatsız ediyordu. 9 Eylül 

Üniversitesi işçileri, insanca ve 

onurlu bir yaşam uğruna iş güvencesi 

istiyorlardı. İşçilerin sendikalaşmasıyla 

birlikte, işyerinde baskılar 

da artmaya başladı. İşçilerin 

çalıştığı yerler değiştirilmeye başlandı. 

İşçiler sendikalı olmuşlardı 

ama işyerinde kendilerine 

bir temsilcilik odası verilmiyordu. 

İşyerinde artan baskılar ve söz verilmesine 

rağmen, temsilcilik odasının 

verilmemesine karşı işçiler iş 

bırakma eylemine gittiler. İşçiler, iş 

bırakma eyleminin işyerindeki çalışmayı 

etkilememesi içinde çaba 

harcadılar. Bunun üzerine işveren 

hemen harekete geçti. 09.06.2006 

tarihinde, izinsiz grev yapıldığı iddiası 

ile 210 işçinin işine son verildi. 

İşveren sadece işçilerin işine 

son vermekle yetinmedi, tazminat 

almamaları için iş akitleri tazminatsız 

olarak feshedildi. 

İşten atılan işçiler susmadılar. 

Basın açıklaması ve rektörlük binası 

önünde oturma eylemleri yaparak, 

tekrar işe alınmaları için 

mücadelelerini sürdürüyorlar. 9 

Eylül Üniversitesi işçileri haklı bir 

mücadele yürütüyorlar. İşçiler ile 

dayanışmada bulunmak ve onların 

seslerini kamuoyuna duyurmak 

günün görevidir. İşveren, baskı ve 

yıldırma politikalarına karşı işçilerin 

ses çıkarmamasını istiyor. 9 

Eylül Üniversitesi Hastanesi işçileri 

işlerine dönmek için haklı bir 

mücadele yürütüyorlar. Bu mücadeleyi 

desteklemek ve dayanışmada 

bulunmak günün görevidir. 

18 Haziran 2006 

İzmir’den bir Çağrı okuru 

Seyhan: Direniş sürüyor! 

Dev Sağlık-İş Çukurova 

Bölge Şubesi açıldı! 

Yaklaşık 7 aydır Balcalı Hastanesi 

çalışanlarını örgütleme 

mücadelesi veren Dev 

Sağlık-İş Sendikasının Çukurova 

Bölge Şubesi 15-16 Haziran Büyük 

İşçi Direnişinin 36. yıldönümünde 

açıldı. 

Şubenin açılışı, 15-16 Haziran 

Büyük İşçi Direnişinin 36. yıldönümünü 

anmak amacıyla 16 

Haziran günü İnönü Parkı’nda 

saat 18’de yapılan bir eylemde duyuruldu. 

DİSK, KESK, TMMOB ve 

ATO’nun birlikte düzenlediği 15- 

16 Haziran Direnişini anma eylemine 

SES, Dev Sağlık-İş, Halkevleri 

ve çok sayıda demokratik kitle örgütü, 

devrimci dergi/gazete temsilcileri 

katıldı. 

Burada, DİSK Bölge Temsilcisi ve 

Genel-İş Sendikası Şube Başkanı 

Kemal Aslan, KESK adına SES 

Şube Başkanı Mehmet Antmen, 

Adana Tabip Odası Başkanı Osman 

Küçükosmanoğlu birer konuşma 

yaptılar. Bu konuşmaların ardından 

Dev Sağlık-İş Sendikası Genel 

Sekreteri Arzu Çerkezoğlu basın 

açıklaması metnini okudu. 

“Tarihi Dövüşenler Yazar!” 

15-16 Haziran Direnişinin gelişme 

sürecini ve nedenlerini anlatan 

Arzu Çerkezoğlu, 15-16 

Haziran eylemlerinin “mücadele 

edilmeden hak alınamayacağını” 

gösteren önemli bir dönemeç olduğunu 

vurguladı. 12 Eylül Askeri 

Cuntası tarafından getirilen sendikal 

yasakları aktaran Çerkezoğlu; 

“mücadele sürüyor, bu olumsuzluklara 

karşın emekçilerin birleşik 

mücadelesiyle zafer her zaman 

mücadele edenlerin olacaktır” diyerek 

konuşmasını bitirdi. 

Yaklaşık 250 kişinin katıldığı 

eylemde sık sık “Yaşasın 15-16 

Haziran direnişimiz”, “Yaşasın örgütlü 

mücadelemiz”, “Söz yetki karar 

iktidar halka” sloganları atıldı. 

Ayrıca 15-16 Haziran’da, işçi sınıfının 

mücadele tarihinde yaşamını 

yitirenler anısına saygı duruşunda 

bulunuldu. 

Açıklamanın ardından şubenin 

açılışı için yürüyüşe geçildi. 

Bina önünde yapılan kısa bir konuşmanın 

ardından Dev Sağlık- 

İş Sendikası Çukurova Bölge 

Şubesi açıldı. Kokteyl düzenlenerek 

yapılan açılışta 15-16 Haziran 

Direnişini anlatan bir belgesel sunuldu. 

Eylem sırasında “15-16 Haziran 

Büy ü k İşçi Direnişinin 36. 

Yıldönümünde: Biz durursak hayat 

durur!” başlıklı bildirilerimizden 

dağıttık. 

AB yolunda çıkarılan yasalarla 

çekim yasağı getirilmesine rağmen 

sivil polis eylemi saniye saniye görüntüledi. 

16.06.2006 

Ydi Çağrı/Adana 

SCT Patronu Lokavt’ı Kaldırdı! 


 

Seyhan Belediyesi temizlik 

işçileri işten atılmalarının 

38. gününde hakları için 

mücadeleyi sürdürüyorlar. Her 

Çarşamba saat 12.30’da İnönü 

Park’ında basın açıklaması yapan 

işçiler Seyhan halkından, sendikalardan 

ve demokratik kitle örgütlerinden 

destek istiyorlar. 

İşçiler son olarak 14 Haziran’da 

bir basın açıklaması gerçekleştirdiler. 

Yaklaşık 50 kişinin katılımıyla 

yapılan açıklamada basın 

metnini işten atılan işçilerden 

Doğan Akarcalı okudu. 

“Çocuklar aç babalar işsiz, bu 

zulüm ne zaman bitecek” pankartı 

taşıyan işçiler burada oturma eylemi 

yaptılar. Açıklamada Doğan 

Akarcalı, belediyenin direnişçi 

bazı işçileri işe alarak direnişi bölmeye 

çalıştığını, ancak bunda başarılı 

olamayacağını ve sonuna kadar 

mücadelelerine devam edeceklerini 

belirtti. 

Basın açıklamasına hiçbir sendikanın 

katılmadığı, Seyhan 

Belediyesi işçilerinin direnişine pratikte 

destek olmadıkları görüldü. 

Burada açıklamaya katılanlara 

“15-16 Haziran Büyük İşçi 

Direnişinin 36. Yıldönümünde: 

Biz Durursak Hayat Durur!” başlıklı 

bildirilerimizi dağıttık. 

Çok sayıda sivil ve Çevik Kuvvet 

polisinin yığıldığı açıklama atılan 

sloganların ardından sona erdirildi. 

15.06.2006 

Ydi Çağrı/Adana 

Tarsus’ta kurulu bulunan SCT Orturbo Filtre fabrikasında 3 ayı 

aşkın bir zamandır grev sürüyor. İşçilerin greve başlamasından 

sonra işyerinde lokavt uygulayan patron 19 Haziran itibariyle lokavt 

kararını kaldırdı. 

SCT patronunun işyerinde lokavtı kaldırmasından sonra sendikaya üye 

olmayan (çoğunluğu kapsam dışı) az sayıdaki işçi fabrikaya giderek ücretsiz 

izne ayrıldığına dair belgeler imzaladı. Bu durumun ardından da 6 

işçi daha sendikaya üye olarak grevi sürdürme kararı aldılar. 

İşçiler, SCT patronunun lokavt kararını kaldırarak grev kırıcılığının 

önünü açmaya çalıştığını belirtiyorlar. Ancak patron bu kararı ile umduğunu 

bulamadı. 

Lokavtın kaldırılmasından sonra işçiler ile Birleşik Metal-İş Sendikası 

yöneticileri bir araya gelerek durumu değerlendirdiler. SCT işçileri ne pahasına 

olursa olsun grevi koruyacaklarını ve patronun sendikayı kabul 

ederek TİS’i imzalamak zorunda kalacağını belirtiyorlar. 

Lokavt kararının kaldırılmasından sonra SCT Orturbo’dan herhangi 

bir açıklama yapılmadı. 

Ydi Çağrı/Adana 

21.06.2006

MİTO işçilerinin 

sendikalaşma mücadelesi 

sürüyor 

İstanbul’un Tuzla ilçesi Aydınlı 

girişindeki MİTO Yapı Malzemeleri 

A. Ş. Fabrikasında çalışan 

150’ye yakın işçiden 109’u 

Mart ayında Birleşik Metal-İş 

Kartal Şubesi’ne üye olmuştu. 

Her yerde olduğu gibi burada da 

patron tepkisinde gecikmedi, bu 

işin öncüleri olarak bildiği 6’sı kadın 

toplam 43 işçiyi işten attı. İşten 

atılan işçilerin hepsi, 2,5 ay fabrikanın 

önünde; güneş ve yağmurdan 

korunmak amacıyla birkaç tahta, 

bez ve naylon parçalarından kurdukları 

kulübelerinde (bu kulübeleri 

8 kez yıkıldı ve malzemeleri yakıldı, 

fakat her defasında işçiler onu 

tekrar kurdular) beklediler. 

Şu an patron ve devletin görevlileri 

tarafından artık yıkılmayan 

çadırlarında bir grup direnişçi işçi 

sabahtan akşama kadar beklemeye 

devam ediyor. 

Direnişin 76. gününde ziyaret 

ettiğimiz işçilerin verdiği bilgiye 

göre, patron içerde çalışan sendika 

üyesi işçilere “Usanıp kaçıp gitsinler, 

böylelikle sendika işyerine girmesin” 

düşüncesiyle bir dizi baskı 

ve işten atma tehdit ve saldırılarına 

devam etmektedir. İşçiler, fabrikada 

her gün iş bir iş kazasının yaşandığını, 

sabahtan akşama kadar asgari 

ücretle çalıştırılan işçilerin ücretlerinin 

zamanında ödenmediğini ve 

bu çalışma koşullarında patronun 

işçilerin üzerindeki huzursuz edici 

denetimini her tezgahın başına kurulan 

kameralarla sağlamaya çalıştığını, 

öyle ki tuvaletlere bile kamera 

yerleştirildiğini anlattılar. 

İşçiler ayrıca patronun “fabrikayı 

Gebze’ye taşıyacağının” söylentisini 

yayarak işçilere gözdağı 

vermek istediğini, bir taraftan eski 

işçileri işten çıkarırken diğer taraftan 

işi bilmeyen yeni insanları 

işe aldığını, bununla amacının 

içerde anda çalışan işçilerin çoğunluğunun 

sendika üyesi olmadığını 

Mahkemeye göstermek olduğunu 

belirttiler. 

Üç ay önce işyerinde çalışan işçilerin 

üçte ikisinden fazlasının sendikanın 

üyesi olmasına rağmen 

Çalışma Bölge Müdürlüğü’nün 

sendikanın yetkisini kabul etmediğini, 

bunun için mahkemeye 

başvurduklarını belirttiler. 

13 Haziran günü, Birleşik Metal- 

İş Sendikası Genel Yönetim Kurulu 

MİTO işçilerini desteklemek ve onların 

üzerindeki baskıları protesto 

etmek amacıyla, ayrıca İLO’nun 

(Dünya Çalışma Örgütü’nün) yaptığı 

toplantıda Türkiye’nin bu yıl 

Aplikasyon Komitesi’nin listesine 

alınmamasını da protesto etmek 

için MİTO Fabrikası önünde bir 

Basın açıklaması yaptı. 

Basın Açıklamasından önce 

MİTO işçilerinin örgütlendiği 

Birleşik Metal-İş Sendikası Kartal 

Şubesi Başkanı A. Rıza İkisivri 

yaptığı konuşmada, MİTO işçilerinin 

nasıl sendikalaştığını, bu sırada 

patronun sendikalaşan işçilere 

nasıl saldırdığını kısaca anlattı 

ve patrona bu saldırılardan 

vazgeçmesini, şimdiye kadar sürdürdüğü 

sendikayla diyaloga girmeme 

tavrına son vermesini ve 

işçilerin taleplerini kabul etmesi 

çağrısında bulundu. 

Daha sonra Birleşik Metal-İş 

Sendikası Genel Başkanı Adnan 

Serdaroğlu Basın Açıklamasının 

metninin basına dağıtılacağı için 

okumayacağını onun yerine kısaca 

işten atılan ve atılmayan 

MİTO işçilerine patron ve devlet 

tarafından yapılan saldırıları anlatacağını 

belirterek söze başladı. 

Saldırıları özlü ifadelerle anlattıktan 

sonra sendikal örgütlenmeye 

yönelik saldırıların giderek arttığını, 

işçilerin ağır koşullarda çalıştırılarak 

dizginsiz bir sömürüye 

maruz kaldıklarını belirtti. 

Serdaroğlu, “İşverenlerin bu tavırlarından 

utanç duyuyorum. 

Asıl suç onlara bu fırsatı verenlerdedir. 

İki yıl içinde bin arkadaşımız 

sendikalı oldukları için işten 

atıldı.” açıklamasında bulundu. 

Basın Açıklamasına katılan kitlenin 

sık sık attığı “Sendika hakkımız; 

söke, söke alırız!”, “İşçilerin 

birliği sermayey i yenecek!”, 

“İşçiyiz, haklıyız kazanacağız!”, 

“Kurtuluş yok tek başına, ya hep 

beraber ya hiç birimiz!”, v.b. sloganlarla 

kesilen konuşmasının sonunda 

Serdaroğlu patronlara ve 

hükümete yasalara ve uluslar arası 

düzenlemelere uyulması çağrısında 

bulunarak MİTO ve MİTO 

gibi fabrika patronlarının işçilere 

saldırmakla kendilerini pes ettireceğini 

sanıyorlarsa aldanacaklarını 

söyledi. Sendika olarak kazanana 

kadar MİTO işçileriyle beraber 

olacaklarını belirtti. 

F a b r i k a ö n ü n d e B a s ı n 

Açıklamasının yapıldığı dakikalarda 

çay molasına çıkmış olan 

ve fabrika bahçesinde açıklamaları 

dinleyen –sendika üyesi olan 

ve olmayan- tüm MİTO işçileri de 

yapılan konuşmaları ve atılan sloganları 

coşkuyla alkışladılar. 

Haziran 2006 

Belediye işçilerinin TİS görüşmeleri 

anlaşmazlıkla sonuçlandı 

İstanbul’un DİSK/ GENEL- İŞ 

Sendikası Şubelerinde örgütlü 

bazı Belediyelerde çalışan işçilerin 

Ocak ayından beri süren TİS 

görüşmeleri anlaşmazlıkla sonuçlanmıştı. 

Başta ücret zamları olmak üzere 

bazı sosyal hakları içeren TİS taleplerinin 

Belediye Başkanlıklarınca 

kabul edilmediği için Haziran ayı 

içinde Kartal, Kadıköy, Beykoz, 

Fatih, Bahçelievler, Bağcılar, 

Küçükçekmece ve Sarıyer ilçe belediyeleri 

ana binalarının kapısına 

grev ilanları asıldı. 

Bu ilçelerin belediyelerinde çalışan 

işçiler, örgütlü oldukları DİSK/ 

GENEL- İŞ Sendikası Şubeleri önderliğinde 

grev ilanlarını kitlesel 

basın açıklamalarıyla kamuoyuna 

duyurarak astılar. 

Beyoğlu Belediyesi işçilerinin 

TİS görüşmeleri ise henüz devam 

ediyor. 

İstanbul gibi nüfus yoğunluğu 

yüksek olan büyük bir kentin yaz 

sıcağında belediye hizmetlerini 

gören işçilerin birkaç gün çalışmaması 

durumunda halk açısından 

ne anlama geldiği iyi bilindiği 

için sendika şubelerinin bu şekilde 

kamuoyuna ücretli köleliğin en 

kötü koşullarında çalışan işçilerle 

birlikte grev ilanlarını duyurmaları 

ve belediyelerin ana binalarına 

asmaları greve gitmeleri halinde 

kazanmanın güvencelerinden biri 

olan kamu desteğini alma açısından 

önemlidir. 

Bu grev ilanlarından biri beş aydır 

süren TİS görüşmelerinde uzlaşmaz 

tutum sergileyen Sarıyer 

Belediye Başkanlığı’na asıldı. 

Bununla ilgili DİSK/ GENEL-İŞ 

Sendikası’nın Sarıyer Belediyesi işçilerinin 

örgütlü olduğu İstanbul 

4 No’lu Şubesi, 16 Haziran 2006 

günü içinde sendika yöneticileri- 

nin de olduğu 200 belediye işçisi ile 

kortej halinde yüzlerce metre yürüyerek 

Belediye binasının önüne 

geldiler. AKP’li Belediye Başkanı 

bırakalım işçilerin taleplerini dinlemeyi, 

Belediye Başkanlığının 

ana kapısına yasal hakları olan 

Grev İlanını asmalarına ve binanın 

önünde Basın Açıklaması yapmalarına 

bile izin vermemekle ne 

denli “demokrat” olduğunu gösterdi. 

Belediye Başkanı Çevik 

Kuvvet polislerini çağırıp onları 

coplarla ve gaz bombalarıyla işçilere 

saldırtarak işçilerin yaralamasına 

neden olması haklı ve meşru 

zeminde hak arayan işçilere ne kadar 

düşman olduğunu ortaya koyuyordı. 

Saldırıları ıslık ve alkışlarla protesto 

eden işçiler “TİS Hakkımız 

Grev Silahımız!”, “Baskılar Bizi 

Yı ldıramaz!”, “Gün Gelecek 

Devran Dönecek AKP Halka 

Hesap Verecek”, “İşçilerin Birliği 

Sermayeyi Yenecek!”, “Direne, 

Direne Kazanacağız!”, vb sloganlarla 

kararlılıklarını gösterdiler. 

Kartal Belediyesinde anlaşmazlığa 

neden olan en önemli taleplerden 

biri olan ücret zamları taban 

ücret 45 YTL artı % 11 ücret 

zammı olarak anlaşma sağlandı. 

Türkiye’nin her yerinde olduğu 

gibi İstanbul’da da tüm ilçe belediyelerinde 

hizmetleri önemli oranda 

taşerona verilmiş durumda. 

Örneğin kendisini “halkçı”, 

“çağdaş”, “demokratik sosyal hukuk 

devletinin” en has savunucusu 

olarak gösteren CHP de Kadıköy 

Belediyesi’nde bir çok hizmeti 

özelleştirerek veya taşerona vererek 

işçileri her türden haktan yoksun 

bırakmıştır. 

Sendikaların bu taşeron işçilerini 

de örgütleyerek onların da ücretlerinin 

artırılması ve çalışma koşullarının 

düzeltilmesi mücadelesini 

mücadele hedeflerinin en başına 

koymaları gerekir, yoksa en ufak 

yasal ve meşru haklarımızı korumak 

ve yeni haklar almak için patronlara 

ve onların devletine karşı 

ne işyerinde, ne işkolunda, ne de 

ülkelerimizde işçilerin birliğini 

sağlayamayız. 

Haziran 2006 



 

Biten grev ve direnişlerden haberler... 

SERNA-SERAL Tekstil 

Fabrikası Grevi: 

İstanbul- Bostancı’da kurulu 

SERNA-SERAL Tekstil Fabrikasında 

çalışan 71 işçi 2005 yılının 

ortalarında düşük ücret ve kötü 

çalışma koşullarına karşı Türk- 

İş’e bağlı TEKSİF’in Bakırköy 

Şubesinde örgütlenmiş ve TİS imzalama 

sürecinde patronun uzlaşmaz 

tutumu yüzünden greve gitmişlerdi, 

patron da lokavt uygulamıştı. 

Hiç fire vermeden 71 işçi 

patronun ve devletin bir dizi saldırısına 

rağmen grevi 230 gün kararlı 

bir şekilde sürdürdü. 

Verilen bilgiye göre Mayıs ayı 

içinde yapılan görüşmelerin sonunda 

patronun lokavtı kaldırarak 

anlaşmak istemesi üzerine bir anlaşma 

sağlanmış ve grev bitirilmiştir. 

Grevci işçilerin ezici çoğunluğunun 

onayı alınarak imzalanan 

anlaşmaya göre; grevci 71 işçi 1 ay 

ücretli izinli sayılacaklar ve bu bir 

ayın sonunda bu bir aylık ücretlerini 

alacaklarmış. Şimdilik tüm işçilerin 

hak ettikleri kıdem ve ihbar 

tazminatlarını bir yıl içinde 

üç taksitle ödeme koşulunu kabul 

eden patron şayet fabrikayı tekrar 

üretime açarsa eski işçileri tekrar 

işe alacağını kabul etmiş. 

DÜNYA Deri Fabrikası 

Direnişi: 

İstanbul- Tuzla Organize Deri 

Sanayi Bölgesinde kurulu DÜNYA 

Deri Fabrikası işçileri de sendikalaştıkları 

için işten atılmış, atılan 

38 işçi patronun ve devletin saldırılarına 

rağmen fabrika önünde 

2,5 ayı aşkın süre kar kış demeden 

direnmişlerdi. 

Mayıs ayı içinde patronla yapılan 

anlaşmaya göre işçilerin ihbar ve 

kıdem tazminatları ödenecekmiş. 

Patron, fabrikayı kapatacağını 

aynı organize deri sanayi bölgesinde 

olan ve ikinci bir fabrikası 

ÖZDERİ Fabrikası’na yeni işçi işe 

alacağı zaman bu eski işçilerden 

alacağını kabul etmiş. Bunun üzerine 

işçiler direnişe son vermişler. 

CEVAHİR Deri Fabrikası 

Direnişi: 

B u f a b r i k a d a İ s t a n b u l - 

Tuzla Organize Deri Sanayi 

Bölgesi’nde kurulu bir fabrika. 

Sendikalaştıkları için işten atılan 

28 işçi fabrikanın önünde direnişe 

geçmişti. Burada da patronun eli 

silahlı çeteleri ve devletin kolluk 

güçleri tarafından defalarca faşist 

saldırılara maruz kalan işçiler 6 ay 

direndiler. 

Mayıs ayı içinde patronla yapılan 

görüşmeler sonunda işçiler 

patronun ihbar (fabrika 3,5 aylık 

bir fabrika olduğu için işçilerin kıdem 

tazminatları yoktu) tazminatlarını 

ödemeyi ve her işçinin direnişte 

geçen 6 ayından 2 ile 3 ayının 

ücretli sayılmasını ve bu ücretlerini 

ödemeyi kabul etmesi üzerine 

direniş bitirildi. 

İLERİ Deri Fabrikası Direniş ve 

Grevi: 

Tekirdağ- Çorlu Organize Deri 

Sanayi Bölgesi’nde kurulu İLERİ 

Deri Fabrikası işçileri de sendikalaştıkları 

için işten atıldılar. 

Fabrikanın önünde defalarca devletin 

barbar saldırılarına uğramalarına 

rağmen 38 işçi 1,5 yıl büyük 

bir kararlılıkla direndi. İşçiler, 1,5 

yıl süren işe iade davasını kaybetti. 

Bir buçuk yıl içinde patron fabrikasına 

sendikayı sokmamak için 

bir dizi hileye başvurdu. Fabrikayı 

başkasına “satmış” göstererek, ismini 

de değiştirip “MÜGE Deri” 

yaparak ve böylelikle devletin 

mahkemesinde de işçilerin grev 

kararını iptal ettiren patron fabrikanın 

kapısındaki Grev İlanını 

kaldırıp atmıştı. 

Bütün bunlardan sonra Mayıs 

ayı içinde işçilerle görüşmeyi kabul 

eden patron işçilerin ihbar ve kıdem 

tazminatlarını ödemeyi kabul 

ederek direniş/grev bitirilmiş. 

Son yıllarda yaşanan en uzun 

direnişlerden biri olan bu direniş; 

bir organize deri sanayi bölgesinde 

patronların ve onların devletlerinin 

-polis, jandarma, mahkemesinin 

v.b.- bu kadar barbarca ve topyekün 

bir şekilde saldırısına rağmen, 

üç düzineden az olan bu işçileri 

ancak 1,5 yılda yenmiş olmaları 

durumu; işçi sınıfının gücünü 

göstermesi açısından önemlidir! 

BİRSİNLER Deri Fabrikası 

Direnişi: 

İLERİ Deri Fabrikası ile aynı yerde 

bulunan bu fabrikada da ücretli 

köleliğin çekilmez koşullarını birazcık 

olsun çekilebilir hale getirmek 

amacıyla sendikalaştıkları 

için işten atılan 17 işçi direniş boyunca 

patron ve devletin saldırılarına 

rağmen 1 yıl direndiler. 

Mayıs ayı içinde bu işçi arkadaşlar 

da patronun işçileri işten attığında 

ödemeyi kabul ettiği ihbar 

ve kıdem tazminatlarını alarak direnişe 

son verdiler. Sendika yetki 

ve işe iade davaları sendika tarafından 

sürdürülüyor. 

DESAN Tersanesi Direnişi: 

İstanbul- Tersaneler Bölgesinde 

kurulu bu tersanede bin kişiye yakın 

işçinin çalıştığını, bu işçilerin 

50 taşeron firma arasında dağıldığını, 

bu taşeron firmalardan 

MONTESAN’da çalışan 55 işçinin 

2,5 aydır ücretlerinin ödenmediğini, 

bu yüzden işçilerin örgütlü 

oldukları DİSK/ LİMTER-İş 

Sendikası önderliğinde bir dizi eylem 

ve direnişte bulunduğunu gazetemizin 

bir önceki sayısında (101. 

Sayıda) geniş bir şekilde yazmıştık. 

Direnişi 25. gününde (15 Haziranda) 

ziyaret ettiğimizde, DİSK/ 

LİMTER-İş Sendikası YK üyesi 

Zafer Tektaş, Hakkı Deniz ve işçi 

Erol Savaş havzada yaşanan patron 

ve devletin işçiler üzerindeki 

baskı, sömürü ve zulmünü örneklerle 

anlattılar. 

Verilen bilgilere göre, son iki 

haftadır bazı sabahları yüzlerce 

işçi ile patronu protesto etmek için 

sloganlı yürüyüşler düzenlenmiş, 

çoğuna polis silahla, gazla ve copla 

saldırmış, en son yaşanan saldırılarda 

23 işçi dövülerek gözaltına 

alınmış. 

DESAN Tersanesi işçileri bundan 

bir hafta önce bir dizi eylem 

ve protestoya rağmen ücretlerini 

alamayınca işyerinde oturma eylemi 

başlatmış (4853 sayılı iş yasasına 

göre ücretini uzun süre alamayan 

işçi işyerinde oturma eylemi 

yapma hakkı vardır) ve bu 

yüzden polis tarafından tartaklanarak 

gözaltına alınmışlar. Ayrıca 

işçiler, patronun ve devlet güçlerinin 

sendikaları DİSK/LİMTER- 

İş’e yine azgın saldırılara giriştiğini, 

buna en son örnek olarak da 

sendikanın Genel Başkanı Cem 

Dinç ve Eğitim Uzmanı Kamber 

Saygılı’nın gözaltına alınıp tutuklanmasını 

gösterdiler. 

YDİ ÇAĞRI Gazetesi olarak hem 

Tersane işçilerine yapılan bu saldırıları, 

hem de mücadeleci sendikalardan 

biri olan DİSK/LİMTER- İş 

Sendikasına, onun Genel Başkanı 

Cem Dinç ve Eğitim Uzmanı 

Kamber Saygılı’nın gözaltına alınıp 

tutuklanması saldırısını patronların 

devletlerinin işçi sınıfına 

yaptığı birer faşist saldırılar olarak 

değerlendiriyor, nefretle kınıyor 

ve C. Dinç ile K. Saygılı’nın derhal 

serbest bırakılmasını istiyoruz! 

Haziran 2006 

CORUS YASAN işçisi kararlı 

DİSK’e üye Birleşik Metal 

İş Sendikasında örgütlü 

CORUS YASAN fabrikası 

işçileri 1 Haziran günü greve çıktılar. 

Sakarya 1.Organize Sanayi 

Bölgesinde faaliyette bulunan 

CORUS YASAN şirketinin ana 

hissesi bir İngiliz çelik tekelinin 

elinde. İşçi ücretlerinin aylık yaklaşık 

600 YTL olması grevin esas 

talebi. Sendikanın patron temsilcileriyle 

yaptığı TİS görüşmelerinde 

yaklaşık yüzde 37’ler civarındaki 

ücret talebine patron tarafı yüzde 

8 civarında teklifle cevap vermişti. 

Bunun üzerine görüşmeler kitlenmiş 

ve sendika 1 Haziran günü 

grevi uygulama kararı alarak uyguladı. 

1 Haziran günü Organize Sanayi 

Bölgesinde bir araya gelen işçiler 

ve bazı demokratik kitle örgütleri 

yaklaşık 150 kişilik bir kortejle organize 

sanayinin içerisinde bir yürüyüş 

yaptılar. İşçiler sendikalarının 

güçlü desteğiyle attıkları sloganlarla 

sonuna kadar taleplerinin 

arkasında olduklarını gösterdiler 

ve “sefalet ücreti”ne son verilmesini 

istediler. “İşçiyiz, haklıyız kazanacağız”, 

“Yaşasın sınıf dayanışması”, 

“İşçilerin birliği sermayeyi 

yenecek”, “Patron şaşırma sabrımızı 

taşırma” gibi sloganlarla sanayi 

bölgesini inlettiler. 

Bu militan eylem jandarmanın 

ve organize sanayi bölgesindeki 

güvenlik güçlerinin bakışları arasında 

gerçekleşti ve örgütsüz çalışan 

işçiler tarafından da gıpta ile 

izlendi. Yıllardan sonra ilk defa 

bir sendikanın ciddi bir şekilde 

işçi ile birlikte ve onların yanında 

kararlı bir şekilde mücadele içerisinde 

olması, iyice güven kaybeden 

sendikalara bakışın belki yeniden 

olumlu yönde sorgulanmasına da 

hizmet etti. 

Saat 12 civarında fabrikanın kapısına 

“Bu işyerinde grev vardır” 

pankartı asılarak halaylar ve sloganlar 

eşliğinde grev başlatıldı ve 

ilk grev gözcüleri grev önlüklerini 

giydiler. 

İşçiler sendikalarıyla birlikte 

“Yaşasın onurlu mücadelemiz”, 

“Direne direne kazanacağız” sloganlarıyla 

mücadele kararlılıklarını 

bir kez daha ifade ettiler. 

CORUS YASAN işçisi yanlız 

değildir. Yaşasın İşçilerin Birliği! 

Yaşasın CORUS YASAN grevi! 

İşçilerin Birliği Sermayeyi 

Yenecek! 

Kahrolsun ücretli kölelik düzeni! 

Yaşasın SOSYALİZM! 

Bir YDİ Çağrı okuru 


ÇAĞRI Basın Yayın Ltd. Şti Adına Sahibi: Aziz Özer v Sorumlu Yazıişleri Müdürü: İlyas Emir 

v Yönetim Yeri ve Adresi: Mahmut Şevket Paşa Mah., İmranlı Sk. No: 8, Şişli - İstanbul v Tel.: (0212) 235 35 70 Fax: (0212) 253 19 27 

v e-mail: mail@ydicagri.com v www.ydicagri.com v Banka Hesap: Türkiye İş Bankası Galatasaray-İstanbul, Hesap No: 1022 0 738654 

v SAYI 102’nin İşçi Eki · Temmuz’2006 v Baskı: Uğur Matbaacılık (0212-501 81 09) v Yayın Türü: Yaygın Süreli

halkların kardeşliği için 

HALKLARIN KARDEŞLİĞİ İÇİN 

ABD’de göçmen olmak… 

Konu göçmen, göçmenlik 

olunca, ABD bağlamında 

İndigen halkına mensup insanlar 

tarafından hâlâ söylenen tarihi 

bir olgu var: “Burada herkes 

göçmen, göçmen olmayan tek halk 

İndigen halkıdır.” Bu tarihi olgu 

ama 500 yılı aşkın bir sürede işgalci 

ve köle sahipleri beyazların İndigen 

halklarını soykırıma uğrattığı, köleleri 

olarak Amerika’ya götürdükleri 

siyahlarla da birbirine karışarak 

değişik kökenli insanlardan bir 

ABD ulusu (Amerikan ulusu) oluşturduğu 

gerçeğini ortadan kaldırmıyor. 

Amerikan ulusunun oluşmasından 

beri göçmen, göçmenlik sorunu 

–kimi İndigen kökenliler bunu dile 

getirse de– artık bu temelde tartışılmıyor. 

Son dönemde ABD’de yürüyen 

göçmenlik tartışmalarının merkezinde 

esas olarak Latin Amerika ülkelerinden, 

özellikle de Meksika’dan 

ve Meksika üzerinden ABD’ye “kaçak” 

yollardan giden göçmenler meselesi 

duruyor. 

Hispanik ya da Latino diye adlandırılan 

bu göçmenlerin sayısı 11-12 

milyon civarında tahmin ediliyor. 

ABD’de resmi, yasal olarak yaşayan 

Hispaniklerin sayısı ise 40 milyon civarında. 

ABD’deki bu “kaçak” göçmenler 

kelimenin gerçek anlamında köle gibi 

muamele görmektedir. ABD’lilerin 

yapmadığı en zor işlerde en düşük 

ücretle çalışmaktadır. Bu göçmenlerin 

“kaçak” olma durumu, onları çalıştıran 

işverenler tarafından demoklesin 

kılıcı gibi sürekli üzerlerinde 

sallandırılmaktadır. 

“Kâğıtsız” olarak da adlandırılan 

bu göçmenlerin yaklaşık 7 milyonu 

bir işte çalışmaktadır. %24’ü tarımda, 

%17’si temizlik işlerinde, %14’ü inşaatta 

ve büyük bölümü gastronomide 

çalışmakta ve bir bölümü de orta sınıftan 

kesimlerin çocuklarına bakıcılık 

yapmaktadır. 11-12 milyon göçmenin 

%40’ı beş sene ve daha kısa 

süreden beri ABD’de yaşamaktadır. 

Kimi verilere göre “kaçak” göçmen 

işçiler ABD işçi sınıfının %5’ini 

oluşturuyor. Bu kesimin en zor işleri 

yaptığı ve en ucuz işgücü olduğu gerçeği 

gözönüne alındığında, ABD’nin 

ekonomisine büyük oranda katkıda 

bulunduğu olgusu kimi burjuvalar 

tarafından da kabul edilmektedir. 

Kimileri bunları “ABD ekonomisinin 

görünmez yağı” olarak değerlendiriyor 

haklı olarak… 

Ucuz işgücü olmaları gerçeğine 

rağmen siyasi alanda devlet “kaçak” 

göçmenleri kontrol altında tutmak 

amacıyla yeni yasalar gündeme getirmektedir. 

Siyasetin temelinde ekonomik çıkarlar 

olduğu gerçeği gözönüne alındığında, 

“kaçak” göçmenlere yönelik 

ırkçı yasaların gündeme getirilmesinin 

temelinde de, büyük tekellerin 

legal olarak ABD’ye gelen, zamanı 

onlar tarafından belirlenen ve kendilerinin 

uygun görüp seçtikleri “misafir 

işçi” olarak adlandırdıkları ucuz 

işgücüne duydukları ihtiyaç ve talepleri 

vardır. 

Kısaca söylenirse “kaçak” göçmenlere 

yönelik saldırılar, ırkçı yasalar 

esas olarak sözkonusu göçmenlere 

yönelik olsa da, aynı zamanda bu 

göçmenleri ucuz işgücü olarak çalıştıran 

orta tabakaya da –orta ve küçük 

burjuvaya– karşı olan, büyük tekellerin 

çıkarlarına uygun ve devletin 

göçmenler üzerindeki kontrolünü 

sağlamaya da yöneliktir. Buna ek 

olarak göçmenlere yönelik saldırılar 

“ulusun güvenliğini sağlama” adına 

özellikle devletin sınırlarında militaristleşmenin 

de bir aracıdır. 

GÖÇMENLİK YASASI VE 

MÜCADELE… 

11 Eylül 2001 saldırısı Bush yönetiminin 

“kaçak” göçmenlerle ilgili 

yeni yasa çıkarma çalışmalarını geri 

plana itmişti. 2005 yılı Aralık ayında 

Temsilciler Meclisi göçmenler yasası 

ile ilgili bir yasa tasarısını onayladı. 

Sözkonusu yasanın kabul edilmesi 

için Senato ve Başkan Bush tarafından 

da onaylanması gerekiyordu. 

Sözkonusu yasa tasarısının esas 

yönü “kaçak” göçmenlerin ABD’de 

yaşamasını suç olarak ilan etmekti. 

Hispaniklerin seçimlerde oy potansiyeli 

olarak önemli bir rol oynadığı 

gözönüne alınarak bazılarına ABD 

vatandaşı olma hakkının tanınmasını 

içeren bir tasarı da gündeme getirildi. 

Bu konunun tartışılması bizzat 

ABD egemenleri arasında da belli 

bir bölünmenin varlığını gösterdi. 

Cumhuriyetçilerle Demokratlar arasında 

farklılıklar olduğu gibi, bunların 

kendi aralarında da farklılıklar 

yaşandı. Sonuçta ama belirleyici olan 

göçmenlerin insanca yaşama hakları, 

onların insan olarak değer görmesi 

vb. değil, tekellerin çıkarları, siyasetçilerin 

seçimlerde alacağı oy hesapları 

oldu. “Kaçak” göçmenlerin kimi 

haklarını savunan bazı sendikacılar 

bile, esas olanın “vatanın güvenliğinin 

sağlanması” olduğunu savunarak 

bu göçmenleri “vatanın güvenliğini” 

tehdit eden unsur olarak gösterdi… 

Söz konusu yasa tasa r ısı n ı n 

Senato’da tartışılmasına başlanmasıyla 

göçmenleri protesto eylemleri 

de gündeme geldi. Özellikle 25 Mart, 

10 Nisan ve 1 Mayıs tarihlerinde yüzbinlerce 

insan “kaçak” göçmenlerin 

hakları için yürüyüş ve mitingler yaparak 

yasa tasarısını protesto etti. 

1 Mayıs’ta 70 civarında kentte protesto 

eylemleri gerçekleştirildi ve 

toplam olarak ele alındığında milyonlarca 

“kaçak” göçmen ve onları 

destekleyen “yasal” göçmen meydanlardaydı. 

1 Mayıs’taki eylemlere 

sadece Hispanikler değil, Afrika ve 

Asya kökenli göçmenler de katıldı. 

Sözkonusu eylemler ABD’de yeni 

bir “Göçmen Hareketi”nin de geliştiğinin 

bir göstergesi olarak kabul 

gördü. 

“Kaçak” göçmenler ilk kez kendi 

hakları için siyasi bir eylem gerçekleştirmişti. 

“Kaçak” olarak görülenler 

sokaklara çıkmış, alanlara yığılmıştı… 

“Hiç bir insan yasadışı değil.” 

“Yasadışı olan sömürgeciliktir.” 

sloganlarını haykırıyordu. “Ne istiyoruz?/ 

Adalet. /Ne zaman?/ Hemen 

şimdi!” “Suçlu değil, işçiyiz” diyerek 

“Genel af ve vatandaşlık hakkımızı 

istiyoruz” taleplerini yükseltiyordu 

milyonlarca insan. 

ABD’nin ırkçı yasa tasarısına karşı 

göçmenlerin hakları için bu mücadele 

ABD’de unutturulan 1 Mayıs’ı 

2006’da yeniden bir mücadele gününe 

dönüştürdü. Göçmen işçiler 

1 Mayıs’ı “Göçmensiz bir gün” ilan 

edip “İşe gitmek yok, okula gitmek 

yok, alışveriş yapmak yok” şiarıyla 

güçlerini göstermek amacıyla “büyük 

boykot” ilan ettiler. 

Sayısı milyonları bulan göçmenlerin 

bu protesto eylemleri, göçmenlik 

yasa tasarısının Senato’daki tartışmalarına 

da etkide bulundu. Temsilciler 

Meclisi’nin kabul ettiği yasa tasarısı 

Senato’da göçmenler lehine biraz yumuşatılarak 

36 oya karşın 62 oyla kabul 

edildi. 

Sözkonusu yasa tasarısı “kaçak” 

göçmenlerin önemli bölümüne 

ABD’de kalma hakkını da içeriyor. 

Bu yasa, beş yıldan fazla ABD’de yaşayan, 

ABD yasalarıyla karşı karşıya 

gelmeyen –ki bu aslında göçmenlerin 

“kaçak” olarak ABD’ye gelmiş 

olması olgusu gözönüne alındığında, 

kimin yasalara aykırı olup olmadığının 

yine ABD yetkilileri tarafından 

belirlenebileceğinin bir temelidir–, 

çalışan ve yeterli Amerikanca konuştuğunu 

belgeleyen, 2000 dolar kadar 

bir ceza ve eğer ödememişse çalıştığı 

süre için vergisini ödeyeceklerin ABD 

vatandaşlığına başvurma hakkını tanıyor. 

İki yıldan fazla ve beş yıla kadar 

ABD’de yaşayanlara ise ülkelerine 

geri dönüp “misafir işçi”lik için 

başvuruda bulunarak ABD’ye geri 

dönme hakkı tanınıyor. Kuşkusuz ki 

“misafir işçi” olarak ABD’ye gitme 

hakkı olsa da, gidip gidemeyeceğini 

belirleyecek olan “misafir işçi”leri seçecek 

olanlardır. İki seneden kısa süre 

ABD’de yaşayanlara ise –ki bunların 

sayısı 2 milyon civarındadır– hiçbir 

hak tanınmamaktadır. Bunlara tanınan 

tek “hak”, ceza görmeden ülkelerine 

sürgün edilmektir. 

Sonuç olarak aslında beş seneden 

fazla ABD’de yaşayanlar “legalleştirilmiş” 

olacak ve beş seneden az süre 

ABD’de yaşayanlar ise ülkelerine geri 

gönderilecek, gerçekte ise ABD’den 

sürgün edilecekler. Beş seneden uzun 

süre ABD’de yaşayanların bir bölümü 

de, Bush’un da ilan ettiği “ABD 

vatandaşı olmak isteyenler İngilizce 

öğrenmek ve asimile olmak zorundadır” 

düşüncesi temelinde öne sürülen 

önkoşullara uygun görülmeyip sürgün 

edileceğine kesin gözüyle bakılabilir. 

Böylece “kaçak” göçmenlerin 

en azından yarısının sürgün edilmesi 

yasalaştırılmış olmaktadır. 

Senato tarafından da onaylanan 

yasa tasarısı ülke içinde özellikle 

göçmenlere yönelik ırkçılığı körükleyen, 

göçmenleri dışlayan, onları 

suçlu gösteren ırkçı bir yasa tasarısı 

olduğu gibi, özellikle “kaçak” göçmenleri 

önleme adına Meksika ile sınırını 

militaristleştirmek için de hazırlanan 

bir yasa tasarısıdır. Bu yasa 

tasarısı Bush tarafından da imzalandığında 

yürürlüğe girecektir. 

HALKLAR ARASINDA 

DUVARLARIN ÖRÜLDÜĞÜ, 

KÖPRÜLERİN YIKILDIĞI BİR 

DÜNYA… 

11

halkların kardeşliği için 

12 

Burjuvazinin sahtekârlığının en iyi 

örneklerinden biri Doğu Bloku’nun 

yıkılmasından önceki süreçte komünist 

olarak gördüğü Demokratik 

Alman Cumhuriyeti’nin inşa ettiği 

Berlin Duvarı’na karşı tavrıdır. 

Berlin Duvarı’nı komünistlerin ya da 

“Demir Perde”nin “utanç duvarı” olarak 

gösterip komünizme karşı mücadelenin 

bir aracı olarak kullandılar, 

kullanıyorlar hâlâ… 

Berlin Duvarı’nın yıkılmasını burjuvazinin 

çanak yalayıcıları, insanların 

sınırsız, özgür ve demokrasinin 

egemen olduğu bir dünyaya akışı, 

küresel olarak bilginin ve malların 

insanlara ulaşacağı bir dönemin 

başlangıcı olarak göstermeye çalıştılar. 

Sanki örülen tek duvar Berlin 

Duvarıymış gibi bir resim çizmeye 

çalıştılar. Gerçekler ise tersini göstermektedir. 

Demokrasinin beşiği olarak görülüp 

gösterilen Avrupa’da, Avrupa 

Birliği, Şengen Anlaşması çerçevesinde 

sınırlarını “dışa” kapatmaktadır. 

Bunun en açık görüntüsü Afrika 

kıtasına yönelik alınan önlemlerdir. 

(Bunun için 94. sayımızda, “AB’nin 

sınır duvarları yükseliyor” başlıklı 

yazımıza, sayfa 14-15’e bakınız.) 

İsrail’in inşa ettiği ve 700 kilometre 

civarında uzunluğu olan, Filistin 

Arap halkını açık bir cezaevine kapatacak 

olan duvar ise, tüm protestolara 

rağmen ABD ve AB güçlerince 

destek görmektedir. Ya da sözlü açıklamalarla 

bu duvarın inşasının yanlışlığı 

tespit edilmekte, ama herhangi 

bir yaptırıma ya da önleme başvurulmamaktadır. 

İsrail’in inşa ettiği duvar 

bir yanıyla da “terörizme karşı 

mücadele”nin ve İsrail’in kendisini 

“korumasının” bir aracı olarak gösterilmektedir. 

Yine halklar arasında örülen duvarlardan 

biri de İsrail’in duvar tekniğini 

örnek alan Hindistan’ın Pakistan ile 

arasında savaş nedeni olan Keşmir’in 

bölünmesinde yaşanıyor. Bu duvarın 

uzunluğu 2000 kilometre civarındadır. 

Suudi Arabistan da Yemen ile sınırlarını 

duvarlarla kapatmaktadır. 

Güney ve Kuzey kore arasındaki duvara 

ve Çin Seddi’ne ise değinmiyoruz 

bile. 

Tüm bunlara yine demokrasinin 

beşiği olarak gösterilen ABD’nin duvarı 

eklenmektedir. Kanada ile iyi 

ilişkilerin gerçekleştirildiği gözönüne 

alınarak ABD’nin Kanada ile 

sınırlarını fazla sıkı tutmadığını tespit 

edebiliriz. Fakat ABD’nin Güney 

sınırında durum böyle değil. 

Pasifikten Meksika Körfezi’ne kadar 

yaklaşık 3200 kilometrelik sınırın 

üçte biri duvar ve bariyerlerle kapatılmaktadır. 

Askeri kontroller, teknik 

donanımlar vb. yetmiyor onlara. 

Daha çok askeri kontrol, daha uzun 

ve daha yüksek duvarlar, tel örgüler, 

bariyerler gerekiyor… Kendileri 

sınıra daha çok asker yığarken, 

ABD’nin “güvenliğinden” bahsediyor 

bu sahtekârlar. “Kaçak” göçmenleri 

engellemeyi “terörizme karşı mücadele” 

olarak gösteriyorlar. 

Somut olarak gündeme getirilen 

göçmen yasa tasarısı içinde Meksika 

sınırında alınacak önlemler de var. 

Sınır gibi havaalanları ve limanlarda 

da daha çok kontrol ve askeri önlemler 

gündemdedir. Sadece sınırlarda 

alınacak bu önlemler için bütçeden 

milyarlarca dolarlık pay ayrılmaktadır. 

Medyaya yansıdığı kadarıyla 

anda öngörülen duvarın uzunluğu 

600 kilometre ve bariyerlerin ise 800 

kilometredir. Bu ise aslında öngörülen 

sınırın üçte birinden daha uzundur. 

Buna bir de zaten anda varolan 

duvar ve bariyerleri eklediğimizde 

ABD’nin Meksika ile sınırının üçte 

ikisinin duvar ve bariyerlerle, tel örgülerle 

kapatılacağı ortaya çıkmaktadır. 

Sınırın geri kalan kesimi ise 

esas olarak sınırı geçmenin çok zor 

olduğu, hatta mümkün görülmediği 

bölümdür. Şimdi planlanan duvar ve 

bariyerlerin örülmesi “kaçak” göçmenlerin 

ABD’ye girişini engelleyemediği 

noktadan itibaren, bu geri 

kalan bölümde de duvarlar gündeme 

getirilecektir. 

Evet, ABD emperyalizmi anda sınırları 

koruma bütçesini %66 yükseltmiştir. 

Sınıra daha şimdiden 6000 

kolluk gücü aktarmaya başlamıştır. 

11.000 civarındaki sınır kontrol gücünü 

2011’e kadar 25.000’e çıkarmayı 

hedeflemektedir. Tüm bunlar doğrudan 

sınırların militarize edilmesiyle, 

askeri tekniğin ve silahların sınırlara 

yerleştirilmesiyle içiçe yürümektedir. 

Sınır kontrollerine gönderilen kimileri 

açıkça “göçmen avcıları” olarak 

adlandırılmaktadır. 

Göçmenlik yasası esas olarak sınırların 

kapatılmasını, militaristleştirilmesini, 

“kaçak” göçmenlerin büyük 

bölümünün sürgün edilmesini 

içermektedir. Camekanın süslenmesi 

için de belli bir kesiminin legal olarak 

ABD’de kalmasına olanak tanınmaktadır. 

Tüm bunlar kapitalizmin-emperyalizmin 

çıkardıkları, çıkaracağı yasaların 

onların kendi çıkarlarına olduğunu, 

onların halklar arasındaki 

duvarları daha da yükselttiğini bir 

kez daha göstermektedir. 

Kapitalizmin-emperyalizmin egemen 

olduğu bu dünya, halklar arasında 

duvarların örüldüğü, köprülerin 

yıkıldığı; insanların değil sınırların 

korunduğu bir dünyadır. 

Dünyanın tüm ulus ve milliyetlerden 

işçilerin, emekçilerin görevi kapitalizme-emperyalizme 

karşı devrim 

için mücadeleyi yükseltmektir. 

Egemenlerin, sömürücülerin bu dünyasına 

son vermektir. Bunun için de 

ilk işlerden biri halklar arasında kafalarda, 

bilinçlerde varolan duvarların 

yıkılması, köprülerin kurulması 

için mücadeledir. 

Yaşasın dünyanın işçilerinin ve ezilen 

halklarının birliği ve ortak mücadelesi! 

“Birleşmiş halk yenilgiye uğratılamaz!” 


Perihan Mağden ve Eren Keskin’e yönelik sald 

Vicdani red hakkını savunduğu 

“Her Türk Asker 

Doğmaz” başlıklı yazısından 

dolayı gazeteci yazar Perihan 

Mağden’in başı dertte... “Basın yoluyla 

halkı askerlikten soğuttuğu” 

gerekçesiyle Genelkurmay hakkında 

suç duyurusunda bulundu ve savcılık 

da hemen reaksiyon göstererek 

dava açtı. Perihan Mağden’in hakim 

karşısına çıkarıldığı gün (7 Haziran 

2006), Şişli Adliyesinde Türk şovenizmi 

yine coşturuldu. “Şehit Aileleri 

Derneği” üyeleri ve bilumum şovenist 

militarizm savunucusu Perihan 

Mağden’e “PKK cariyesi”, “eroin kaçakçısı” 

vb. türünden hakaretler yağdırdı, 

tehditler savurdu. Böylece, faşist-şoven 

anlayışla kadın düşmanlığının 

(erkek-şovenizmi) üstüste binmişliğine 

de bir kere daha şahit olduk. 

Bütün bunlar Türkiye’de yaşanan 

şovenist-militarist kışkırtmanın parçasıdır. 

Egemenler bunun için ellerinden 

geleni yapıyorlar; bunlara 

karşı sesini yükseltmeye çalışan, 

demokrasi mücadelesi verenler ise 

mahkeme kapılarında süründürülmekten, 

linç ortamına itilmeye kadar 

her türden resmi ve gayri resmi korkutma-bastırma 

yöntemlerine maruz 

kalıyorlar. 

Perihan Mağden’e açılan dava 

bir kere daha Türkiye’de “Basın 

Özgürlüğü” denilen şeyin sınırını 

gösteriyor. Ona yönelik saldırıları 

protesto ediyor, dayanışma ruhuyla 

“Her Türk Asker Doğmaz” başlıklı 

yazısını Dergimizde yayınlıyoruz. 

Kemalist kadınlar militarizmin 

savunucusu! 

Militarizme h 

Militarizmin körüklendiği ve Türk 

şovenizminin coşturulduğu bu ortamda 

saflaşmalar çok daha iyi görülüyor. 

Kemalist kadınlar bir kere daha 

gerçek yüzlerini gösteriyor, şovenizmin 

ve militarizmin savunuculuğunu 

yapmaya devam ediyorlar. 

İnsan Hakları savunucusu Av. Eren 

Keskin, 2002 yılının 8 Mart’ında 

Köln’de (Almanya) yapılan bir toplantıda 

Türk askeri ve polisinin taciz 

ve tecavüz olaylarına karıştığını 

söyleyince aynı toplantıda yeralan 

Kemalist Necla Arat’ın tepkisiyle karşılaşmış, 

Necla Arat basın üzerinden 

Eren Keskin’i hedef göstermiş ve çok 

geçmeden de Eren Keskin hakkında 

dava açılmıştı. Sonunda bu dava sonuçlandı 

ve Eren Keskin “ordunun 

manevi şahsına hakaret” ettiği gerekçesiyle 

6 bin YTL para cezasına 

çarptırıldı. Eren Keskin bu para cezasını 

ödemeyeceğini, gerekirse cezaevine 

girip yatacağını açıklamıştı. 

Bu arada çeşitli kadın grup ve kuruluşlarının 

oluşturduğu bir inisiyatif 

Eren Keskin’le dayanışmak ve ceza 

bedelini toplamak amacıyla “Kadın 

ve İnsan Hakları için 1 YTL de Sen 

Ver” şeklinde bir kampanya başlattı. 

Buna karşı Necla Arat ve onun gibi 

düşünenler yanyana gelerek doğrudan 

Eren Keskin’i hedef alan bir saldırı 

kampanyası açtılar. Aralarında 

CHP İl Kadın Kolları, Kadın 

Araştırmaları Derneği vb. bulunduğu 

19 Kadın Kuruluşunun imzaladığı 

ve gazetelere verilen bir ilanda 

Eren Keskin hakkında şunlar söyleniyor: 

“Türk Silahlı Kuvvetleri’ne duyulan 

saygıyı azaltmak için olağanüstü 

çaba gösteren Eren Keskin’i şiddetle 

protesto ediyoruz. ‘Kadın ve İnsan 

Hakları Mücadelesine Destek Verin’ 

ve ‘Kadın ve İnsan Hakları için 1YTL 

de Sen Ver’ çağrıları altında sözde 

masum bir imza ve para toplama 

kampanyasına dönüştüren kuruluş 

ve kişileri de şiddetle kınıyoruz. 

Kadın kuruluşlarımızın bu kampanya 

ile hiçbir ilgisi bulunmadığını 

kamuoyuna saygıyla duyururuz.” 

Bu ilanın baş savunucularından 

Necla Arat’ın gazetelerde yeralan 

açıklaması ise aynen şöyle: 

“Ülkenin en köklü kuruluşlarından 

birini karalamak düşünce özgürlüğü 

olmadığı gibi sonucunda alınan ceza 

da kadın ve insan haklarıyla ilgili olamaz. 

Konuyu bu şekilde çarpıtarak, 

bunu tüm kadın kuruluşlarının girişimi 

gibi yansıtıyorlar. Biz bu resmin 

içerisinde değiliz. Eren Keskin parayı 

ödeyerek özgürlüğünü satın almayacağını 

söyledi ama şimdi arkadaşları 

vasıtasıyla cezasını halka ödettiriyor. 

Söylediklerinde samimi ise arkadaşlarının 

da para toplamasına engel olsun 

ve hapse girsin,” 

Türk şovenizmi ve militarizmini 

sonuna kadar savunmaya yeminli 

Kemalist kadınların saf tuttukları 

yer işte burada açığa çıkıyor. Bu saldırılara 

karşı Eren Keskin, “Çok anlamsız 

bulduğum ilanı verenleri değil 

feminist olarak, kadın olarak bile de-

ırıların kaynağı bir! 

ayır! 

ğerlendirmiyorum.” yanıtını verdi. 

Eren Keskin’e yönelik bu saldırıları 

şiddetle protesto ediyor, onunla 

dayanışmamızı dile getiriyoruz. 

Kemalist kadınların ilanında gerçekten 

de kadın ve insan hakları savunuculuğunun 

esamesi yoktur. Orada, 

tamamen –bunu savunanlar kadın 

Her Türk Asker Doğmaz 

— PERİHAN MAĞDEN — 

da olsa– erkek egemen sistemin yanında 

saf tutulduğu, ulusal-cinsel ve 

sınıfsal baskıların uygulayıcısı devlet 

ve onun kurumlarının savunuculuğu 

yapıldığı ortaya çıkmaktadır. 

Bir yanda egemenlerin/ezenlerin 

devletinin savunuculuğunu yapan 

“kadın hareketi” ve diğer yanda demokrasi 

ve özgürlük mücadelesi verenlere 

sahip çıkanların kadın hareketi... 

Aynılar aynı, ayrılar ayrı yerde 

toplanıyor! 

Haziran 2006 

yeni kadın dünyası 

“Yani Mehmet Tarhan’ı Askeri Cezaevi’nde geçireceği “meşakkatli” (nasıl 

da efendice kelimeler seçiyorum) yıllar bekliyor. Böyle bir tercihi olduğu 

için. Anti-militarist olduğu için. Silahlı Kuvvetler’e hizmet vermeyi 

reddettiği için. Bu red hakkı kendisine tanınmadığı için.” 

Ben diyorum ki, hayır kardeşim Her Türk Asker Doğmaz! Her Türk asker 

doğmak, askerlik yapmak, asker ölmek, askerde ölebilmek mecburiyetinde 

değildir. Nasıl her Türk nükleer fizikçi, baraj mühendisi, balet, 

narenciye üreticisi, son ütücü olarak doğmuyorsa, doğmayacaksa, doğmaması 

tercih nedeniyse her Türk, askerde doğamaz. Doğmayacaktır. 

Doğmaması gerekir. 

Birleşmiş Milletler 70’lerden beri vicdani reddin bir insan hakkı olduğu 

fikrini savunuyor.” diyerek mi girelim? 

Nasıl girelim bu “hassas” konuya? 

Bu konu çok hassas çünkü 

Askeriye’yle ilgili her konu çok hassas. 

Çok çok hassas, bu ülkede. Orduyla ilgili 

herhangi bir şeyde: öneri/eleştiri/ 

neden böyle/neden öyle-hayır haksızsınız, 

porselen dükkanındakı filsiniz. 

Tuhafiyecideki zürafasınız; aman çabuk 

pılınızı pırtınızı toplayıp o konunun 

topraklarından uzaklaşın-ızzz. 

Ben diyorum ki, hayır kardeşim Her 

Türk Asker Doğmaz! Her Türk asker doğmak, askerlik yapmak, asker ölmek, 

askerde ölebilmek mecburiyetinde değildir. Nasıl her Türk nükleer fizikçi, 

baraj mühendisi, balet, narenciye üreticisi, son ütücü olarak doğmuyorsa, 

doğmayacaksa, doğmaması tercih nedeniyse her Türk, askerde doğamaz. 

Doğmayacaktır. Doğmaması gerekir. 

Önce yıllardır, on yıllardır, yüz yıllardır maruz bırakıldığımız militarist 

koşullanmalardan kurtulmamız gerektiğini, bazılarımızın böyle bir 

tercihi olabileceğini kabul etme “alicenaplığını” göstermemiz gerektiğini, 

ARTIK gerektiğini söyleyerek lafa başlayalım. 

Avrupa Konseyi’ne üye 46 ülke içinde vicdani reddin bir hak olarak tanımlanmadığı 

yalnızca iki ülkenin: Azerbeycan ve Türkiye’nin bulunduğunu 

belirtelim. Ermenistan’ın dahi vicdani reddi bir hak olarak tanıdığını, 

kurucuları arasında bulunduğumuz Avrupa Konseyi tarafından vicdani 

reddin tarafımızdan reddiyle ilgili, mutat sıklıklarla uyarıldığımızı- 

Şimdi biliyorsunuz (ya da bilmiyorsunuz) 

Mehmet Tarhan diye biri var. Mehmet Tarhan total redci. Mehmet 

Tarhan, kardeşim ben barışı seviyorum. Ben anti-militaristim. Ben elime 

silah almam, Silahlı Kuvvetler’e de (hiçbir kisve altında) hizmet vermem, 

veremem. Diyor. (Onun sözleriyle değil, ben kendi dilime çeviriyorum.) 

Mayıs 2001’de askerlik yapmayı reddettiği için tutuklanıyor. Ve o gün bugündür 

Mehmet Tarhan’ın başı belada. Zira Türkiye Cumhuriyeti, Mehmet 

Tarhan’a bu insan hakkını, eline silah almama, Silahlı Kuvvetler’e hizmet 

etmeme hakkını tanımıyor. Mehmet Tarhan eşcinsel olanlar bir nevi “sakat” 

“kusurlu” vs. vs. kabul edilerek askerlikten muaf tutulabiliyorlar. Bir 

sağlık kuruluşunun muayenesine maruz bırakılarak. 

Mehmet Tarhan bu muayeneye maruz bırakılmayı reddediyor. Zira o eşcinsel 

olduğu için değil (yani “kusurlu” ve bir nevi “sakat” kabul edilmeyi 

kabul ettiği için değil) TOTAL REDCİ olduğu için askerlik yapmayı reddediyor. 

Askeri Yargıtay 3’üncü Ceza Dairesi ise vicdani reddin kabul edilemezliğine 

hükmediyor. “Silahlı çatışmaların devam ettiği bir coğrafyanın ortasında 

bulunan Türkiye’nin ülke savunması için gerekli tedbirleri alması 

zorunludur. Bunun için her erkeğin zorunlu askerlik yapacağı benimsenmiştir” 

ifadesiyle. 

Ve de Sivas Askeri Mahkemesi’nin Mehmet Tarhan hakkında verdiği iki 

davada toplam dört yıl hapis kararını bozuyor. Tarhan’ın (zorla) muayeneye 

tabi tutularak “eşcinsellik” gerekçesiyle terhisinin verilmesini talep 

ediyor. Yani Tarhan’ın davası yine Askeri Yargıtay’da. Saçları zorla kesilmiş 

bulunan Mehmet Tarhan Sivas’ta, Askeri Cezaevi’nde. Bu davanın seyrine 

bakarak daha yıllarca orada kalacağına da hükmedebiliriz. Cezaevi 

koşullarının alabildiğine “zor” olacağını da. 

Zira Mehmet Tarhan’dan önce 87’inci maddeden (EMRE İTAATSİZLİK 

maddesi) yargılanıp askeri hapishanelerde yatmış bulunan vicdani redciler 

Osman Murat Ülke, Mehmet Bal ve Halil Savda’nın ne mene maddi ve manevi 

işkencelere uğradıkları; diyelim Mehmet Bal’ın üstünden askeri üniformasını 

çıkartmaması için ellerinden ve ayaklarından kelepçelendiği, el 

fizyonomisi “düşünülerek” yapılmış bulunan kelepçeler ayaklarını kestiği 

için Adana Askeri Cezaevi Komutanı Albay Durdu Solak tarafından özel 

olarak imal ettirilen prangalandığı “filan” biliniyor. 

Yani Mehmet Tarhan’ı Askeri Cezaevi’nde geçireceği “meşakkatli” (nasıl 

da efendice kelimeler seçiyorum) yıllar bekliyor. Böyle bir tercihi olduğu 

için. Anti-militarist olduğu için. Silahlı Kuvvetler’e hizmet vermeyi reddettiği 

için. Bu red hakkı kendisine tanınmadığı için. 

Şimdi eğri oturup doğru konuşalım: Yurdumuz topraklarında 300 bin 

ila 400 bin arasında değişen (kayda değer) sayılarda asker kaçağı dolaşıyor. 

Ne yapılıp edilse bu sayı aşağı çekilemiyor, her üç ila beş yılda bir “bedelli 

askerlik” çıkarılarak zevahir kurtarılıyor: Yani “bedelini” ödeyebilecek 

maddi imkanlara sahip çocuklarımız Askeriye’nin emrinde geçirilecek 

15 aylık bir süre ve süreçten “yırtıyorlar.” 

Modernize edilmiş bir ordudan, profesyonelleştirilmiş bir ordudan (bizzat 

ordusu tarafından) bu denli sık söz edilen bir ülkede, ordumuzun bütçemizden 

aldığı pay bu denli “hatırı sayılır” iken, teknoloji bu denli ilerlemiş 

(özellikle savaş teknolojisi) bir sürü aletin başına “uzmanlar” yani 

“teknik donanımlı subaylar” dışında kişilerin yerleştirilmesi giderek imkansız 

hale gelmiş iken- 

1. Askerlik süresi şu kısaltılmış haliyle bile, ziyadesiyle uzun değil midir? 

2. Ordumuzun bu kadar çok sayıdaki kişiyi askere almaya çalışması hakiki 

bir zaruret midir? 

3. Bu denli çok para harcayabilen ve hatta elemanlarının kaynaklarıyla 

OYAK gibi bir ekonomi devini yaratıklandırabilen Yüce Ordumuz, 

“Türkiye’nin içinde bulunduğu ÖZEL koşullar” teranesinin artık az biraz 

eski etkisinde ve inandırıcılığında olmadığını, bilmem kabule yanaşabilecek 

midir? 

Diyelim Aczmendiler, Yehova Şahitleri, kimi fundamentalist 

Protestanlar ellerine dinleri gereği silah değdirmeyi reddediyorlar. 

E artık biz Avrupa Birliği’ne uyumlu müreffeh bir ülke olduğumuza/olacağımıza 

göre Budistlerimiz’in, Hindularımız’ın sayısında da naturel bir 

artış olacak. E, madem fikri hür, vicdani hür bir ülkenin çocuklarıyız; vicdani 

redcilerimiz de anlaşılan olacak. Olacaktır. Olsun. 

Askeriyemiz için “Bedelli Askerlik” söz konusu olduğunda içleri kan 

ağlayarak da olsa gözardı edilebilen “eşitlik” ilkesi bu denli mühim ise; 

hem hakikaten Türk Ordusu’nun profesyonelleşmesi, modernleşmesi konusunda 

ciddi adımlar atılsın, askerlik süresi yeniden kısaltılsın, hem de 

VİCDANİ RED bir insan hakkı olarak tanınsın. Zira ben bir kız çocuğu 

annesi olarak böyle bir dertten “sıyırmış” olabilirim; ama bir oğlum olsaydı 

ve vicdani nedenlerle eline silah almayı reddetseydi hem sonuna kadar 

onun (ve gerekirse mücadelesinin) yanında olurdum, hem de diyelim 

öğretmenlik yaparak/koro çalıştırarak/ambulans sürerek/ağaç dikerek/kreşte 

çocuk bakarak/aşı yaparak/icabında yerleri silerek DE devletine 

“hizmet” edebilmesinin mümkün olduğu, ama bu görevlerin “eşit” ve hakiki 

ihtiyaçlar için dağıtılması ilkesiyle, pek de ala mümkün olduğu düşüncesi 

içinde olurdum. 

E, şimdi oğlum yok diye tam da “kurtulmuş” sayılmam. Zira ülkemde 

vicdani reddin bir hak olmaması beni (vicdanımı) rahatsız ediyor. Daha 

önce 87. maddeden yargılanan üç vicdani redciye karşın Mehmet Tarhan’ın 

88. maddeden yani TOPLU ERAT ÖNÜNDE EMRE İTAATSİZLİKden 

yargılanmasının rahatsız ettiği gibi. Sivas Askeri Cezaevi’nde “hangi koşullar” 

altında yatıyor olamadığım gibi. O niye peki hapiste? Peki niye biz 

rahat rahat yatağımızdayız? gibi. Peki biz rahat mıyız? Biri, insan haklarından 

bir hak için mücadele verirken, biz rahat olabilir miyiz? Rahat uyuyabilir 

miyiz? gibi. Askeri konulara gelince medyalamamızın içinde bulunduğu 

ağır militarist koşullanma, uyguladıkları “oto-sansür” normal midir, 

“norm” bu ise bu memleketin “normlarını” daha insanileştirmenin, vicdanileştirmenin 

zamanı gelmemiş midir, gelmeyecek midir, hiç gelmeyecek 

midir?? GİBİ. Liste uzuyor. E kesmek, bir yerde bitirmek lazım. Bitti. 

13

14 

yeni kadın dünyası 

Eren Keskin’e destek 

kampanyası devam ediyor 

İnsan Hakları savunucusu Avukat 

Eren Kesk in, 2002 y ı lında 

Almanya’nın Köln kentinde katıldığı 

bir toplantıda yaptığı konuşma 

ertesinde “ordunun manevi şahsiyetine 

hakaret ettiği” gerekçesiyle açılan 

davada hakkında verilen 10 aylık 

hapis cezası ve bunun para cezasına 

çevrilmesi ertesinde çeşitli kadın 

kurumları Eren Keskin ile dayanışma 

içerisinde etkinlikler ve kampanyalar 

düzenlediler. 

Bu destek kampanyalarından rahatsız 

olan egemen 

güçler yürütülen bu 

ça lışma la ra sa ld ı- 

rarak, Hürriyet ve 

Cumhuriyet gazetelerine 

6 Haziran 2006 

tarihinde verdikleri 

ilanlarla Eren Keskin’i 

istenmeyen kişi ilan 

ederek onu hedef tahtasına 

oturtular. 

Aralarında CHP, 

DYP İl Kadın Kolları, 

T ü r k H u k u k ç u 

Kadınlar Derneği, 

T ü r k K a d ı n l a r 

Birliği, Emekli Subay Eşleri Derneği 

ve İstanbul Barosu Kadın Hakları 

Komisyonu olmak üzere toplam 19 

tane orducu kemalist kadın kurumlarının 

imzasının bulunduğu bu açıklamada, 

Eren Keskin’in “yurtiçinde 

ve yurtdışında katıldığı her toplantıda 

PKK terör örgütünün yaydığı gerçek 

dışı karalamaları dile getirdiği”, “barış 

ortamını bozmak ve Türk Silahlı 

Kuvvetlerine duyulan saygıyı azaltmak 

için olağanüstü çaba gösterdiği” 

vs. iddia edilmekte, aynı zamanda 

Eren Keskin ile dayanışma içerisinde 

olan kadın kurumları da hedef gösterilmektedir. 

Yürütülen bu saldırı kampanyasına 

karşı bir çok çevre tepki göstererek 

Eren Keskin’le dayanışma içerisinde 

olduğunu dile getirdi. 

7 Haziran’da İstanbul İnsan 

Hakları Derneği’nde İHD Merkez 

Yürütme Kurulu adına Genel Başkan 

Avukat Yusuf Alataş yaptığı açıklamada 

İHD’nin her koşulda herkes 

için ifade özgürlüğünü savunduğunu, 

fakat bazı kuruluşların Avukat Eren 

Keskin’e yönelik gazetelerde yayınladıkları 

ilanlarıyla hem Eren Keskin’i 

hedef gösterdiğini ve hem de militarizmi 

desteklediğini belirtti. 

Alataş, tüm dünyada olduğu gibi 

Türkiye’de de insan hakları savunuculuğunun 

zor ve riskli bir iş olduğunu, 

İHD olarak bu risklerin bilincinde 

olduklarını ve yeri geldiğinde 

bedel ödemeyi insan hakları savunuculuğunun 

bir gereği olarak kabul ettiklerini 

belirtti. 

Kendilerini sivil toplum örgütü 

olarak tanımlayan ve “kadın kuruluşları” 

sıfatı ile ilan verenlerin, Av. 

Eren Keskin’i belli örgütlerle bağlantılı 

gösterme gayretleri, hedef haline 

getirmeleri ve askeri kurumlara “üstünlük 

ve imtiyaz” tanıyacak şekilde 

militarist bir anlayışa hizmet etmelerinin 

hiçbir şekilde kabul edilemeyeceğini 

dile getirdi. Alataş son olarak 

Eren Keskin’in dernek tüzüğünün gereğini 

yaptığını söyleyerek, “İHD olarak 

yöneticimizi sonuna kadar desteklediğimizi 

ve insan hakları mücadelesi 

kapsamında bundan sonra da 

militarizme karşı etkili 

bir mücadele vereceğimizi 

bir kez daha tekrarlıyoruz” 

dedi. 

Ga z eteye ver i len 

ilanda sadece Eren 

Keskin değil onunla 

dayanışmak amacıyla 

kampanya başlatan kadınlara 

da saldırılıyor. 

Eren Keskin’e yönelik 

bu saldırı kampanyasına 

kadınlar cephesinden 

de çeşitli etkinliklerle 

cevap verildi. 

İ s t a n b u l İ n s a n 

Hakları Derneğinde, kadın kurumları 

olarak yapılan basın açıklamasında 

da başlatılan kampanyaya sonuna 

kadar sahip çıkıldığı dile getirilerek, 

Eren Keskin’in gözaltında cinsel 

taciz ve tecavüze karşı yürüttüğü 

hukuk mücadelesinin desteklendiği, 

çünkü bu mücadelenin öncelikle bir 

kadın hakları ve insan hakları mücadelesi 

olduğu belirtildi. 

Eren Keskin’i çeşitli saldırılara maruz 

bırakabilecek açıklamayı yapanlar 

kınanarak, kadınları susturmayı 

amaçlayan bu açıklamaların aslında 

işlenen suça ortak olmak anlamına 

geldiği belirtilerek, militarizmin toplumdaki 

ve kadınlar üzerindeki yıkıcılığına 

ortak olanların tarih karşısında 

yargılanacakları ve mahkum 

olacakları vurgulandı. 

Kadın kurumlarının ve değişik kurumlardan 

kadınların, gazete ilanlarından 

sonra yaptığı bir diğer eylem, 

İstanbul Barosu önündeki basın 

açıklaması idi. Eylemin İstanbul 

Barosu’nun önünde yapılmasının 

nedeni, Eren Keskin aleyhine gazeteye 

ilan verenlerin imzacıları arasında 

“İstanbul Barosu Kadın Hakları 

Komisyonu”nun da yer almasıydı. 

Baro önünde yapılan açıklamada, 

İstanbul Barosu Kadın Hakları 

Komisyonu’na sorumluluk ve görevlerini 

hatırlatmak üzere burada bulunulduğu 

belirtilerek, gerek Eren 

Keskin’e gerekse de onu destekleyenlere 

karşı bir linç kampanyası başlatıldığı, 

bu tutumu gerçekleştirenler 

içerisinde hak ve hukuk koruyucuları 

olduklarını söyleyen Baro’ya ait 

bir komisyonun kadın avukatlarının 

olmasının tam bir talihsizlik olduğu 

belirtildi. 

Avukat olarak böyle bir zihniyetle 

yarın benzeri sorunları yaşama ihtimali 

çok yüksek olan kadınları nasıl 

savunacakları, devlet kaynaklı şiddete 

maruz kalan onlarca kadını avukat 

olarak nasıl görmezden gelebildikleri 

soruldu. Baro Kadın Hakları 

Komisyonunun hak ihlalleri karşısında 

kadınların yanında olması gerektiği, 

ister birey olsun isterse dev- 

let olsun hak ihlalleri yapanlara karşı 

mücadele etmek gerektiği belirtildi. 

Açıklamanın sonunda meslek etiğine 

aykırı davranan bu kadın avukatlar 

hakkında disiplin soruşturması 

açılması talep edilerek, “Eren 

Keskin yalnız değildir”, “Gözaltında 

tacize tecavüze son”, “Yaşasın kadın 

dayanışması” sloganları ile basın 

açıklaması sona erdirildi. 

Haziran 2006 

Kadınlar TMY ve operasyonlara 

karşı Ankara’da buluştu 

İçinden geçtiğimiz süreçte, yürütülen 

kıyasıya iktidar mücadelesinde, 

çeşitli güçler tarafından 

şiddet ve provokasyonlar alabildiğine 

tırmandırılıyor. 

Bu şidetten ve kamplaşmadan 

her zaman olduğu gibi yine en büyük 

zararı ezilen yığınlar görüyor. 

Herşeyden önce Türkiye’de yaşayan 

işçi ve emekçiler milliyet ve din temelinde 

kışkırtılarak karşı karşıya getiriliyor. 

Çeşitli milliyetlerden emekçiler 

arasına düşmanlık tohumları ekiliyor. 

Bunun üzerinden siyaset yapan 

egemen güçler bu amaçlarında başarılı 

oluyor. 

Bütün bu olan bitene karşı bütün 

muhalif cepheden tepkiler yükseldi, 

yükseliyor. İstanbul Kadın Platformu 

da yaşanan bu gelişmelere karşı ortak 

bir ses çıkarmak için sürece yayılmış 

eylemlilikler gerçekleştirdi. 

Mayıs ayının ilk haftasından 

Haziran ayının başlarına kadar her 

Cumartesi, saat 13.00’de Galatasaray 

Postanesi önünde basın açıklamaları 

yapıldı. 

Yapılan basın açıklamalarında; her 

kesimi tehdit eden, organize bir biçimde 

yürütülen şiddet olayları ile 

karşı karşıya olunduğu, Şemdinli ve 

Diyarbakır’da yaşanan şiddet olaylarından 

sonra buna Danıştay saldırısının 

da eklendiği ve bu durumdan son 

derece endişe duyulduğu belirtildi. 

Yaşanan bu olayların özellikle kadınların 

hayatını her alanda etkilediğini, 

savaş ve şiddetin kadınlar için göç, tecavüz, 

yoksulluk, aşağılanma ve ölüm 

demek olduğu, evde, işte sokakta kadınların 

yaşadığı şiddet ile AKP’li 

milletvekilinin karısına uyguladığı 

şiddet, Ankara’da travesti ve transseksüellere 

yönelen linç girişimleri ile 

Başbakan Erdoğan’ın Diyarbakır’da 

yaşanan olaylara karşılık “kadın da 

çocuk da olsa güvenlik güçleri gerekeni 

yapacaktır” sözünün aynı erkek 

egemen, militarist zihniyetin bir sonucu 

olduğu vurgulandı. 

Devletin savaş bütçesini arttırmaya 

dönük politikalarının kadınların 

içinde bulunduğu koşulları daha 

da zorlaştırdığı, hükümetin kadınlar 

için sığınak açmak bir yana “istihdam 

üzerindeki yüklerden kurtulma” 

adına kadınları tekrar eve 

göndererek onları dört duvar arasına 

mahkum ettiği dile getirilerek kadınların 

savaş değil sığınak istedikleri 

belirtildi. 

Savaşın sonuçlarını en ağır kadınlar 

yaşadığı için yürütülen bu savaşa 

karşı mücadelenin de en önünde 

kadınların yer aldığı, bu nedenle 

egemenlerin “önce kadınları vurun” 

demesinin tesadüf olmadığı belirtilerek, 

buna son örnek olarak, Kürt kadınlarının 

güvenlik güçlerince tecavüze 

uğradığı gerçeğini dile getirdiği 

için ve orduya hakaret ettiği gerekçesiyle 

hakkında hapis cezası istemiyle 

yargılanan Eren Keskin gösterildi. 

Son dönemde yeniden gündeme getirilen 

Terörle Mücadele Yasa tasarısı 

ile resmi ideolojinin dışında söz söyleyen 

herkesin tehdit edildiği belirtilerek, 

TMY tasarısının derhal geri 

çekilmesi talep edildi. 

Bu eylemlilikler boyunca esas olarak 

üç temel slogan öne çıkarıldı. 

Operasyonlar durdurulsun, asker 

geri çekilsin; Kürt halkının demokratik 

talepleri kabul edilsin ve TMY 

tasarısı geri çekilsin. 

İstanbul’daki eylemlerin ardından, 

Türkiye’nin çeşitli illerinden 

yaklaşık yüz kadın 5 Haziran’da 

Ankara Yüksel Caddesinde buluştu. 

Ankara’da biraraya gelen kadınlar 

son süreçte yaşanan provokasyonlara 

değinerek taleplerini dile getirdiler. 

Yapılan basın açıklamasının ardından 

Meclise yürümek isteyen kadınlara 

polis izin vermedi. Ancak her 

kurumdan birer temsilcinin hazırlanan 

dosyaları vermek üzere Meclise 

gitmesine izin verildi. Bu süre içerisinde 

Yüksel Caddesinde sloganlar 

eşliğinde bir süre daha oturma eylemi 

yapıldı. Tekrar eylem alanına dönen 

kadınlar, yaptıkları basın açıklamasında, 

son derece kaba bir muameleyle 

karşı karşıya kaldıklarını, hatta 

dosyaların alındığına dair herhangi 

bir belge dahi alamadıklarını belirterek 

bu tutumu protesto ettiklerini 

dile getirdiler. 

Yaklaşık iki saat süren kadınların 

Ankara buluşması atılan sloganlar 

eşliğinde sona erdirildi. 

Haziran 2006

Sivas katliamını unutmadık, unutmayacağız! 

gündem 

2 

Temmuz 1993’te Sivas’ta bir 

katliam gerçekleştirildi. 2 

Temmuz 2006, Sivas katliamının 

13. Yıldönümüdür. Bu yıldönümünde, 

Sivas katliamını lanetlemek 

için toplantı ve gösteriler yapılacaktır. 

Kimileri de timsah gözyaşlarını 

yansıtmak için göstermelik açıklamalar 

yapacaklardır. Sivas katliamını 

yapanları ve arkalarında olan 

güçleri doğru tespit etmek gerekiyor. 

Bu katliamı sadece ortaya salınan itler 

yapmamıştır. Sivas katliamını sadece 

ortaya salınan itlerin yaptığını 

açıklamak bilinçlerin karartılmasıdır. 

Katliam lanetlenirken, katliamın 

esas sorumlularını da tespit etmek 

gerekiyor. 

Bu katliam, 2 Temmuz 1993 yılında, 

devletin gözetimi altında Sivas’ta yapıldı. 

Pir Sultan Abdal şenlikleri için 

Sivas’ta bulunan insanlardan 37’si 

Madımak Oteli’nde yakıldı. Bu katliamın 

hazırlığı günler öncesinden 

planlanmıştı. İnsanlar otelde yanarken, 

dinci faşistler otel önünde zafer 

çığlıkları atıyorlardı. Yangından 

kaçanlar dışarı bırakılmıyordu. 

İnsanlar otelde yanarken, dinci faşistler 

otel önünde zaferlerini kutluyorlardı! 

Madımak Oteli’ni kuşatanlar saatler 

boyu, ‘Kemalist devlet yıkılacak 

elbet’, ‘Vali gidecek şeriat gelecek’, 

‘Cumhuriyet, Sivas’ta kuruldu 

Sivas’ta yıkılacak’ diye bağırmalarına 

rağmen engellemeyle karşılaşmadılar. 

‘Din elden gidiyor’ haykırışları saldırganların 

kullandığı ana tema idi. 

Katliamcılar, kendilerinden olmayanları 

yakmakla dinin elden gitmediğini 

ispatlamaya çalışıyorlardı! Olayların 

başlaması ile birlikte, oteldeki insanlar 

Ankara ile telefon bağlantısı kurmuşlardı. 

Dönemin başbakan yardımcısı 

Erdal İnönü ile de görüşmüşlerdi. 

Kendilerine devletin güçlü olduğu ve 

gerekenin yapılacağı söylenmişti. Ama 

saatler ilerliyordu ve kolluk kuvvetleri 

olayları seyrediyordu. 

Sivas katliamının 13. yıldönümünde, 

onu gerçekleştirmiş görünen 

bazı kişilerin yargılanması ve çeşitli 

cezalara çarptırılması dışında, katliamın 

ardında yatan gerçek nedenler, 

gerçek failleri meçhul kalmaya devam 

ediyor. Devlet, bu katliamı aydınlatmak 

adına bugüne kadar sadece mağdurları 

‘tahrikçi’ olmakla suçladı ve 

olayı kimi şeriatçı örgütlerin üzerine 

atmakla yetindi. Bu tavır katliamın 

asıl sorumlularının üzerini örten, 

devletin sorumluluğunu göz ardı eden 

bir yaklaşımdır. Oysa Sivas katliamının, 

değişik boyutlardan irdelenmesi 

ve tüm bu farklı boyutların bütünlük 

içinde aydınlatılması gerekiyor. 

Aziz Nesin’in Sivas’ta ateist olduğunu 

söylemesi katliamcılar açısından 

bir ‘tahrik’ unsuru olarak görüldü 

ve propagandası yapıldı. Katliamı yapanlar 

kendilerini ‘Müslüman’, eylemlerini 

de ‘İslamiyet gereği’ olarak 

sundular. Bu katliamın ideolojik 

arka planını öncelikle İslam literatüründe 

aramak gerekiyor. Katliamı yapan, 

kışkırtan ve mazur gösterenler 

hep bir ağızdan, ‘Müslüman mahallesinde 

salyangoz satılamaz’ diyorlar! 

Kendileri gibi düşünmeyen aykırı 

seslerin dile getirilemeyeceğini söylüyorlar! 

‘Müslüman Mahallesi’ denilen 

yer, 7. Yüzyıl Arap kültürünce benimsenen 

şeriattır. Buna göre kendileri 

gibi düşünmeyen, hâkim durumda 

olan İslami akım dışında kalan diğer 

Müslümanları ‘salyangoz’ olarak nitelendirmektedirler! 

Bunlar ‘salyangoz’ 

olduklarına göre, katledilmeleri gerekir! 

Kendi inandığından farklı değerleri 

savunuyor diye insanları yakabilen 

bir vahşet olamaz, olmamalı. Bunu 

yapanların ve dayandıkları ideolojik 

bir arka plan var. Buna göre: 

“Hak dini kendilerine din edinmeyen 

kimselerle (Hıristiyan ve 

Yahudilerle), küçülerek (boyunlarını 

büküp) elleriyle cizye (haraç) verinceye 

kadar savaşın (Tevbe-29)” 

“Haram aylar geçince müşrikleri 

(tövbe etmedikleri müddetçe) bulduğunuz 

yerde öldürün. Yakalayıp hapsedin... 

(Tevbe-5)” 

“Fitne ortadan kalkıp din yalnızca 

Allahın oluncaya kadar onlarla savaşın... 

(Bakara-193)” 

“...Eğer yüz çevirirlerse onları yakalayın, 

bulduğunuz yerde öldürün 

ve hiç birisini dost ve yardımcı edinmeyin 

(Nisa-89)” 

“Doğrusu ayetlerimizi inkar edenleri 

ateşe sokacağız, derilerinin her 

yanışında azabı tatmaları için derilerini 

değiştireceğiz (Nisa-56)” 

“İnkâr edenler için ateşten elbiseler 

biçilmiştir, başlarına da kaynar sular 

dökülür, karındakiler ve derileri eritilir, 

demir kamçılar da onlar içindir. 

Orada uğradıkları ıstıraptan ne 

zaman çıkmak isteseler geriye döndürülürler, 

yakıcı azabı tadın denilir 

(Hac-19-22)” 

Bu liste uzayıp gider. Müslüman olmayanları 

katletmenin vacip olduğu 

nun da kuranın bir emri olduğunu da 

belirtmek gerekir. Onlar kendilerine 

inanmayanları, ‘en büyük suç’ olarak 

adlandırmakta ve bunun gereğini de 

yapmaya çalışmaktadırlar! Onlara 

göre, inanmamanın karşılığı cehennemde 

yakılmadır! İnanmayanları 

ve kendileri gibi düşünmeyenleri yok 

etmek dinin gereğidir! 

Kuşkusuz insanları yakabilecek kadar 

inanılmaz bir katliamın failleri 

ve onları teşvik eden bu zihniyetin 

sorgulanması gerekir. Sivas katliamının 

sadece bu yönünü görmek, gericiliğin 

ve faşizmin sadece bir yönünü 

görmek anlamına gelir. Soruna genel 

bakıldığında, Sivas katliamını devletin 

politikaları kapsamında da sorgulamak 

gerekiyor. Sivas katliamı bir 

devlet operasyonuydu. Türkiye’nin 

tam orta yerindeki bir şehirde binlerce 

kişinin, 8 saat süren bir eylemi 

ve bu katliamın engellenmemiş olması 

nasıl açıklanabilir? İnsanları 

yakabilen bir vahşetin, günler öncesinden 

hazırlanması, ona dur demeyen 

bir devlet aygıtı var ortada. 

Sıradan bir basın açıklamasını bile 

görülmemiş bir şiddetle bastıran kolluk 

kuvvetlerinin, insanları yakmak 

gibi bir vahşeti saatlerce seyretmekle 

yetinmesi, en hafif ifadeyle söz konusu 

katliama göz yumulduğunun 

açık göstergesidir. 

D ö n e m i n C u m h u r b a ş k a n ı 

Demirel’in, katliam sırasında, ‘devlet, 

halkla karşı karşıya getirilmemelidir’ 

açıklaması, nasıl bir devlet politikası 

ile karşı karşıya olduğumuzu gösteriyor. 

Dönemin başbakanı Tansu 

Çiller’in, ‘Devlet oradadır. Otelin etrafını 

saran vatandaşlara hiçbir zarar 

gelmemiştir. Onlardan ölen ve 

Sivas Katliamı İstanbul Kadıköy’de protesto edildi 

Sivas’ta 2 Temmuz 1993 tarihinde Madımak Oteli’nin 

kundaklanması sonucu yaşamlarını yitiren 35 sanatçı, 

aydın ve yazar katledilişlerinin 13. yılında 

Sivas başta olmak üzere İstanbul, Ankara ve İzmir’de 

binlerce kişinin katıldığı protesto gösterileriyle anıldı. 

İstanbul’da sabah saatlerinde katledilenler arasında bulunan 

yazar Asım Bezirci ve ozan Nesimi Çimen’in mezarı 

başında toplananlar yananları önce burada andılar. 

Daha sonra öğle saatlerinde Kadıköy’de bir araya gelen 

yaklaşık 10 bin kişi Kadıköy İskele Meydanına doğru 

yürüyüşe geçti. Pankartlarıyla yürüyüşe geçen sivil toplum 

örgütleri ve partiler sık sık “Sivas’ı unutma unutturma”, 

“Sivas’ın ışığı sönmeyecek”, “Dün Maraş’ta bugün 

Sivas’ta, çözüm faşizme karşı savaşta”, “Ya barbarlık 

ya sosyalizm, ya faşizm ya devrim” sloganları attılar. 

Şu kurumlar eyleme katıldılar: İşçi Sendikaları, Memur 

Sendikaları, Meslek Örgütleri, Kitle Örgütleri, ÖDP, 

SHP, DTP, EMEP, SDP, SODAP, Toplumsal Özgürlük 

Dergisi, İşçi Mücadelesi, Pir Sultan Abdal Kültür 

Derneği (PSAKD), ABF Bileşenleri, AKADER, Kaldıraç, 

DHP, Özgürlük Dergisi, EHP, Partizan, HÖC, ÇAĞRI 

Dergisi, Halkevleri, Öğrenci Kollektifleri, ESP, Devrimci 

(Yazının devamı sayfa 19’da...) 

Hareket, BDSP, TKP. 

Mitinge katılım geçen yıllara oranla daha yüksekti. 

Gazetemizin pankartıyla yürüyenlerin de yer aldığı 

mitingde katliamlar lanetlenerek sorumlulardan hesabın 

devrimle sorulacağı, böylesi katliamlara karşı tek 

yolun devrimci mücadeleden, sosyalizmden geçtiği savunuldu. 

Miting Tertip Komitesi adına konuşan Mekbale Çalak 

“O gün Sivas’ta aydınlarımızı yakanlar, bugün ülkeyi 

yönetiyor. Daha iki hafta önce Madımak Oteli’nin müze 

yapılması teklifi AKP’lilerin oylarıyla reddedilmiştir” 

dedi. Daha sonra konuşan ozan Nesimi Çimen’in 

eşi Makbule Çimen katliam günü yaşadıklarını anlattı. 

Madımak Oteli’ni kebap salonu yapmak isteyenleri kınayarak 

otelin müze yapılması gerektiğini belirtti. Saygı 

duruşunda yakılan aydınlar ve devrimci önderler isimleriyle 

hep bir ağızdan anıldı. 

Türkiye’de bu katliamları gerçekleştirenlerin, halkları 

din adına kışkırtanların bu devletin içinde barındırdığı 

faşist güçleri tarafından gerçekleştirildiği su götürmez 

bir gerçektir. Sivas tüm dünyanın gözü önünde önceden 

planlanarak yapılan bir kıyımdı. Amaç demokratik taleplerde 

bulunanların dertlerini, sıkıntılarını dile getiren 

aydınları yakarak ezilenlerin ve sömürülenlerin örgütlü 

mücadelesini parçalamak, onu zayıflatmaktı. 

Kemalistlerin “laik devlet”, “laik cumhuriyet” söylemleri 

safsatadan öte bir şey değildir. Bu devlet hiçbir 

zaman laik devlet olmamıştır. Bu söylemlerle toplumu 

kandıranlar katliamları gerçekleştirenlere çanak tutmuşlardır. 

Gerçek olan şudur ki Müslüman ve sünni olmayanların, 

insanca özgür bir yaşam diyenlerin yaşamaya 

hakkı olmayan bir toplum düzeninde yaşıyoruz. 

Bu düzenin ipini çekenler ve onun kuyruğuna takılanlar 

2 Temmuz’larda olduğu gibi lanetle anılacaktır ve bunların 

hesabı devrimle sorulacaktır. 

4 Temmuz 2006 

15

16 

yaşam temellerini koruma mücadelesi 

5 Haziran Dünya Çevre Günü… 

Kapitalizm Doğanın ve İnsanlığın Düşmanıdır! 

Dü ny a Ç e v r e G ü nü n e , 

Türkiye’de Nükleer Santral 

Projesinin gündemde olduğu 

bir dönemde giriyoruz. 

Son aylarda nükleer santral kurma 

girişimleri yeniden hız kazanmış, hükümet 

Sinop’ta nükleer santral kurulacağını 

açıklamıştır. 

Nükleer enerjinin “temiz, ucuz ve 

güvenli” olduğu yalanları ile nükleer 

enerjinin doğaya ve tüm canlılara 

verdiği zararının ne kadar büyük olduğu 

gözlerden gizlenmeye çalışılıyor. 

Güvenli olduğu söylenen nükleer 

enerjinin ne kadar güvenli olduğu 

1986’daki Çernobil kazasında 

çok açık bir şekilde ortaya çıktı. 

Binlerce insanın ölümüne ve çeşitli 

hastalıklara yakalanmasına neden 

olan Çernobil felaketinin sonuçları 

uzun bir süre daha etkisini sürdürmeye 

devam edecek. Çernobil kazası 

çıktığında santralın yanan bloğunun 

söndürülmesi için çalışan insan 

sayısı kimi verilere göre 600.000 

ile 860.000 arasındadır. Bunların 

hemen hepsinin radyasyona maruz 

kalma nedeniyle hasta olduğu tahmin 

ediliyor. Bunların onbinlercesi – 

kimi verilere göre 50.000 ile 100.000 

arasında– ölmüştür. Bugün halen 

50.000 kadar çocuk tiroit kanserine 

yakalanma tehlikesiyle karşı karşıyadır. 

Avrupa’da 10.000’den fazla çocuk 

sakat doğmuş ve ayrıca 5000 çocuk 

Çernobil’in etkisi sonucu doğduktan 

kısa süre sonra ölmüştür. 

Ukrayna’da hastanelerde ortaya konan 

verilere göre Çernobil bölgesinde 

çocukların %80’i hastadır. Rusya 

Çevre Bakanlığı’nın verilerine göre 

1990’lı yılların başında hasta olanların 

sayısı 1.3 milyondur. Sonrası bilinmiyor… 

Beyaz Rusya’nın tarım 

alanının % 22’si işlenemez durumda 

ve toplam ülke alanının %30’u radyasyonludur. 

Çernobil’e kadarki dönemde ise 

binlerce insanın zarar gördüğü en az 

400’ün üzerinde nükleer santral kazasının 

meydana geldiği ve bunların 

gizlendiği belirtiliyor. 

Kapitalizmin insan ve doğa düşmanlığı 

sadece bununla sınırlı değil. 

Kapitalizmin doğa ve insan düşmanı 

yüzünü en açık gösteren örneklerden 

bir de, azami kar hırsıyla doğanın 

ve insanların zehirlenmesine 

ve ölümüne sebep olduğu yüzde yüz 

önceden bilinen zehirli atıkların çevreye 

yayılması sorunudur. Geçtiğimiz 

günlerde Tuzla çevresinde içinde zehirli 

atıkların bulunduğu toprağa 

gömülmüş variller ortaya ile birlikte 

derelere akıtılan atıklar, suların kirletilmesi 

gibi sonuçlar, ya da Türkiye 

çapında bir yılda ortaya çıkan 1.850 

milyon ton atığın sonucunun ne olduğu 

soruları gündeme geldi. Verilen 

bilgilere göre Türkiye’de atıkların 

yakıldığı ya da “bertaraf” edildiği sa- 

dece Kocaeli’ndeki İZAYDAŞ tesisi 

var. Ancak Türkiye’de bertaraf edildiği 

resmen bilinen atık oranı 200 bin 

ton civarında. Buna göre 1.650 milyon 

tonluk atığın Türkiye’de kurulu 

tesislerde bertaraf edilmediği devlet 

tarafından bilinmesi gereken bir olgudur. 

Bu olgu bile Türkiye’de çevreyi 

koruma diye bir yaklaşımın olmadığını, 

zehirli atıkların, artık kim 

nereyi uygun ve boş bulursa oraya 

atmasının devlet tarafından da onaylandığını 

gösteriyor. Bunun sonucunda 

çevreye bu atıkları yayanlara 

karşı herhangi bir yaptırım uygulanmıyor. 

Verilen komik para cezaları 

ile gözünü kar bürümüş kapitalist sanayiciler 

adeta teşvik ediliyor. 

İstanbul Nükleer Karşıtı Platform, 5 Haziran Dünya 

Çevre Günü’nünde basın açıklaması yaptı 

Bizim de bileşeni olduğumuz 

İstanbul Nükleer Karşıtı 

Platform, 5 Haziran 2006 günü 

Galatasaray’da açtığı imza standının 

önünde Dünya Çevre Günü nedeniyle 

bir basın açıklaması yaptı. 

Burjuva medyanın yoğun ilgi gösterdiği 

bu basın açıklamasına destek 

vermek için YDİ ÇAĞRI Gazetesi 

olarak biz de katıldık. 

“Ülkemizde enerji krizi yoktur!”, 

“Yaşamayı seç Nükleerden vazgeç!”, 

“Radyasyon öldürür !”, “Radyoaktif 

olacağına aktif ol!”, “Ülkemizde 

enerji krizi yoktur, enerji yönetim 

krizi vardır!”, “Nükleer Enerji pahalıdır, 

yenilenebilir kaynaklar vardır!”, 

“Nükleer onların Sinop bizimdir!” 

yazılı dövizlerin taşındığı Basın 

Açıklamasını Platform adına Çevre 

Mühendisleri Odası Başkanı Erol 

Çelepsoy okudu. 

“Yaşamı, Doğayı ve Çocuklarımızın 

Geleceğini Savunmak İçin Nükleer 

Santrallere Direneceğiz!” başlıklı 

açıklamada çok uluslu şirketlerin 

Özetle vurgulanırsa Türkiye’de 

çevre katliamı, doğanın talanı ya 

devletin eliyle ya da onun onayıyla 

yürütülüyor. 

Kapitalizm dünyada olduğu gibi 

Türkiye’de de çok açık biçimde doğanın, 

çevrenin ve evet insanın düşmanı 

bir sistem olduğunu hep yeniden ispatlıyor. 

Daha fazla kar dürtüsü kapitalistlerin 

her tür barbarlığı meşru 

görmesini beraberinde getiriyor. 

Bu sistemde, insanlığın yaşam temellerinin 

yok edilmesine karşı ciddi 

bir önlemin alınabileceğini beklemek 

boşunadır. Çünkü çevre ve doğa katliamı 

azami kar hırsıyla gözü dönmüş 

emperyalistkapitalist sistemin 

ayrılmaz bir parçasıdır. 

Sinop’ta da 5 Haziran Dünya Çevre Günü’nde Nükleer Santraller protesto edildi 

doğa- insan ilişkisini hiçe sayarak 

yeni pazarlar yaratmak için dünyayı 

kirletmeye devam ettiklerini, halen 

başta Afrika ve Asya kıtalarında yaşayanlar 

olmak üzere 1,1 milyar insanın 

güvenli içme suyuna sahip olmadığı 

gibi 2,4 milyar insan da arıtma 

hizmetlerinden yoksun yaşadığı belirtildi. 

Her yıl 22 milyon ton karbon gazının 

atmosfere karıştığı ve sera etkisi 

gösterdiği için atmosferin hızla 

ısındığını, bu ısınmanın son 5 yılda 

normal ısınmanın 100 katı hızla artış 

gösterdiğini böyle bir dünyada nüfusun 

% 20’sinin dünya zenginliğinin 

%80’ninden fazlasına el koyarken 

yenilenemez enerjinin % 80’i, temiz 

içme suyunun % 40’ı da aynı % 20 

tarafından kullanıldığını, her yıl 17 

milyon hektar orman alanının yok 

edildiği, bugünkü tüketim düzeyi 

devam ederse petrol rezervinin 50, 

doğalgaz rezervinin ise 70 yıl içinde 

tükeneceği açıklandı. 

Geride bıraktığımız 20. yüzyılda 

Öyleyse çevreyi ve doğayı korumak, 

büyük insanlığın geleceğine sahip 

çıkmak da biz işçi ve emekçilerin 

omuzlarındadır. 

5 Haziran Dünya Çevre Gününde, 

çevrenin kirletilmesine ve yokedilmesine, 

doğanın talanına karşı mücadeleyi, 

kapitalist sömürü sistemine 

karşı mücadele olarak yürütelim. 

Nükleer enerjiye, nükleer santrallere 

hayır! 

Çevre ile uyumlu enerji türlerine 

evet! 

Ne Sinop’ta ne dünyada, nükleer 

santral istemiyoruz! 

Ya kapitalist barbarlık içinde çöküş, 

ya sosyalizm! 


çevre açısından bir dizi felaketin yaşandığı, 

bunların başında yaşanan 

iki dünya savaşı ve beraberinde gelen 

silahlanma yarışı ile nükleer felaketlerin 

geldiğini, Japonya’ya atılan 

atom bombası ile başlayan nükleer 

felaketlerin savaş ortamı dışında da 

nükleer santrallerde gerçekleşen kazalar 

ve radyoaktif sızıntılarla bugün 

de devam ettiği belirtilen açıklamada 

Hiroşima’ya atılan atom bombasından 

400 kat daha fazla radyoaktif yayılmaya 

neden olan Çernobil felaketinin 

20. yılında ülkemizde nükleer 

santral kurma arayışlarının -hangi 

gerekçe ile olursa olsun -kabul edilemez 

olduğu vurgulandı. 

Türkiye’de nükleer santral kurma 

girişimlerinin dünyada yaşanan 

enerji ve egemenlik savaşlarının bir 

uzantısı olduğunu, barıştan yana 

bir platform olan Nükleer Karşıtı 

Platform’un nükleer silahlanmaya 

yol açacak bir teknoloji olan nükleer 

enerji santrallerin kurulmasına karşı 

olduğunu, İran’ın nükleer güç olma 

arayışının kabul edilemez olduğu kadar 

nükleer silahlanmada başı çeken 

ABD’nin bu nedenle İran’a yönelik 

olası bir müdahalesi de kabul edilemez 

olduğunu açıkladı. 

Türkiye’nin nükleer enerji santrallerine 

ihtiyacının olmadığının belirtildiği 

açıklamada yerli ve yenilenebilir 

enerji kaynaklarımızın değerlendirilmesi 

halinde Türkiye’nin 2030 

yılında dahi elektrik talebini karşılayabilecek 

kaynaklara sahip olduğunu, 

ülkenin bugün içine düşürüldüğü 

dışa bağımlılıktan kurtarılması için 

iddia edildiğinin tersine nükleer santrallere 

değil kamusal planlamaya ve 

yerli kaynakları değerlendirmeye ihtiyacı 

olduğu vurgulandı. Elektrikte 

% 20’leri aşan düzeydeki kayıp- ka-

çak oranının, OECD ortalaması düzeyine 

çekilmesi durumunda bile 

nükleer santralden sağlanacak enerjinin 

birkaç katı elde edilebileceği belirtildi. 

Nükleer santral kurarak nükleer 

teknolojiye sahip olunacağı iddiasının 

Türkiye’nin izlediği bugünkü 

enerji politikalarına bakıldığında bir 

hayal olduğunu tüm mühendisliği ve 

teknik detaylarını yurtdışından almak 

durumunda kalacağımız için 

göbekten uluslar arası tekellere bağımlı 

olacağımız bir proje ile teknoloji 

sahipliğinin mümkün olamayacağını 

ve dahası nükleer santrallerden 

vazgeçilen dünyada daralan pazar 

baskısıyla şirketlerin eski nükleer 

teknolojileri satma arayışları, ülkemizin 

nükleer bir çöplük haline getirileceğini 

gösterdiği belirtilen açıklamada 

kamusal denetim üzerindeki 

baskılar nedeniyle mevcut durumda 

bile çevresel denetimlerin ne kadar 

yetersiz olduğunu İskenderun, Sinop 

ve Tuzla’daki atık felaketleriyle ortaya 

çıktığı açıklandı. 

İktidarı elinde tutan hakim sınıfların 

böyle etkin bir çevresel denetimi 

yapma niyetlerinin olmadığı son olarak 

çıkarılan Çevre Yasası’nda yapılan 

değişiklikle çevrenin korunması, 

çevre kirliliğinin önlenmesi 

ve çevre sorunlarının çözümüne 

yönelik gerekli teknik, idari, mali 

ve hukuki düzenlemelerin Çevre 

Bakanlığı’nın koordinasyonunda yapılacağı 

bu konuda Türkiye Atom 

Enerjisi Kurumu’nun nükleer santralın 

kurulumunda bile çevresel denetim 

yetkisinin olmadığını belirten 

NKP, nükleer santraller için dünyada 

ve ülkemizde lobi faaliyetlerinin kapalı 

kapılar ardında yürütüldüğünü 

belirtti. 

Basın açıklamasının sonunda halkın 

karşı çıktığı, pahallı, dışa bağımlı 

nükleer santral kurma projelerinin yaşama 

geçirilmesine çalışıldığı belirtilerek, 

29 Nisan 2006 günü Türkiye’nin 

dört bir yanından Sinop’a gelip nükleer 

santralleri hem dünyada hem de 

ülkemizde istemeyen binlerce kişiyle 

bundan sonra da Akkuyu, İğneada’da 

ve Sinop’ta NKP olarak nükleer santral 

kurma girişiminden vazgeçilinceye 

kadar mücadelelerini sürdüreceklerini 

açıkladılar. 

Eylem, İstanbul halkına NKP tarafından 

İstanbul’un bir çok semtinde 

açılan nükleer karşıtı imza standlarında 

imza vermeleri için çağrıda bulunularak 

sona erdirildi. 

Haziran 2006 

26 Haziran, dünya işkenceye karşı mücadele ve 

İşkence görenlerle 

dayanışma günü 

Bi rle ş m i ş M i l le t ler 2 6 

Haziran’ı 1997 yılında “işkenceye 

karşı mücadele 

ve işkence görenlerle dayanışma 

günü” olarak ilan etmiştir. Bu yıl 26 

Haziran’da da İzmir’de çeşitli kurumların 

düzenlediği etkinlikler göstermiştir 

ki dünyada ve Türkiye’de 

işkence olgusu halen acı bir gerçek 

olarak önümüzde durmaktadır. 

Düzenlenen etkinliklerden biri, yıllardır 

işkenceye karşı mücadele yürüten 

ve işkence görenlerin ruhsal ve fiziksel 

rehabilitasyonlarını gerçekleştiren 

bir kurum olan Türkiye İnsan 

Hakları Vakfı İzmir Temsilciliği tarafından 

yapıldı. Saat 12:00’de Kıbrıs 

Şehitleri’nde kurulan standda önce 

bir basın açıklaması yapıldı ardından 

ise TİHV tarafından hazırlanan 

bir spot film tüm gün boyunca gösterildi. 

TİHV İzmir Temsilcisi Dr. 

Veli Lök tarafından yapılan açıklamada; 

halen 150 ülkede işkence 

ve kötü muamele uygulamalarının 

sürdüğünü, işkencenin sadece askeri 

diktatörlüklerde ve otoriter rejimlerde 

değil, “demokratik” ülkelerde 

de uygulandığını uluslar arası verilerin 

gösterdiğini belirtti. Özellikle 

ABD’nin altına imza attığı “İşkence 

ve Diğer Zalimane, İnsanlık Dışı 

veya Onur Kırıcı Muamele ve Cezaya 

Karşı Birleşmiş Milletler Sözleşmesi” 

ni, Afganistan ve Irak hapishanelerinden, 

Guantanamo’ya ve işkence 

uçaklarına kadar bir çok yerde tutuklulara 

yönelik işkence haberlerinin 

yoğunluğunun gösterdiği gibi 

hiçe saydığını söyleyen Lök, ardından 

Türkiye’deki olguları şöyle değerlendirdi: 

“Özellikle TMY tasarısı 

ve Mart ayı sonunda Diyarbakır’da 

meydana gelen olaylarda gözaltına 

alınanların maruz kaldığı işkenceler, 

işkenceye sıfır tolerans anlayışından 

işkenceciye tolerans noktasına gelindiğini 

göstermektedir. 1990-2005 

arasında işkence ve kötü muameleye 

maruz kaldığı için TİHV’e toplam 

10.449 kişi başvurmuş ve tedavi görmüştür. 

TİHV dökümantasyon verilerine 

göre 2005 yılı içerisinde beş kişi 

gözaltında ölmüştür. Diyarbakır’da 

yaşanan olaylarda dördü çocuk ondört 

kişi öldürülmüştür. Yasal ve 

idari uygulamalardaki aksaklıklar 

yetmiyormuş gibi yeni TMY tasarısı 

ile şüphelilerin gözaltında avukat 

erişimine çeşitli kısıtlamalar getirilmektedir.” 

Bir diğer basın açıklaması ise 

İstanbul- Kartal’da KESK’e bağlı 

Eğitim ve Bilim Emekçileri 

Sendikası EĞİTİM- SEN’in 

İstanbul 5 Nolu Şubesi bir Basın 

Açıklaması yaparak Kartal Milli 

Eğitim Müdürlüğünün eğitim emekçisi 

öğretmenlere yaptığı baskı, sürgün, 

hak gasplarını v.b. protesto etti. 

Bu Basın Açıklamasında verilen 

bilgiye göre Türkiye’de tüm siyasi iktidarların 

yaptığı gibi eğitimi kendi 

siyasi- ideolojik görüşleri doğrultusunda 

şekillendirme işini AKP’nin 

de hükümete geldiğinin ilk günlerinden 

beri 1041 eğitim yöneticisinin 

görevden alınmasıyla başlattığını, 

ırkçı- gerici kadrolaşmanın Bakanlık 

merkez, Talim Terbiye Kurulu’nu ve 

taşra teşkilatlarını da içine alacak şekilde 

sürdürdüğünü söyledi. 

İlçe Milli Eğitim’de hukuksuzlukla 

sürdürülen ırkçı-gerici kadrolaşmaya; 

açık, ilan edilmeden Müdür 

ve Müdür yardımcısı atamaları ve 

kadrosu olmamasına rağmen vekaleten 

atanan Şube Müdürlerinin durumu 

(Şubede 4 Şube Müdürü kadrosu 

olmasına rağmen yandaşı 7 Şube 

Müdürü alınmış!) örnek gösterildi. 

Açıklamada sendika üyesi ve işyeri 

temsilcisi olan öğretmenlerin AKP 

yandaşı ırkçı- gerici müdürler tara- 

gündem 

İzmir Barosu tarafından yapıldı. 

Açıklamada dünyadaki işkence olaylarına 

değinilmesinin ardından Baro 

tarafından işkence ve kötü muamele 

mağdurlarına verilen hukuki hizmet 

anlatılarak haziran 2005-haziran 

2006 arasında alınan başvuruların 

değerlendirildiği bir istatistik dağıtıldı. 

Dağıtılan istatistikte işkence ve 

kötü muamele mağdurlarına tayin 

edilen avukatlar tarafından yapılan 

suç duyurularından %79’unun takipsizlikle 

sonuçlandığı, sadece %21’inde 

dava açıldığı belirtildi. 

ÇHD ve İHD İzmir Şubeleri ise 

26 Haziran nedeniyle İzmir Adliyesi 

önünde yaptıkları basın açıklamasının 

ardından ABD’nin işkence uçaklarının 

Türkiye hava sahasının ve 

bazı hava alanlarının kullandırılması 

konusunda başta Başbakan R. Tayyip 

Erdoğan olmak üzere ilgili yetkililer 

hakkında “işkence” ve “kişi hürriyetinden 

yoksun bırakma” isnadıyla 

suç duyurusunda bulundular. Basın 

açıklamasını okuyan Av. Ali Koç; 

İşkenceye “sıfır tolerans” diyerek iktidara 

gelen AKP hükümetinin, 2006 

yılında geldiği nokta işkence yapılmasına 

yasal olanak yaratma çalışmalarına 

dönüştüğünü belirterek, işkencenin 

engellenmesi ve cezalandırılması 

için hiçbir çalışma yürütmeyen 

hükümetin; Adalet Komisyonu’ndan 

geçmiş bulunan TMY ile işkencenin 

olanaklarını yaratmaya çalışmaktadır 

dedi. 

İzmir’den bir okur 

Eğitim Emekçileri: 

“Baskılar Bizi Yıldıramaz!” 

fından fiili saldırılara uğradıklarını, 

saldıranların ödüllendirildiğini saldırıya 

uğrayan üyelerinin ise başka 

okullara sürgün edildikleri anlatıldı. 

Basın Açıklamasının sonunda şu 

talepler ileri sürüldü: 

“Sürgün kararları derhal geri çekilmelidir. 

Yapılan hukuksuz atamalar geri 

alınmalıdır. 

Eğitim çalışanlarının güvenini 

kaybetmiş, tarafsızlığını yitirmiş, 

Kartal İlçe Milli Eğitim Müdürü görevden 

alınmalıdır.” 

YDİ ÇAĞRI Gazetesi olarak genelde 

kamu emekçilerine özel olarak 

eğitim emekçilerine yapılan 

baskı, sürgün vb. faşist saldırıları 

kınıyor, kamu emekçilerinin Grevli 

Toplusözleşmeli Sendika Hakkı için 

mücadelesinde yanında olduğumuzu 

belirtiyor, eğitim emekçilerinin mücadeleci 

gerçek demokrasiyi isteyen 

sendikasının hakim sınıfların “laik 

anti-laik” dalaşında tarafmış gibi görülmesine 

neden olacak tavırlardan 

uzak durmasının daha iyi olacağını 

ifade etmek istiyoruz. 

Bir YDİ Çağrı okuru 

Haziran 2006 

17

18 

okuyucu mektubu 

Demokratik Toplum Partisi 

1. Kongresi yapıldı 

Kongreye damgasını vuran demokratik bir Türkiye için çatışmaların durması, 

toplumsal uzlaşma ve barış talebiydi. Kongre, Cudi’nin, Besta’nın, Gabar’ın, 

Dersim’in dağlarında günlerden beri süren askerlerin tutuşturduğu orman 

yangını, yürek yangını koşullarında yapıldı. Ama buna rağmen yirmi bine yakın 

yürek öc almanın değil, barışın, demokrasinin, uzlaşmanın mesajlarını verdiler. 

DTP Kongresi bölgeden ve 

Türkiye’den gelen yirmi bine 

yakın insanın katılımıyla 

saat 10.00’da Ankara 19 Mayıs Spor 

Salonu’nda başladı. Devlet güçleri tarafından 

engellendikleri için gelemeyenleri 

de burada belirtmek gerekiyor. 

Kongrede bu dile getirildiğinde 

“Yuh, yuh!” sesleri salonu inletti. 

Kongre açılış konuşmasını Hasip 

Kaplan yaptı. DTP’yle mücadelenin 

baskı, gözaltı, tutklama şeklinde ele 

alındığını belirten Kaplan, bu yaklaşımın 

1994 seçimlerinde meclise giren 

Kürt parlamenterlere uygulanan 

dışta tutma, muhatap almama şeklindeki 

politikadan farklı olmadığını, 

bunun Türkiye’nin demokratikleşmesine 

bir fayda getirmediğini, 

getirmeyeceğini, bu politikalardan 

vazgeçilmesi gerektiğini savundu. 

Kürt halkının savaş değil barış istediğini, 

bunun için silahların susması, 

Kürt sorununa demokratik bir 

çözüm bulunması gerektiğinin altını 

çizdi. 

Hasip Kaplan’dan sonra kürsüye 

DTP eşbaşkanı Ahmet Türk geldi. 

Türk, yeryüzünde bir yandan bu 

tip sorunlara özgürlük, eşitlik, kardeşlik 

temelinde yaklaşıldığını ve 

çözüldüğünü, ancak ülkemizde otuz 

yıldır kanın, gözyaşının, ölümlerin 

dinmediğini belirtti. 

İspanya, İngiltere, Endonezya, 

Nepal’de sorunun görüşmeler yoluyla 

çözüldüğünü, ancak Türkiye siyasetçilerinin 

Kürt halkının sorunlarına 

sessiz kaldıklarını belirtti. Amasya 

protokolünde Kürtlerin kimliklerini 

geliştirmesinin, bölge ekonomisinin 

koşulların iyileştirilmesinde 

kullanılmasının yer aldığını, ancak 

Cumhuriyetin ilerleyen yıllarında 

tek dil, tek millet, tek bayrak, tek kültürün 

savunulduğunu belirtti. 

Türk-Kürt sorunun tarihsel, sosyolojik 

bir sorun olduğunu, bunun 

baskı ve sindirmeyle çözülmeyeceğini, 

çözüm için a)TMY’nin geri çekilmesi; 

b) siyasi yaşamın demokratikleşmesi 

için Genel Af’ın çıkarılması, 

F Tiplerinin kaldırılması; c) 

boşaltılan, yakılan köylerin tanzim 

edilerek geri dönüş koşullarının yaratılması; 

d) bölgedeki işsizliğin ve 

yoksulluğun son bulması için, tarıma, 

hayvancılığa, sanayiye yatırım 

programının çıkarılması; e) eğitimkültür-yayın 

hakkının önündeki yasal 

engellerin kaldırılması; f) isimleri 

değiştirilen köy, tarihi yerlerin eski 

isimlerinin iade edilmesi; g) koruculuğun 

kaldırılması gerektiğini savundu. 

Bunların gerçekleşmesi için DTP 

olarak üç öneri sunduklarını: 

1) Silahlı operesyonların durdurulması, 

PKK’nin silahları susturması; 

2) demokratik, siyasal taleplerin yaşama 

geçirilmesi; 3) PKK’nin tümüyle 

silahsızlanıp demokratik yaşama 

katılması. 

Türk bu talepleri taraflara sunduklarını 

belirtti. 

Türkiye’nin demokratikleşmesinde 

Kopenhag kriterlerine uymanın önemine 

değinen Türk, halkının iradesiyle 

gelenlerin, bürokratın, polisin, 

askerin üzerinde olması gerektiğini, 

ırkçılıkla mücadele yasasının çıkarılması, 

polis ve askerin haksızlıklarına 

karşı şikayetlerin belirtilebileceği, 

yasal bir ortamın oluşturulmasını 

elzem bir sorun olarak gündeme 

getirdi. 

Partinin belediye başkanlarının 

Şemdinli, Newroz, Diyarbakır olaylarında 

sağduyulu yaklaştığını, halkı 

sükunete davet ettiklerini, ancak 

başbakanın 7’sindekine de, 70’indekine 

de kurşun sıkılmasını meşru 

gösteren anlayışını kendilerinden de 

beklediğini, bu anlayışın halklar arasında 

kopuştan başka bir şeye yaramayacağını 

savundu. 

Demokratikleşme sorununu aşmış 

bir Türkiye’nin Ortadoğu’da örnek 

teşkil edeceğini, kendilerinin sorunların 

çözümünün yeri olarak parlamentoyu 

gördüklerini, bunun için de 

hiç bir Avrupa ülkesinde uygulanmayan, 

%10 seçim barajının kaldırılması 

veya %3 gibi makul bir seviyeye 

indirilmesini talep etti, bir önceki seçimde 

barajın %5 olması halinde bile 

parlamentoda şu an 260 AKP, 115 

CHP, 56 da DTP milletvekili olacağının 

altını çizdi. 

Bu koşulların olmadığı bir ülkede 

halkın iradesinin parlamentoya yansıtılamayacağını 

%56’lık bir iradenin 

meclisin dışında kalacağını, bunun 

büyük bir haksızlık, anti-demokratik 

uygulama olduğunu belirtti. 

Tüm bunların gerçekleşmesi için 

‘halkımıza ve bizlere’ büyük görev 

düştüğünü, bunu gerçekleştirecek 

olanın sözde değil, özde vatandaşlar 

olduğunu, bunların da burada olduğunu 

vurguladı. 

Ahmet Türk’ten sonra konuşan 

DTP eşbaşkanı Aysel Tuğluk’un 

farklı olarak üzerinde durduğu konular 

şöyleydi: 

Tuğluk birinci olarak eşbaşkanlığın 

kadınların siyasete katılmasında 

çok önemli bir uygulama olmasına 

rağmen, Yüksek Seçim Kurulu’nun 

yasada yeri olmadığı gerekçesiyle bu 

uygulamaya son vermelerini istediğini, 

bunu yasalardan dolayı yapacaklarını, 

ama fiili olarak eşbaşkanlığı 

devam ettireceklerini belirtti. 

Sorunların çözümünde demokratik 

ve barışçıl yöntemlerin esas alınmasını, 

çatışma, yok etme siyasetine 

son verilip diyalog yoluna gidilmesini, 

savaşan iki taraftan birinin PKK 

olduğunu, devletin PKK ile aralarına 

mesafe koymalarını istemek yerine, 

aralarındaki mesafeyi kaldırıp, diyalog 

yolunu çözümün tek yolu olarak 

görmesi gerektiğinin altını çizdi. 

Aksi taktirde çatışmaların yaygınlaşacağına, 

halklar arasında büyük 

uçurumlar açılacağına, böyle bir durumdan 

sonra barıştan da bahsedilemeyeceğine 

vurgu yaptı. 

Tuğluk, Kürt sorunu çözülürse 

Türkiye’nin çok onurlu bir yüze kavuşacağını; 

Kürt dilinin 1-2 kilometre 

ileride resmi dil olduğunu, 

Türkiye’de ise yok sayıldığını, bu inkar 

ve imha politikasından vazgeçilmesini 

savundu. Tuğluk yabancı konuklara 

da seslenerek bu sorunun 

aynı zamanda AB’nin de bir sorunu 

olduğunu belirtti. 

Aysel Tuğluk sözlerine “Yaşasın barış, 

yaşasın kardeşlik, yaşasın özgürlük” 

sloganıyla son verdi. 

Söz alan konuklardan Sosyalist 

Enternasyonal Kürt Çalışma Grubu 

Başkanı Conny Frederiksen de çatışmaların 

son bulmasını, BASK örneğinde 

olduğu gibi barışçıl mücadelenin 

mümkün olduğunu dile getirdi, 

Kürt halkının mücadelesinin yanında 

olacaklarını söyledi, Kürt halkının 

mücadelesinde başarılar diledi. 

BASK temsilcisi Gorka Elejabarrieta 

ise kendilerinin de yıllardan beri barıştan 

uzak yaşadıklarını, ama mücadeleden 

yılmadıklarını, göz altılara, 

işkencelere, tutuklamalara, öldürmelere 

karşı direndiklerini, bunun 

sonucunda ve İspanya’da Sosyalist 

Parti’nin iktidara gelmesiyle, barışçıl 

bir sürece girdiklerini, bunun Türk 

devletine örnek olması gerektiğini, 

kendilerinin ve Kürt halkının var olmaya 

devam edeceğini, haklarına kavuşacaklarını 

savundu. 

Sinn Fein temsilcisi Philip McGuigan 

konuşmasında İrlanda halkının da 

Kürtler gibi haksızlıklara maruz kaldığını, 

öldürüldüklerini ama yok edilemediklerini, 

şu anda barış sürecine 

girdiklerini, aynı şeyi Kürt halkına da 

dilediklerini belirtti. 

Avrupa Özgür İttifak sözcüsü ise 

Kürtlerin 20 milyon nüfusuyla devlet 

olamamış büyük bir ulus olduğunu, 

bir sürü haksızlıklara maruz 

kaldıklarını, sürekli olarak Kürt halkının 

mücadelesinin yanında olacaklarını 

ve bir dahaki Kongre’de az 

da olsa Kürtçe sesleneceğini söyledi. 

Sorunun çözümü için barıştan başka

okuyucu mektubu 

bir yol olmadığına vurgu yaptı. 

A l m a n y a ’ d a n D e m o k r a t i k 

Sosyalizm Partisi (PDS) Berlin Eyaleti 

Parlamenteri Evrim Helin ve AP Sol 

Grup üyesi Feleknaz Uca da barış ve 

diyaloğun önemini vurguladılar. 

DTP Kongresi Ahmet Türk’ün 

Genel Başkan seçilmesiyle son buldu, 

Kürt halkı kongrede demokratik taleplerinden, 

özleminden asla vazgeçmeyeceğini 

yüksek sesle haykırdı. 

Tüm yukarıda anlattıklarımızdan 

anlaşılacağı gibi Kongre’ye damgasını 

vuran Kürt sorununun silahların 

susturulması koşullarında demokratik 

bir anayasa çerçevesinde 

çözülebileceği fikridir. 

İlk önce sıkça dile getirilen ‘birlikte 

yaşama’ fikri üzerinde biraz durmak 

istiyoruz. Halkların barış ve kardeşlik 

içinde birlikte yaşama fikri biz 

Kürt komünistlerinin en önde gelen 

taleplerinden biridir. Ancak bizim 

savunduğumuz bir ulusun bir başka 

ulusu boyunduruk altında tuttuğu 

kölelik koşullarındaki bir zoraki birliktelik 

değil, tam tersine özgür demokratik 

ve eşit koşullardaki halkların 

gönüllü birlikteliğidir. 

Kürtler yüzyıllardır baskılarla, 

katliamlarla bir arada yaşamak zorunda 

bırakılmışlardır. Bu coğrafyada 

Kürtlerin ve Türklerin bir arada 

yaşamaları gönüllü bir birlikteliğe 

dayanmamaktadır. Ne tarihte, ne bu 

gün birlikte yaşayıp yaşamama seçimi 

bize bırakılmamıştır. 

DTP Kongresi Ahmet 

Türk’ün Genel 

Başkan seçilmesiyle 

son buldu, Kürt halkı 

kongrede demokratik 

taleplerinden, 

özleminden asla 

vazgeçmeyeceğini 

yüksek sesle haykırdı. 

Bu koşullarda barışın demokrasinin 

gelebileceğini savunmak, hatta 

hatta Kürt halkının gerçek kurtuluşunun 

böylesi koşullardaki bir barışla 

mümkün olacağını savunmak, 

çözümün AB’den geçtiğini savunmak 

Kürt halkına gerçekleri anlatmamak 

anlamına gelir. Kürt halkının 

gerçek kurtuluşunun gerçek demokrasi 

koşullarında, işçi-köyle iktidarı 

koşullarında mümkün olduğu 

gerçeğinin üstünü örtmek anlamına 

gelir. Kapitalist sömürü sistemlerinde 

ulusal sorunun gerçek çözümünün 

mümkün olmadığını görmemek, 

göstermemekanlamına gelir. 

Biz doğruları olduğu gibi Kürt halkına 

anlatmak zorundayız. Elbette 

AB demokrasisi çerçevesinde bir çözüm 

bugünkü duruma göre daha iyidir. 

Ancak böyle bir çözümü seçmek, 

mücadele hedefini bununla sınırlamak, 

kötüler içinde daha iyi olanı 

seçmek anlamına gelir. 

Kapitalist sömürü aygıtının en 

güçlü aygıtı devlet mekanizmasını 

yıkmadan ve devletleşme fikrini bugünkü 

global dünyada gereksiz görerek, 

barışçıl yoldan demokratik, özgür 

bir yaşama adapte olma fikrini 

savunmak, en iyi halde kapitalist 

barbarlık düzeni içerisinde “demokratik” 

kapitalist kölelik yaşamını devam 

ettirmeyi savunmaktan başka 

bir işe yaramaz. 

Kürtlerin şu an yaşadığımız barbarlık 

koşullarında biraz daha hak 

alarak soluklanmasına reform mücadelesiyle 

hizmet etmek başka bir şeydir, 

reformu bir felsefe, yaşam şekli 

olarak savunmak başka bir şeydir. 

Birincisine evet ama ikincisine Kürt 

ulusundan işçilerin, işsizlerin, yoksul 

köylülerin hayır demesi tarihsel 

bir zorunluluktur. 

İkinci en çok dile getirilen düşünce 

ise çözümün AB’ne olduğudur ki, bu 

ülkelerin benzer ulusal sorunlara sahip 

oldukları ve bu mücadeleleri yıllardır 

kanla bastırdıkları açıktır. Kürt 

ulusal sorununda çözümü Kopenhag 

kriterlerinden, AB’den beklemek en 

iyi ifadeyle gerçekleri görmemektir. 

Kongrede olmayan en önemli şeylerden 

birisi ise işçi sınıfının ve ezilen 

emekçilerin mücadelesindeki durumla 

ilgili, ekonomik-demokratik 

tek bir şeyin söylenmemesiydi. 

Kürt sorununun çözümü noktasında 

ise verilen mesajların tümünün 

egemen sınıflara, onların meclisteki 

temsilcilerine yönelik olması sözkonusydu. 

Şu gerçekliği görmek gerekiyor 

ki, tarihi yapan kitlelerdir, hiç bir 

zulüm iktidarı ilelebet devam etmemiş, 

hepsi halkların haklı mücadelesiyle 

tarihin çöplüğüne gömülmüşlerdir. 

Kürt halkının özgürlük mücadelesine 

Türkiye işçi ve emekçilerinin 

desteğini örgütlemek bu konudaki 

esas görevlerden biridir. 

Bimre koleti! 

Biji azadi! 

Haziran 2006 

(Sayfa 15’teki yazının devamı...) 

yaralanan yoktur’ demeci, katliamcıları 

vatandaş, yananları ise ‘düşman’ 

gördüğünün açık bir kanıtıdır. Aynı 

şekilde dönemin DGM Başsavcısı 

Nusret Demiral’ın, ‘‘Olayda örgüt 

yok, tahrik var” açıklaması ise, devletin 

olayların failleri ve ardındaki 

güçlere ilişkin soruşturmayı nasıl 

saptırdığını göstermektedir. Basının 

büyük bölümü ise, katliamı Aziz 

Nesin’e yükleyip, esas olarak olayı 

‘tahrik’ sonucu çıktığını açıklaması 

ibret vericidir. Bütün bu açıklama ve 

yaklaşımlar, devletin ideolojik aygıtlarının 

da katliama yol döşediği ve 

gerçeklerin üstünü örtmeye çalıştığını 

göstermektedir. 

Sivas katliamı, egemenlerin, dinci 

faşistlerin meşru görmediği inanç, 

kimlik ve siyasal görüşlere ilişkin 

değişik zamanlarda uyguladıkları 

katliamların bir örneğidir. Bu sahneleri 

daha önce 6-7 Eylül olaylarında, 

1970’li yıllarda Çorum, Sivas, 

Maraş, Erzincan ve daha sonra Gazi 

Mahallesinde görmüş ve yaşamıştık. 

Fazla geriye gitmeye gerek yok. 

Bugünün Türkiye’sin de linç kültürü 

yaygınlaştı. Trabzon’da TAYAD’lılara 

karşı başlatılan ve değişik şehirlerde 

uygulamaya konulan plan hep aynı. 

Demokratik haklarını kullanan, basın 

açıklaması yapmak isteyen insanlar 

linç edilmek isteniyor. Devlet, 

Sivas’ta yaptığı gibi linç edilmek istenen 

insanların halkı tahrik ettiğini 

söylüyor! Hepsinde saldırının hedefi, 

devletin topluma dayattığı resmi 

kimliğin dışında kalanlardır. Bu katliamların 

ortak paydası saldırganların 

engellenmeyerek katliama çanak 

tutulması ve ardından olayın üstünün 

örtülmesi veya sadece bir kısım 

piyonun cezalandırılmasıyla yetinilmesidir. 

Devletin verdiği mesaj şudur: 

Muhalif olmayacaksınız, resmi 

ideoloji dışında bir görüş savunmayacaksınız! 

Hakkınızı aramayacaksınız, 

demokratik taleplerinizi dile getirmeyeceksiniz! 

Size dayatılan politikaları 

kabul edeceksiniz! Devletin 

istemi dışında hareket ederseniz, 

halkı tahrik etmiş olursunuz! Halkı 

tahrik ettiğiniz için de, halk da gereğini 

yapar! Devletin bu politikaları 

sonucu, saldırganlar ve linç girişiminde 

bulunanlar korunuyor. Linçe 

maruz kalanlar ise ‘suçlu’ gösterilip 

yargı karşısına çıkartılıyor. 

Resmi Türk kimliğini kabul etmeyen, 

asimilasyonu kabul etmeyenler 

her uygun fırsatta tasfiye edildiler. 

Kürt tehcirleri ve İskan Kanunları, 

Varlık Vergisi, 6-7 Eylül talanı vb. 

bu politikanın somut göstergesidir. 

Sivas’ta uygulamaya sokulan tam da 

bu politikadır. Sivas’ta toplananların 

yaptığı tek şey türkülü, panelli, 

halaylı bir etkinlikle Pir Sultan’ın 

anıtını kendi memleketine dikmektir. 

Etkinliği düzenleyenlerin amacı, 

Anayasa’da yazılı demokratik, hukuk 

ve laiklik iddiasını laftan gerçeğe 

dönüştürmektir. Üstelik her 

şey resmi izinle gerçekleştirilmektedir. 

Etkinlik başta Aziz Nesin olmak 

üzere aydın ve sanatçıların katılımı 

ile gerçekleştirilmektedir. Durum 

buyken ‘devlet, halkla karşı karşıya 

getirilmemelidir’ sözü, devletin saldırganları 

halktan sayması, yananları 

ise halktan saymamasının göstergesidir. 

Bu ülkede solcu olan herkesin 

bir ‘örgüt’ kategorisi içerisine 

konulup yargılanması, hukuksuz cezalara 

çarptırılması, işkenceden geçirilmesi 

vb. devletin uyguladığı bir 

politikadır. Devlete göre; Sivas’ta yaşanan 

vahşette sadece ‘tahrik’ vardır. 

Katliamı yapanlar sadece ‘tahrik’e 

kapılmışlardır. Onun için bunların 

devlet ile karşı karşıya getirilmesi 

doğru değildir! Gerçekte ise, hazırlığı 

önceden yapılmış örgütlü faşistlerin, 

kolluk kuvvetlerinin yol vermesi 

ile bir katliam yapılmıştır. 

83 yıldır hâkim sınıfların verdiği 

mesaj çok açıktır. Devlet kendisinin 

belirlediği sınırların dışına çıkılmasını 

istememektedir. Devlet nezdinde 

‘örgüt’ sola özgü bir olaydır. Bu yüzden 

de yok edilmesi gereken bir ‘düşman’ 

kurumdur. İnsanları yakan, 

katledenler ise ‘örgüt’ sayılmamaktadır. 

Egemen sınıflara göre, halkın 

‘tahrik’ olması söz konusudur. 

Devletin istemediği hak talebinde 

bulunursanız, bir takım odaklar 

‘tahrik’ olur, devletin desteğiyle tehdit 

eder, katliamlar yapar. ‘Tahrik’ 

olanlar görevlerini yaparken, kolluk 

kuvvetleri kör-sağır davranır; ta ki iş 

bitene, hak talep edenlere ‘haddi’ bildirene 

kadar! 

Devlet’in nelere kadir olduğu, demokratik 

haklarını kullanan kitle 

eylemlerine karşı yaklaşımı çok iyi 

bilindiğine göre, Madımak’a çok yakın 

mesafedeki polis ve ordu güçlerinin 

katliama seyirci kalması üzerinde 

özellikle düşünülmelidir. Tüm 

bu gerçeklerin gösterdiği gibi Sivas 

katliamı, daha önce yaşanan katliamların 

bir tekrarıdır. Saldırganlar 

farklı, ama mizansen aynıdır. 

Sivas katliamının özgülünde çıkarılması 

gereken esas ders, süreci bütünlük 

içerisinde değerlendirmektir. 

Bu katliam devlet dışında, bir grubun 

yaptığı bir katliam değildir. Sivas katliamı 

devletin gözetimi altında yapılmış 

bir katliamdır. Bu katliamın sorumluluğu 

devlete aittir. 

Bu sistem var olduğu sürece, bu 

gibi katliamlar devam edecektir. 

Ancak böyle gelmiş, böyle gitmeyecektir. 

Gün gelecek devran dönecektir. 

O halde görev, sisteme karşı mücadeleyi 

yükseltmek ve örgütlenmektir. 

İşçilerin ve emekçilerin iktidarının 

kurulması için mücadeleyi yükseltmek 

gerekiyor. 

Haziran 2006 

19

pdf indir - YDÄ° ÃaÄrÄ±

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?

pdf indir - YDÄ° ÃaÄrÄ±