pdf indir - YDÄ° ÃaÄrÄ±

More documents

Recommendations

Info

18 okuyucu mektubu Demokratik Toplum Partisi 1. Kongresi yapıldı Kongreye damgasını vuran demokratik bir Türkiye için çatışmaların durması, toplumsal uzlaşma ve barış talebiydi. Kongre, Cudi’nin, Besta’nın, Gabar’ın, Dersim’in dağlarında günlerden beri süren askerlerin tutuşturduğu orman yangını, yürek yangını koşullarında yapıldı. Ama buna rağmen yirmi bine yakın yürek öc almanın değil, barışın, demokrasinin, uzlaşmanın mesajlarını verdiler. DTP Kongresi bölgeden ve Türkiye’den gelen yirmi bine yakın insanın katılımıyla saat 10.00’da Ankara 19 Mayıs Spor Salonu’nda başladı. Devlet güçleri tarafından engellendikleri için gelemeyenleri de burada belirtmek gerekiyor. Kongrede bu dile getirildiğinde “Yuh, yuh!” sesleri salonu inletti. Kongre açılış konuşmasını Hasip Kaplan yaptı. DTP’yle mücadelenin baskı, gözaltı, tutklama şeklinde ele alındığını belirten Kaplan, bu yaklaşımın 1994 seçimlerinde meclise giren Kürt parlamenterlere uygulanan dışta tutma, muhatap almama şeklindeki politikadan farklı olmadığını, bunun Türkiye’nin demokratikleşmesine bir fayda getirmediğini, getirmeyeceğini, bu politikalardan vazgeçilmesi gerektiğini savundu. Kürt halkının savaş değil barış istediğini, bunun için silahların susması, Kürt sorununa demokratik bir çözüm bulunması gerektiğinin altını çizdi. Hasip Kaplan’dan sonra kürsüye DTP eşbaşkanı Ahmet Türk geldi. Türk, yeryüzünde bir yandan bu tip sorunlara özgürlük, eşitlik, kardeşlik temelinde yaklaşıldığını ve çözüldüğünü, ancak ülkemizde otuz yıldır kanın, gözyaşının, ölümlerin dinmediğini belirtti. İspanya, İngiltere, Endonezya, Nepal’de sorunun görüşmeler yoluyla çözüldüğünü, ancak Türkiye siyasetçilerinin Kürt halkının sorunlarına sessiz kaldıklarını belirtti. Amasya protokolünde Kürtlerin kimliklerini geliştirmesinin, bölge ekonomisinin koşulların iyileştirilmesinde kullanılmasının yer aldığını, ancak Cumhuriyetin ilerleyen yıllarında tek dil, tek millet, tek bayrak, tek kültürün savunulduğunu belirtti. Türk-Kürt sorunun tarihsel, sosyolojik bir sorun olduğunu, bunun baskı ve s<strong>indir</strong>meyle çözülmeyeceğini, çözüm için a)TMY’nin geri çekilmesi; b) siyasi yaşamın demokratikleşmesi için Genel Af’ın çıkarılması, F Tiplerinin kaldırılması; c) boşaltılan, yakılan köylerin tanzim edilerek geri dönüş koşullarının yaratılması; d) bölgedeki işsizliğin ve yoksulluğun son bulması için, tarıma, hayvancılığa, sanayiye yatırım programının çıkarılması; e) eğitimkültür-yayın hakkının önündeki yasal engellerin kaldırılması; f) isimleri değiştirilen köy, tarihi yerlerin eski isimlerinin iade edilmesi; g) koruculuğun kaldırılması gerektiğini savundu. Bunların gerçekleşmesi için DTP olarak üç öneri sunduklarını: 1) Silahlı operesyonların durdurulması, PKK’nin silahları susturması; 2) demokratik, siyasal taleplerin yaşama geçirilmesi; 3) PKK’nin tümüyle silahsızlanıp demokratik yaşama katılması. Türk bu talepleri taraflara sunduklarını belirtti. Türkiye’nin demokratikleşmesinde Kopenhag kriterlerine uymanın önemine değinen Türk, halkının iradesiyle gelenlerin, bürokratın, polisin, askerin üzerinde olması gerektiğini, ırkçılıkla mücadele yasasının çıkarılması, polis ve askerin haksızlıklarına karşı şikayetlerin belirtilebileceği, yasal bir ortamın oluşturulmasını elzem bir sorun olarak gündeme getirdi. Partinin belediye başkanlarının Şemdinli, Newroz, Diyarbakır olaylarında sağduyulu yaklaştığını, halkı sükunete davet ettiklerini, ancak başbakanın 7’sindekine de, 70’indekine de kurşun sıkılmasını meşru gösteren anlayışını kendilerinden de beklediğini, bu anlayışın halklar arasında kopuştan başka bir şeye yaramayacağını savundu. Demokratikleşme sorununu aşmış bir Türkiye’nin Ortadoğu’da örnek teşkil edeceğini, kendilerinin sorunların çözümünün yeri olarak parlamentoyu gördüklerini, bunun için de hiç bir Avrupa ülkesinde uygulanmayan, %10 seçim barajının kaldırılması veya %3 gibi makul bir seviyeye <strong>indir</strong>ilmesini talep etti, bir önceki seçimde barajın %5 olması halinde bile parlamentoda şu an 260 AKP, 115 CHP, 56 da DTP milletvekili olacağının altını çizdi. Bu koşulların olmadığı bir ülkede halkın iradesinin parlamentoya yansıtılamayacağını %56’lık bir iradenin meclisin dışında kalacağını, bunun büyük bir haksızlık, anti-demokratik uygulama olduğunu belirtti. Tüm bunların gerçekleşmesi için ‘halkımıza ve bizlere’ büyük görev düştüğünü, bunu gerçekleştirecek olanın sözde değil, özde vatandaşlar olduğunu, bunların da burada olduğunu vurguladı. Ahmet Türk’ten sonra konuşan DTP eşbaşkanı Aysel Tuğluk’un farklı olarak üzerinde durduğu konular şöyleydi: Tuğluk birinci olarak eşbaşkanlığın kadınların siyasete katılmasında çok önemli bir uygulama olmasına rağmen, Yüksek Seçim Kurulu’nun yasada yeri olmadığı gerekçesiyle bu uygulamaya son vermelerini istediğini, bunu yasalardan dolayı yapacaklarını, ama fiili olarak eşbaşkanlığı devam ettireceklerini belirtti. Sorunların çözümünde demokratik ve barışçıl yöntemlerin esas alınmasını, çatışma, yok etme siyasetine son verilip diyalog yoluna gidilmesini, savaşan iki taraftan birinin PKK olduğunu, devletin PKK ile aralarına mesafe koymalarını istemek yerine, aralarındaki mesafeyi kaldırıp, diyalog yolunu çözümün tek yolu olarak görmesi gerektiğinin altını çizdi. Aksi taktirde çatışmaların yaygınlaşacağına, halklar arasında büyük uçurumlar açılacağına, böyle bir durumdan sonra barıştan da bahsedilemeyeceğine vurgu yaptı. Tuğluk, Kürt sorunu çözülürse Türkiye’nin çok onurlu bir yüze kavuşacağını; Kürt dilinin 1-2 kilometre ileride resmi dil olduğunu, Türkiye’de ise yok sayıldığını, bu inkar ve imha politikasından vazgeçilmesini savundu. Tuğluk yabancı konuklara da seslenerek bu sorunun aynı zamanda AB’nin de bir sorunu olduğunu belirtti. Aysel Tuğluk sözlerine “Yaşasın barış, yaşasın kardeşlik, yaşasın özgürlük” sloganıyla son verdi. Söz alan konuklardan Sosyalist Enternasyonal Kürt Çalışma Grubu Başkanı Conny Frederiksen de çatışmaların son bulmasını, BASK örneğinde olduğu gibi barışçıl mücadelenin mümkün olduğunu dile getirdi, Kürt halkının mücadelesinin yanında olacaklarını söyledi, Kürt halkının mücadelesinde başarılar diledi. BASK temsilcisi Gorka Elejabarrieta ise kendilerinin de yıllardan beri barıştan uzak yaşadıklarını, ama mücadeleden yılmadıklarını, göz altılara, işkencelere, tutuklamalara, öldürmelere karşı direndiklerini, bunun sonucunda ve İspanya’da Sosyalist Parti’nin iktidara gelmesiyle, barışçıl bir sürece girdiklerini, bunun Türk devletine örnek olması gerektiğini, kendilerinin ve Kürt halkının var olmaya devam edeceğini, haklarına kavuşacaklarını savundu. Sinn Fein temsilcisi Philip McGuigan konuşmasında İrlanda halkının da Kürtler gibi haksızlıklara maruz kaldığını, öldürüldüklerini ama yok edilemediklerini, şu anda barış sürecine girdiklerini, aynı şeyi Kürt halkına da dilediklerini belirtti. Avrupa Özgür İttifak sözcüsü ise Kürtlerin 20 milyon nüfusuyla devlet olamamış büyük bir ulus olduğunu, bir sürü haksızlıklara maruz kaldıklarını, sürekli olarak Kürt halkının mücadelesinin yanında olacaklarını ve bir dahaki Kongre’de az da olsa Kürtçe sesleneceğini söyledi. Sorunun çözümü için barıştan başka
okuyucu mektubu bir yol olmadığına vurgu yaptı. A l m a n y a ’ d a n D e m o k r a t i k Sosyalizm Partisi (PDS) Berlin Eyaleti Parlamenteri Evrim Helin ve AP Sol Grup üyesi Feleknaz Uca da barış ve diyaloğun önemini vurguladılar. DTP Kongresi Ahmet Türk’ün Genel Başkan seçilmesiyle son buldu, Kürt halkı kongrede demokratik taleplerinden, özleminden asla vazgeçmeyeceğini yüksek sesle haykırdı. Tüm yukarıda anlattıklarımızdan anlaşılacağı gibi Kongre’ye damgasını vuran Kürt sorununun silahların susturulması koşullarında demokratik bir anayasa çerçevesinde çözülebileceği fikridir. İlk önce sıkça dile getirilen ‘birlikte yaşama’ fikri üzerinde biraz durmak istiyoruz. Halkların barış ve kardeşlik içinde birlikte yaşama fikri biz Kürt komünistlerinin en önde gelen taleplerinden biridir. Ancak bizim savunduğumuz bir ulusun bir başka ulusu boyunduruk altında tuttuğu kölelik koşullarındaki bir zoraki birliktelik değil, tam tersine özgür demokratik ve eşit koşullardaki halkların gönüllü birlikteliğidir. Kürtler yüzyıllardır baskılarla, katliamlarla bir arada yaşamak zorunda bırakılmışlardır. Bu coğrafyada Kürtlerin ve Türklerin bir arada yaşamaları gönüllü bir birlikteliğe dayanmamaktadır. Ne tarihte, ne bu gün birlikte yaşayıp yaşamama seçimi bize bırakılmamıştır. DTP Kongresi Ahmet Türk’ün Genel Başkan seçilmesiyle son buldu, Kürt halkı kongrede demokratik taleplerinden, özleminden asla vazgeçmeyeceğini yüksek sesle haykırdı. Bu koşullarda barışın demokrasinin gelebileceğini savunmak, hatta hatta Kürt halkının gerçek kurtuluşunun böylesi koşullardaki bir barışla mümkün olacağını savunmak, çözümün AB’den geçtiğini savunmak Kürt halkına gerçekleri anlatmamak anlamına gelir. Kürt halkının gerçek kurtuluşunun gerçek demokrasi koşullarında, işçi-köyle iktidarı koşullarında mümkün olduğu gerçeğinin üstünü örtmek anlamına gelir. Kapitalist sömürü sistemlerinde ulusal sorunun gerçek çözümünün mümkün olmadığını görmemek, göstermemekanlamına gelir. Biz doğruları olduğu gibi Kürt halkına anlatmak zorundayız. Elbette AB demokrasisi çerçevesinde bir çözüm bugünkü duruma göre daha iyidir. Ancak böyle bir çözümü seçmek, mücadele hedefini bununla sınırlamak, kötüler içinde daha iyi olanı seçmek anlamına gelir. Kapitalist sömürü aygıtının en güçlü aygıtı devlet mekanizmasını yıkmadan ve devletleşme fikrini bugünkü global dünyada gereksiz görerek, barışçıl yoldan demokratik, özgür bir yaşama adapte olma fikrini savunmak, en iyi halde kapitalist barbarlık düzeni içerisinde “demokratik” kapitalist kölelik yaşamını devam ettirmeyi savunmaktan başka bir işe yaramaz. Kürtlerin şu an yaşadığımız barbarlık koşullarında biraz daha hak alarak soluklanmasına reform mücadelesiyle hizmet etmek başka bir şeydir, reformu bir felsefe, yaşam şekli olarak savunmak başka bir şeydir. Birincisine evet ama ikincisine Kürt ulusundan işçilerin, işsizlerin, yoksul köylülerin hayır demesi tarihsel bir zorunluluktur. İkinci en çok dile getirilen düşünce ise çözümün AB’ne olduğudur ki, bu ülkelerin benzer ulusal sorunlara sahip oldukları ve bu mücadeleleri yıllardır kanla bastırdıkları açıktır. Kürt ulusal sorununda çözümü Kopenhag kriterlerinden, AB’den beklemek en iyi ifadeyle gerçekleri görmemektir. Kongrede olmayan en önemli şeylerden birisi ise işçi sınıfının ve ezilen emekçilerin mücadelesindeki durumla ilgili, ekonomik-demokratik tek bir şeyin söylenmemesiydi. Kürt sorununun çözümü noktasında ise verilen mesajların tümünün egemen sınıflara, onların meclisteki temsilcilerine yönelik olması sözkonusydu. Şu gerçekliği görmek gerekiyor ki, tarihi yapan kitlelerdir, hiç bir zulüm iktidarı ilelebet devam etmemiş, hepsi halkların haklı mücadelesiyle tarihin çöplüğüne gömülmüşlerdir. Kürt halkının özgürlük mücadelesine Türkiye işçi ve emekçilerinin desteğini örgütlemek bu konudaki esas görevlerden biridir. Bimre koleti! Biji azadi! Haziran 2006 (Sayfa 15’teki yazının devamı...) yaralanan yoktur’ demeci, katliamcıları vatandaş, yananları ise ‘düşman’ gördüğünün açık bir kanıtıdır. Aynı şekilde dönemin DGM Başsavcısı Nusret Demiral’ın, ‘‘Olayda örgüt yok, tahrik var” açıklaması ise, devletin olayların failleri ve ardındaki güçlere ilişkin soruşturmayı nasıl saptırdığını göstermektedir. Basının büyük bölümü ise, katliamı Aziz Nesin’e yükleyip, esas olarak olayı ‘tahrik’ sonucu çıktığını açıklaması ibret vericidir. Bütün bu açıklama ve yaklaşımlar, devletin ideolojik aygıtlarının da katliama yol döşediği ve gerçeklerin üstünü örtmeye çalıştığını göstermektedir. Sivas katliamı, egemenlerin, dinci faşistlerin meşru görmediği inanç, kimlik ve siyasal görüşlere ilişkin değişik zamanlarda uyguladıkları katliamların bir örneğidir. Bu sahneleri daha önce 6-7 Eylül olaylarında, 1970’li yıllarda Çorum, Sivas, Maraş, Erzincan ve daha sonra Gazi Mahallesinde görmüş ve yaşamıştık. Fazla geriye gitmeye gerek yok. Bugünün Türkiye’sin de linç kültürü yaygınlaştı. Trabzon’da TAYAD’lılara karşı başlatılan ve değişik şehirlerde uygulamaya konulan plan hep aynı. Demokratik haklarını kullanan, basın açıklaması yapmak isteyen insanlar linç edilmek isteniyor. Devlet, Sivas’ta yaptığı gibi linç edilmek istenen insanların halkı tahrik ettiğini söylüyor! Hepsinde saldırının hedefi, devletin topluma dayattığı resmi kimliğin dışında kalanlardır. Bu katliamların ortak paydası saldırganların engellenmeyerek katliama çanak tutulması ve ardından olayın üstünün örtülmesi veya sadece bir kısım piyonun cezalandırılmasıyla yetinilmesidir. Devletin verdiği mesaj şudur: Muhalif olmayacaksınız, resmi ideoloji dışında bir görüş savunmayacaksınız! Hakkınızı aramayacaksınız, demokratik taleplerinizi dile getirmeyeceksiniz! Size dayatılan politikaları kabul edeceksiniz! Devletin istemi dışında hareket ederseniz, halkı tahrik etmiş olursunuz! Halkı tahrik ettiğiniz için de, halk da gereğini yapar! Devletin bu politikaları sonucu, saldırganlar ve linç girişiminde bulunanlar korunuyor. Linçe maruz kalanlar ise ‘suçlu’ gösterilip yargı karşısına çıkartılıyor. Resmi Türk kimliğini kabul etmeyen, asimilasyonu kabul etmeyenler her uygun fırsatta tasfiye edildiler. Kürt tehcirleri ve İskan Kanunları, Varlık Vergisi, 6-7 Eylül talanı vb. bu politikanın somut göstergesidir. Sivas’ta uygulamaya sokulan tam da bu politikadır. Sivas’ta toplananların yaptığı tek şey türkülü, panelli, halaylı bir etkinlikle Pir Sultan’ın anıtını kendi memleketine dikmektir. Etkinliği düzenleyenlerin amacı, Anayasa’da yazılı demokratik, hukuk ve laiklik iddiasını laftan gerçeğe dönüştürmektir. Üstelik her şey resmi izinle gerçekleştirilmektedir. Etkinlik başta Aziz Nesin olmak üzere aydın ve sanatçıların katılımı ile gerçekleştirilmektedir. Durum buyken ‘devlet, halkla karşı karşıya getirilmemelidir’ sözü, devletin saldırganları halktan sayması, yananları ise halktan saymamasının göstergesidir. Bu ülkede solcu olan herkesin bir ‘örgüt’ kategorisi içerisine konulup yargılanması, hukuksuz cezalara çarptırılması, işkenceden geçirilmesi vb. devletin uyguladığı bir politikadır. Devlete göre; Sivas’ta yaşanan vahşette sadece ‘tahrik’ vardır. Katliamı yapanlar sadece ‘tahrik’e kapılmışlardır. Onun için bunların devlet ile karşı karşıya getirilmesi doğru değildir! Gerçekte ise, hazırlığı önceden yapılmış örgütlü faşistlerin, kolluk kuvvetlerinin yol vermesi ile bir katliam yapılmıştır. 83 yıldır hâkim sınıfların verdiği mesaj çok açıktır. Devlet kendisinin belirlediği sınırların dışına çıkılmasını istememektedir. Devlet nezdinde ‘örgüt’ sola özgü bir olaydır. Bu yüzden de yok edilmesi gereken bir ‘düşman’ kurumdur. İnsanları yakan, katledenler ise ‘örgüt’ sayılmamaktadır. Egemen sınıflara göre, halkın ‘tahrik’ olması söz konusudur. Devletin istemediği hak talebinde bulunursanız, bir takım odaklar ‘tahrik’ olur, devletin desteğiyle tehdit eder, katliamlar yapar. ‘Tahrik’ olanlar görevlerini yaparken, kolluk kuvvetleri kör-sağır davranır; ta ki iş bitene, hak talep edenlere ‘haddi’ bildirene kadar! Devlet’in nelere kadir olduğu, demokratik haklarını kullanan kitle eylemlerine karşı yaklaşımı çok iyi bilindiğine göre, Madımak’a çok yakın mesafedeki polis ve ordu güçlerinin katliama seyirci kalması üzerinde özellikle düşünülmelidir. Tüm bu gerçeklerin gösterdiği gibi Sivas katliamı, daha önce yaşanan katliamların bir tekrarıdır. Saldırganlar farklı, ama mizansen aynıdır. Sivas katliamının özgülünde çıkarılması gereken esas ders, süreci bütünlük içerisinde değerlendirmektir. Bu katliam devlet dışında, bir grubun yaptığı bir katliam değildir. Sivas katliamı devletin gözetimi altında yapılmış bir katliamdır. Bu katliamın sorumluluğu devlete aittir. Bu sistem var olduğu sürece, bu gibi katliamlar devam edecektir. Ancak böyle gelmiş, böyle gitmeyecektir. Gün gelecek devran dönecektir. O halde görev, sisteme karşı mücadeleyi yükseltmek ve örgütlenmektir. İşçilerin ve emekçilerin iktidarının kurulması için mücadeleyi yükseltmek gerekiyor. Haziran 2006 19
Page 2 and 3: içindekiler - editörden Editörde
Page 4 and 5: gündem yonda gösterilmektedir. B
Page 6 and 7: gündem yan küçük kazananlardan
Page 8 and 9: panorama mücadelenin işe yaramad
Page 10 and 11: panorama - SIRBİSTAN-KARADAĞ- Ref
Page 12 and 13: Temmuz 2006 • yeni dünya için
Page 16 and 17: 210 işçinin işine son verildi 9
Page 20 and 21: halkların kardeşliği için 12 Bu
Page 22 and 23: 14 yeni kadın dünyası Eren Keski
Page 24 and 25: 16 yaşam temellerini koruma mücad

pdf indir - YDÄ° ÃaÄrÄ±

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?

pdf indir - YDÄ° ÃaÄrÄ±