Nasıl - Kitabxana

cisco İŞ çıkış saatinin hengâmesi odaya dolup daldıkları durgunluktan
kurtardı Çakmakçıyan ailesini.
"Rose artniyetli bir insan değil," diye yeniden savunmaya
geçti Barsam. "Hem bizim âdetlerimize alışmak onun için hiç de
kolay değildi. İlk tanıştığımız zamanki hallerini düşünüyorum da,
Kentucky'den çıkma utangaç, iyi niyetli bir kızdı."
"Cehenneme giden yol iyi niyet taşlarıyla döşelidir derler,"
diye lafı yapıştırdı Dikran Dayı.
Ama Barsam ona cevap vermedi. "Düşünebiliyor musunuz?
Rose'un yetiştiği yer o kadar kapalı bir çevre ki orada alkol bile
satmıyorlar. Yasak! Kentucky, Elizabethtown'daki en heyecanlı
olayın her sene düzenlenen ulusal kahramanlar festivali olduğunu
biliyor muydunuz? Bunlar böyle Amerika kıtasına ilk ayak
basan göçmenler gibi giyinip bir aşağı bir yukarı yürürlermiş kasabada,"
dedi Barsam, umutsuz bir yakarıyla Tann'nın dikkatini
çekmek istercesine ellerini havaya kaldırarak. "Sonra da General
George Armstrong Custer'la buluşmak üzere şehir merkezine yürüyüp
orada kahramanlık sarkılan söylerlermiş! En büyük eğlence
anlayışları bu olan insanlardan bahsediyoruz."
"Bu yüzden de daha en başta onunla evlenmemen gerekirdi,"
dedi Dikran Dayı hafiften kıkırdayarak. Bütün öfkesi akıp gitmişti
artık; en sevdiği yeğenine yanm saatten fazla küs kaldığı görülmemişti
ki.
"Kendinizi bir kerecik olsun Rose'un yerine koymaya çalışsanız,
kızcağızın neler çektiğini anlarsınız. Sen tut minnacık bir kasabada
dünyaya gel, annen baban hırdavat dükkânı işletsin, senelerce
çıkma oradan ve dışarıya adım atar atmaz git bir Ermeni'ye
âşık ol. Daha ne olduğunu anlayamadan bu deli sülalenin içinde
buldu kendini. Biz de kolay insanlar değiliz hani. Bize ayak uyduramayanın
vay haline. N'apsın Rose! Altüst oldu tabii."
"Valla Rose da bizim için kolay değildi," diye karşı çıktı Varsenig
Hala, çatalını köfteye batırmadan önce kardeşine doğru sallayarak.
Annesinin aksine onun iştahı her daim yerindeydi ve her
gün tükettiği yiyecek miktarının yanı sıra daha yenilerde ikiz be-
bekler doğurmuş olmasına rağmen bu kadar ince kalabilmesi ancak
mucize eseri olabilirdi. "Pişirmeyi bildiği yegâne yemeğin o
korkunç kuzu butlan olduğu düşünülürse! Evine her geldiğimizde
o kirli önlüğü takıp et kızartırdı."
Barsam hariç herkes güldü.
"Ama hakkını vermek lazım," diye devam etti Varsenig Hala,
dinleyicilerinin desteğinden memnun. "Sosu arada sırada değiştirdiği
oluyordu. Bazen Baharatlı Tex-Mex sosuyla, bazen Kremalı
Çiftlik sosuyla yerdik etimizi... Kannın mutfağında çeşitten
geçilmezdi!"
"Eski kansı!" diye düzeltti Zaruhi Hala.
"Ama siz de ona az yapmadınız," dedi Barsam, kimseye bakmadan,
"hatırlarsanız öğrendiği ilk Ermenice kelime odar'dı."
"Ne yani odar değil miydi," diye öne eğildi Dikran Dayı, yeğeninin
sırtına bir şaplak indirdi. "Odar olduğuna göre neden
odar demeyelim?"
"Ama hatırlatınm," dedi Barsam. "Bu ailede kimileri bu lafı
iyice abartmıştı. Odar aşağı, odar yukan. El kızısın, bugün var
yarın yoksun, demediniz mi zavallıya? Sen gidicisin, biz kalıcıyız
demediniz mi?"
"Aman dedikse dedik, ne var ki bunda?" diye somurttu Varsenig
Hala, üzerine alınarak. "Yalan mı, öyle de oldu işte. Kardeşten
ötesi var mı? Bir Rose gider, bir Rose gelir. Ama insanın bacısı
ölene kadar kalır hayatında."
Bu lafın ardından üç kız kardeş dönüp aynı anda şefkatle kanşık
bir muziplikle baktılar Barsam'a, "tekne kazıntısı" küçük
kardeşlerine.
"Bu kadar şaka yeter!"
Konuşan Şuşan Çakmakçıyan'dı. Sözleri anında tesir yaptı.
Sustular. Güneş batmış, içerideki ışık azalmıştı. Masadakilerden
biri kalkıp kristal avizeyi yaktı.
"Armanuş'un zarar görmesine engel olmalıyız, önemli olan
bu," dedi Büyükanne Şuşan alçak bir sesle, yüzündeki sayısız çizgiyle
ellerindeki ince, morumsu damarlar çiğ beyaz ışığın altında