Nasıl - Kitabxana

mur altında tek bir bedendi. Nefes alan, terleyen, ağrı çeken tek
bir beden. Ha yaz ha kış, ha yağmur ha güneş fark etmez, İstanbul'da
yürümek kalabalıkla birlikte yürümek demek.
Eski Galata Köprüsü üzerinden geçti Zeliha. Bir ellerinde
şemsiye, diğerinde olta, sessizce bekleyen balıkçıların yanından
geçerken onlann kımıltısızhk kapasitelerini, sabırlarını, varlığı
bile şüpheli bir kıytırık balık için böyle saatlerce bekleme becerilerini
kıskandı. Bu kadar az şeyle mutlu olabilmek ne harikulade
bir yetenek. Günün sonunda eve eli boş ama memnun dönmek!
Bu dünyada dinginlik bir şanstı, şanslılar da dingin. Böyle olmalıydı
herhalde, bu hususta Zeliha'nın tek yapabileceği tahmin yürütmekti
zira hiç böylesi bir dinginliği tatmamıştı, tadabileceğini
de sanmıyordu. En azından bugün değil. Kesinlikle bugün değil.
Acelesine rağmen Kapalı Çarşı'dan geçerken yavaşladı. Alışverişe
zamanı olmasa da vitrinlere göz atmaktan kendini alamadı.
Çıkarıp bir sigara yaktı. Dumanı solurken kendini biraz daha iyi,
neredeyse rahatlamış hissetti. Bu şehirde pek rastlanmaz sokaklarda
sigara içen bir kadına, belli başlı muhitler dışında, ama kimin
umrunda, omzunu silkti Zeliha. Donukluktan taşkınlığa, taşkınlıktan
donukluğa... çarşının iç kısımlarına doğru ilerledi.
Burada onu ismen tanıyan satıcılar var, özellikle kuyumcular.
Ne de olsa Zeliha'nın her türden parıltılı aksesuara zaafı var. Kristal
tokalar, alımlı broşlar, salkım salkım küpeler, sedefli yaka çiçekleri,
zebra desenli eşarplar, saten çantalar, şifon şallar, ipek
ponponlar ve bir de ayakkabılar, daima yüksek topuklu. Bu çarşıdan
ne zaman geçse bir sürü dükkâna dalar çıkar, satıcılarla pazarlık
eder ve ilk başta almayı düşünmediği şeyleri ilk baştaki fiyatlarından
çok daha ucuza alarak çıkardı. Ama bugün başka. Bugün
epi topu birkaç dükkânın yanında oyalanıp, birkaç vitrine göz
attı. Hepsi bu.
Türlü türlü otlarla ve baharatlarla dolu kavanozlarla, çömleklerle
ve şişelerle kaplı bir tezgâhın önünde duraladı. Üç ablasından
birinin bu sabah ondan tarçın almasını istediğini hatırladı
ama hangisi olduğunu çıkaramadı. Tek bir konuda bile fikir birli-
ğine varamayan ama ayrı ayn daima haklı olduklarına inanan,
başkalarından öğrenecek hiçbir şeyi olmayıp öğretecek çok şeyleri
olan dört kızın en küçüğü olmak talihsizlikti, piyangoyu tek
rakamla kaçırmak kadar nahoş: Vaziyete neresinden bakılırsa bakılsın
insan kendini telafisi mümkün olmayan bir haksızlığa maruz
kalma hissinden kurtaramıyordu.
Biraz tarçın aldı Zeliha, tozundan değil çubuğundan. Satıcı
ona çay, sigara ve muhabbet teklif etti, o da hiçbirini reddetmedi.
Jinekolog beklesin. Oturup konuşurken gözleri gelişigüzel raflan
dolaştı ta ki bir çay takımına kilitlenene kadar. Bu da zaafı olan
eşyalar listesindeydi: ince, narin kaşıklı, sırça tabakh, belleri yaldızlı
kuşaklı, cam çay bardakları. Evde hepsi de onun tarafından
alınmış en az otuz takım vardı herhalde. Ama yeni bir takım almaktan
zarar gelmezdi çünkü çok kolay kınlıyorlardı. "Öylesine
kınlgan..." diye mmldandı Zeliha. Bütün Kazancı kadınlan arasında
çay bardaklanmn kınlganhğını kendine dert edinen bir tek
oydu. Öte yandan, yetmiş yedi yaşındaki Çicianne başka türlü bakıyordu
meseleye.
"Ah, gitti bir kem göz daha," derdi Çicianne ne zaman bir çay
bardağı çatlayıp kınlsa. "Şu meşum sesi duydunuz mu? Çat diye
inledi valla! Oh yüreğimi titretti! Allah bilir kimin kem gözüydü,
çatladı da gitti, iyi oldu!"
Ne zaman bir bardak kınlsa ya da bir ayna çatlasa Çicianne
rahatlayarak iç geçirirdi. Madem ki bu deli dünyanın sathından
habis insanlan silmek kabil değildi, böylelerinin kem gözlerinin
masum canlara zarar vermek yerine camdan hudutlara toslayıp
dağılması elbette daha iyiydi.
Yanm saat sonra Zeliha, şık bir doktor muayenehanesine daldı,
bir elinde kınk topuğu diğerinde yeni çay bardağı takımıyla.
Ancak içeri girdiğinde fark edebildi paketlenmiş tarçın çubuklannı
Kapalı Çarşı'da unuttuğunu.