Nasıl - Kitabxana

tıktan nasibini almamıştı. Neredeyse bulaşıcı bir akıl-mantık-dışılık
hüküm sürüyordu bu çatı altında. Bunları gözlemledikçe Asya
asla akılcı, analitik zihnin yolundan sapmayacağına dair söz
üstüne söz vermişti kendi kendine. Katiyen onlar gibi mantıksız
olmayacaktı. On dokuz yaşma vardığında Asya kendi kişiliğini ve
bağımsızlığını kanıtlama ihtiyacıyla öylesine yanıp tutuşuyordu
ki, en ağulu kavgalara tutuşacak, en olmadık isyanlara kalkışacak
hale gelmişti. Şimdi pasta konusundaki itirazını sert bir biçimde
dile getiriyorsa, hiddetinin ardında işte böyle bir süreç vardı:
"O salak pastadan istemiyorum artık!"
"Çok geç küçük hanım. Yapıldı bile," dedi Banu Teyze, yeni
açtığı Tarot falı üzerinden Asya'ya aceleci bir bakış fırlattı. Bundan
sonraki üç kart olağanüstü iyi gelmezse masadaki fal fesada
ve karışıklığa alametti. "Ama bilmiyormuş gibi davran yoksa anneciğin
üzülür. Sürpriz olsun!"
"Bu kadar malum bir şey nasıl sürpriz olur?" diye söylendi
Asya. Galiba bu da Kazancı ailesinin genlerinden gelen bir özellikti.
Her türlü saçmalığı "olası" görebiliyordun bu evde. "Her sene
aynı pastayı yiye yiye gına geldi. Akıbetimi bilmek için müneccim
olmak gerekmiyor."
"Bu evde müneccimliğe soyunan tek kişi benim, sen değil,"
dedi Banu Teyze göz kırparak.
Bu doğruydu, en azından bir ölçüye kadar. Seneler boyu geleceği
görme yeteneğini geliştiren Banu Teyze artık eve müşteri
kabul etmeye ve bundan para kazanmaya başlamıştı. Bir falcının
İstanbul'da efsane olması işten bile değildi. Ezkaza şansın yaver
gidip de birine baktığın falın doğru çıkması yeter de artardı bile.
Bir de bakmışsın o kişi önüne gelene anlatmış bunu, üstelik bir
numaralı müşterin olmuş. Rüzgârın ve martıların yardımıyla yayılıyor
olmalıydı bu tür haberler. Yoksa nasıl açıklamalı epi topu
birkaç haftada müşterilerin kapıda kuyruk oluşturmasını? Banu
Teyze de falcılık sanatının basamaklarını hoplaya zıplaya tırmanmış,
attığı her adımda daha meşhur olmuştu. Şehrin her yerinden
akın ediyordu şimdi müşterileri; bakirelerle dullar, gençkızlarla
dişsiz nineler, fakirlerle zenginler, evhamlarına kuruntularına gömülmüş
kim varsa, kaderin onlara ne getireceğini öğrenmeye can
atarak geliyordu buraya. Bir dolu soruyla çıkagelir, sorularına
hem kısmi cevaplar bulmuş hem de yenilerini eklemiş vaziyette
giderlerdi. Kimi müşteriler minnettarlıklannı ffade etmek için ya
da kadere rüşvet verme umuduyla büyük paralar öderdi ama aralarında
tek kuruş olsun vermeyenler de Vardı. İstedikleri kadar çeşitli
olsunlar, müşterilerin bir ortak noktası vardı: İstisnasız hepsi
kadındı. Banu Teyze kendini kâhin ilan ettiği gün, ne olursa olsun
asla erkek müşteri almamaya yemin •etmişti.
Bu süre zarfında görünümünden başlayarak pek çok şeyi köklü
bir değişimden geçmişti Banu Teyze'nin. Falcılık kariyerinin
başlangıcında, özensizce omzuna atılmış, nakışlı alacalı şallarla
gezerdi evin içinde. Çok geçmeden şalların yerini kaşmir etoller,
onun yerini paşmina atkılar, onun yerini gevşek bağlanmış ipek
türbanlar almıştı, hep kırmızı tonlarında. Sonra Allah bilir ne zamandır
gizliden gizliye düşündüğü bir karan ilan edivermişti aniden:
Maddi ve dünyevi her şeyden elini eteğini çekecek, kendini
tümüyle Yaradan'ın hizmetine adayacaktı. Nihayet bu uğurda bir
nedamet devresi geçirmeye ve eskiden dervişlerin yaptığı gibi bütün
dünyevi kibirleri terk etmeye hazır olduğunu ilan edecek kadar
ileri gitmişti.
"Senden derviş merviş olmaz, kendine gel abla," demişti kız
kardeşleri hep bir ağızdan, Kazancı ailesinin şeceresinde eşi menendi
duyulmamıştı şıhlann şeyhlerin. Bu tuhaflıktan onu vazgeçirmeye
kararlıydılar. Bu niyetle üçü birden itirazlarını saymışlardı,
her biri olabildiğince ikna edici bir üslup ve sesle.
"Farkındaysan dervişler çuval ya da kaba yünden mintanlar
giyerlermiş, kaşmir şallar değil," demişti Çevriye Teyze, kız kardeşler
içinde en kasvetlisi en gamlısı.
Giysilerinden rahatsız olan Banu Teyze tedirginlikle yutkunmuştu
bu itiraz karşısında.
"Üstelik dermişler ya keçe ya saman üzerinde yatarmış, senin
gibi kuş tüyü ortopedik yataklarda değil," diye destek çıkmıştı