Nasıl - Kitabxana

m. Sekiz yaşına geldiğinde o zamana kadar içten içe sezdiği ama
tam olarak kavrayamadığı bir hakikati keşfetmişti: Piç olduğunu.
Şimdi geriye baktığında bu bilgiyi edinmekte kendi çabaları kadar
Gülsüm Nine'nin de hakkını teslim etmesi gerektiğini düşünüyordu.
Gayet iyi hatırlıyordu o günü. Tesadüfen ikisi oturma odasında
yalnızdı. Gülsüm Nine pek sevdiği bitkilerini sulamakla meşguldü,
henüz sekizindeki Asya da resimli boyama kitabındaki sırıtkan
bir palyaçoyu boyamakla.
"Nine yaaa, niçin saksılarla konuşuyorsun?" diye sordu Asya
aniden.
"Saksılarla değil, bitkilerle konuşuyorum," dedi anneannesi.
"Bitkilerle konuşursan daha çabuk serpilip güzelleşirler."
"Sahi mi?" dedi Asya inanmadığını belli eden bir dudak bükmesiyle.
"Sahi ya. Bitkilere diyeceksin 'toprak sizin anneniz su da babanız'.
Böyle dersen pek bir keyiflenir, çiçeklenirler."
Asya başka soru sormadan boyamasına geri döndü. Palyaçosunun
elbisesini turuncuya, dişlerini yeşile boyadı. Tam ayakkabılarını
kan kırmızıya boyayacakken aniden durup, şımarık bir
edayla anneannesini taklit etmeye başladı. "Canım canım! Aman
da aman! Toprak annen, su baban."
Gülsüm Nine'nin kaşları çatıldıysa da bir müddet durumu
fark etmemiş gibi davrandı. Bu kayıtsızlıktan cesaret bulan Asya
taklitçiliğinin dozunu artırdı.
Sulanma sırası Afrika menekşesine gelmişti şimdi, Gülsüm
Nine'nin gözdesi. Çiçeğe nağme yapmaya başladı yaşh kadın:
"Aman da aman! Nasılmış benim güzelim?" Asya onu taklit etti
derhal: "Aman da aman! Nasılmış benim güzelim?"
Gülsüm Nine'nin kaşları iyiden iyiye çatıldı bu sefer. "Nasıl
da mor mor açmış!" dedi bitkiye.
"Nasıl da mor mor açmış!" diye yankıladı Asya en şımarık sesiyle.
İşte o zaman Gülsüm Nine'nin ağzı kasıldı ve kendi kendine
mırıldanırcasına alçacık bir sesle saldı o meşum kelimeyi: "Piç!"
Bunu öyle sakin söylemişti ki, Asya anneannesinin çiçeğe değil
de kendisine hitap ettiğini hemen idrak edemedi. Söylendiği gibi
dağıldı eridi bu kelime. Ama Asya unutmadı.
Asya'nın bu kelimenin anlamını tam anlamıyla kavraması ancak
ertesi sene, dokuzuncu yaşgününde mümkün olacaktı. Ancak
okulda bir çocuk ona "piç!" diye bağırdığında. Dokuzuncu yaşının
keşfi de buydu işte. Ninesinin kızgınlıktan söylediği bir hitaptan
ibaret değildi piçlik; geçici değil kalıcıydı hayatında. Sonra on
yaşına bastığında kendisine dair bir başka gerçeği keşfetmişti: Sınıfındaki
diğer bütün kızların aksine bir tek onun evinde bir baba
ya da erkek modeli yoktu. Böyle bir eksikliğin bir kız çocuğunun
kişiliği üzerinde kalıcı etki bırakabileceğini fark etmesi üç yılını
daha alacaktı. On dört, on beş ve on altıncı doğum günlerinde sırasıyla
bunları kavrayacaktı: Başkalarının aileleri onunkine benzemiyordu
ve bazı aileler pekâlâ normal olabiliyordu; erkeklerin
çok erken ve tuhaf şekilde ortadan kayboldukları Kazancı ailesinde
ise haddinden fazla kadın ve haddinden fazla sır vardı. Asya'nın
bu sıralamadaki son keşfi en beteriydi: Ne kadar uğraşırsa
uğraşsın asla güzel bir kadın olamayacaktı.
Asya Kazancı bir sonraki sene on yedi yaşına bastığında yeni
bir keşfe doğru yelken açmıştı: Bu şehre ait değildi. Buraya ait
değildi. İstanbul ile bağı hani şu belediyenin her tarafa koyduğu
"Dikkat Yol Çalışması" ya da "Bina Restorasyonu: Verdiğimiz
Geçici Rahatsızlıktan Ötürü Özür Dileriz" tabelalarından daha
derin değildi. Geçici bir rahatsızlıktı Asya da bu şehrin bağrında.
Hemen ertesi yıl, on sekizinci yaşgününden tam iki gün önce
Asya evdeki ecza dolabını yağmalamış ve orada bulduğu bütün
haplan yutmuştu. Gözlerini tekrar açtığında etrafı teyzeleri, Ciciannesi
ve Gülsüm Ninesiyle çevrili bir halde boylu boyunca yatıyordu
bir yatakta. Midesinde ne var ne yok kusturup çıkarttırdıkları
yetmiyormuş gibi, fincan fincan berbat kokulu bozbulanık
bitki çayları içirmişlerdi zorla. Böylece Asya daha evvelki keşiflerine
katacak yeni bir hakikatin farkına vararak girmişti on sekiz