Nasıl - Kitabxana

pürgeyle çıkageldi, cam kırıkları faraşla alınırken, süpürülen kendi
hayatlanymış gibi hüzünle seyretti birkaç müşteri. Kafe Kundera'da
sık sık değişirdi garsonlar. Çalışma saatleri uzun, ücretler
düşük, iş çoktu. Yine de şimdiye kadar tek bir garson bile istifa etmemişti.
Gidenlerin hepsi şu ya da bu sebepten ötürü kovulmuşlardı.
Kafe Kundera böyleydi işte; bir kere adımını attın mı, mekân
seni dışarı tükürene kadar yapışıp kalırdın buraya.
Bunu takip eden bir saat içinde masada bir kişi hariç herkes
üst üste bira, şarap, grappa ısmarladı. Sadece Alkolik Karikatürist
cafe latteden şaşmadı. Homurdana homurdana cafe lattenin yanında
getirdikleri vanilyalı bisküvileri kemirdi durdu. Sohbetler
sessizlikleri, sessizlikler sohbetleri tetikledi. Neticede hiçbir şey
ahenk içinde yapılmadı ama bu ahenksizlikte bile bir doku uyumu,
kendine has bir ritim vardı. Asya, Kafe Kundera'nın en çok
bu özelliğini severdi: koma benzeri bir bezginlik hali ve kimsenin
düzeltmeye kalkmadığı yapışkan bir ahenksizlik. Zamanın ve
mekânın dışında konumlanmıştı burası. İstanbul şehri daimi bir
telaş içindeydi ama Kafe Kundera'da hüküm süren sadece rehavetti.
Kafenin dışındaki insanlar yalnızlıklarını saklayabilmek
için birbirlerine yaklaşır, aslında olduklarından daha samimi görünmeye
çalışırlardı. Halbuki burada tam tersi geçerliydi. Burada
herkes gerçekte olduğundan çok daha kopuk davranırdı. Kafe
Kundera şehrin tezatı, hatta inkârıydı.
Kıpirtısızlığın, kayıtsızlığın tadını çıkararak öylece oturdu, ta ki
Alkolik Karikatürist saatine bakıp da ona dönene kadar. "Yedi
kırk oldu. Bale dersin bitti."
"Ay hemen gitmek zorunda mısın? Ailen de çok geri kafalıymış,"
diye lafa daldı Aşırı Milliyetçi Filmlerin Gayri Milliyetçi
Senaristinin Kız Arkadaşı. "Yani hiç anlamıyorum. Madem istemiyorsun,
neden sana zorla bale dersi aldırıyorlar ki? Tipik Türk
ailesi!"
Senaristin her defasında yanında getirdiği kelebek ömürlü kız
arkadaşların ortak sorunu buydu. Gruba sonradan dahil olduklarını
bilmenin huzursuzluğuyla herkesle hemen içli dışlı olmaya
kalkıyorlardı. Bu güdüyle masadakilere çok fazla şahsi sorular
sorup her lafa karışıyor, olur olmadık yerlerde şahsi yorumlarda
bulunuyorlardı. Oysa tam da sohbetleri gereğinden fazla şahsileştirmemek
ve ilgisizlik raddesinde mahremiyete saygıydı grup
üyelerini birbirine bağlayan.
"Seninki de kolay değil yani. Onca teyzeyle nasıl başa çıkıyorsun?"
diye devam etti Senaristin Kız Arkadaşı, Asya'nın yüzünde
beliren hiddeti zamanında okumayı başaramayarak. "Aynı
çatı altında anne rolü oynayan o kadar kadın... ben olsam bir dakika
dayanamam valla."
Bu kadan fazlaydı. Grupta yazılı olmayan kurallar vardı, dillendirilmeyen
ama asla çiğnenmeyen. Asya içine çektiği dumanı
sinirli sinirli üfledi. Zaten kadınları sevmezdi. Kendisi de kadın
olmasa bu olguyla daha rahat başa çıkabilirdi elbette. Olsun varsın,
sevmiyordu hemcinslerinin vıdı vıdı hallerini, yargılamak
için süzen gözlerini. Ne zaman yeni bir kadınla tanışsa iki tepkiden
birini verirdi: Ya ondan ne zaman nefret edeceğini görmek
için az biraz beklerdi ya da beklemeye gerek duymaz, ondan
anında nefret ederdi. Senaristin yeni kız arkadaşı belli ki ikinci
tepkiyi görecekti.
"Benim ailem normal değildir," dedi Asya, böylelikle konuyu
kapatmayı umarak. Ters ters baktı karşısındaki kadına. Ama bu
esnada berikinin arkasında, duvarda asılı parlak gümüş bir çerçeve
çarptı gözüne. Bolivya'dan bir yol resmi. Kızıl Göl'e uzanan
bir ücra yol. Şimdi orada olmak ne güzel olurdu! Ah bir gidebilseydi
bu şehirden, nereye olduğu o kadar önemli değil, yeter ki,
buradan uzak olsun, yeter ki kimsenin kendisini tanımayacağı bir
yer olsun. Kahvesini bitirdi, sigarasını söndürdü ve yenisini sarmaya
başlarken mırıldandı:
"Biz aile filan değil, bir arada yaşamaya mecbur bırakılmış
bir grup kaçığız. Başka bir şey değil bizimki."
"Ama aile dediğin tam da böyle bir şeydir zaten," diye itiraz
etti Olağanüstü Yeteneksiz Şair. Böyle anlarda grubun en yaşlısı
olduğunu hatırlardı; sadece yıllar itibariyle değil, kaybolan yıllar