amerikan tarihinin ana hatları - A.B.D. Büyükelçiliği, Ankara

irleştirildi. New England Dominyonu yönetimi altına konulan diğer koloniler de kısa zamanda
eski hükümetlerini yeniden kurdu.
Şanlı Devrim’in koloniler üzerinde bundan başka olumlu etkileri de oldu. Temel Haklar
Bildirgesi (Anayasa’nın ilk on eki) ve 1689 tarihli Hoşgörü Yasası, Hıristiyanların tapınma
özgürlüklerini yineliyor ve Saray’ın yetkilerine sınırlamalar getiriyordu. Eşit önemde bir
gelişme de, 1690’da yayınlanan Hükümete İlişkin İkinci İnceleme adlı yapıtta John Locke
tarafından, hükümetin tanrısal haklara değil sözleşmeye dayandığı varsayımının ortaya
atılması ve yaşama, özgürlük ve mülkiyet gibi doğal haklara sahip olan halkın, hükümet bu
doğal hakları ihlal ederse, ona karşı ayaklanma hakkının bulunduğunun ileri sürülmesiydi.
XVIII. yüzyılın başlarında yürütülen koloni siyaseti, XVII. yüzyıldaki İngiliz siyasetini
andırıyordu. Şanlı Devrim, Parlamentonun üstünlüğünü yinelemişti; fakat, koloni valileri,
Kral’ın İngiltere’de yitirmiş olduğu gücü kolonilerde uygulamak istediler. İngiltere’deki
olayların farkında olan koloni meclisleri, “haklarını” ve “özgürlüklerini” kabul ettirmeyi
denediler. XVIII. yüzyıla gelindiğinde, koloni meclisleri, İngiltere Parlamentosu’ndakilere
benzer iki belirgin güç elde etmişlerdi: Vergi alınmasında ve harcama yapılmasında oy sahibi
olma hakkı ve sadece valinin önerilerine uygun davranma yerine yasama işlemleri başlatma
hakkı.
Meclisler anılan haklarını, hem kraliyet velilerinin gücünü frenlemek hem de kendi güçlerini ve
etkilerini arttıracak yeni önlemler almak için kullandılar. Meclislerle valiler arasında sık sık
görülen çatışmalar, kolonicilerin, Amerikan ve İngiliz çıkarları arasındaki ayrılıkları
görmelerine yaradı. Çok kez, krallık yetkilileri koloni meclislerince yapılanların önemini
anlamadılar ve onları göz ardı ettiler. Buna karşın, anılan çabalar örnekler ve ilkeler yarattı ve
giderek koloni “anayasalarının” parçası haline geldi.
Koloni meclisleri böylelikle kendi kendini yönetme hakkını geliştirdiler. Zamanla, koloni
yönetiminin merkezi Londra’dan eyalet başkentlerine kaydı.
FRANSIZ VE KIZILDERİLİ SAVAŞI
Fransa ve İngiltere, XVIII. yüzyıl boyunca Avrupa’da ve Antillerde belirli aralıklarla bir dizi
savaşa giriştiler. İngiltere, bu savaşlardan, özellikle şeker üretimi bol olan Antil adalarında
belirli çıkarlar elde ettiyse de, çatışmalardan genellikle bir sonuç alınamadı ve Fransa, 1754’te
Yedi Yıl Savaşı başlayana kadar Kuzey Amerika’daki güçlü konumunu sürdürdü.
O güne gelindiğinde, Fransa, Kanada’daki ve Büyük Göller çevresindeki çok sayıda Kızılderili
kabilesiyle güçlü ilişkiler kurmuş, Mississippi Nehri’ni ele geçirmiş ve bir dizi kale ve ticaret
merkezi kurarak Quebec’ten New Orleans’a kadar uzanan hilal biçiminde bir imparatorluk
yaratmıştı. Bunun sonucu olarak İngilizler, Appalachian Dağları’nın doğusundaki dar bir şeride
sıkışıp kalmışlardı. Fransa sadece İngilitere İmparatorluğunu tehdid etmiyor, aynı zamanda,
Mississippi Vadisi’ni elinde tutarak batıya yayılmalarını sınırlayabildiği Amerikan kolonicileri
için de bir tehlike oluşturuyordu.
1754 yılında, günümüzde Pennsylvania’nın Pittsburgh kentinin bulunduğu yerdeki Duquesne
Kalesi’nde Fransız kuvvetleri ile, Virginialı bir büyük çiftlik sahibi ve arazi ölçümcüsü olan, 22
yaşındaki George Washington’un komuta ettiği Virginia milisleri arasında silahlı çatışma çıktı.
Londra’daki Ticaret Kurulu, New York, Pennsylvania, Maryland ve New England kolonilerinin
temsilcilerini bir toplantıya çağırarak, çatışmaya bir çözüm bulmayı denedi. New York’un
Albany kentinde yapılan ve Albany Kongresi diye bilinen toplantıda, 10 Temmuz’dan 19
Temmuz’a kadar Iroquois Kızılderilileri ile görüşülerek, ilişkilerin düzeltilmesine ve onların
İngilizlere karşı sadakatleri güvence altına alınmaya çalışıldı.
Delegeler ayrıca “varlıklarının korunması için kesinlikle gerekli olan” bir Amerikan kolonileri
birliğini ilan ve Albany Birlik Planı’nı kabul ettiler. Benjamin Franklin tarafından kaleme alınan