amerikan tarihinin ana hatları - A.B.D. Büyükelçiliği, Ankara

BÖLÜM V - BATI’YA DOĞRU GENİŞLEME VE BÖLGESEL
ANLAŞMAZLIKLAR
“Batı’ya git genç adam ve ülke ile birlikte büyü.”
John Soule, 1851
Birleşik Devletler’e o güne kadar uluslar ailesinde eşitlik tanınmamış olduğu için, 1812 Savaşı
bir açıdan ikinci bir bağımsızlık savaşıydı. Savaşın sona ermesiyle, genç cumhuriyetin
Devrimden beri karşı karşıya kaldığı pek çok ciddi sıkıntı da ortadan kalkmış oldu. Anayasa
çerçevesindeki ulusal birlik, özgürlük ve düzen arasında bir denge sağladı. Ulusal borçların
düşüklüğü ve keşfedilmeyi bekleyen bir kıta sayesinde, ulusun önünde barış, gönenç ve
toplumsal gelişme olasılıkları belirdi.
BİRLİĞİN KURULMASI
Ticaret ulusal birliği pekiştiriyordu. Savaşın neden olduğu sıkıntılar, pek çok kişiyi, yabancı
rekabete kendi kendilerine karşı koyabilmeleri için Amerikan imalatçılarının korunması
gerektiği konusunda ikna etti. Çok kimse, ekonomik bağımsızlığın en az siyasal bağımsızlık
kadar önemli olduğunu ileri sürüyorlardı. Kongre liderlerinden Kentuckyli Henry Clay ve South
Carolinalı John C.Calhoun, kendi kendine yeterliği teşvik etmek amacıyla bir korumacılık
siyaseti uygulanmasını istediler. Bu çerçevede, Amerikan endüstrisinin gelişmesini sağlamak
için ithalata sınırlamalar getirilecekti.
Gümrük tarifelerini yükseltmenin tam zamanıydı. Vermont ve Ohio çobanları, İngiliz yünü
bolluğuna karşı korunmak istiyorlardı. Kentucky’de pamuk çuvalı yapmak üzere yerli keneviri
dokuma endüstrisi, İskoç çuval endüstrisinin tehdidi altındaydı. Şimdiden bir demir izabe
merkezi olarak zenginleşmiş bulunan Pennsylvania’nın Pittsburgh kenti, İngiliz ve İsveçli
demir ihracatçılarının karşısına çıkmak için can atıyordu. 1816’da kabul edilen gümrük
tarifesi, imalatçıları gerektiği ölçüde himaye edebilecek oranda resimler koymuştu. Ayrıca,
Batılılar da, onları Doğu’daki kentlere ve limanlara bağlayacak bir ulusal yol ve kanal ağı
kurulmasını savunuyorlar ve sınır bölgelerindeki arazinin yerleşime açılmasını
istiyorlardı. Ancak, New England’dan ve Güney’den gelen muhalefet yüzünden, yerel gelişme
çabalarında federal hükümetin de rol oynamasını sağlamakta başarılı olamadılar. Yollar ve
kanallar, 1916 tarihli Federal Anayollar Yasası kabul edilene kadar, eyaletlerin görev alanında
kaldı.
Bu sırada, Yüksek Mahkeme’nin aldığı birkaç karar, federal hükümetin konumunu büyük
ölçüde güçlendirdi. Sadık bir Federalist olan, Virginialı John Marshall, 1801’de yüksek
mahkeme başkanlığına geldi ve 1835’te ölene kadar bu görevde kaldı. Onun başkanlığından
önce zayıf bir kuruluş olan mahkeme, Kongre’yle ve başkanla eşit konumu paylaşan güçlü bir
yargı organına dönüştü. Marshall, birbirini izleyen tarihi kararlarda bir temel ilkeden hiç
şaşmadı: Anayasa’nın egemenliğini korumak.
Marshall, kararlarıyla Anayasa’nın anlamına ve uygulanmasına biçim veren bir dizi Yüksek
Mahkeme üyelerinin ilkiydi. Uzun görev süresi sona erdiğinde, mahkeme yaklaşık 50 anayasal
davada karar vermiş bulunuyordu. Marshall, en ünlü kararlarından birini verdiği Marbury-
Madison (1803) davasında, Yüksek Mahkeme’nin, Kongre ya da eyalet yasama organları
tarafından kabul edilen her yasanın anayasaya uygunluğunu inceleme hakkına tartışılmaz
biçimde kesinlik kazandırdı. Hükümetin saklı Anayasal yetkileri konusunda eskiden beri var
olan soruna ilişkin McCulloch-Maryland (1819) davasında, daha önce Hamilton tarafından
ortaya atılmış bulunan, Anayasa’nın hükümete açıklıkla belirtilenlerin ötesinde zımnen de
yetkiler verdiği yolundaki kuramı kararlı bir biçimde savundu.