amerikan tarihinin ana hatları - A.B.D. Büyükelçiliği, Ankara

Bu Anayasa ile onun uygulanması için çıkarılacak Birleşik Devletler yasaları ve Birleşik
Devletler’in yetkisi altında yapılmış ya da yapılacak andlaşmalar, ülkenin en yüce yasası
olacak; tüm Eyaletlerdeki yargıçlar, Eyalet Anayasaları ya da yasalarında aksine hükümler
olsa bile, bu yasaya bağlı kalacaklardır.”
(Madde VI)
Böylelikle Birleşik Devletler yasaları, kendi ulusal mahkemelerinde kendi yargıçları ve kanun
adamları tarafından olduğu kadar, eyalet mahkemelerinde de eyalet yargıçları ve eyalet
kanun adamları tarafından uygulanabilir konuma geldi.
Anayasa’yı kaleme alan temsilcilerin hangi amaca uygun olarak davrandıkları konusu
günümüze kadar tartışılagelmiştir. Charles Beard, 1913 yılında yayınlanan Anayasa’nın
Ekonomik Yorumu adlı kitabında, ellerinde çok sayıda değerini yitirmiş devlet tahvili bulunan
Kurucu Atalar’ın, güçlü ve yetkeli bir ulusal hükümetin sağlayacağı istikrar sayesinde
ekonomik kazanımlar elde ettiklerini ileri sürdü. Halbuki, Anayasa’nın yazılmasında en önemli
rolü oynayan James Madison’un hiçbir tahvili yoktu ve buna karşın, bazı Anayasa karşıtları
tahvil ve hisse senedi sahibiydiler. Ekonomik çıkarlar kadar, eyaletlerin ve kesimlerin çıkarları
ile ideolojik çıkarlar da görüşmelerin gidişi üzerinde etkili oldu. Çiftçilerin ideolojilerine
bağlılıkları da eşit oranda etki yarattı. Birer Aydınlanma ürünü olan Kurucu Atalar, kişisel
özgürlüğü ve kamusal erdemi geliştireceğine inandıkları bir hükümet tasarladılar. A.B.D.
Anayasası’nda yer alan ideolojiler Amerikan ulusal kimliğinin temel bir öğesidir.
ONAYLAMA VE TEMEL HAKLAR BİLDİRGESİ
Anayasa, 16 hafta süren görüşmelerden sonra 17 Eylül 1787’de, oturuma katılan 42
temsilciden 39’u tarafından imzalandı. Franklin, Washington’un oturduğu sandalyenin
arkasına parlak altın yaldızlı boyayla çizilmiş olan yarım-güneşi göstererek şunları söyledi:
Oturum sırasında çok kez başkanın oturduğu sandalyenin arkasına bakıp güneşin doğuyor mu
batıyor mu olduğuna karar verememiştim; sonunda, şimdi görüyorum ki bu batan değil,
yükselen bir güneştir.”
Kurucu Meclis toplantıları sona ermişti; temsilciler “Kent Meyhanesi’ne gittiler, birlikte yemek
yediler ve dostça vedalaştılar.” Buna karşın, daha mükemmel bir birlik kurma yolundaki
çabaların çok önemli bir aşaması henüz başlamamıştı. Belgenin yürürlüğe girebilmesi için her
eyalette toplanacak halk meclislerinin onayı gerekliydi.
Kurucu Meclis, Anayasa’nın, 13 eyaletten dokuzunda toplanacak kurucu meclislerin onayı
üzerine yürürlüğe girmesini kararlaştırmıştı. 1788’e kadar dokuz eyalet Anayasa’ya gereken
onayı vermiş, fakat, Virginia ve New York bu işlemi gerçekleştirmemişti. Çok kişi, bu iki
eyaletin desteği olmazsa Anayasa'ya hiçbir zaman uyulmayacağına inanıyordu. Bir çoğuna
göre, belge tehlikelerle doluydu: kurduğu güçlü merkezi hükümet zorbaca davranışlara girip
koyduğu ağır vergilerle baskı yapmaz ve onları savaşlara sürüklemez miydi
Bu sorular karşısındaki farklı görüşler iki partinin kurulmasına yol açtı: güçlü bir merkezi
hükümetten yana olan Federalistler ve birbirinden ayrı eyaletlerin oluşturacağı gevşek bir
bağlantıyı yeğleyen Antifederalistler. İki taraf arasında, basında, yasama organlarında ve
eyalet kurucu meclislerinde hararetli tartışmalar yapıldı.
Virginia’daki Antifederalistler, Anayasa’nın ilk cümlesindeki “Biz Birleşik Devletler Halkı”
sözlerine karşı çıkarak, kurulması önerilen yeni hükümete saldırdılar. Anayasa’da sayılan
eyaletlerin isimlerine değinmeden, eyaletlerin kendi bireysel haklarını ve güçlerini
koruyamayacağını ileri sürdüler. Yeni merkezi hükümetin gücünden korkan küçük çiftlik
sahiplerinin bir numaralı sözcüsü konumuna gelen Patrick Henry, Virginia’daki
Antifederalistlerin öncüsüydü. Kararsız temsilciler, Virginia kurucu meclisinin bir temel haklar
bildirgesi önerisinde bulunması görüşü üzerine ikna oldular ve Antifederalistler de
Federalistlere katılarak 25 Haziran’da Anayasa’yı onayladılar.