amerikan tarihinin ana hatları - A.B.D. Büyükelçiliği, Ankara

tartışılacak her konuda en fazla bilgiye sahip kişi” olan James Madison gelmişti. Madison,
günümüzde, “Anayasa’nın Babası” olarak bilinmektedir.
Massachusetts, yetenekli ve deneyimli iki genç adamı, Rufus King ve Elbridge Jerry’yi
göndermişti. Ayakkabıcıyken daha sonra yargıçlığa başlamış olan Roger Sherman,
Connecticut temsilcileri arasındaydı. New York’tan, toplantının yapılmasını önermiş olan
Alexander Hamilton gelmişti. Elçi olarak Fransa’da bulunan Thomas Jefferson ile Büyük
Britanya’da aynı görevi yapan John Adams toplantıda yoklardı. 55 temsilci arasında gençler
çoğunluktaydı ve toplantıya katılanların yaş ortalaması 42’ydi.
Kurucu Meclis, sadece Konfederasyon Maddeleri’ni değiştirmekle görevlendirilmişti; fakat,
Madison’un sonradan yazdığı gibi, “ülkelerine büyük güveni olan” temsilciler, Maddeler’i bir
kenara atıp tümüyle yeni bir hükümet yapısı kurmaya giriştiler.
Temsilciler, iki ayrı gücü, yani yarı-bağımsız 13 eyaletin şimdiden uyguladığı yerel denetim
gücü ile bir merkezi hükümetin gücünü bağdaştırmanın en önemli gereksinim olduğunu
biliyorlardı. Ulusal hükümetin yeni, genel ve kapsamlı olması nedeniyle, bir yandan onun
işlevleri ve gücü özenle tanımlanıp belirtilirken, geriye kalan tüm işlevlerin ve gücün de
eyaletlere bırakılacağının anlaşılması gerektiği ilkesini benimsediler. Temsilciler, buna karşın,
merkezi hükümetin gerçek güce gereksinimi olduğunu bildikleri için, onun diğer işlevleri
arasında, para basma, ticareti düzenleme, savaş ilan etme ve barış yapma yetkisi bulunması
gerektiğini de genelde kabul ettiler.
TARTIŞMA VE UZLAŞMA
Philadelphia’da toplanan XVIII. yüzyılın devlet adamları, Montesquieu’nün siyasette güç
dengesi kavramını benimsemiş kişilerdi. Bu ilke, koloni deneyimi ile destekleniyor ve John
Locke’nin, temsilcilerin çoğu tarafından bilinen yazılarından güç alıyordu. Bu etkiler, eşit ve
uyumlu çalışan üç hükümet organı kurulması gerektiği inancına yol açtı. Yasama, yürütme ve
yargı güçleri, hiçbirinin hiçbir zaman denetimi ele geçiremeyeceği kadar uyumlu bir denge
içinde olmalıydı. Temsilciler, yasama organının, kolonilerdeki ve İngiltere Parlamentosu’ndaki
gibi iki meclisli olması üzerinde anlaştılar.
Toplantıda, yukarıda belirtilen konular üzerinde oybirliği vardı. Bunların yaşama geçirilmesi
konusunda ise çok farklı görüşler ortaya çıktı. Sözgelimi, New Jersey gibi küçük eyaletlerin
temsilcileri, ulusal hükümetteki etkilerini azaltacağı gerekçesiyle, temsil edilme
hakkını Konfederasyon Maddeleri’ndeki gibi eyalet olmaya değil nüfus oranına dayandıran
değişikliklere karşı çıktılar.
Öte yandan, Virginia gibi büyük eyaletlerin temsilcileri, nüfus oranına dayalı temsil hakkını
desteklediler. Tartışmalar sonsuza kadar uzayacak gibi göründüğü bir sırada, Roger
Sherman, Kongre’deki meclislerden birinde, yani Temsilciler Meclisi’nde, nüfus oranına dayalı
temsil hakkı buluhmasına karşılık diğer mecliste, yani Senato’da, eşit temsil olmasını önerdi.
Böylelikle büyük ve küçük eyaletler arasında uyum sorunu çözümlendi. Buna karşın, her yeni
konuda ancak yeni uzlaşmalarla çözülebilecek yeni sorunlar ortaya çıktı. Kuzeyliler, her
eyaletin vergi payı saptanırken kölelerin de hesaba katılmasını, buna karşılık, Temsliciler
Meclisi’ndeki sandalye sayısı belirlenirken bunun yapılmamasını istediler. Çok küçük bir
muhalefetle karşılanan bir uzlaşma sonucu, Temsilciler Meclisi üyesi sayısının, özgür kişilerin
tümü ve kölelerin de beşte üçü göz önünde tutularak saptanması kararlaştırıldı.
Shays İsyanı’nın neden olduğu acıyı henüz üzerlerinden atamamış bulunan, Sherman ve
Elbridge Gerry gibi temsilciler, büyük bir halk kitlesinin kendi kendisini yönetmeye yeterli
anlayışa sahip olmadığından korktukları için, hiçbir federal hükümet organının doğrudan
doğruya halk tarafından seçilmesini istemiyorlardı. Bazı temsilciler ise, ulusal hükümetin
olduğunca geniş bir halk tabanına dayanması gerektiğini düşünüyorlardı. Diğer bazı