oba restaurant - Antalya Rehberler Odası

Daha önünde pişeceği uzun yıllar vardır Yunus’un.
Sarıköy’e doğru gerisin geriye heybelerinin gözleri
buğday yüküyle dolu bir biçimde döner dönmesine,
ama aklı başına gelir yolda. “Ben ne cahillik ettim
de Hacı Bektaş Veli’den himmet alacağım yerde,
buğday istedim.” diye hayıflanır. Bin pişman olur
yaptığına.
Tekkeye geri döndüğünde ise, iş işten geçmiştir.
Hacı Bektaş Veli, kendisine verilen ihsanın anahtarını
Tapduk Emre’ye verdiğini, artık kendisiyle bir
ilişiğinin kalmadığını, gidip nasibini, Tapduk Emre
kapısından almasını söyler. Böylece Yunus’un
uzun süreli Tapduk kapısına bağlanması ve 30 yılı
geçkin çile çekme dönemi başlar.
Tapduk’un tapusunda, kul olduk kapısında
Yunus miskin çiğidik, piştik elhamdülillah.
Çiğliğin gittiği, hamlığın yerini pişkinliğin, olgunluğun
aldığı uzun yılların ardından şöyle der
Yunus:
Vardığımız illere, şol safa gönüllere
Halka Taptuk manisin, saçtık elhamdülillah.
Yunus, Taptuk kapısında okumuş ve dört kitabın
anlamını çözmüş ve herbirini teker teker
özümsemiş, medresede diz dirsek çürütmüş ve
kelimenin tam anlamı ile yıllarca mürekkep yalamıştır.
İlim ilim bilmektir, ilim kendin bilmektir
Sen kendini bilmezsen, ya nice okumaktır?
ifadesinde de anlamını bulduğu üzere bilginin,
insan kendini tanımadıkça hiç bir işe yaramadığını
öğrenmiştir.
Yunus Emre’nin
Mezarı
Seksen yıllık dolu dolu geçen bir ömürden
sonra, Yunus Emre, 1320 senesinde doğduğu
söylenen yerde, yani Sarıköy’de ölmüştür.
Çok mu önemli birilerinin dediği gibi, mezarının
Bursa’da, Erzurum’da, Isparta’da, Sarıköy’de
ya da Karaman’da olması. Yunus’a Anadolu insanının
kendinden biri olarak her yerde sahip
çıkmasıdır önemli olan. Mezarının nerde olduğu
değil.
Anadolu insanı, onu hep kendinden bilmiştir.
700 yıldan beri onu içinden gelen insan sevgisi
ile gönlünde yaşatmış olmasıdır önemli olan.
Anadolu, Yunus’u benimsemiştir. Yunus, içinden
çıktığı Anadolu’nun ayrılmaz bir parçası
olmuştur. Selçuklu döneminde Anadolu aydınlanmasının
dayanak noktalarından birini oluşturmuştur.
Yunus’un kendisi ve etrafı ile barışık yapısı ve
bunu şiirlerinde çok açık bir şekilde anlatması
dalga dalga bütün Anadolu’yu ve Anadolu insanını
sarmıştır. Onun aydınlık kişiliği yüzyıllar
sonra bile Anadolu’nun ışığı olmaya devam etmektedir.
Bu gün, şu anda bile bir misyon adamı, bir gönül
insanı olan Yunus Emre, görevini yapmaya
devam etmektedir. Ruhu ve düşünceleri şu an
bile bizimle beraberdir. Anadolu’yu, Anadolu insanını
çok iyi tanıyan rehberler olarak, bundan
hiç kuşkumuz yok.
Yunus, insanı sevmekle ancak tanrıya varılacağına
gönülden inanmaktadır. Yunus’un önemsediği
tek şey, kalp kırmak değil, bir dostun gönlüne
girmektir. Bu da ancak insanları sevmek ve
sevilmekten geçmektedir.
Dünyanın bin türlü nimeti olmasına rağmen,
bunlarla doymak mümkün değildir. Yaşamak
gerektir. Dünya nimetlerini paylaşmak gerektir
insanlarla. Birinin yeyip birinin bakmadığı bir
dünya oluşturmak gerektir. Yoksulun gözünün,
zenginin üzerinde olmadığı bir dünya gerektir.
Yunus’a göre bir dostun gönlüne girmek, yüz
kere hacı olmaktan iyidir:
Çalış kazan, ye yedir, bir gönül ele getir.
Yüz Kabeden yeğrektir, bir gönül ziyareti.
Din de, imân da, yaradana inanmak ta, hep bu
dünyada insanca yaşayabilmekte, insanca davranabilmekte
yatmaktadır. İnsanların birbirini
çıkarsız sevdiği, birbirlerinin hakkına saygı gösterdiği
bir dünyayı özlemektedir Yunus.
İnsanın kendi özünde başkalarını duyması,
onları sevmesi, onların acılarını paylaşması,
sevinçlerine ortak olması insan olmasının ön
koşuludur. Lokmasını başkasıyla paylaşmak
bunun ilk adımıdır. Önce özünde tatmak gerekir
bu duyguyu. Sonra çevresine örnek olmak gelir.
İlkeleri ile yaşar insanoğlu. İnandığı doğruları
ödünsüz sonuna kadar savunmalıdır kişi, eğer
tutarlı ise. İnsan olmanın bir gereğidir bu davranış.
Yunus Emre, tutarlı davranışlarını, görüş
ve düşüncelerini, inançlarını, duygularını hırsla
değil, kinle değil, insanoğluna olan büyük sevgisiyle
anlattı duygu yoğun yaşadığı şiirlerinde.