oba restaurant - Antalya Rehberler Odası

Rehber Anıları
Amerikalı grubun içerisinden bazı
kimseler kendisini alkışladılar.
Bir an için zor durumda kaldığım
fikrine kapıldımsa da, kendimi hemen
toparlayarak, “Şayet Türkiye
Kıbrıs’ı işgal etmek isteseydi, adanın
tamamını alırdı. Türkiye bu girişimini
Kıbrıs’taki Yunan cuntasını
ve EOKA’nın işlediği cinayetleri
durdurmak ve adada huzur ve
emniyeti sağlamak üzere yapmış
ve yalnız Türkleri değil, başta Kıbrıs
cumhurbaşkanı Makarios ve
Yunanlılar da olmak üzere adada
daha fazla kan dökülmesini önlemiştir.
Cuntanın devrilmesiyle de
Atina ve Yunanistan’a demokrasi
getirmiş, bu sayede Karamanlis,
Teodorakis ve Melina Mercury
gibi insanlar yurtlarına dönme olanağı
bulabilmişlerdir.Türkiye’nin,
İngiltere, Türkiye ve Yunanistan
hükümetleri arasında imzalanmış
olan Zürih ve Londra anlaşmasına
dayanarak bu hakkını kullandığını
söyledim. “Ortak müdahale
talebinde bulunmuş, isteği kabul
görmemiş ve tek başına davranmaya
zorlanmıştır.” dedim.
Amerikalılara dönerek, “Bu tartışma
burada bitmiştir. Ancak şimdi
size soruyorum. Kim kazandı?”
deyince, “Siz kazandınız” dediler.
Bunun üzerine ben de elimdeki
mikrofonu bırakıp, otobüsün ortasına
kadar geldim ve “O halde
hepinizi teşekkürlerimle selamlıyorum”
diyerek başımı önüme
eğerek selam verdim. Bir anda
otobüsten büyük bir alkış koptu.
Alkışlar bitince, kendilerine tekrar
teşekkür ederek bu kez, Kıbrıslı
Rumun yanına gittim. Kendisine
sarıldım. O da bana sarıldı. İzin
isteyerek otobüsün önündeki yerimi
aldım. Yunanlılarla 500 yıl bir
arada yaşadığımızı, arada evlenmeler
olduğunu, kız alıp kız verdiğimizi,
yemek, içki, folklor, müzik,
kıyafet ve hatta küfürlerimizin bile
aynı olduğunu, bir Yunanlı ile bir
Türk’ü bir araya getirseniz hangisinin
Türk, hangisinin Yunanlı
olduğunu anlayamayacağınızı,
bizlerin arasını bozanın emperyalist
güçler olduğunu söyledim ve
şimdi Türk- Yunan usulü Kıbrıslı
Rum arkadaşımla tekrar kucaklaşıp
öpüşeceğimi söyleyerek ve
otobüsün arkasında oturan Kıbrıslının
yanına giderek tekrar ( o
da ayağa kalkmıştı) onunla sarılıp
iki yanağımızdan öpüştük. Bunun
üzerine otobüsteki tüm yolcular
her ikimizi de tekrar coşkuyla alkışladılar.
Manavgat Şelalesi’nde öğle yemeği
yerken, Yunanlı ve karısıyla
yan yana oturdum. Yemekten
sonra kahve içmek için bahçedeki
güneşli masada oturduğumuz zaman,
garsonu çağırdım ve “Bize
3 tane...” durdum ve Kıbrıslıya
dönerek kahveyi nasıl içeceğini
sordum “şekerli” demesi üzerine,
“3 Türk kahvesi yapın”, dedim.
Ve adının “Andreas” olduğunu
öğrendiğim -artık arkadaş ve
dost olduğumuz- Kıbrıslı turiste
“Yunanistan’da siz buna “Yunan
kahvesi” dersiniz. Ama aslında
bu “Türk kahvesi”dir, dedim ve
kahveyi Osmanlının bir vilayeti
olan Yemen’den tanıyıp getirdiğimizi
ve Viyana’ya kadar tüm
Balkanlara öğrettiğimizi belirttim.
“Doğru söylüyorsun. “Bütün fanatik
Rumlar bunu bile bile bir Türk
düşmanlığı olsun diye söylüyorlar.”
dedim. “Kendisine birkaç
defa Avrupa gezisinden dönüşte
otomobilimle Yunanistan’dan
geçtiğimi, Atina, Selanik ve
Kavala’da 2-3 gün kaldığımı, bu
ziyaretlerim sırasında baklava,
Karagöz-Hacivat’a bile Yunan
damgası vurmaya kalktıklarını ve
hatta Pire’deki Paşa Limanı’nın ve
Balta (Turko) Limanı’nın adlarını
“küçük” ve “büyük” liman olarak
değiştirdiklerini hatırlatıp, “Bunları
unutalım, biz iki komşu, Mustafa
Kemal ve Venizelos zamanındaki
gibi tekrar kardeş olalım!” dedim.
Gözleri yaşardı, hem karısı, hem
de kendisi “İnşallah” diyerek kahvemizi
bitirdik.
Side’ye geldiğimizde, tiyatroya
girmeden önce limana giden yolun
başındaki bariyerin, deniz tarafındaki
kısmında mevcut satıcıların
tezgahlarını gören turistler:
“Burada biraz durabilir miyiz?
Belki alışveriş yaparız.” dediler
ve grup dükkanların önünde birikti.
Bu arada Andreas ve eşinin
“Lacoste” marka çorap ve tişört
baktıklarını gördüm. Satılan bütün
malların korsan mallar olduklarını
söylememe rağmen, “Ethem Bey,
bunları armağan olarak dağıtacağız”
dediler. Bunun üzerine ben
eşine ve kendisine beğendikleri
renkte birer tişört ve çorap aldım
ve armağan olduğunu söyledim.
Bir hayli uğraştıktan sonra kabul
ettirerek armağanlarımı verdim.
Tur sonunda dönüş için “Haydi
otobüse” dedim. O sırada yanıma
yaklaşan ve bütün grubun
otobüse binmesini bekleyen 60-
65 yaşlarında biri, hani şu turun
başında “Şimdi bir Türk-Yunan
savaşı başlıyor” diyen Amerikalı
“Ethem, senin mutlaka rehberliğin
yanında bir mesleğin olmalı, öğretmen
misin?” diye sordu. Parmağımı
dudaklarımın üzerine getirerek
sus işareti yaptım ve alçak sesle
“Ben aslında serbest avukatım,”
dediğim de, “Ben bu durumunuzu
tahmin etmiştim. Geziyi bizler için
zevkli ve ilginç bir hale getirdiniz.
Sizi tebrik ediyor ve grubum adına
çok teşekkür ediyorum.” dedi ve
otobüse bindi.
Böylece bir tur daha benim asla
unutamayacağım bir anı ile bitmiş
oldu. Daha sonra Andreas’la
birkaç kez mektuplaştık ve birbirimizi
memleketlerimize davet
ettik. Gidip gelmemiz ne yazık ki
mümkün olmadı. Bu anımı burada
sizlerle, değerli meslektaşlarımla
paylaşmaktan gurur duyuyorum.
Bu vesile ile hepinize başarılı bir
meslek yaşamı, güzel anılarla dolu
ve bol kazançlı turlar yapmanızı
diliyorum.
Sevgi ve selamlarımı sunuyorum.
98>99 ANTALYA REHBERLER ODASI DERGİSİ