12. sayıyı okumak için tıklayınız - TRT

RADYOVİZYON 37Antalya Radyosu, halkın tabiriyle “Sesevi”, yörehalkının yaşamında nasıl yankı buldu peki?Altmışlı yıllar. Önce Serik’ten bir hikâye… ÇakallıklıArap Cemal mukallit bir adamdır. Övünmeyisever. Köye elektrik gelince ilk işi, büyük pilliradyosunu cereyanlıya çevirtmek olur. Bir güngençleri başına toplar. “Benim radyom bir tanedir,üstüne yok, sesi güzeldir, su gibi pırıl pırıl.Cavır kendine yapmışımış, yanlışlıkla satmış” diyeövünmeye başlar. Evi camiye yakın. Tam bu sıradaezan okunur. Arap Cemal, “çocuklar siz dinleyedurun, ben namazımı kılıp gelivereyim” der gider.Gençler, Arap Cemal Amcalarına bir şaka yapmakisterler. O günlerde elde taşınan küçük radyolaryeni çıkmıştır. Cemal Amca’nın radyosunu kapatırlar.Arka kapağını açarlar. İçine kendi küçük pilliradyolarını yerleştiririler. İçteki radyonun sesiniaçarlar. Cemal Amca’nın radyosunun kapağınıtekrar kapatırlar. Küçük radyo içerde. Ses içeridekiküçük radyodan geliyor. Ama büyükten geliyorgibi. Fiş de takılı. Cemal Amca namazını kılar gelir.“Çocuklar Cemal Amcanızın radyosu nasıl, iyi mi,beğendiniz mi, keyfiniz yerinde mi?” diye sorar.Gençler “Yerinde… Cemal Amca, senin radyonunüstüne yok da biz bunu kapatamadık yahu.Nasıl kapanıyor bu?” derler.Cemal Amca düğmeyi çevirir. “Çıt!”sesi çıkar ama kapanmaz. Gene sesvar. Düğmeyi çevirir, ibreyi oynatır,gene kapanmaz. Kısmaya çalışır,kısılmaz. Gençler kıs kıs gülmeyebaşlar.Cemal Ağa, radyonun fişini çeker, gene kapanmaz.Radyoda türkü çalıyor. Yeri göğü inletiyor.O anda Cemal Amca’nın keyfine diyecek yoktur.“Hey gidi Cemal Ağa’nın radyosu hey! Duvardanbile alıyor mübarek duvardan!” deyip elini duvaravurur. Cemal Amca övünmeyi sever ya… Bundanda bir övünç payı çıkarmıştır kendine. Allahgani gani rahmet eylesin.Bir başka hikâye Manavgat Beşkonak yöresinden…Taşınabilir el radyolarının yeni çıktığı zamanlar.Hali vakti, durumu iyi olanlar radyo alıyor.Meraklıları da borç harç para buluyor. Adamınbiri arkadaşında gördüğü el radyosundan edinipsoluğu hemen arkadaşının yanında almış. “Benimkişöyle güzel, böyle güzel, iyi çeker, cızırtısızçeker” diye başlamışlar yarıştırmaya. Yöreye yalnızAntalya Radyosu ulaşabiliyor. Başka yayın yok.Var da başka dillerden; Rumca, Arapça… O gün-lerde Antalya Radyosu tam gün yayın yapmıyor.Belirli bir saatte kapanıyor. Kapanınca radyodanbir “cısıltı” çıkıyor. Ertesi gün aynı saatte yenidenaçılıyor. İki arkadaş yarışmaya başladılar ya… Birikıdemli dinleyici… Radyoyu önce almış. İşi biliyor.Ne zaman, saat kaçta açılıp kapanacağınıbiliyor. Saatine bakıyor, kapanmasına az kalmış.Arkadaşına bir oyun etmek istiyor. Onu oyalamayabaşlıyor. “Önce benimkini dinleyelim. Hangisiiyi sen karar ver” diyor. Dinliyorlar şarkılar türküler…Saatine bakıyor kapanmasına birkaç dakikakala radyoyu kapatıyor. Arkadaşını birkaç dakikadaha lafa tutuyor. Bu sırada yayın bitiyor. Bizimkıdemli dinleyici, arkadaşına dönüp “Hadi aç bakalım,bir de seninkini dinleyelim” diyor. Arkadaşıbir hevesle radyonun düğmesini ‘çıt” diye çeviriyor.“Cısss!” sesinden başka ses yok. Bozuluyor.Eviriyor çeviriyor, ibresini oynatıyor, gene ses yok.Var da Türkçe değil. “Savdu El-Arab Minel Kahira.”Kıdemli dinleyici başlıyor kahkahaya. “Bu ne? Senradyoyu yanlış almışsın. Türkçe konuşanı alacaktın.Seni kandırmışlar a bizim oğlan.” Adamın canısıkılıyor, kızarıp bozarıyor, kendini fazla kaptırmışbu radyo işine. Kendi radyosunun Türkçe konuşamadığınıdüşünüyor. “Niye konuşmuyorsun beadam” diyor. Kaldırıp taşa çalıyor. İçi bir yana dışıbir yana… Gitti güzelim radyo. Daha yeni almıştı.O kadar para vermişti. Keşke vurmasaydı. Amavuruyor. Oldu mu şimdi? Beğendiniz mi olanı?Antalya Radyosu açıldığı zamanlar halkın yaşamınayansımaları nasıl olmuş, neler yaşanmış,aktarmayı sürdürelim. Bu kez Gebiz Akçapınarköyünden bir radyo hikâyesi. Aslen Karataş köyündenOrmancı Kadir’in oğlu emekli öğretmenRamazan Çankaya veeşi Hapa Hanım