Sayi9kasimaralik

Recommendations

Info

GİRİŞ Kasım-Aralık 2012 Yıl : 2 Sayı : 9 Günümüzde televizyon çocuklarda etkin olan araçların başında gelmektedir. Çocuklar pek çok şeyi televizyon vasıtasıyla öğrenerek davranış haline getirmektedir. Televizyonun öğrettiği davranışlardan biri de şiddettir. Günümüzdeki tartışmalara; televizyonun şiddeti öğretip öğretmediğinden ziyade, çocukların televizyonun olumsuz etkilerinden nasıl korunacağı noktasında odaklanılmalıdır. Televizyon, çocuğun anne ve babasından sonra, ebeveynliğin üçüncü kolu olarak tanımlanmaktadır. (Kunczik 1994:114-116) Televizyonun olmadığı dönemlerde çocuklar; ailelerinden, yakın çevrelerinden ve eğitim kurumlarından Melis Duygu DEMİRER Ankara Üniversitesi Fen Edebiyat Fakültesi İstatistik Bölümü Yüksek Lisans Öğrencisi Televizyondaki Şiddet İçerikli Yayınların Çocukların Kişisel Etkileşimlerine Etkisi Özet Bu çalışmada, televizyondaki şiddet içerikli yayınların çocukların kişisel etkileşimleri üzerindeki etkileri araştırılmıştır. Bu amaçla Batıkent İstiklal İlköğretim Okulu öğrencilerinden; ana sınıfları, 1. ve 2. sınıflar araştırmaya dahil edilmemek üzere, 9-14 yaş aralığındaki 300 öğrenci ile çalışma yapılmıştır. Olasılık temelli örnekleme yöntemlerinden tabakalı örnekleme yöntemi kullanılmıştır. Yapılan çalışmanın sonucunda; yaş ve cinsiyet ayrımı olmaksızın çocukların genelinin akıllı işaretleri tanıyor ve önemsiyor olmalarına rağmen, televizyon yayınlarındaki şiddet unsurlarının gerçek veya kurmaca olup olmadıklarını kavrayamadıkları kanısına varılmıştır. Anahtar Kelimeler: Şiddet içerikli yayınlar, akıllı işaretler, özdeşim. tanıdıkları kişileri kendilerine rol model almaktaydı. Televizyonun yaygınlaşmasıyla çocuklar artık rol modellerini televizyon karakterlerinden seçmeye başladılar. Çocuklar üzerinde, televizyondaki şiddetin etkileri konusunda çeşitli teorik görüşler bulunmaktadır. Birincisi, televizyonda yer alan şiddetin çocukları olumsuz yönde etkileyerek şiddet eğilimlerini artırdığı görüşünü savunmaktadır. İkincisi, bunun aksine televizyondan görsel ve işitsel olarak algılananların, çocukların şiddet davranışını artırmadığı şeklindedir. Televizyon ve şiddet konusunda ilk akla gelen grup çocuklar olmaktadır. Bunun birkaç nedeni vardır: 1) Çocukların her türlü etkiye açık olmaları, 2) Zarar görmeye en açık, en güçsüz ve en fazla korunması gereken kesim olmaları, 3) Televizyondaki gösterimlerden hangilerinin gerçek hangilerinin kurmaca olduğunu anlayamamalarıdır. Son zamanlarda televizyonun yaygınlaşmasıyla televizyondaki şiddet içeren programların artmasıyla birlikte çocukların bu yayınlardan olumsuz etkilenebilecekleri düşüncesi ve buna ek olarak yukarıda belirtilen olası durumlar da göz önünde bulundurularak araştırma konusu ”Televizyondaki şiddet içeren yayınların çocukların kişisel gelişimlerine etkisi” olarak belirlenmiştir. Çalışmanın amacı; Televizyon programlarının 9-14 yaş arası çocukların psikolojilerine etkilerini ortaya koymaktır. Çalışmanın önemi; Bu araştırma sonucundan elde edilecek verilerle toplum için daha faydalı olabilecek genellemeler elde etmek ya da çarpıklıkları ortaya çıkarıp yeni ve faydalı düzenlemeler yapılmasını kolaylaştırmaktır. Beklenen sonuçlar; Program öncesinde ekranda beliren akıllı işaretlerin tam olarak bilinmemesi ve önemsenmemesinden kaynaklanarak televizyondaki şiddet içeren programların çocukların kişisel etkileşimlerini olumsuz etkileyebileceği ve onları taklitçiliğe yöneltebileceğidir. BULGULAR Araştırmaya dahil edilen 9-11 yaş arası çocukların %45.34’ünü erkek öğrenciler, %54.66’sını kız öğrenciler oluşturmaktadır. 12-14 yaş arası çocukların ise %46.76’sını erkek öğrenciler , %53.24’ünü ise kız öğrenciler oluşturmaktadır. 9-11 yaş arası çocukların %32’si günde 0-2 saat , %16.3’ü günde 2-4 saat, %4.7’si günde 4-6 saat ve %0.7’si günde 6-8 saat televizyon izlediklerini belirtmişlerdir. 12-14 yaş arası çocukların %20’si günde 0-2 saat, %19.3’si günde 2-4 saat, %5’i günde 4-6 saat ve %2’si günde 6-8 saat televizyon izlediklerini belirtmiştir. Şiddeti, erkek öğrencilerin; %6.33’ü “zorlama” %18’i “vurma” %12’si “işkence” ve % 9.67’si “yaralama-öldürme” olarak tanımlamıştır. Şiddeti, kız öğrencilerin; 62 63
%9’u “”zorlama”, %25’i “vurma”, %13’ü “işkence”, Kasım-Aralık 2012 Yıl : 2 Sayı : 9 ve % 7’si “yaralama-öldürme” olarak tanımlamıştır. Çocukların %60’ı şiddet içeren yayınlara karşı kanalı değiştirmektedir. Çocukların %21.33’ü şikayet etme isteği duymaktadır. Çocukların %18.67’si yayını takibe devam etmektedir. Öğrencilerin %29.67’si en fazla şiddet içeriği bulunan program türünü filmler olarak, %21’i diziler olarak, %17’si canlandırma programları olarak, %8’i haber programları olarak, %7.67’si açık oturum programları olarak, %4.33’ü yarışma programları ve diğer program türleri olarak, %4’ü ise magazin ve spor programları olarak tanımlamıştır. En fazla şiddet içeriği bulunan program türü; 89 öğrenciye göre filmler, 63 öğrenciye göre diziler, 51 öğrenciye göre canlandırma programları, 24 öğrenciye göre haber programları, 23 öğrenciye göre açık oturum programları, 13 öğrenciye göre yarışma programları ve diğer programlar, 12 öğrenciye göre spor programları ve magazin programlarıdır. Erkek öğrencilerin ailelerinin %31.33’ü şiddet içeren programlara karşı çocuklarını uyarıyor, %6.67’si televizyonu kapatıyor, %3.67’si tepkisiz kalıyor ve %1’i katı davranıyor. Kız öğrencilerin ailelerinin mamaktadır. %36’sı şiddet içeren programlara karşı çocuklarını uyarıyor, %11.33’ü televizyonu kapatıyor, %4’ü katı davranıyor, %1.67’si tepkisiz kalıyor ve %1’i cezalandırıyor Çocukların %54’ü dizi karakterlerini, %7.67’si çizgi film karakterlerini, %5’i film karakterlerini, %4’ü komedyenleri, %3.67’si sporcuları %2.67’si müzisyenleri, %2.33’ü mankenleri, %1.33’ü politikacıları rol model almaktadır. Çocukların %19.33’ünün ise rol model aldığı karakter bulun- Örnek alınan davranışların %18’ini iyi huyluluk, %12.67’sini komiklik, %12.33’ünü dış görünüş, %8.67’sini yetenek, %7.33’ünü şiddet uygulaması, %5’ini cesaret ve zekâ, %4.33’ünü güç, %3.33’ünü ise bilgi birikimi oluşturmaktadır. % 23.33’lük kısmın örnek aldığı davranış bulunmamaktadır. Akıllı işaretleri bilenlerin %66.33’ü önemsiyor buna karşın %29.67’si önemsemiyor. Akıllı işaretleri bilmeyenlerin %2.33’ü önemsemiyor buna karşın %1.67’si önemsiyor. TARTIŞMA VE SONUÇ Pek çok evde birkaç tane televizyonun olduğu günümüzde sorun artık televizyonun çocukları nasıl etkilediği sorusundan ziyade olumsuz etkiyi nasıl en aza indirerek televizyonun olumlu işlevlerinden faydalanabiliriz olmalıdır. Araştırma sonuçlarına göre; 1. 12-14 yaş aralığındaki çocukların günlük televizyon izle- me süreleri, 9-11 yaş aralığındaki çocuklara göre az da olsa artış göstermektedir 2. Cinsiyet ayrımı olmaksızın çocukların şiddeti tanımlama biçimlerinin “vurma” olduğu söylenebilir. 3. Çocukların % 50’sinden fazlasının şiddet içeren yayına karşı tepkisinin “kanalı değiştirmek” olduğu söylenebilir. 4. Çocukların geneli, en fazla şiddet içeriği bulunan program türünün dizi ve filmler olduğunu düşünmektedir. 5. Ailelerin geneli, şiddet içeren bir program yayınlandığında, cinsiyet ayrımı olmaksızın çocuklarını sadece uyarmakla yetinmektedir. Çocukların çoğunluğu ise bu uyarıları dikkate almaktadır. 6. Çocukların en çok örnek aldıkları ve özdeşim kurdukları karakterler dizi karakterleridir. 7. Çocukların %23.33’ü herhangi bir karakterin özelliğini örnek almazken, %18 ile en çok örnek alınan davranış iyi huyluluktur. 8. Yaş ve cinsiyet ayrımı olmaksızın, çocukların çoğunluğu akıllı işaretleri biliyor ve önemsiyor. 64 65 Öneri Sonuçlardan anlaşıldığı gibi; çocuklar şiddet unsurlarından hangilerinin gerçek, hangilerinin kurmaca olduğunu anlayamamaktadır. Son yıllarda televizyon çekimlerinin sahne arkasını ekrana getiren programlar, çocukların gerçek ve kurmaca ayrımını yapmaları konusunda faydalı olabilir. Bu nedenle bu tür programların artırılması ve ailelerin bu programları çocuklarıyla seyretmeleri hem çocukların bilinçlenmesi hem de aile ve çocuk arasındaki etkileşimin güçlenmesi açısından önemlidir. KAYNAKÇA l Aydın, O. Ve Aydın, G. (1993): “Ekranda İzlenen Şiddet, Saldırgan Davranışları Artırır mı?” Psikiyatri, Psikoloji, Psikofarmakoloji Dergisi (3p) (Ek 4) 43-51 l Demir, N. (2004): “Birey, Toplumbilim: Sosyoloji Temel Kavramlar” Ankara, Turhan Kitabevi l Gökler, B. (1993): “Çağımızda Çocuk ve Şiddet” Psikiyatri, Psikoloji, Psikofarmakoloji Dergisi (3p) (Ek4) 33-36 l İsen, G. ve Batmaz, V. (2002): “Ben ve Toplum”, İstanbul, Om Yayınları l Tan, M. (1981): “Toplumbilime Giriş”: Temel Kavramlar, A.Ü. Eğitim Fak. Yayını No: 97 l Aziz, A.(1982):”Toplumsallaşma ve Kitlesel Etkileşim”, Ankara Üniversitesi, B.Y.Y.O Yayınları, Ankara
Page 3 and 4: Ahlaki gereklilik istatistik... pre
Page 5 and 6: Yıl: 2 Sayı:9 Kasım-Aralık 2012
Page 7 and 8: Kasım-Aralık 2012 Yıl : 2 Sayı
Page 33: Kasım-Aralık 2012 Yıl : 2 Sayı
Page 39 and 40: 72 Kasım-Aralık 2012 Yıl : 2 Say
Page 41 and 42: Kasım-Aralık 2012 Yıl: 2 Sayı:
Page 45 and 46: 5 Kasım-Aralık 2012 Yıl: 2 Sayı
Page 47 and 48: 22 23 Kasım-Aralık 2012 Yıl: 2 S
Page 51: 96 Kasım-Aralık 2012 Yıl: 2 Say

Sayi9kasimaralik

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?