Cinedergi 18

AB kuralları böyle çünkü. O defterler gelecekte
küçük balıkçılara hayat hakkı tanımayacak
dev şirketlerin dev gemilerinin denizi kendi
kümesleriymiş gibi dibine kadar sömürmelerini
sağlayacak.
Peki bu dev gemilerin avladıkları balıklar, orta
halli Fransız balıkçısının avladıklarına benzeyecek
mi? Belgeselde görüyoruz ki, hiç benzemeyecek.
Fransa’nın Bretagne bölgesinde
balıkçılık yapan Philippe Cleuziou buzhanede
bu gemilerle avlanmış pelte gibi balıkları
tek tek elinde sallıyor. Onun anlattıklarından
anlıyoruz ki bu balıkların pelte gibi olmaktan
başka şansları yok çünkü bu tür avlanma yönteminde
çok büyük miktarda balık sürüleri atılan
ağlarda korkunç bir baskı altında kaldıkları
için renkleri kararıp gözleri patlıyor. Uzun süre
ağlarda kaldıkları için daha denizden çıkmadan
bayatlıyorlar. Balıkları parmağının ucuyla tutarak
şöyle diyor Fransız balıkçı: Ben bunları yemem.
Biz bunlara ‘Yenmek değil, satılmak içindir’ deriz.
Küreselleşmenin denize etkileri böyle. Peki ya
toprakta durum farklı mı? Hayır. Denizde balığa
nasıl bakıyorsa, toprakta tohuma da öyle bakıyor
dev uluslararası şirketler.
Dünya çapında 60 milyon hektarlık bir alanda
genetiği değiştirilmiş bitkilerin ekimi yapılıyor.
Genetiği ile oynanmış bitkilerin yüzde 58’ini
soya, yüzde 23’ünü mısır, yüzde 12’sini pamuk,
yüzde 7’sini ise kolza oluşturuyor.
AB, GDO’lu (Genetik Olarak Değiştirilmiş Organizma)
gıdalara karşı hem tüketici hem de üretici
kesimden gelen direniş karşısında 2004 yılına kadar
transgenik tohumların ithaline karşı moratoryum
ilan etmiş, ancak Dünya Ticaret Örgütü’nün
yoğun baskıları karşısında 2004’te ABD’de
yaygın olarak üretilen tatlı mısırın pazarına girmesini
kabul ederek moratoryumu sona erdirmiş.
O günden sonra da genteknolojisi ağırlıklı
olarak Merkez ve Doğu Avrupa’da özellikle de
bunları talep eden Bulgaristan, Hırvatistan ve
Romanya’da yaygınlaşmaya başlamış.