Cinedergi 52

arz etmeyen, kötü bir filme fazla beğenmedim
diyebiliyorsak, bu tarz filmlere de diyebilmeliyiz.
Ne faşist oluruz ne de vicdansız! Bence bu
sevdirme dayatmaları daha faşizan kusura
bakılmasın!
Ekibin İki Dil Bir Bavulu’na bayıldım mesela…
Ben kendim bağırıyorum uzun zaman, ülkede
politik sinema eksik diye. Ama ben ezik politik
sinema anlayışından bıktım arkadaş! Gümbür
gümbür olsun, ezilenlerin derdi… Neden bu
egemen gücün karşısında geri çekilip, ezilip
büzülme hali… Ben bu konuda itiraz ediyorum.
Babamın Sesi annelik hali üzerinden giden,
hüzünlü bir hikaye… Örneklemelerini gördük
aslında bunca yıl içinde fazlasıyla… O yüzden
benim için ya da bir sürü insan için yeni bir şey
değil…
Festivallerde son yıllarda dikkatimi çeken
başka bir şey de sinemanın önüne geçen gerçeklik!
Yoğun bir gerçeklik sinema estetiğini
öldürüyor yavaşça. Tatminsiz ayrılıyor salondan,
her filme ‘eh’ çıkıyor artık ağzımızdan.
Yönetmenler de bir zahmet bunu görsünler,
seyirciyi her anlamda tatmin etmek için
uğraşsınlar o vakit. İnsanlar beğenmeyince de
bozulmasınlar!
Politik duyarlılık yalnız bireyin saçma dertlerinden
elbette bin kat iyi ama sinema niye bu
kadar yavaş! Söylemekten dilimizde tüy bitti,
yavaşlık sanatsal değil, artık değil ya da…
Selim Evci imzalı Rüzgarlar’a da bu anlamda
yönetmene filmini kısaltmasını, bir nevi ziplemesini
öneriyoruz. Konusuzluk derdi, görüntülere
yüklendiriyor yönetmeni ne yazık ki!
Kendi adıma yoğun ama filmlerden dolayı çok
da tatmin olamadığım bir festival geçirdim…
Daha önce izlediğim bir filmin yerine Chaplin
imzalı Altına Hücum filmine girdim ve destursuzca
güldüm eğlendim…
Sonuçlara delice itiraz etmiyorum ama
beklediğimizin dışında oldu sadece, yoksa kimsenin
Babamın Sesi’ni politik olarak aşşaladığı
yok, sinemasal olarak beğenmemek olabilir
ama!