Cinedergi 52

Siz kamera arkasından geliyorsunuz. Eşinizin
bu filmi yönetmesi biraz problem yaratabilir.
Siz böyle bir şey yaşadınız mı?
Yaşadım. Bazen diyaloglara güvenmedim,
fazla duygu vermeden yazdılar. Önemli diyaloglar
istediğimi söyledim. Sonra kendimi
tuttum. Çünkü ben de filmciyim ve yönetmene
yüzde yüz saygı duymuyorsan bu işi
yapmamalısın diye düşündüm. Yoksa bu
gemi yürümez.
Bundan sonra oyunculuğu profesyonel
olarak düşünüyor musunuz?
Her şeye açığım artık. Prensip olarak ilgimi
çekiyor ama kolay kolay bir yönetmene
güvenmiyorum. Senelerce kameramanlık
yaptım, başka yönetmenlerle çalışıp
hatalarını gördüğümde Sinan’a koştum. O
her zaman önemli bir şey yapıyor. Bazen
çok amatör, dağınık, disiplinsiz yapıyor,
çok bağırıyor. Onunla beraber çalışmak
çok zor ama film yaparken en önemli şey
konu, sonuç ve o bunun üstesinden geliyor.
Hiçbir zaman boş bir iş yapmaz. Bu da çok
rahatlatıcı ve keyifli bir durum.
Türk sinemasında gişe filmleri ve sanat
filmleri diye bir çatışma vardır. Sanat filmlerini
Nuri Bilge Ceylan, Semih Kaplanoğlu,
Derviş Zaim, Yeşim Ustaoğlu’dan seyretmeye
alıştık. Bu tür filmler üretirler. Başka yönetmenler
de gişe filmi üretirler. Sinan Çetin tam
ortadadır. Gişeyi de, sanatı da önemser. Siz
bu çatışmaya nasıl bakıyorsunuz?
Siz zaten çok güzel anlattınız. Türkiye’de
hem gişeyi hem sanatı düşünen film çok az
var. Dünyada çok önemli yönetmenler var,
Roman Polanski, Milos Forman, Quentin Tarrantino,
Inarritu, Coen kardesler gibi. Filmleri
hem çok büyük gişe yaptıyor, eğlenceli
filmler oluyor hem de çok önemli mesajlar
taşıyor. Türkiye’de daha öyle film göremedim.
Türkiye’deki yapılanma çok dengeli değil.
Yurt dışında ödül alan filmi, Türkiye’de 9 bin
kişi izlemiyor.
Çünkü bir tarafta ideolojik düşünceler
diğer tarafta para kazanmaya dayalı
düşünceler var. Biz Hollywood’dan bir şeyler
öğrenebiliriz.