Kilise ve Devlet Militanı

Kilise ve Devlet Militanı
metinlerini yüreği açık gibi görünen kişilerin önüne dikkatlice koyuyorlardı. Zaman içinde
bu öğrenim kurumlarında birçok kişi gerçek imana kavuştu; temel ilkeler okullara böylece
işliyordu. Papalığın önderleri ise, bu sözde ‘sapkın öğretişin’ kaynağını bir türlü
bulamıyorlardı.
Gençler müjdeciler olarak eğitiliyor
Bu imanlılar kendilerindeki ışığı yaymayı ciddi bir sorumluluk olarak gördüler. Tanrı
Sözünün gücüyle Roma’nın getirdiği tutsaklığı kırmanın yollarını aradılar. Hizmetlilerin bir
topluluğun sorumluluğuna atanmadan önce üç yıl boyunca çeşitli yerlerde hizmet etmeleri
gerekiyordu. Topluluk önderi olmaya aday bir kişi kendisini ne gibi tehlikelerin beklediğini
bilecekti. Gençler dünyasal bir zenginlik ve yücelik peşinde değildiler. Kendilerini zorluk,
tehlike ve ölümün beklediğini biliyorlardı. Müjdeciler İsa’nın gönderdiği öğrenciler gibi
ikişerli gruplar halinde hizmet gördüler.
Görevlerinin açığa çıkması onları yenilgiye uğratacaktı. Her hizmetlinin bir sanat ya da
meslek bilgisi vardı. Müjdeleme görevlerini tacir ya da esnaf gibi kimlikler altında
sürdürüyorlardı. Beraberlerinde ipekliler, mücevherler ve çeşitli ticari mallar taşı-yorlar,
müjdeci olarak kabul göremeyecekleri yerlere tacir olarak giriyorlardı.2 Yanlarında Kutsal
Kitap nüshalarının bütününü ya da çeşitli kısımlarını taşıyorlardı. Sık sık Tanrı’nın Sözünü
okumak için bir ihtiyaç oluyor, isteyen kişilere çeşitli bölümler bırakılıyordu.
Bu müjdecilerin birçoğu çıplak ayaklar ve perişan giysilerle büyük kentlerden geçtiler,
uzak diyarlara yürüdüler. Geçtikleri yollarda topluluklar oluştu, şehitlerin kanı gerçeğe
tanıklık etti. Tanrı’nın Sözü insanların evlerinde ve yüreklerinde sessizce ve gizlice kabul
görüyordu.
Valdensler son zamanların yaklaştığına inanıyorlardı. Kutsal Kitap’ı çalıştıkça, içindeki
kurtuluş gerçeklerini başkalarına da anlatmanın gerekliliğini gördüler. İsa’ya inanmanın
tesellisini, ümidini ve esenliğini yaşıyorlardı. Yüreklerini hoşnut eden ışığı, papalık
yanılgısının karanlığındaki insanlara da yansıtmak için yanıp tutuşuyorlardı.
Papanın ve ruhban sınıfının yönlendirişi altındaki kalabalıklara, iyi işlere güvenmenin
onları kurtaracağı öğretiliyordu. Bu insanlar kendileriyle mücadele ediyor, zihinleri günahlı
durumlarını tartıyor, ne yapsalar acılı canları ve bedenleri şifa bulamıyordu. Binlercesi
manastır hücrelerinde acı çekiyordu. Tanrı’nın korkunç gazabının korkusuyla bitip
tükenmek bilmeyen zoraki oruçlar, kırbaçlar, gece nöbetleri, soğuk taşlara secdeler, uzun
sancılı yolculuklar nedeniyle birçokları mahvolup gidiyordu. Tek bir ümit ışığı bile
bulamadan mezara iniyorlardı.
Mesih’e yönelen günahkarlar
Valdensler, açlık çeken bu canlara Tanrı vaatlerinin esenlik bildirisini ulaştırmaya
çalışıyordu. Tek kurtuluş ümidinin Mesih’te olduğunu anlatmak için uğraş veriyorlardı. İyi
26