Prof. dr inż. Jan Pająk "EKSPLOZJA UFO W TAPANUI Z ROKU 1178 ...

A-11
Rys. A1. Fotografia krateru Tapanui pokazująca jego ogólny wygląd i wewnętrzną konfigurację. Została ona
wykonana dnia 1 listopada 1987 roku przez Alister'a Raymond z Invercargill. Fotograf znajdował się przy
wejściu do drogi znanej "McPhail Road", która łączy Waikoikoi z Pukeruau, w prostej linii będąc oddalony od
krateru o około 5 kilometrów w kierunku zachodnim. Stąd, zgodnie z legendami Maorysów, miejsce
wykonania tej fotografii leży dokładnie pod trajektorią UFO którego eksplozja uformowała Tapanui krater.
Ogromna sosna o charakterystycznym wyglądzie, widoczna tuż za kraterem na szczycie wzgórza Pukeruau,
ukazuje jego wymiary (sosna ta stanowi szczegół rozpoznawczy wzgórza Pukeruau i krateru Tapanui).
Powyższe zdjęcie uwidacznia że krater Tapanui posiada cechy świadczące o jego eksplozyjnym
pochodzeniu. Dla przykładu krater powstały przez upadek dużego meteorytu otoczony byłby wyraźnie
widocznym wyniesionym kołnierzem (pokazanym na rysunku C4) jakiego tutaj jednak nie widać, natomiast
osuwisko ziemi musiałoby cechować się bilansem pomiędzy objętością gruntu usuniętego z krateru oraz
objętością ziemi usypanej bezpośrednio pod nim - w przypadku jednakże krateru Tapanui ziemia usunięta z
niego po prostu zniknęła. Około 70 milionów metrów sześciennych gruntu musiało zostać usuniętych aby
wytworzyć ten ogromny krater. Zgodnie z hipotezą autora ziemia ta została sprasowana i stopiona w formę
"kamieni ceramicznych" które następnie rozrzucone zostały po obszarze Nowej Zelandii. Fotografia pokazana
na następnym rysunku wykonana została z punktu położonego na lewym końcu powyższego krateru.
Krater Tapanui jest miejscem niezwykłym. Cechuje się on szeregiem atrybutów, jakie sugerują jego
pochodzenie z potężnej eksplozji magnetycznej. Wymieńmy tu kilka z nich. Kształt tego krateru stanowi
lustrzane odbicie strefy powalonych drzew z Tunguskiej na Syberii (rysunek C6). Jego oś główna pokrywa się
z prawdopodobnym przebiegiem południka magnetycznego w 1178 roku. Wszystko w jego obrębie jest
turbulentnie namagnesowane. Oprócz pola magnetycznego występuje w nim też jakieś nieznane pole
"telekinetyczne" które w sposób przypadkowy (niepowtarzalny) płata figle na urządzeniach technicznych,
zatrzymując silniki samochodów i traktorów, zakłócając działanie kamer telewizyjnych i aparatów
fotograficznych, wariując różdżki i wahadełka radiestetów, itp. Obserwowane w nim jest tajemnicze zjawisko,
w postaci małych, idealnie okrągłych kul białego (jakby jarzeniowego) światła, jakie pojawiają się w ciemności,
świecą intensywnie, i latają w "inteligentny" sposób. Krater stanowi też centrum różnorodnych anomalii
pogodowych, np. tornad, nagłych mgieł, naelektryzowanych wiatrów, wyładowań kurtynowych. Jego dno
zaścielone jest warstwą zwęglonych odłamków drzewnych chociaż pierwsi osadnicy nie zastali w jego pobliżu
żadnych lasów. Wewnętrzna topografia krateru sugeruje jego pochodzenie z serii około siedmiu wybuchów.
Wschodni brzeg pokryty jest warstwą piasku krzemowego pochodzącego z dna krateru (aby piasek ten mógł
się tam osadzić niezbędnym było jego rozbryźgnięcie pod górę zbocza). W jego pobliżu odkryte kiedyś
zostało (obecnie już wyzbierane) "złote runo". Naokoło ciągle walają się nadtopione głazy ceramiczne
(lokalnie nazywane "kamieniami porcelanowymi", po angielsku "china stones" - patrz rysunek C13) czasami z
dymem i sadzą wtopionymi w ich powierzchnię.