Prof. dr inż. Jan Pająk "EKSPLOZJA UFO W TAPANUI Z ROKU 1178 ...

C-35
przez podmuch potężnej eksplozji zaistniałej w punkcie zerowym wskazywanym przez
przedłużenie osi tych pni.
Autor sprawdził aż kilka lokacji w obrębie Wyspy Południowej Nowej Zelandii, na
taką koncentryczną orientację w kierunku Tapanui istniejących tam szczątków popalonych
drzew. Najbardziej wiarygodne z tych pni są szczątki drzew wystające z podmytych
brzegów rzek, bowiem ich spore części ciągle pozostają silnie zamocowane w ziemi, stąd
jest pewnym, że kierunek jaki one obecnie wskazują jest ciągle oryginalny i nie został on z
czasem zmieniony przez czynniki naturalne (np. wiatr albo spływ wody), czy przez
działalność ludzką. Niektóre z lokalizacji przebadanych przez autora obejmują: (1) brzegi
rzeczułki Black Gully Creek, około 20 kilometrów na północ od krateru Tapanui, prawie w
środku pomiędzy miasteczkami Tapanui i Heriot, (2) przy ujściu rzeki Mataura (t.j. w linii
prostej ponad 50 kilometrów na południe od krateru), (3) niedaleko szczytu wzgórza Mt.
Cargill, Dunedin, około 100 kilometrów na północny-wschód od krateru Tapanui, oraz (4) na
szczycie małego grzbietu górskiego w Mesopotamii, około 300 kilometrów na północ od
Tapanui.
Jeden z najbardziej dowodowych pni takich drzew znaleziony został przez
wspominanego już w rozdziale A rolnika, Allan'a Chittock'a. Kilkanaście lat temu wykonywał
on wykop pod fundamenty na zbiornik wody na szczycie niewielkiego wzgórza oddalonego
zaledwie około 2 kilometry na północ od krateru Tapanui. Niespodziewanie natrafił on na
wbitą głęboko w ziemię ogromną kłodę szlachetnego drzewa "totara". Zarówno materiał
rodzimy owego wzgórza, jak i bezpośrednie otoczenie kłody, świadczyły iż została ona tam
wbita jakąś niezwykłą siłą, np. pochodzącą od fali uderzeniowej potężnej eksplozji.
Położenie tej kłody kilka metrów pod powierzchnią gleby świadczyło iż jej wbicie musiało
nastąpić z wyjątkową mocą. Z kolei jej ułożenie (kłoda swą osią wskazywała krater
Tapanui, zaś jej część odziemna skierowana była ku owemu kraterowi) wykazuje, że kłoda
ta została tak rzucona, iż do miejsca swego wbicia pod ziemię nadleciała niemal poziomo z
kierunku krateru.
Szczegółem który dodatkowo potwierdza możliwość pochodzenia pni drzew
zalegających ziemię w okolicach Tapanui od potężnej eksplozji, jest fakt że powierzchnia
bliskich kraterowi pni nafaszerowana była ziarenkami piasku. Jak bowiem stwierdzają
opowiadania miejscowych pionierów osiedleńczych, podczas usuwania tych pni w celu
przygotowania pastwisk dla hodowli bydła, stalowe piły wymagały częstego ostrzenia
ponieważ tępione były ziarenkami piasku powbijanymi w powierzchnię kłód.
W tym miejscu warto zwrócić uwagę czytelnika, że liczba tych kłód drewna
majestatycznych "totara" znika z powierzchni Nowej Zelandii w alarmującym tempie. Ich
szlachetne, czerwone, ciągle wytrzymałe i niezwykle malownicze drewno używane jest
bowiem do wielu najróżnorodniejszych celów. W przypadku utrzymania się tego
zastraszającego tempa ich znikania, do wglądu naszych potomków już wkrótce może nic
nie pozostać z tego niezwykle wymownego dowodu materialnego zaistniałej kiedyś
eksplozji Tapanui.
C7. Olbrzymi ptak Moa i jego masowe wyginięcie około 1178 roku
Różnorodna literatura dotycząca kraterów jest zgodna w postulowaniu, że
kataklizmiczne eksplozje, takie jak uderzenia ogromnych meteorów, wybuchy wulkanów,
itp., są odpowiedzialne za masowe wyginięcia niektórych większych gatunków zwierząt w
naszej historii geologicznej (np. patrz artykuł [1C7] pióra Richard'a A.F. Grieve, "Terrestrial
impact structures", Ann. Rev. Earth Planet. Sci., 1987.15, strona 264). W historii Nowej
Zelandii znany był ogromny super-ptak zwany "Moa", który przed eksplozją koło Tapanui
plenił się w ogromnych ilościach na Wyspie Południowej tego kraju. Wzrost niektórych jego
odmian/mutacji sięgał około 4 metrów. Stąd, obok żyrafy, ptak Moa był jednym z
najwyższych zwierząt lądowych żyjących już w historycznych czasach. Był on tak silny, że -