Prof. dr inż. Jan Pająk "EKSPLOZJA UFO W TAPANUI Z ROKU 1178 ...

C-31
oddechem-statku-kosmicznego), HOKANUI (Hau-ka-nui = podmuch-strzelającychpłomieni),
MATAURA (Mata-ura = jarzący-się-statek-kosmiczny), OMARAMA (O-marama =
odpadnięty-z-Księżyca), OTARAIA (O-tara-ia = odpadły-róg-rozszczepiony-na-części),
POMAHAKA (Po-maha-ka = noc-wielu-strzelających-płomieni), PUKERAU (Puke-ruau =
wzgórze-które-wstrząsnęło-światem), TAPANUI (Ta-pa-nui = ogromna-eksplozja),
TOKANUI (To-ka-nui = ogromny-opadający-ogień), WAIKOIKOI (Wahi-koikoi = obszarogniem-utwardzonych-dzid),
WAIKAKA (Wai-kaka = obszar-czerwony-z-gorąca), WAIPAHI
(Wahi-pa-ahi = obszar-eksplodującego-ognia).
Słowa maoryskie występujące w powyższych tłumaczeniach posiadają następujące
znaczenia (w porządku alfabetycznym): ahi = ogień; ha = oddech; hau = wiatr, podmuch; ia
= pęknięcie, rozpadnięcie, rozszczepienie na części; ka = strzelające płomienie; kaka
(lokalny idiom z długim drugim "a") = czerwony-z-gorąca; koikoi = dzidy, ostrza których
zostały utwardzone ogniem; maha = wiele; marama = świecący się jak Księżyc; mata =
twarz, zjawa, istota lub statek kosmiczny; mea = zapłon, przyczyna; nui = ogromny; o =
część z, odpadły od czegoś; pa (krótkie, trzaskające "pa") = eksplozja; po = noc; puke =
wzgórze; ruau = trzęsienie, ruch, lub zakołysanie się (obrót) ziemi; ta (z krótkim, ostrym "a")
= niszczyciel; tara = rogi, rogokształtne statki kosmiczne; to = opadanie, obniżanie swego
lotu, lądowanie, lub nurkowanie; ura = jarzenie, poświata; wai = region lub rzeka; wahi =
obszar, region.
Wymienione nazwy Maorysów posiadają jedną niezwykle istotną cechę
charakterystyczną, t.j. opisują one efekty potężnej eksplozji w dokładnie taki sposób, w jaki
rzeczywiście one wyglądałyby gdyby zostały zaobserwowane z miejsca noszącego daną
nazwę. Dla przykładu, w pobliżu krateru Tapanui nazwy opisują strzelające płomienie, słupy
ognia, itp. W miejscach nieco od niego oddalonych nazwy mówią o obszarach czerwonych
z gorąca, gradobiciu rozżarzonych kamieni, itp. Całkiem daleko od krateru nazwy mówią o
płonącym niebie, nocy wielu ogni, itp. Ta zgodność treści nazw maoryskich, z rzeczywistym
obrazem eksplozji koło Tapanui, dodatkowo potwierdza ich wiarygodność i wartość
dokumentacyjną.
C4. Brak koło Tapanui organicznych artyfaktów datowanych przed 13 wiekiem
Istotny materiał dowodowy na fakt zaistnienia ogromnych pożarów w okolicach
Tapanui przy końcu XII wieku wywodzi się z datowania artyfaktów maoryskich metodą
węgla radioaktywnego. Artyfakty te pobrane zostały z wykopalisk archeologicznych w
obrębie osiedli maoryskich istniejących w chwili przybycia białych osiedleńców, czyli z tych
miejsc których zasiedlenie nastąpiło już po eksplozji Tapanui. Stąd datowanie najstarszych
z tych artyfaktów powinno wskazywać iż żadne z tych miejsc nie było jeszcze zasiedlone
przed czasami eksplozji Tapanui.
Zwyczaje osiedleniowe Maorysów były takie, że zwykle osiedlali się oni na szczycie
wzgórza, nie zmieniając przy tym w sposób trwały środowiska naturalnego w miejscach
swoich grodzisk (np. poprzez użycie trwałych materiałów budowlanych jak cegły czy
kamienie). Jedyne co oni budowali to kilka chałup wykonanych z tyczek, gałęzi oraz trawy i
otoczonych drewnianym płotem typu "palisada". Stąd, gdy potężna eksplozja Tapanui
posiała ogniem i zniszczeniem, wypaliła ona doszczętnie wszystkie osiedla maoryskie
(wraz z ich mieszkańcami) założone przed XII wiekiem, zaś towarzyszący jej cyklon zmiótł
następnie ze szczytów wzgórz wszelkie ślady ich istnienia. Kiedy więc nowa fala
osiedleńców maoryskich stopniowo zaczęła napływać na wyludnione w ten sposób tereny,
wybierała ona nowe siedliska pod swoje osady. Stąd osiedla maoryskie jakie istniały aż do
czasów gdy europejscy (biali) osadnicy zaczęli zaludniać Nową Zelandię w 19 wieku, są
jedynie tymi zasiedlonymi w drugiej fali już po nastąpieniu eksplozji Tapanui.
Powyższe jest właśnie potwierdzane przez wyniki najnowszych badań, aczkolwiek
badacze nowozelandzcy w jawny sposób unikają wyciągnięcia oczywistych wniosków.