Prof. dr inż. Jan Pająk "EKSPLOZJA UFO W TAPANUI Z ROKU 1178 ...

C-41
około 120 kilogramów. Jeden z takich gigantów dnia 17 marca 2000 roku pokazywano w
wiadomościach wieczornego dziennika telewizyjnego TVNZ-1 z okazji jego wysyłki do
muzeum naturalnego w Paryżu. Z kolei w 2003 roku innego takiego niemal 10-metrowego
"squid'a" pokazywano nawet w muzem "Te Papa" w Wellington. Faktyczne istnienie owych
gigantycznych "squids" oficjalnie uznane zostało dopiero niedawno, dopiero też ostatnio
przyporządkowywana im została obecna ich angielska nazwa "giant squids". Niemniej
Nowo-Zelandzcy Maorysi znają je od bardzo dawna, nazywając je "Arkatutos".
Najsłynniejsza udokumentowana obserwacja takiego gigantycznego stwora miała miejsce
29 kwietnia 1977 roku, kiedy to jego cielsko złapane zostało w sieci japońskiego statku
rybackiego "Zuiyo Maru" gdzie został on sfotografowany oraz gdzie pobrano do badań
nawet próbki jego ciała - patrz [3C7.1] "Mysterious Creatures", Life-Time Books (P.O. Box
C-32068, Richmond, Virginia, USA) 1988, ISBN 0-8094-6632-6, strona 43, oraz [1C7.2] str.
535-536. Kolejny ogromny "giant squid", jakiego całkowita długość wynosiła 7.6 metrów,
złowiony został koło wybrzeży Nowej Zelandii w 1997 roku. Przebywając jednak wówczas
poza Nową Zelandią autor nie miał jak zgromadzić dokładniejszych danych na jego temat.
- Ogromne raki morskie. Nowo Zelandzka gazeta The Dominion Post,
wydanie z soboty (Saturday), September 27, 2003, na stronie A9 opublikowała krótki artykuł
[4C7.1] zatytułowany "Monster crayfish could be 100" (tj. "Potwór rak może liczyć 100 lat").
Artykuł ten był zilustrowany czarno-białą fotografią gigantycznego raka morskiego
nazywanego "packhorse crayfish", ważącego 6.3 kilogramów i mającego długość 1.34
metra (normalnie raki te rosną około 10 razy mniejsze). Ten gigant został złapany przez
Brian'a Hoult koło Three Mile Reef off Bream Bay na północ od nowozelandzkiego miasta
Whangarei.
- Ogromne owady. Największy z nich lokalnie jest zwany "giant weta".
Podobnie jak prawie wszystkie olbrzymy Nowej Zelandii, prowadzi on życie nocne. Jego
wygląd przypomina nieco świerszcza lub mszycę, tyle że wyrosłych do gigantycznych
rozmiarów około 10 cm długości. (Owada tego nie należy mylić z płochliwym ptakiem
wielkości kury zamieszkującym Nową Zelandię a noszącym podobnie brzmiącą nazwę
"weka".) Oczywiście Nowa Zelandia jest też pełna różnych dalszych owadów wielokrotnie
większych niż ich odpowiedniki żyjące na innych kontynentach. Przykładowo miejscowa
pospolita mucha jest około cztery razy większa od muchy europejskiej. Wprawdzie Nowa
Zelandia posiada też muchę europejską, jednak jej niewielka liczebność, niepasujące do
klimatu zwyczaje, oraz zachowanie zupełnie odmienne niż u olbrzymiej muchy miejscowej,
sugerują że najprawdopodobniej została ona przywieziona do tego kraju dopiero niedawno
z bagażem białych osadników. W Nowej Zelandii żyje też krwiopijna muszka piaskowa
(mustyk), wielkości naszej muszki owocowej. Jak autor zdołał się naocznie przekonać,
wzrost muszki piaskowej żyjącej w Nowej Zelandii jest około czterokrotnie większy niż
wzrost zapewne z nią spokrewnionej muszki piaskowej zamieszkującej niedaleką Malezję
(też krwiopijnej, jednak maleńkiej jak ziarenka maku).
- Nowozelandzcy giganci. Liczne legendy maoryskie twierdzą, że do
stosunkowo niedawna Nową Zelandię zamieszkiwali gigantyczni ludzie. Na dodatek,
zgodnie z nimi, giganci Ci zostali początkowo urodzeni przez ludzi/rodziców normalnego
wzrostu. Legendy maoryskie o gigantach są dodatkowo podpierane fizycznym materiałem
dowodowym (niestety dosyć iluzorycznym i jakby celowo przez kogoś zacieranym).
Przykładowo w Nowej Zelandii uparcie powtarzane są pogłoski o znalezieniu w jaskiniach
zarówno na Wyspie Północnej jak i na Wyspie Południowej fragmentów szkieletów
olbrzymich ludzi - jak się twierdzi, aż ponad czterometrowej wysokości. Aż kilku
Nowozelandczyków powtarzało autorowi, że podobno kiedyś zdjęcia i opisy tych szkieletów
były nawet publikowane w którejś z lokalnych gazet z Wyspy Północnej. Niestety, pomimo
usilnych poszukiwań, oraz na przekór powtarzania tych pogłosek przez wielu różnych
Nowozelandczyków, jak dotychczas autorowi nie udało się dotrzeć do jakiejkolwiek
informacji o obecnych losach tych szkieletów. Jedynym zaś pisanym materiałem źródłowym
na ich temat z jakim dotychczas się zetknął jest artykuł [3C7.2] powoływany w podrozdziale