Prof. dr inż. Jan Pająk "EKSPLOZJA UFO W TAPANUI Z ROKU 1178 ...

C-37
ptaków. Obraz ten jest zgodny w najdrobniejszych szczegółach z istniejącym materiałem
faktologicznym przedstawionym powyżej. Wyglądałby on w przybliżeniu jak następuje.
"W tragiczny poranek 19 czerwca 1178 roku, z lekka zalesione drzewami totara i
łagodnie pofałdowane sawanny Wyspy Południowej Nowej Zelandii, jak zwykle upstrzone
były licznymi stadami ptaków Moa. Duże grupy tych roślinożernych olbrzymów wypasały się
lub drzemały (zależnie czy były one aktywne dniem czy nocą - patrz punkt (e) w
podrozdziale C7.1). Krajobraz wypełniony stadami tych ptaków dla postronnego
obserwatora przypominałby zapewne nieco filmy przyrodnicze z rezerwatów na sawannach
afrykańskich, gdzie wypasające się gromady roślinożernych zwierząt zwolna przemierzają
upstrzone drzewami niekończące się morze trawy. W środku tej idyllicznej scenerii, nagle
oślepiający błysk ukazał się po stronie dzisiejszego krateru Tapanui. Ptaki podniosły swoje
maleńkie głowy i patrzyły z przerażeniem w jego kierunku. Po pierwszym błysku nastąpiła
cała seria dalszych, rozdygotując powietrze magnetycznymi impulsami dźwiękowymi
wytwarzającymi hałas podobny do syków węża wzmocnionych przez ogłuszający megafon.
Przerażone stada ptaków zaczęły bezradnie skupiać się w gromadki. Po krótkiej chwili
pierwsze akustyczne efekty wybuchów również dotarły do ptaków. Ziemia nagle zakołysała
się od huku, zaś bębenki w ich nienawykłych do hałasu uszach zaczęły pękać z bólu.
Pierwsze z ptaków rzuciły się do panicznej ucieczki w kierunku odwrotnym od Tapanui.
Reszta z nich podążała ile tylko sił w potężnych nogach tratując słabsze osobniki. Ich
szeroko rozstawione oczy zobaczyły teraz w miejscu pierwszych rozbłysków przerażający
ciemniejący grzyb zwolna wyrastający ku górze, jak ogromny czarny wielkolud wstający z
ziemi aby dopaść biedne ptaki. Jednocześnie z okropnym świstem zaczęły nadlatywać
rozpalone do czerwoności kamienie ceramiczne. Wszystko dookoła buchnęło płomieniami
paląc pióra i nadsmalając ciała ciągle biegnących olbrzymów. Ich przerażenie wzrosło do
granic obłędu. Gnały naprzód próbując jak tylko można oddalić się od straszliwej Tapanui.
Nagle przed ich dziobami wyrosła szeroka woda. Pierwsze z ptaków próbowały się
zatrzymać - nie umiały przecież pływać. Dalsze jednak nacisnęły z tyłu spychając
pierwszych nieszcześników do wody i tratując kolejne ptaki próbujące stawać na ich
ciałach. Brzegi zbiorników wodnych zaczęły piętrzyć się od częściowo popalonych ciał Moa,
niemniej dalsze stada ciągle nadbiegały tratując już utopione ptaki i dzieląc ich los po
zabrnięciu nieco dalej w wodę. Szalejące później pożary popaliły ciała już nieżywych
ptaków, pozostawiając na nich znaki swojego istnienia tak zadziwiające naukowców
naszego pokolenia."
W uzupełnieniu do powyższego opisu warto też tutaj dodać, że w momencie
eksplozji Tapanui zapewne nie wyginęły wszystkie ptaki Moa zamieszkujące Nową
Zelandię, a jedynie ich znaczna większość. Jednak liczba jaka przeżyła tą katastrofę spadła
poniżej tzw. "masy krytycznej" niezbędnej dla tego gatunku aby utrzymywać liczbę żywych
ptaków na niezmniejszającym się z czasem poziomie. Z kolei ta poniżej-krytyczna liczba
przeżytych ptaków została potem stopniowo wypolowana, wyniszczona pogarszającym się
klimatem, oraz utraciła zależną od ich systemu genetycznego zdolność do utrzymywania
swojego przyrostu naturalnego na dodatnim poziomie.
Niezależnie od ptaka Moa, w okresie jego zniknięcia wkrótce po eksplozji Tapanui, w
Nowej Zelandii wyginięciu też uległ cały szereg innych gatunków fauny i flory. Aczkolwiek,
zgodnie z wiedzą autora, nikt nie prowadził badań nad zestawieniem wykazu owych
wyginiętych gatunków i znalezieniem przyczyn ich zniknięcia, jest mu wiadomo że wraz z
ptakiem Moa wymarciu uległa tam wówczas również cała gama innych stworzeń.
Przykładowo, do dnia dzisiejszego autor zupełnie przypadkowo natknął się na wzmiaki
historyczne dotyczące równoczesnego z Moa wymarcia takich gatunków jak: mniejsza
odmiana ptaka Kiwi, jeden z gatunków bardzo dużej lokalnej ryby słodkowodnej, oraz
odmiana dużej sowy "Laughing Owl" (patrz jej opis przytoczony w podrozdziale C7.1).
Takie zbiorowe wymarcie wielu gatunków zwierząt powoduje więc, że eksplozja UFO koło
Tapanui w swych skutkach upodabnia się do opisanej w rozdziale F eksplozji UFO w
starożytnej Atlantydzie. Wszakże owa eksplozja w Atlantydzie tylko w Ameryce Północnej