Prof. dr inż. Jan Pająk "EKSPLOZJA UFO W TAPANUI Z ROKU 1178 ...

C-25
rodzaj ośrodka otaczającego ładunek wybuchowy (który w ten sposób przejmuje na siebie
impakt fal uderzeniowych) różni się dla każdej z tych eksplozji, stąd również i wynikowy
kształt oraz charakterystyczne cechy krateru muszą się różnić dla każdej z nich - patrz
rysunek C3.
(a) Przy eksplozjach podziemnych ziemia otacza ładunek wybuchowy ze wszystkich
stron, stąd prawie 100% energii wybuchu transformowane jest w wynikowy krater. Krater
formowany podczas takich podziemnych eksplozji zawsze przyjmuje klasyczny kształt
"parabolicznej czaszy" z charakterystycznym wzniesionym kołnierzem na brzegach - patrz
rysunek C4. Kratery tego typu mogą zostać uformowane zarówno w sposób technologiczny
poprzez zagłębienie ładunku jądrowego pod ziemię na głębokość mniejszą od określonej
wartości "krytycznej", jak też i w sposób naturalny.
W naturze krater taki powstaje, gdy ciężki, spójny i wytrzymały obiekt kosmiczny (np.
meteor żelazny), charakteryzujący się dużym stosunkiem pędu (masa x prędkość) do
powierzchni zewnętrznej, uderza z ogromną prędkością w powierzchnię naszej planety.
Spójność i wytrzymałość tego obiektu powoduje, że wbija się on głęboko w ziemię, zanim
opór gruntu zdoła wyhamować jego szybkość. Po wyhamowaniu tej prędkości wszakże,
ogromna energia kinetyczna obiektu zostaje przetransformowana na ciepło, które z kolei
wywołuje odparowanie większości masy meteoru i potężną eksplozję. Na naszej planecie
odkrytych zostało wiele kraterów powstałych w taki właśnie sposób, najbardziej znany z
nich jest Diablo Krater z Arizony - patrz rysunek C4.
(b) W eksplozjach naziemnych ładunek wybuchowy z jednej strony graniczy ze
sprężystym powietrzem, z drugiej zaś z niepodatnym gruntem. Stąd większość energii
wybuchu odbija się od gruntu i rozprasza bezefektywnie w powietrzu. Jedynie jej niewielki
procent zostaje przetransformowany w wynikowy krater. Ziemia w takich eksplozjach
najpierw zostaje upchnięta w dół, zaś potem sprężynuje z powrotem i zastyga w
pofalowanych fałdach (zamiast być rozdarta na części i rozpryśnięta na boki jak w
eksplozjach podziemnych). Ilustracyjną analogią do zachowania się ziemi podczas takich
eksplozji są filmy o zwolnionej szybkości jakie pokazują upadek jakiegoś obiektu do
zbiornika z płynem (np. upadek kropelki na powierzchnię wody). Eksplozje naziemne
wytwarzają nowy rodzaj krateru zupełnie odmienny od tego otrzymywanego przy
eksplozjach podziemnych. Krater ten przyjmuje charakterystyczny kształt struktury
kompleksowej, z wyglądu przypominający tarczę z centralnym wypiętrzeniem w środku -
patrz rysunek C5.
W naturze eksplozje naziemne wywoływane są przez uderzenie komet oraz innych
obiektów kosmicznych składających się z luźnego materiału o niskiej gęstości i spójności.
Duża powierzchnia takich obiektów oraz ich rozłożenie na znacznej przestrzeni powodują,
że ich prędkość zostaje wyhamowana i zamieniona w energię cieplną już na powierzchni
ziemi, w ten sposób wyzwalając eksplozje których uderzenia nie dokonują rozdarcia gruntu.
(c) W eksplozjach napowietrznych cały ładunek wybuchowy otoczony jest przez
spężyste powietrze. Z powodu jednak słabości współczesnych ładunków nuklearnych (w
szczególności z powodu zbyt małej gęstości objętościowej energii wyzwalanej przez te
eksplozje) dotychczasowe eksperymenty napowietrzne nie wytworzyły krateru, stąd nie jest
znany jeszcze kształt jaki krater ten będzie przyjmował. Także naturalne zjawiska zdają się
nie wytwarzać eksplozji napowietrznych wystarczająco potężnych dla uformowania krateru.
Jednakże poprzez ekstrapolowanie kształtu i własności kraterów wytwarzanych w efekcie
poprzednich dwóch typów eksplozji, możliwe jest przewidzenie najbardziej
prawdopodobnego kształtu krateru formowanego podczas takich napowietrznych
ekspolozji. Ów kształt pokazany został w części (c) rysunku C3. Interesującym jest to, że
krater Tapanui wykazuje obecność wszystkich atrybutów jakie mogą zostać przewidziane
do wystąpienia w kraterach uformowanych podczas takich właśnie napowietrznych
eksplozji - patrz rysunek C6.
W tym miejscu powinno zostać podkreślone, że w wszystkich eksplozjach
napowietrznych czynnikiem jaki decyduje czy krater zostanie uformowany, jest