Prof. dr inż. Jan Pająk "EKSPLOZJA UFO W TAPANUI Z ROKU 1178 ...
Prof. dr inż. Jan Pająk "EKSPLOZJA UFO W TAPANUI Z ROKU 1178 ...
Prof. dr inż. Jan Pająk "EKSPLOZJA UFO W TAPANUI Z ROKU 1178 ...
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
C-27<br />
wytłumaczyć fakt że czarna gleba na wierzchołku wzgórza Pukeruau, tuż za wschodnią<br />
krawędzią krateru, przykryta jest wartwą tego właśnie piasku jakiego znaczne pokłady<br />
znajdują się też na dnie krateru. Aby piasek ten przemieszczony mógł zostać z dna krateru<br />
na wierzchołek wzgórza Pukeruau i ułożyć się na wierzchu zalegającej tam ciemnej gleby,<br />
najpierw musiałby on zostać wydobyty spod warstwy węgla <strong>dr</strong>zewnego zalegającej dno<br />
krateru, a następnie zostać wyniesiony (rozbryzgnięty) pod górę zbocza.<br />
(e) Eksplozja Tapanui napewno, zaś eksplozja tunguska najprawdopodobniej,<br />
wytworzyły też szczególny rodzaj kamieni, w tej monografii zwany "kamieniami<br />
ceramicznymi" - patrz po<strong>dr</strong>ozdziały C11.2 i C11.4.<br />
(f) Obie eksplozje wytworzyły szczególny rodzaj złota, który w postaci niewielkich<br />
kropelek formujących "złote runo" osiadł na powierzchni gleby w bliskości centrum wybuchu<br />
- patrz po<strong>dr</strong>ozdział C10.<br />
#4. Konfiguracja krateru Tapanui jest zgodna z tą przewidywaną dla eksplozji z-góryku-dołowi<br />
cygara uformowanego z około siedmiu <strong>UFO</strong>. Najważniejszym elementem<br />
potwierdzającym omawianą tu zgodność jest oryginalna topografia wewnętrzna krateru<br />
pokazana na rysunku C2 (w latach 1994/5, niestety, splanowana buldożerami - patrz<br />
końcowa część rozdziału A). Topografia ta, jeśli przeegzaminować ją z uwagą, ukazuje<br />
obecność około siedmiu kolejnych kraterów, każdy z których został wkomponowany w<br />
obręb krateru poprzedniego. Istnienie siedmiu kraterów położonych jeden we wnętrzu<br />
<strong>dr</strong>ugiego, przemawia silnie za faktem, że eksplozja Tapanui najprawdopodobniej posiadała<br />
seryjny charakter, w którym około siedmiu wehikułów zostało zdetonowanych w jednym<br />
uporządkowanym ciągu. To z kolei wskazuje, że cygaro-kształtny kompleks latający<br />
(pokazany na rysunku F1), zawierający wspomnianą liczbę wehikułów osadzonych jeden<br />
na wierzchołku <strong>dr</strong>ugiego jak stos talerzy w kuchni, eksplodował od góry ku dołowi ponad<br />
obecnym kraterem. Gdyby więc przetrwały do dziś jakieś zapisy efektów dźwiękowych<br />
towarzyszących eksplozji Tapanui, zapisy te powinny wspominać o siedmiu seriach<br />
głośnych "grzmotów" przypominających odgłosy siedmiu nienajlepiej zsynchronizowanych<br />
salw kanonady artyleryjskiej.<br />
Z wewnętrznej konfiguracji krateru Tapanui możliwym jest odtworzenie przebiegu<br />
omawianej eksplozji. Obecność wewnętrznych kraterów pokazuje że kolejne serie<br />
wybuchów zainicjowane zostały u góry stosu wehikułów <strong>UFO</strong> i potem łańcuchowo<br />
przeniosły się ku dołowi. Stąd poduszka ciśnienia uformowana przez każdą kolejną<br />
eksplozję tworzyła rodzaj odbijającego ekranu umieszczonego tuż ponad ładunkami jakie<br />
jeszcze nie eksplodowały. Ten rozprężający się ekran coraz mocniej zakrzywiał ku dołowi i<br />
koncentrował fale uderzeniowe wyzwalane przez następne eksplodujące ładunki z<br />
pozostałej części rozpadającego się cygara. Stąd każda kolejna eksplozja była kierowana<br />
coraz bardziej centralnie, ograniczana do coraz mniejszej powierzchni, formując w ten<br />
sposób kolejny krater we wnętrzu kraterów uformowanych przez poprzednie eksplozje.<br />
Szczegółowa analiza zarysu i topografii krateru Tapanui ukazuje dodatkowo że fale<br />
uderzeniowe wyzwolone podczas formującej go eksplozji musiały posiadać ukierunkowany<br />
impakt. Wytwarzanie fal uderzeniowych o takim rodzaju impaktu nie jest znane w naturze.<br />
Podczas zaś ich technologicznego wytwarzania koniecznym jest użycie specjalnych<br />
ładunków wybuchowych zwanych "ładunkami kumulacyjnymi" (obecnie stosowanymi np. w<br />
pociskach przeciwpancernych). W ładunkach kumulacyjnych eksplodujący materiał ułożony<br />
jest w specjalny sposób przypominający kształt parabolicznego lustra reflektorowego. Jeśli<br />
zaś przeanalizować rozłożenie pędników w magnokraftach i <strong>UFO</strong> (patrz rysunki F1 i P1 w<br />
monografii [1/4]) wtedy okazuje się, że owe zbiorniki energii magnetycznej jaka<br />
eksplodowała ponad Tapanui, ułożone są właśnie na kształt lustra reflektorowego.<br />
Szczegółowy zarys krateru jaki ukazuje owo ukierunkowane działanie fal uderzeniowych,<br />
najlepiej widoczny jest na rysunkach C1 i C2.<br />
#5. Różnorodne pozostałości materialne obecne w obrębie krateru Tapanui zgodne<br />
są z tymi jakie zostałyby wyprodukowane podczas przygruntowej eksplozji napowietrznej.
Change language