STEPHENIE MEYER Zaćmienie

podobny sposób, ale entuzjazmu do tak powstałej potrawy nie udało
mi się już od Charliego skopiować.
Przez jakiś czas jedliśmy w milczeniu. Ojciec powrócił do gazety, a ja
sięgnęłam po mocno zniszczony egzemplarz Wichrowych wzgórz,
który zostawiłam na stole po śniadaniu. Na to, aż Charlie zdecyduje
się w końcu przemówić, zamierzałam poczekać w Anglii z przełomu
wieków.
Dotarłam do fragmentu, w którym Heathcliff wraca po latach, kiedy
Charlie odchrząknął i rzucił gazetę na podłogę.
- Masz rację - oświadczył. - Miałem powód, dla którego zabrałem
się do szykowania obiadu.
Wskazał widelcem na jego kleiste szczątki.
- Widzisz, chciałem z tobą porozmawiać.
Odłożyłam książkę na bok, nie zamykając jej, żeby wiedzieć, w
którym miejscu skończyłam. Była tak zniszczona, że jej kartki nie
utworzyły piramidki, tylko przyległy płasko do blatu.
- Wystarczyło poprosić.
Skinął głową, ściągając brwi.
- Wiem, wiem. Następnym razem nie zapomnę. Wydawało mi
się, że jeśli cię wyręczę, to będziesz w lepszym humorze.
Uśmiechnęłam się.
- I co, nie widzisz, że podziałało? Twoje talenty kulinarne
rozbawiły mnie do łez. No, o co chodzi?
- Hm... Chodzi o Jacoba.
Poczułam, że rysy twarzy mi tężeją.
scandalous
An43 + Eleonora