STEPHENIE MEYER Zaćmienie

dwadzieścia jeden dni w roku niebo było zachmurzone. Pierwszy z
tych warunków postawiłam ja, drugi, rzecz jasna, Edward.
- Nie martw się o mnie, wszystko sobie obmyśliłam. W razie
czego są różne kredyty studenckie i stypendia. Całkiem łatwo je
dostać.
Miałam nadzieję, że zna się na tej dziedzinie jeszcze mniej niż ja, bo
tak naprawdę nic na ten temat nie czytałam.
- A co z... - zaczął, ale zacisnął usta i odwrócił głowę.
- Co z czym?
- Nic, nic. Chciałem tylko... - Zmarszczył czoło. - Zastanawiałem
się... jakie są plany Edwarda na nadchodzący rok akademicki.
- Edwarda?
- Chyba coś ci o tym mówił, prawda?
Rozległo się pukanie do drzwi - to mnie uratowało. Charlie wywrócił
oczami, a ja poderwałam się z krzesła.
- Już otwieram! - zawołałam.
scandalous
Charlie mruknął pod nosem coś, co zabrzmiało jak: „A idź mi".
Zignorowałam go i przeszłam z kuchni do przedpokoju.
Otworzyłam drzwi, jakby się paliło - moja ekscytacja była wręcz
dziecinna - i oto stał przede mną: moje cudo, mój młody bóg.
Czas nie osłabił dotąd wrażenia, jakie wywierała na mnie uroda
Edwarda - byłam zresztą przekonana, że nigdy to się nie zmieni.
Syciłam oczy każdym detalem jego bladej twarzy: kwadratową męską
szczęką, wystającymi kośćmi policzkowymi, gładkim jak marmur
czołem przesłoniętym częściowo przez mokre kasztanowe włosy,
An43 + Eleonora