Przeczytaj wydanie - Stowarzyszenie im. Ludwiga van Beethovena

W moim przypadku była to nagroda za działalność
na rzecz promocji niemieckiej muzyki i kultury
w Polsce. Stowarzyszenie im. Ludwiga van Beethovena
sprowadziło największą liczbę niemieckich artystów
do Polski. Jest to imponująca lista nazwisk.
Ambasador Republiki Federalnej Niemiec w Warszawie,
któremu ją przekazaliśmy, powiedział, że
trudno uwierzyć, że dokonała tego jedna osoba. Doceniono
też, że od początku festiwalu towarzyszy mu
wystawa manuskryptów muzycznych z Biblioteki
Pruskiej w Berlinie, które pieczołowicie przechowuje
Biblioteka Jagiellońska. Kiedyś ich obecność
w Polsce była tematem tabu, dzisiaj wszyscy mogą
oglądać manuskrypty i zbiory te powinny być prezentowane
publiczności – dzięki naszej współpracy
z Uniwersytetem Jagiellońskim pokazujemy je co roku
od 15 lat.
Odznaczenie Ambasady Boliwariańskiej Republiki
Wenezueli ma zapewne związek z pani
współpracą z maestro José Antonio Abreu, twórcą
El Sistema?
IzSimon Bolívar Youth Orchestra of Venezuela,
którą w czerwcu 2010 roku sprowadziłam do Polski,
organizując też pierwszą wizytę Gustavo Dudamela
w naszym kraju. Zaproszenie ich do Polski od dawna
było moim marzeniem. Moje związki z Wenezuelą
sięgają lat 60. Wówczas wraz z mężem poznałam
maestro Abreu. Zafascynowana byłam jego ideą pomagania
uzdolnionym muzycznie dzieciom. Abreu
dał im szansę wyrwania się z nędzy, rozpoczęcia lepszego
życia, rozwoju osobowego i artystycznego.
Otrzymała pani także odznakę honorową „Bene
Merito” – za działalność wzmacniającą pozycję
Polski na arenie międzynarodowej.
Pan Radosław Sikorski, minister spraw zagranicznych,
wręczając mi tę nagrodę w Pałacu Prezydenckim,
powiedział: „Rzadko komu się ta nagroda należy
tak, jak pani za propagowanie polskiej muzyki
na świecie, ale również tego, co najlepsze ze świata
w Polsce. Należy pani do najlepszych ambasadorów
naszego kraju”.
Do najwyższych odznaczeń państwowych należy
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
który otrzymała pani w 1996 roku. Wzorowany
jest na francuskiej Legii Honorowej.
To było moje pierwsze odznaczenie, które otrzymałam
jeszcze w czasie prezydentury Aleksandra Kwaśniewskiego,
między innymi za promocję polskiej
muzyki na świecie. W tym czasie przez 10 lat współorganizowałam
wraz z mężem festiwal im. Casalsa
w San Juan w Puerto Rico, a wniosek o przyznanie mi
Krzyża Kawalerskiego wystosowała pani minister
Barbara Labuda. Ucieszyłam się ogromnie, wręcz byłam
zaszczycona, że w ten sposób podkreślono moją
działalność propagującą dobre imię Polski w świecie.
Yale School of Music również uhonorowała panią
swoją nagrodą. Czy podobnie jak w ubiegłym
roku najzdolniejsi absolwenci tej uczelni zaśpiewają
na Festiwalu Beethovenowskim partie solowe
w kolejnej nieznanej operze?
festiwal
Nadal rozwijam współpracę z Yale School of Music
i panią profesor Doris Yarick-Cross. L’amore dei tre re
Italo Montemezziego to już druga nasza produkcja
operowa z udziałem podopiecznych pani profesor.
Zapowiada się też kolejne nagranie z serii nieznanych
oper, które Stowarzyszenie realizuje wespół
z Polskim Radiem.
Tematem festiwalu jest w tym roku wojna i pokój.
Czy wojna to częsty temat w muzyce?
Jest kilka utworów ściśle powiązanych z mottem 16.
festiwalu: Zwycięstwo Wellingtona, uwertura
Rok 1812, Aleksander Newski – kantata Prokofiewa,
poświęcona księciu, prawosławnemu świętemu.
Oczywiście – Polskie Requiem Krzysztofa Pendereckiego.
To niezwykły utwór. Czy pamięta pani jego
pierwsze wykonanie?
Naturalnie, w 1980 r. pod pomnikiem zamordowanych
stoczniowców zebrało się podobno milion
osób. Muszę powiedzieć, że kilku kompozytorów
odmówiło Lechowi Wałęsie napisania utworu, mąż
powiedział, że naturalnie napisze. Po Lacrimosie
powstały kolejne części Polskiego Requiem, prawykonaniem
dyrygował Mścisław Rostropowicz w Stuttgarcie.
Po tym koncercie Krzysztof Penderecki został
wezwany do Komitetu Centralnego i żądano od niego
skreślenia patriotycznych dedykacji. Pamiętam,
że powiedział: „Prędzej wyemigruję, niż to zrobię”.
Spory kawałek historii Polski wiąże się z tym dziełem.
Żałuję, że nie zabrzmi na festiwalu pod batutą
męża, ale w tym samym czasie dyryguje Pasją według
św. Łukasza w Alwerni pod Krakowem. Poprosiłam
Jacka Kaspszyka, myślę, że wraz z orkiestrą NOSPR
i Chórem Filharmonii Krakowskiej wykona ten
utwór znakomicie.
Zabrzmi również VII Symfonia „Leningradzka”
Dymitra Szostakowicza, utwór tyleż znakomity,
co sławny. Szostakowicz przeżył oblężenie Leningradu,
tragedia mieszkańców wywarła na nim
ogromne wrażenie.
Miałam ten wielki zaszczyt znać Szostakowicza osobiście.
Poznałam go w Konserwatorium Moskiewskim,
w czasie jednej z naszych częstych wizyt
w Związku Radzieckim. Te wizyty zaowocowały wieloma
przyjaźniami z wielkimi rosyjskimi artystami,
wśród których był również Szostakowicz. Do dziś
przyjaźnię się z Iriną Szostakowiczową, drugą żoną
kompozytora. Muszę powiedzieć, że spotkania z Dymitrem
należały do rzadkości, ponieważ był bardzo
trudnym człowiekiem, który niełatwo zbliżał się
do ludzi. Był bardzo nieufny, lata stalinowskiego terroru
negatywnie wpłynęły na jego psychikę.
Po pierwszym spotkaniu z Szostakowiczem, powiedziałam
mężowi: „Uważam, że powinieneś wysłać
mu którąś ze swoich płyt z dedykacją”. Krzysztof się
wahał, ale będąc w Moskwie przekazaliśmy kompozytorowi
nagranie Pasji według św. Łukasza. Mąż nie
był pewien, czy Szostakowicz w ogóle tę płytę przesłucha
– temat religijny, niedozwolony wtedy w
ZSRR. A jednak posłuchał i odpisał: „Daragoj Krzysztof,
myślę, że jest to największy utwór XX wieku, dzię-
kuję ci za to bardzo serdecznie, Twój Dymitr”.
Wspaniałe słowa!
Mąż zresztą bardzo często dyrygował Szostakowicza
w okresie, kiedy jeszcze tak chętnie nie grano go na
Zachodzie. Uważa go za jednego z największych
symfoników XX wieku.
Orkiestra Teatru Maryjskiego to w Polsce wielka
rzadkość.
Nasze związki z Maryjskim są bliskie, chociażby
przez przyjaźń męża z Gergievem. To nie jedyna rosyjska
orkiestra na Wielkanocnym Festiwalu. Sprowadziliśmy
słynną Petersburską Filharmonię z Yuri
Temirkanovem, w przyszłym roku chcemy zaprosić
moskiewskich filharmoników.
Od początku założeniem Stowarzyszenia było zapraszanie
laureatów międzynarodowych konkursów.
Dlatego rozpoczniemy festiwal koncertem aż trzech
laureatów ubiegłorocznego Konkursu im. Czajkowskiego
w Moskwie. Będą to Daniil Trifonov, Sergey
Dogadin i wspaniały wiolonczelista ormiański Narek
Hakhnazaryan. Wystąpi jeszcze jeden laureat –
Clemens Schuldt, zwycięzca Konkursu Dyrygenckiego
im. Donatelli Flick, obecnie asystent Valery’ego
Gergieva w London Symphony Orchestra.
Myślę, że czeka nas wspaniała uczta duchowa.
Nominacje dla Euryanthe
Trzypłytowy album z operą Euryanthe Carla Marii
von Webera otrzymał nominację do International
Classical Music Awards (ICMA), przyznawanej
przez redaktorów naczelnych najważniejszych
europejskich pism muzycznych. Euryanthe
otrzymała również nominację do nagrody
Fryderyka 2012 w kategorii „Album roku – opera,
operetka, balet”. Wielka gala Fryderyków,
na której poznamy zwycięzców, ma odbyć się
26 kwietnia.
Euryanthe została wykonana i nagrana w 2010 r.
podczas Wielkanocnego Festiwalu Ludwiga
van Beethovena w Warszawie. Było to pierwsze
wykonanie tego arcydzieła Webera w Polsce,
zadyrygował Łukasz Borowicz, główne role
zaśpiewali Melanie Diener, Helena Juntunen
i John Mac Master. BM
B E E T H O V E N MAGAZINE
festiwal
CARL MARIA VON WEBER
EURYANTHE
7